คำเตือน: โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
------
Song Story
εpsilonΦ: Cynicaltic Fakestar
วิธีการปลด: เล่นเควสเพลง Cynicaltic Drummer 1-5
Cynicaltic Fakestar ตอนที่ 1
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
เรย์จิ: …ตกลงให้เป็นไปตามนี้จริงๆ ใช่มั้ยครับ?
เช่นนั้น ผมจะดำเนินการตามดังกล่าว ...
คานาตะ: รุ่นเพ่คาราสึม้า! พี่อยู่ไหนอะ พอรู้บ้างป่าว?
เรย์จิ: แต่ว่า ถ้าเอาตามนั้นคงโน้มน้าวท่านประธานไม่ได้แน่ๆ
ชู ยังมีเวลาเหลืออยู่อีกครับ กรุณาคิดทบทวน---
คานาตะ: อ๊ะ หรือว่าพี่จะอยู่ที่ร้านดนตรีกันนะ?
ไม่เจอกระเป๋าตังกับมือถือในห้องเลย คงอย่างนั้นล่ะเนอะ?
เรย์จิ: หุบปาก…! ฉันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่!
คานาตะ: ขอโทษคร้าบ!
เรย์จิ: ฮะ…โดนตัดสายจนได้… เวรเอ๊ย!
คานาตะ: ที่โทรคุย หรือว่าจะเป็นชูจัง? มีไรหรอ?
เรย์จิ: เรื่องแต่งเพลงน่ะ ดูเหมือนจะอยากเลิกเพราะไม่มีอารมณ์ทำ
คานาตะ: อ้าตายจริง〜 องค์หญิงของเราเป็นคนเจ้าอารมณ์นี่นะ
แสดงว่า ที่ประกาศจะเล่นเพลงใหม่ในไลฟ์ครั้งนี้ก็ไม่มีแล้วสิ?
เรย์จิ: ไม่ เราต้องเตรียมเพลงใหม่เพื่อให้เล่นแน่นอน
เพราะไลฟ์ครั้งนี้จะเป็นไลฟ์แรกที่เราเล่นในโตเกียว
แค่เล่นไปเฉยๆ ไม่ได้ อย่างไรก็ต้องเตรียมสิ่งที่ทำให้เตะตาเป็นจุดสนใจให้ได้
เพราะฉันได้รับสั่งจากประธานบริษัท Duck River โดยตรง
ทำให้ไลฟ์ครั้งนี้ประสบความสำเร็จให้ได้ล่ะนะ ....
คานาตะ: แต่ว่า ชูจังไม่มีอารมณ์แต่งนี่นา? แล้วใครจะแต่งละเนี่ย…
อ๊ะ! ให้พี่ฉันเป็นคนแต่งล่ะเป็นไง? ดีมั้ย?
เรย์จิ: ไม่ ฉันจะเป็นคนแต่ง
ชูพูดกับฉันว่าถ้าอยากเล่นเพลงใหม่ขนาดนั้นก็แต่งเองซะสิ ล่ะนะ
คานาตะ: เอ๋!? รุ่นพี่คาราสึมะ แต่งเพลงได้ด้วยได้หยอ?
เรย์จิ: มีเพลงที่ชูแต่งค้างไว้
แค่เรียบเรียงให้เป็นปึกเป็นเนื้อเดียวกัน ฉันทำได้อยู่แล้ว
แต่ว่า ชูอยากจะร้องเพลงที่ฉันแต่งขึ้นมามั้ย ก็เป็นอีกเรื่อง…
คานาตะ: ลำบากลำบนกับอีกฝ่ายที่เป็นคุณหนูจอมเอาแต่ใจนี่เนอะ
ฉันเข้าใจความรู้สึกของรุ่นพี่น้า
เรย์จิ: ...ส่วนฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของนาย
นายกำลังตามหาฮารุกะอยู่นี่ แต่ฉันไม่เห็นเขาหรอก
คานาตะ: หืม งั้นหรอ เอาเถอะ วันนี้ไม่เป็นไร
เรย์จิ: จากนี้ฉันจะทำงานในห้อง
ก่อนจะถึงวันไลฟ์ก็ไม่เหลือเวลามากแล้ว ช่วยอยู่นิ่งๆ ด้วย
วันนี้คงหามรุ่งหามค่ำแน่ ไปชงกาแฟดีกว่า…
คานาตะ: อะ ฉันขอกาแฟใส่นมนะ!
