บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้นค่ะ
เราเลือกแปลภาษาถิ่นของตัวละครเป็นภาษากลางทั้งหมดนะคะ
------
Event Story
εpsilonΦ & Fujin RIZING: Junky Halloween
ประเด็นที่น่าสนใจ: การเข้าสังคมของคานาตะ, เรื่องหลังจากประเด็นในสตอรี่ εpsilonΦ บท 4
Prologue - Junky Halloween
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
คานาตะ: ทุกคน--! แฮปปี้ฮาโลวีน!
ฮารุกะ: หนวกหูชะมัด...
เรย์จิ: อยู่เงียบๆ ซะ คานาตะ
คานาตะ: เฮ้อ แต่ละคนไม่เล่นกันเลย…
ใกล้จะวันฮาโลวีนแล้ว มาไฮป์กันให้มันสุดๆสิ !
ชู: อารมณ์ดีเชียวนี่ คานาตะ
ชอบฮาโลวีนนักหรือไง?
ทาดาโอมิ: ฮาโลวีนเป็นเทศกาลของทางต่างประเทศสิเนอะ
คานาตะ: ช่ายๆ สนุกด้วยนะ--!
แบบว่าได้จัดปาร์ตี้กับเพื่อน แล้วก็เช่าทั้งคลับเรียกแขกมาหาเยอะๆ
จริงสิ ทุกคนก็มาเที่ยวกันสิ
นี่ ให้ตั๋วเชิญนะ!
ชู: ไม่เอาล่ะ
เรย์จิ: ไม่จำเป็น
ฮารุกะ: … ไร้สาระ
ทาดาโอมิ: ผมน่าจะไปนะ
คานาตะ: รุ่นพี่คุรามะใจดีสุดๆ! เทวดา!
คิดแล้วล่ะว่ามีแต่รุ่นพี่คนเดียวที่จะยอมมาด้วย
ทาดาโอมิ: ทำไมทุกคนถึงไม่ไปล่ะ?
ชู: ผมไม่สนุกเวลาเห็นคอสตูมรสนิยมห่วยๆ
แล้วก็ไม่มีเวลาว่างมาเล่นอะไรโหวกเหวกไร้สาระด้วยหรอก
เรย์จิ: เห็นด้วยครับ
ทาดาโอมิ: ฮารุกะคุงล่ะ?
ฮารุกะ: ฉันไม่มีทางไปอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ
คานาตะ: เจ็บอะ!
ฉันกะจะชวนเพื่อนพี่มางานด้วยทั้งที...
ฮารุกะ: หา?
คานาตะ: ….. อย่างพวกสมาชิกวงฟูไร
ฮารุกะ: ……!
คานาตะ: เอ๋ สนใจขึ้นมาแล้ว?
พี่อาจจะได้เจอคู่แข่งคุงที่สนิทด้วยก็ได้นะ
ฮารุกะ: ……...
คานาตะ: ก็ฉันอยากสนิทกับเพื่อนของพี่นี่นา
ถ้าติดใจอะไร พี่จะมาก็ได้นะ?
ฮารุกะ: ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่ไป
คานาตะ: …. โธ่ พี่ปากไม่ตรงกับใจเอาซะเลย
[ ถนน ]
อาโออิ: เฮ้อ….. คำนวณยังไงเดือนนี้ก็ติดตัวแดงชัดๆ….
ก็เพราะอยู่ในช่วงที่ใช้จ่ายหลายๆ อย่างเลยรู้อยู่แก่ใจหรอก…...
ยามาโตะ: ขอแค่มีข้าว ฉันก็พออยู่ไหว
อาโออิ: ลดปริมาณข้าวนั่นไปมันก็ไม่ช่วยเท่าไหร่หรอก!
เฮ้อ…. อย่างน้อยถ้าประหยัดค่าอาหารได้บ้าง…...
คานาตะ: อ้าว บักกี้กับวากะเปี้ยนนี่ โชคดีจังที่เจอ--!
อาโออิ: นิโจคุง? มีอะไรหรอ ถึงมาอยู่นี่?