เรย์จิ: ไปทำเองไป
(ตัดฉาก)
คานาตะ: อื้ม อร่อย!
ฉันดื่มแบบเข้มไม่ไหว แต่ชอบที่ใส่นมนะ
เรย์จิ: ถึงอย่างนั้น แต่ใส่น้ำตาลไปเยอะๆ แบบนี้...
ก็ยังจะดื่มของแบบนี้ได้นะ…
คานาตะ: ปากพูดงั้นแต่ก็ชงส่วนของฉันให้ด้วย
รุ่นพี่คาราสึมะ ใจดีจังเลยเนอะ
ไหนจะฟังคำเอาแต่ใจของชูจังทุกเรื่องเลยด้วย
ก่อนหน้านี้รุ่นพี่ก็ไปไล่ต้อนให้วงดนตรีวงนึงยุบวงมานี่นา
เรย์จิ: ฉันไม่ได้บอกให้ยุบวง
แค่พูดว่า อย่าขึ้นไลฟ์ ก็เท่านั้น
คานาตะ: เพราะรุ่นพี่กุมจุดอ่อนเพื่อกดดันใช่มั้ยล่า?
เล่นเอาจู่ๆ นักร้องนำก็หายตัวไปเองงี้อะนะ
กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่ได้รับข่าวการติดต่อกลับใดๆ ทำให้วงดนตรีต้องยุบไป
ทั้งที่วงนั้นใกล้จะได้เดบิวต์แล้ว น่าฉงฉาน
เรย์จิ: ถ้ายุบวงด้วยเหตุผลแค่นั้น
แสดงว่าก็เป็นวงที่มีแต่พวกฝีมือแค่ระดับนั้นไม่ใช่เรอะ
คานาตะ: ฮะๆ! น่ากลัวจาง!
แต่ว่านะ ไม่ใช่ว่านักร้องนำของเราจะหนีหายไปไหนตามอำเภอใจด้วยหรอ?
เรย์จิ: อาจจะนะ
ยังไงตอนนี้เราก็เสียหายจากอารมณ์ที่แสนอำเภอใจนั่นอยู่แล้ว
คานาตะ: ถึงบอกว่าเพื่อได้รับแรงบันดาลใจในการแต่งเพลง
แต่ทำไมถึงต้องทำให้ผู้คนเดือดร้อนขนาดนั้นด้วยละเนอะ
เรย์จิ: …..ก็แค่งานอดิเรกน่ะสิ
ถึงทำให้ชีวิตของคนอื่นเสียหายป่นปี้ไปก็ตาม
แต่สำหรับชูแล้วก็เป็นเพียงเรื่องเล่นฆ่าเวลาเท่านั้น
คานาตะ: …..นี่ แล้วทำไมรุ่นพี่ที่เข้าใจชูจังถึงขนาดนั้น
ถึงยังยอมตกเป็นเบื้ยล่างทำตามสั่งตลอดล่ะ?
หรือว่า รุ่นพี่เองก็โดนกุมจุดอ่อนอยู่ ไรแบบนี้?
เรย์จิ: …..เซ้าซี้ตั้งข้อสงสัยมากเข้าจะกลายเป็นคนโง่ได้นะ
ฉันไปที่ห้องล่ะ
คานาตะ: เดี๋ยวเถอะ คำว่าโง่นี่ไม่แรงไปหรอ?
อย่างน้อยพูดว่าทึ่มก็ได้!
เรย์จิ: ………...เจ้าทึ่ม
-------------
Cynicaltic Fakestar ตอนที่ 2
เรย์จิ: ……เฮ้อ
คานาตะ: …..นี่ แล้วทำไมรุ่นพี่ที่เข้าใจชูจังถึงขนาดนั้น
ถึงยังยอมตกเป็นเบื้ยล่างทำตามสั่งตลอดล่ะ?
หรือว่า รุ่นพี่เองก็โดนกุมจุดอ่อนอยู่ ไรแบบนี้?
เรย์จิ: (......นายทำตัวโง่เง่า แต่หัวแหลมไม่เบานี่ คานาตะ)
เรย์จิ: …ไม่ ตอนนี้ฉันต้องทำในสิ่งที่ฉันควรทำเท่านั้น
นี่สินะ…. เพลงที่ชูแต่งค้างไว้
หืม… จำนวนโน้ตหรือโครงสร้างในภาพรวมค่อนข้างชัดแล้วนี่
นั่นสินะ ที่เหลือก็ใช้คีย์บอร์ดใส่ Obbligato ลงไปเพื่ออุดช่วงว่างตรงนี้… หรือไม่ก็…
(ตัดฉาก)
เรย์จิ: …เอาล่ะ
ที่เหลือค่อยอุดระหว่างเล่น Session ไปน่าจะเร็วกว่า
เรย์จิ: (ถึงแต่งทำนองไปก่อนก็จริง แต่ส่วนไลน์เมโลดี้ค่อนข้างลงล็อกดีอยู่แล้ว
จะใส่เนื้อเพลงไปภายหลังก็คงไม่ยาก)
(ถึงฉันไม่ต้องเรียบเรียงเพลง ตัวโครงสร้างโดยรวมแทบจะเสร็จทั้งหมดแล้ว
มาแต่งค้างไว้ทั้งอย่างนี้นี่นะ...)
เรย์จิ: แม้จะแนวจะขายออกได้ไม่ยาก แต่ก็ไม่ใช่ของธรรมดาที่มีทั่วไป
ไม่ต้องสงสัยเซนส์ทางดนตรีที่มีอย่างท่วมท้นนี้เลย
ชู: ขอบคุณนะครับที่ชมกันถึงขนาดนี้
เรย์จิ: …..คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ
ชู: เรื่องพรรค์นั้นจะยังไงก็ได้น่า
ถ้าแต่งเสร็จแล้วก็มาเล่นให้ผมฟังเร็วๆสิ
ชู: ….หื้ม ทำได้ดีนี่นา ทำจนเสร็จเหมือนผมแต่งเพลงนี้เองเลยนะ
เรย์จิ: แนวทางของเพลงกำหนดแน่ชัดแต่แรกอยู่แล้ว
ที่เหลือผมมาปรับเปลี่ยนให้เข้ากับรสนิยมความชอบของคุณครับ
ชู: เห อย่างงี้เอง ตามรสนิยมผมเนอะ
ไม่ยักรู้เลยน้าว่าเรย์จิมีพรสวรรค์ขนาดนี้
ครั้งหน้าผมขอให้นายช่วยแต่งเพลงอีกรอบดีมั้ยนะ
เรย์จิ: ถ้าให้เลือกระหว่างหัวหมุนกับความแปรปรวนของคุณ
ให้ผมรับผิดชอบตรงนี้อาจจะดีกว่าก็ได้ครับ
ชู: ฮึฮึ… อย่างนั้นหรอ
นี่ ขอผมแตะคอมหน่อยสิ
เรย์จิ: เชิญครับ
ชู: เรย์จิ เมื่อกี้นายบอกเองนี่? ว่าแต่งเพลงขึ้นตามรสนิยมความชอบของผม
แต่ว่า นายก็พลาดไปนิ้ดหน่อยอยู่นะ
ชู: รสนิยมของผมน่ะนะ เพลงจะมี BPM ภาพรวมที่เร็วขึ้นกว่านี้อีกเล็กน้อย….
แล้วก็นะ ตัว Fills ก็ควรเรียบง่ายกว่านี้...
… อ๋า! ทำยังไงดี!!
เรย์จิ: ...
ชู: ขออภัย! ผมเผลอลบไฟล์ไปซะแล้ว
เรย์จิ: … เผลอเซฟทับเป็นไฟล์เปล่าไปเรียบร้อยซะดิบดีเชียวนะครับ
ชู: เรย์จิ นายโกรธมั้ย?