คานาตะ: ที่จริง ฉันกำลังจะไปมหาลัยที่ทั้งสองคนอยู่อะนะ
เพราะอยากจะเอาไอ้นี่ให้น่ะ
ยามาโตะ: นี่มัน….
อาโออิ: บัตรเชิญ?
-------------
ตอนที่ 1 - Junky Halloween
[ ---ปาร์ตี้ฮาโลวีน วันจริง ]
อาโออิ: ย-ยอดไปเลย…. ไม่คิดเลยว่าจะเป็นปาร์ตี้ที่หรูสุดๆ ขนาดนี้….
ยามาโตะ: อาโออิ ดูนั่น ตรงนั้นมีของกินเยอะแยะเลยน่ะ
อาโออิ: จริงด้วย… น่าอร่อยจัง อยากให้พวกฟูตะได้กินด้วยจังเลยเนอะ
ยามาโตะ: พวกฟูตะติดงานพิเศษอยู่เลยมาไม่ได้
ถึงมีแค่พวกเรา แต่ก็มากินให้ท้องอิ่มแล้วกลับกันเถอะ
อย่างแรกคือ… ฉันไปหาข้าวขาวก่อนล่ะ
อาโออิ: ครับๆ....
(เสียงเดินออก)
อาโออิ: (คิดอีกที เด็กม.ปลายเป็นเจ้าภาพจัดงานปาร์ตี้ระดับนี้ได้เนี่ย…)
(ตอนนั้นดันออกปากว่าจะไปโดยไม่ทันคิดอะไร
แต่ว่าพวกเรา อยู่ผิดที่ผิดทางจริงๆรึเปล่านะ….?)
[ ย้อนความ บนถนน ]
คานาตะ: บัตรเชิญเข้าร่วมงานปาร์ตี้ฮาโลวีนที่ฉันเป็นเจ้าภาพล่ะ!
ฉันอยากให้ฟูไรทุกคนมางานด้วยอะนะ
อาโออิ: น่าดีใจหรอก… แต่ว่า ทำไมถึงต้องเป็นพวกเราหรอ?
นั่นเป็นปาร์ตี้ที่เพื่อนของนิโจคุงจะมากันนี่?
คานาตะ: ประมาณว่า เป็นการตอบแทนรวมๆ กับคำขอบคุณ
ที่บักกี้ดูจะสนิทกับพี่ฉันด้วยน่ะนะ
อาโออิ: บักกี้… หมายถึงยามาโตะน่ะหรอ?
ยามาโตะ: ฉันชื่อสึบากิยามาโตะต่างหาก
คานาตะ: ก่อนหน้านี้ก็บอกแล้วงาย!
นั่นเป็นชื่อเล่นที่ฉันตั้งให้นายน่ะ!
อาโออิ: (เอาไงดี… เราไม่ควรจะเข้าไปยุ่งกับเอปซิให้มากคงจะดีกว่า…)
ค-คือว่า… ขอโทษด้วยนะแต่ครั้งนี้---
คานาตะ: ใช่ๆ ในงานปาร์ตี้มีทั้งอาหารและขนมของหวานเตรียมไว้เพียบเลยนะ!
ของฝากกลับบ้านก็มีด้วย!
ยามาโตะ: มีข้าวขาวรึเปล่า?
คานาตะ: หา? ถ้าเป็นพวกซูชิก็มีน่ะสิ?
ฉันว่าจะเรียกเชฟจากโรงแรมมาทำอาหารให้ด้วยน่ะ
ยามาโตะ: ซูชิเรอะ… เข้าใจแล้ว
อาโออิ: ด-เดี๋ยวสิ…! นายตั้งใจจะไปหรอ!?
ยามาโตะ:จะไม่ไปหรอ? ประหยัดค่าข้าวไปวันหนึ่งเลยนะ?
อาโออิ: ก็จริงอยู่….
คานาตะ: หรือว่าวากะเปี้ยนจะระแวงฉันอยู่รึเปล่านะ?
อาโออิ: ปะ เปล่าหรอก…
คานาตะ: นั่นเพราะพวกเราเป็นวงคู่แข่งกันนี่เนอะ
แต่ในมุมฉัน ก็แค่อยากจะสนิทกับทุกคนน่ะน้า
ประกายลุกเป็นไฟ คู่ปรับประจันหน้ากัน! อะไรนั่นมันเชยจะตาย!?