เรย์จิ: ไม่มีทาง
ผมพอจะคาดการณ์ถึงคุณที่จะไม่ถูกใจเพลงที่ผมทำเสร็จสมบูรณ์แล้ว
และตัวคุณที่พร้อมจะลบเพลงทิ้งด้วย
ชู: อะหรอ งั้นนายไปแต่งใหม่ซะนะ
…...นี่ เรย์จิ นายคงไม่คิดว่าเพลงที่ขอไปทีแบบนี้จะทำให้ผมพอใจได้หรอกใช่มั้ย?
เรย์จิ: ถ้าอย่างนั้น ใครจะเป็นคนแต่งเพลงใหม่ล่ะครับ?
ชู: ผมก็พูดไปแล้วนี่
ถ้าอยากเล่นเพลงใหม่ขนาดนั้น เรย์จิก็ไปแต่งซะเองสิ
เพราะงั้นเรย์จิก็ไปแต่งซะนะ แต่งดีๆ ตั้งแต่แรกเลย
ก่อนจะขึ้นวันแสดงไลฟ์ถัดไป เวลาไม่คอยท่าแล้วนี่นา?
เรย์จิ: …...เข้าใจแล้วครับ
ชู: อะ บอกไว้ก่อนเลยว่าถ้าเอาเพลงเลียนแบบผมอย่างเมื่อกี้มาให้อีก
จะแต่งกี่รอบๆ ก็เสียเวลาเปล่านะ? เปลืองแรงผมที่จะมาลบทุกครั้งด้วย
เอาเพลงที่นายคิดว่าดีที่สุด เพลงที่ยอดเยี่ยมที่สุดหนึ่งเพลงมาให้ผมก็พอ
เรย์จิ: แต่ว่า ถ้าจะให้แต่งใหม่ตั้งแต่ตอนนี้---
ชู: ถึงบอกให้รีบๆ ทำไงล่ะ ไม่มีเวลาก่อนถึงวันแสดงไลฟ์ขนาดนั้นด้วย
ไม่ต้องห่วงหรอก ก็ดูเหมือนเรย์จิจะมีพรสวรรค์อยู่นี่นา
(ตัดฉาก)
เรย์จิ: เฮ้อ… ก็เข้าใจอยู่ว่าต้องทำอะไรแต่… ทำยังไงดี
ชูจะยินยอมกับเพลงที่ฉันแต่งเองเนี่ย...
…… เพลงที่ยอดเยี่ยมที่สุดหนึ่งเพลง เรอะ
เรย์จิ: …...สำหรับฉันแล้ว ….มีแต่เพลงนั้นเท่านั้น
-------------
Cynicaltic Fakestar ตอนที่ 3
เรย์จิ: …...ไม่ได้เห็นโน้ตเพลงนี้มานานแค่ไหนกันแล้วนะ
(ย้อนความ)
??? (สำเนียงเกียวโต) : เพลงนี้ ฉันให้เรย์จิละกัน
นายบอกฉันว่าชอบเพลงนี้นี่ เพราะฉะนั้น
อย่างน้อยฉันก็อยากให้นายพกมันไว้
เพราะมัน… ไม่จำเป็นสำหรับฉันแล้วล่ะ...
(ปัจจุบัน)
เรย์จิ: ……
ถึงฉันให้เพลงที่แต่งด้วยเซนส์ของฉันไป
คงไม่สามารถทำให้ชูพึงพอใจได้หรอก
แต่ถ้า เพิ่มเติมด้วยเซนส์ที่ไม่ใช่ของฉันลงไป…
คงไม่ถึงกับไม่พอใจ…
…………. เพื่อทำการนั้นแล้ว ฉัน….
ถึงกับต้องใช้ประโยชน์จากเพลงนี้เลยงั้นหรอ…….?
เรย์จิ: เพลงที่แสนอ่อนโยนนี้……
ฮึ… ฮึฮึฮึ…..
ฮ่าๆๆๆ! อะฮะฮ่าๆ!
เรย์จิ: ที่สำคัญคือ ฉันนี่แหละที่จะเป็นคนทำ…!
เพื่อร้อยเรียงความรู้สึกที่ไม่ข้องเกี่ยวกับความอ่อนโยนนั้นเลย…!
ฮะฮะ… โธ่เว้ย… โธ่เว้ย…!!
อยากจะสำรอก...ใส่ตัวเองเสียเหลือเกิน…!
(ตัดฉาก)
ชู: เห แต่งเพลงเสร็จแล้วหรอ? หลายเพลงด้วย?
เรย์จิ: ครับ เสร็จเพียงคร่าวๆ เท่านั้นนะครับ
ชู: ไม่ต้องเร่งรีบขนาดนั้นก็ได้
สีหน้าก็ดูไม่ดีด้วย? ไหวรึเปล่า?
เรย์จิ: ...เพราะไม่ค่อยมีเวลาเหลือก่อนวันแสดงจริงแล้วน่ะครับ
ชู: ว่าไปก็ใช่สินะ
เรย์จิ: เพลงจะไล่เล่นเรียงตามลำดับ
เลือกเพลงที่ชอบได้เลยครับ
คานาตะ: เอ๋ ไรอะๆ?
รุ่นพี่คาราสึมะแต่งเพลงจริงๆหรอ!?
ทาดาโอมิ: จะเป็นเพลงแบบไหนกันเนอะ รอฟังเลยล่ะ
ฮารุกะ: ฉันไม่สน แค่นิดๆหน่อยๆ อย่ามาเรียกจะได้มั้ย
พวกแกจะทำอะไรก็ตัดสินใจกันเองไป
ชู: ถ้ามีเพลงที่ผมถูกใจก็คงดีเนอะ เรย์จิ?
เรย์จิ: ….เริ่มเล่นละนะครับ
(ตัดฉาก)
เรย์จิ: จบเท่านี้ครับ
คานาตะ: ครับคร้าบค้าบ!
ฉันชอบเพลงสุดท้าย!
เพลงมีบรรยากาศแตกต่างจากเพลงที่ผ่านมาของ εpsilonΦ เลยนี่นา!
ฉันอยากลองเล่นเพลงนี้จัง!
ทาดาโอมิ: อืม ผมคิดว่าผมก็มีความเห็นเดียวกันนะ ฮารุกะคุงล่ะ?
ฮารุกะ: … ฉันบอกว่าพวกแกจะทำอะไรก็ทำไปไง
คานาตะ: แสดงว่าพี่ก็มีความเห็นเดียวกับฉันน่ะสิเนอะ! เนอะ!
ชู: … ก็จริง เพลงที่ฟังได้ก็มีแค่เพลงสุดท้ายเพลงเดียวล่ะนะ
ผมล่ะตกใจ เรย์จิมีศักยภาพทำได้ขนาดนี้เชียว
จริงๆนะ ให้นายแต่งเพลงแทนผมตั้งแต่ครั้งหน้าเลยดีมั้ย?
ชู: แต่ว่า… เพลงนี้ เรย์จิเป็นคนแต่งเองจริงๆ หรอ?
เรย์จิ: …...อาจจะเป็นเพราะผมเอาเพลงที่แต่งในสมัยก่อน
ออกมาปรับเปลี่ยนใหม่ก็ได้ครับ
ชู: สมัยก่อนเนี่ย ตั้งแต่เมื่อไหร่?
เรย์จิ: สมัยที่ซื้อเครื่องดนตรีครั้งแรก… ละมั้งครับ
ผมก็จำไม่ค่อยได้เหมือนกันครับ
ชู: หืม ถ้าอย่างนั้นแสดงว่านายมีโน้ตเพลงด้วยสิเนอะ
เอามาให้ผมดูหน่อยสิ
เรย์จิ: ผมจะพิมพ์ออกมาให้ครับ
ชู: ไม่ใช่สักหน่อย โน้ตเพลงต้นฉบับต่างหาก
เพลงสมัยก่อน แสดงว่ามีโน้ตเพลงที่เขียนเองตั้งแต่สมัยนั้นใช่มั้ยล่ะ?
เอาโน้ตเพลงนั้นมาให้ผมดูหน่อยสิ
เรย์จิ: … ทำไมคุณถึงอยากเห็น?