ดนตรีเป็นสิ่งที่ทั้งผู้ฟังและผู้เล่นต้องสนุกไปพร้อมกัน! ใช่มั้ยล่ะ?
อาโออิ: …….
[ ปัจจุบัน ]
อาโออิ: (ตอนนั้นที่คิดว่าก็ไม่ใช่เด็กไม่ดีอะไร เลยตัดสินใจที่จะมา
แต่ว่า ที่เรามามันดีแล้วจริงๆหรอ…?)
อาโออิ: นี่ ยามาโตะ… อ้าว?
ไม่อยู่!? ไปไหนเนี่ย!?
คานาตะ: ถ้าบักกี้ละก็ กำลังกินข้าวอยู่ตรงนั้นนี่?
อาโออิ: อ๊ะ นิโจคุง!
คานาตะ: แฮปปี้ฮาโลวีน วากะเปี้ยน
-------------
ตอนที่ 2 - Junky Halloween
คานาตะ: วากะเปี้ยนเป็นไง สนุกมั้ย?
อาโออิ: อะ อ-อืม….
คานาตะ: …. เอ๋ ไม่สนุกหรอ? เป็นอะไรไป?
อาโออิ: คือฉัน….. เพิ่งมางานปาร์ตี้หรูๆ แบบนี้ครั้งแรก
เลยคิดว่าตัวเองมาอยู่ผิดที่ผิดทางรึเปล่านะ น่ะ...
คานาตะ: อะฮะฮ่า! คิดมากไปป่าว?
สนุกตามใจชอบก็พอแล้วแหละ!
อาโออิ: นิโจคุงดูชินกับอะไรอย่างนี้เนอะ
คานาตะ: ก็นะ บางทีฉันต้องมาออกงานพวกนี้เพราะธุระการงานของที่บ้านล่ะ
เห็นอย่างนี้ แต่ก่อนฉันไม่ถูกกับงานแบบนี้สุดๆเลยนะ?
ก็มีแต่คนไม่รู้หน้าค่าตาเต็มไปหมด น่าเบื่อจะตาย
อาโออิ: งั้นหรอ เกินคาดนิดหน่อยแฮะ
คานาตะ: เพราะงั้น ในเวลานั้นฉันเลยคิดหาทางสนุกตามฉบับตัวเองแหละ
เอ้านี่ ตามฉันมานิดนึงนะ วากะเปี้ยน
อาโออิ: เอ๊ะ…?
(ตัดภาพ)
อาโออิ: เหวอ!? คนนั้นมัน…!
คานาตะ: โอ๊ะ สมแล้วที่เป็นวากะเปี้ยน! รู้จักเขาด้วย?
อาโออิ: ในแวดวงสกา ไม่มีใครไม่รู้จักเขาหรอก!
ก็เป็นมือทรอมโบนดาวรุ่งหน้าใหม่ที่มีชื่อเสียงนี่นา!
คานาตะ: เขาเป็นเพื่อนฉันเองล่ะ จะแนะนำให้รู้จักนะ
สวัสดีคร้าบ สนุกมั้ยฮะ?
อาโออิ: เอ๊ะ เอ๊ะ…?
มือทรอมโบนดาวรุ่ง: อ้า คานาตะ ขอบใจนะที่ชวนมางานวันนี้
ส่วนเธอคนนั้น… เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักที่...
อาโออิ: ย ยินดีที่ได้รู้จักครับ…!
คานาตะ: นี่คือวากะเปี้ยน เป็นมือทรอมโบนล่ะ!
มือทรอมโบนดาวรุ่ง: อ๋า นึกออกแล้ว!
คนที่เล่นวงดนตรีที่ได้ออกงานLRเฟส… พยายามเข้านะ
อาโออิ: ข ขอบคุณมากครับ!
คานาตะ: งั้นไว้เจอกันใหม่นะ! อะ ต่อไปจะแนะนำคนนั้นให้รู้จักนะ
เห็นคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมสุดนั่นรึเปล่า?