ชู: ผมแค่คิดว่า ถ้าได้เห็นโน้ตเพลงนั้นก็อาจจะเห็นว่าเรย์จิในสมัยก่อน
ลองผิดลองถูกแบบไหนถึงแต่งเพลงนี้ออกมาได้น่ะน้า
หรือว่านาย…. มีเหตุผลอย่างอื่นที่ไม่สามารถให้ผมเห็นได้หรอ?
เรย์จิ: …
-------------
Cynicaltic Fakestar ตอนที่ 4
ชู: เอาโน้ตเพลงมาให้ผมเร็วๆ สิ
ถ้าเอามาให้ผมดูได้ล่ะก็นะ
เรย์จิ: … เข้าใจแล้วครับ
(ตัดฉาก)
เรย์จิ: เอาโน้ตเพลงนี้ให้ชูดูเรอะ… ยิ่งเป็นหมอนั่น
ถ้าเห็นก็ต้องรู้ว่าไม่ใช่เพลงที่ฉันแต่ง…
(ถ้ารู้เข้าแล้ว หมอนั่นจะทำอะไรกับโน้ตเพลงนี้กัน….?)
(ถ้าพูดตั้งแต่ตอนนี้คงไม่สาย…. ถ้าบอกว่า
ไม่มีโน้ตเพลงนี้แล้ว และเขียนเอาจากความทรงจำ….)
เรย์จิ: (.... โง่ชะมัด ป่านนี้แล้วฉันมัวคิดอะไรอยู่
สิ่งที่ควรปกป้องมากที่สุดในตอนนี้คืออะไร…?)
(ไม่ว่าจะต้องเสียสละหรือสูญเสียมากมายเพียงใดฉันก็ยอมเพื่อเป้าหมายที่วางไว้…
ฉันสาบานไว้อย่างนั้นแล้ว…!!)
(ตัดฉาก)
เรย์จิ: … นี่ครับ
ชู: หืม เป็นเขียนมือหรอเนี่ย
ผมเพิ่งเคยเห็นโน้ตเพลงที่ไม่ได้ใช้ซอฟต์แวร์ครั้งแรกเลยนะเนี่ย
เมื่อกี้นายบอกว่าเขียนเพลงครั้งแรกสมัยที่ซื้อเครื่องดนตรีใหม่ๆ ใช่มั้ย
นายแต่งเพลงคนเดียวหรอ?
เรย์จิ: ใช่ครับ แล้วนั่น…?
ชู: อืม? ผมว่าผมเคยได้ยินเพลงนี้มาก่อนน้า
เรย์จิ: …...
คานาตะ: ชูจัง ฉันเอาเครื่องดื่มมาให้แล้วน้า---!
กาแฟใส่นมหวานๆ สูตรเฉพาะของคานะจัง! มาชนแก้วฉลองเพลงใหม่กันมั้ย?
ชู: จะชนแก้วฉลองมั้ยก็ขึ้นอยู่กับเรย์จิล่ะนะ…
เอาเป็นว่า เอามาให้ผมในตอนที่น้ำยังร้อนๆ หน่อยนะ
ชู: นี่ เรย์จิ ผมชอบเพลงนี้เข้าแล้วล่ะ ขอโน้ตเพลงให้ผมได้มั้ย?
เรย์จิ: …...ดีใจที่คุณชอบครับ ครับ เชิญเลย
ชู: จริงหรอ? ขอบคุณนะ♡
ถ้างั้น ผมจะทำตามใจชอบ...ล่ะนะ!!
เรย์จิ: ……….!
ชู: ...เป็นอะไรไปล่ะ? จู่ๆ มาจับแขนคนเขา
ผมกำลังจะขยี้โน้ตเพลงนี้ให้เละอยู่เชียว
เรย์จิ: …คุณชอบเพลงนี้ไม่ใช่หรือครับ?
ชู: ชอบจริงๆนะ? เพราะงั้นผมเลยอยากจะทำตามใจชอบด้วย
หรือว่านายมีอะไร? อยากจะเอาโน้ตเพลงนี้คืนงั้นหรอ?
ท่าทางจะมีความทรงจำกับมันนี่เนอะ
เรย์จิ: ไม่ใช่อย่างนั้นครับ… เพียงแต่...
ชู: “เพียงแต่” อะไร? เลิกกั๊กแล้วพูดมาดีๆ ได้แล้ว
เพลงนี้… ใครเป็นคนแต่งกันแน่?
เรย์จิ: ….. โน้ตเพลงของผมเองครับ
ชู: เฮ้อ… ไม่รู้เลยว่าเรย์จิเป็นคนดื้อหัวแข็งขนาดนี้
จะจับแขนผมไปถึงเมื่อไหร่? ผมเจ็บนะรีบๆเอาออกไปได้แล้ว
เรย์จิ: …
ชู: ถ้าอยากปกป้องโน้ตเพลงนี้ขนาดนั้นละก็….
ให้นายไปเลยแล้วกัน…..!!
(เสียงน้ำหกใส่)
เรย์จิ: อึก…...!
คานาตะ: ดะ เดี๋ยวสิชูจัง! ทำอะไรน่ะ!
รุ่นพี่คาราสึมะ เป็นอะไรมั้ย!?
ชู: ดีจังเลยน้า ปกป้องโน้ตสุดแสนสำคัญเอาไว้ได้
ทาดาโอมิ: ไม่มีแผลไหม้ใช่มั้ย?
เดี๋ยวผมไปเอาผ้าชุบน้ำเย็นมาให้นะ...
ฮารุกะ: …. พอไม่ได้ดั่งใจก็ทำถึงขนาดนั้นเลยรึไง
แค่ดูเฉยๆ ก็คลื่นไส้ชิบ ...
ชู: คนที่คลื่นไส้คือผมต่างหาก…
เพลงใหม่อะไรผมไม่สนแล้ว
ไม่อยากจะร้องแล้ว ไม่อยากจะแสดงไลฟ์ด้วย
ยกเลิกทั้งหมดซะ
เรย์จิ: ...!!
… ต้องทำยังไง ...ล่ะครับ
ต้องทำยังไง… คุณถึงจะยอมร้องเพลงล่ะครับ
ชู: อะไรล่ะเรย์จิ ไหนว่าเข้าใจรสนิยมของผมดีนี่?
ถ้าไม่มีอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกสะใจละก็ไม่ไหวหรอกนะ
เรย์จิ: ...นั่นสินะครับ เข้าใจแล้วครับ
คานาตะ: ระ รุ่นพี่คาราสึมะ!?
(เสียงฉีกกระดาษ)
-------------
Cynicaltic Fakestar ตอนที่ 5
คานาตะ: รุ่นพี่คาราสึมะ!? ทำไมถึงฉีกทิ้งซะล่ะ!?
ฮารุกะ: ฮะ…. อยากจะทำอะไรกัน...
เรย์จิ: เพราะฉัน… ไม่ชอบเพลงนี้ไงล่ะ
หากยึดติดกับอดีตก็จะไม่สามารถไปยังจุดสูงสุดได้
เพลงนี้… เป็นแค่ตัวขวางทางสำหรับฉันแล้วก็เท่านั้น
ชู: เห……
ทาดาโอมิ: เรย์จิคุง ผมเอาผ้ามาแล้วนะ เอาไปเช็ดได้นะ
เรย์จิ: … อย่ามาแตะ ฉันไปอาบน้ำล่ะ
(เสียงปิดประตู)
คานาตะ: เอ… สรุปแล้ว จะเอาไงกับเพลงใหม่ดี?
จะเล่นเพลงที่รุ่นพี่คาราสึมะแต่งมั้ยอะ?
ชู: ผมจะแต่งเพลงเอง มีอารมณ์ทำแล้วน่ะ
คานาตะ: เอ๊ะ!? ทั้งที่เพิ่งจะ “เขม่นแร๊งแรงใส่โน้ตเพลง!” อะนะ?