อาโออิ: เอ๊ะ!? นักร้องวงสกาชื่อดัง!?
หรือว่าเขาก็เป็นคนรู้จักเหมือนกันหรอ?
คานาตะ: ใช่แล้ว! คนที่มางานนี้ ท้างหมดเป็นเพื่อนฉันนี่นา
อาโออิ: สุดยอด! ฉันเป็นแฟนพันธุ์แท้เขาเลยล่ะ!
ทำไงดี… ไปขอลายเซ็นต์จะดีมั้ยนะ
คานาตะ: ไปขอสิ? ฉันเล่าให้ฟังว่าวากะเปี้ยนจะมาด้วย
ฝั่งนู้นเองก็บอกว่าอยากคุยด้วยเหมือนกันแหละ
อาโออิ: ก โกหกน่า! ทำไงดี! จะคุยเรื่องอะไรดี!?
คานาตะ: อะฮ่าๆ! เกร็งเกินไปแล้ว!
แต่ในที่สุดก็ดูสนุกขึ้นมาแล้วเนอะ
อาโออิ: อะ…
คานาตะ: …. เพราะฉันรู้สึกตัวล่ะนะ
ว่างานปาร์ตี้เนี่ย ถ้าเราจัดงานด้วยความรู้สึกว่าตัวเองอยากให้คนเข้าร่วมงานสนุกด้วยกัน
ทุกคนก็จะแฮปปี้กันเองอย่างเป็นธรรมชาติเลยล่ะ
เพราะงั้น ฉันถึงไม่เกลียดการจัดงานปาร์ตี้ล่ะ
เพราะถ้าทุกคนสนิทไปด้วยกันแล้ว ฉันเองก็จะสนุกสนานสุดๆ ไปด้วยน่ะ
อาโออิ: นิโจคุง….
คานาตะ: เห็นวากะเปี้ยนดูดีใจ ฉันเองก็ดีใจสุดๆไปด้วยนะ
ขอบคุณนะที่มางานวันนี้
อาโออิ: (อะไรกัน… เป็นเด็กดีสุดๆเลยนี่นา…
ทั้งที่ยังอายุน้อย แต่คิดทบทวนคอยมองคนรอบข้างอย่างดี…. ฉันเข้าใจผิดไปสินะ)
อาโออิ: ...ฉันต่างหาก ขอบใจนะที่ชวนเข้าร่วมงานด้วย
คานาตะ: อื้ม แต่ว่า ของสนุกมันเพิ่งจะเริ่มหลังจากนี้ต่างหาก!
มาสนุกสนานครื้นเครงกันไปด้วยกันเลยน้า!
-------------
ตอนที่ 3 - Junky Halloween
อาโออิ: อ๊ะ ว่าไปแล้วลืมยามาโตะสนิทเลย!
มัวไปกินอะไรอยู่รึเปล่านะ… เดี๋ยวฉันออกไปหาก่อนนะ
คานาตะ: งั้น ฉันจะไปด้วยนะ สถานที่มันกว้าง วนหาคนเดียวคงลำบากน่าดูอะเนอะ
(ตัดภาพ)
อาโออิ: ไม่อยู่ที่บูธข้าว และบูธข้าวแป้งโมจิ…
ให้ตายสิ ไปอยู่ที่ไหนของเขา….
คานาตะ: นี่ วากะเปี้ยน
อาโออิ: หืม? อะไรหรอ?
คานาตะ: บักกี้อะ ปกติก็เป็นประมาณนั้นหรอ?
อาโออิ: เอ… ประมาณนั้นนี่คือ?
คานาตะ: อืม… จะว่าซื่อๆ หรือว่ายังไงดี…
บักกี้ดูเป็นประเภทขวานผ่าซากสุดๆ ใช่มะ?
เห็นเจ้าตัวเป็นอย่างนั้นแล้วสงสัยว่าจะเข้าสังคมได้ยังไงกันอะน้า
อาโออิ: อะฮะฮะ… เห็นเป็นอย่างนั้นก็ไม่แปลกล่ะเนอะ
ตอนที่ฉันเจอกับยามาโตะครั้งแรก ก็มีความประทับใจที่ไม่ดีเท่าไหร่ละน้า
คานาตะ: ก่อนหน้านี้ฉันเลยถามบักกี้มาด้วย
ในฟูไรชอบมีปัญหาอะไรกันบ่อยใช่มั้ยล่ะ?