ความรู้สึกของชูจังนี่ซับซ้อนจริงๆ เนอะ…
ชู: ฮึฮึ
เพราะอย่างนี้ เพลงที่ผมแต่งถึงไม่มีใครมาเลียนแบบได้ยังไงล่ะ
งั้นผมเริ่มแต่งล่ะ เพลงจะเสร็จในวันพรุ่งนี้
ฝากบอกเรย์จิว่าตั้งตารอฟังได้เลยนะ
ฮารุกะ: ไอ้ละครลิงนี้มันอะไรกัน......
ทาดาโอมิ: เรย์จิคุง ไหวรึเปล่านะ….
(ฉากดำ)
เรย์จิ: …
(ห้องนั่งเล่น)
ทาดาโอมิ: ทุกคนกลับไปในห้องตัวเองหมดแล้วล่ะ
ชูคุงบอกว่าจะแต่งเพลงใหม่ล่ะ บอกว่าจะเสร็จภายในพรุ่งนี้ด้วย
เรย์จิ: … งั้นหรอ
ถ้าอย่างนั้น ต้องปรับเปลี่ยนตารางฝึกซ้อมล่ะนะ
ทาดาโอมิ: …..นี่ เรย์จิคุง
ทำไมถึงเลือกฉีกโน้ตเพลงนั้นเองล่ะ?
เรย์จิ: ฉันทำเพื่อเปลี่ยนอารมณ์ชูน่ะ
เขาบอกอยากจะขยี้โน้ตเพลงให้เละใช่มั้ยล่ะ?
ทาดาโอมิ: แต่นายปกป้องโน้ตเพลงนั้นไว้รอบนึงนี่นา
ทั้งอย่างนั้นแล้วทำไม…?
เรย์จิ: … พอได้แล้วน่า
ยังไงซะ หมอนั่นก็มีอารมณ์อยากแต่งเพลงขึ้นมาแล้ว
ทาดาโอมิ: หรอ
งั้นผมก็ว่าอย่างที่นายบอกแล้วกันนะ
เรย์จิ: พูดเหมือนซ่อนอะไรไว้เลยนะ
ถ้านายอยากพูดอะไรก็พูดออกมาตรงๆ ซะ
ทาดาโอมิ: ไม่หรอก ผมไม่มีอะไรที่อยากพูดหรอก
ผมแค่อยากจะรู้เท่านั้นเอง
ว่านายมีความรู้สึกยังไง ตอนที่ปกป้องโน้ตเพลงนั้น
และรู้สึกยังไง… ตอนที่ทำลายมัน
เรย์จิ: ถ้านายรู้แล้วจะทำอะไร…?
ทาดาโอมิ: ...นั่นสิเนอะ
อะ นี่คือโน้ตเพลงที่ฉีกไปเมื่อกี้นี้นะ
แต่ผมไม่แน่ใจว่ารวบรวมมาได้ครบหรือเปล่า
เรย์จิ: …ทำไมนายถึงเก็บมันมาล่ะ
ทาดาโอมิ: ผมคิดว่ามันเป็นของสำคัญสำหรับนายน่ะ ไม่ใช่หรอ?
เรย์จิ: ฉันบอกว่ามันเป็นตัวขัดขวางต่างหาก เอาไปทิ้งเถอะ
ทาดาโอมิ: หรอ… เสียดายจัง
ทาดาโอมิ: ถ้าซ่อมโน้ตเพลงนี้ได้
ผมนึกว่าจะได้เห็นสีหน้าของนายเหมือนตอนที่ฉีกโน้ตเพลงนี้อีกครั้งสักอีก
เรย์จิ: …?
ทาดาโอมิ: อ้า---... ขอโทษนะ เหมือนผมจะเลือกผิดอีกแล้ว
ความรู้สึกของคนเข้าใจยากนี่นา
ทั้งชูคุง ทั้งเรย์จิคุง...
เรย์จิ: …ฉันเข้าใจง่ายมาเสมอล่ะ
ทาดาโอมิ: เอ๊ะ……?
เรย์จิ: จากนี้ต่อไป ชูก็จะแต่งเพลง และวงก็จะมุ่งไปสู่จุดที่สูงกว่านี้
และเมื่อพวกเรายืนอยู่บนจุดสูงสุดแล้ว…
เรย์จิ: ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำจะต้องได้รับผลตอบแทน----
(End)