อาโออิ: ก็นะ… แต่ว่า มันก็ไม่ได้มีแต่เรื่องแย่อย่างเดียวเสมอไป
คานาตะ: … หมายถึง?
อาโออิ: ช่วงที่เราเจอยามาโตะแรกๆ เขาไม่ได้อยากจะสนุกกับดนตรีล่ะ
เคยบอกว่ากีตาร์ก็เล่นเพื่อเป้าหมายของตัวเอง
นั่นแตกต่างจากแนวคิดพื้นฐานของฟูไรที่ “สนุกไปพร้อมกับทุกคน” ใช่มั้ยล่ะ
คานาตะ: … ถึงอย่างนั้นก็เข้าวงมาใช่มั้ย?
อาโออิ: นั่น ที่จริงแล้วเป็นการยัดเยียดให้เข้าวงเองของฟูตะอะนะ
ตอนนี้ ยามาโตะเองก็สนุกสนานกับดนตรีขึ้นมาแล้ว…
แต่โดยเนื้อแท้แล้วเขาก็ไม่เปลี่ยนไปเลยล่ะนะ
ก็ยังมีความคิดว่า “อยากจะเก่งเหมือนกับมือกีตาร์ที่หลงใหล” มาตลอดเลย
คานาตะ: …….
อาโออิ: ฉันเองก็ได้รับอิทธิพลจากยามาโตะที่เป็นแบบนั้นมานิดหน่อย…
เพราะเริ่มคิดว่าอยากจะเล่นดนตรีให้เก่งขึ้นกว่าตอนนี้ขึ้นมาแล้ว...
เพราะงั้น พวกปัญหาที่หมอนั่นเป็นคนก่อ คงไม่ได้มีแต่เรื่องแย่อย่างเดียว
คานาตะ: หืม…..
อาโออิ: คือว่านะ หรือว่า…
ยามาโตะไปสร้างเรื่องเดือดร้อนอะไรให้นิโจคุง…?
คานาตะ: ….. ไม่ได้มีเรื่องอะไรหรอก
กลับกัน ฉันชวนบักกี้มางานปาร์ตี้นี้เพราะอยากสนิทกับเขาล่ะนะ
อาโออิ: แบบนี้เอง?
คานาตะ: จริงๆแล้ว พี่ฉันดูจะสนิทกับบักกี้มากๆเลย
เห็นว่าซ้อมกีตาร์ด้วยกันด้วย
พี่น่ะนะ เป็นคนเอาใจยากนิดหน่อย ในโรงเรียนก็ชอบปลีกวิเวกอยู่ตัวเดียว
ฉันเลยดีใจที่บักกี้เป็นเพื่อนให้กับพี่น่ะน้า
เพราะงั้น ฉันเองก็เลยอยากจะเป็นเพื่อนกับเขาด้วย
อะ แน่นอนว่า อยากเป็นเพื่อนกับวากะเปี้ยนด้วยนะ!
อาโออิ: บ-แบบนี้เอง… ขอบใจนะ
ยามาโตะก็น่าจะดีใจเหมือนกันนะ
คานาตะ: แต่เจ้าตัวที่ว่าตอนนี้หายตัวไปไหนแล้วไม่รู้นี่สิ
อาโออิ: ให้ตายเถอะ หมอนั่นอยู่ไหนกัน…
(เสียงเดินมา)
ยามาโตะ: อาโออิ
อาโออิ: นี่ ยามาโตะ! ไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ย!
ยามาโตะ: ฉันไม่ได้ไปไหนนี่ อยู่ตรงนั้นมาตลอดเลย
อาโออิ: อะไรละนั่น…
อะ เนี่ย นายยังไม่ได้ทักทายนิโจคุงเลยใช่มั้ยล่ะ?
คานาตะ: …… ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้วเนอะ บักกี้
-------------
ตอนที่ 4 - Junky Halloween
คานาตะ: …… ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้วเนอะ บักกี้
ยามาโตะ: ...ใครน่ะ?
อาโออิ: ทำไมลืมละเนี่ย!? นิโจคุง!
คนที่ชวนเรามางานปาร์ตี้นี้ไง!
คานาตะ: บักกี้เป็นคนตลกจริงๆด้วย
ท่าทางอย่างนั้นคงจำเรื่องที่เราเจอกันในร้านเครื่องดนตรีไม่ได้ใช่มะ?
ยามาโตะ: ร้านเครื่องดนตรี… อ๋อ
มือเบสวงเอปอะไรสักอย่าง นิโจคนน้อง
คานาตะ: εpsilonΦ นะ แล้วก็ ฉันชื่อนิโจคานาตะ
เอาเถอะ… ยิ่งกว่าเรื่องนั้นน่ะ
ตอนนี้บักกี้ยังซ้อมกีตาร์กับพี่อยู่รึเปล่า?
ยามาโตะ: เปล่า ไม่ได้เจอกันนานสักระยะแล้ว
คานาตะ: เห…..
ยามาโตะ: วันนี้นิโจไม่มาเรอะ?
คานาตะ: อืม แต่ฉันก็ชวนแล้วอะนะ--
จริงสิ งั้นให้ฉันโทรเรียกพี่มาเลยมั้ย?
ยามาโตะ: ไม่ต้องหรอก ไม่จำเป็นต้องฝืนให้เขามา
เวลานี้ก็คงซ้อมอยู่ใช่มั้ยล่ะ
คานาตะ: …. รู้จักพี่อยู่พอตัวเลยนี่นา
ยามาโตะ: เปล่า ไม่รู้จักขนาดนั้นหรอก
เพราะตัวฉันไม่ใช่นิโจล่ะนะ
คานาตะ: ...ฮะฮ่ะ ฉันอยากจะสนิทกับนายมากกว่านี้จริงๆด้วย
บักกี้
ยามาโตะ: ….?
คานาตะ: …. นี่ ถ้าได้ซ้อมดนตรีกับพี่มาแล้ว
ฝีมือกีตาร์บักกี้ก็น่าจะพัฒนาขึ้นเยอะเลยเนอะ
ไหนๆก็ไหนๆ มาเล่นดนตรีกันที่นี่กันนะ
เล่น Session ด้วยกันกับฉันล่ะ เป็นไง?
อาโออิ: เอ๊ะ! ที่นี่หรอ…?
คานาตะ: วงดนตรีที่เข้าร่วมLRเฟสมาพร้อมหน้ากันทั้งสองวง
ต้องสร้างความสนุกสนานให้แขกผู้ชมน่ะสิเนอะ
อาโออิ: แต่ว่า คนที่อยู่ที่นี่
มีแต่นักดนตรีระดับโปร แล้วก็ผู้เกี่ยวข้องด้านดนตรีทั้งนั้นนี่นา…
จู่ๆจะให้เล่นดนตรีต่อหน้าคนพวกนั้น…
แถมยามาโตะก็ไม่ได้พกกีตาร์มาด้วย…
คานาตะ: ถ้ากีตาร์ละก็ฉันจะเตรียมให้อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง
แค่เปลี่ยนเครื่องจากที่เล่นประจำคงไม่มีปัญหาใช่ไหมล่ะ?
คิดว่าไงล่ะ บักกี้?
ยามาโตะ: ได้เลย
อาโออิ: ยามาโตะ!?
คานาตะ: ต้องเล่นแบบนี้สิ
(ตัดภาพ)
คานาตะ: คร้าบ ทุกคนสนุกกับงานกันอยู่มั้ยเอ่ย?
ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานปาร์ตี้ฮาโลวีนในวันนี้น้า--!
ไลฟ์พิเศษเฉพาะคืนนี้เท่านั้นกำลังจะเริ่มล่ะนะ--!
แขกรับเชิญคือมือกีตาร์ สึบากิยามาโตะคร้าบ!
ยามาโตะ: ฝากตัวด้วย
คานาตะ: ถ้าอย่างนั้น เริ่มล่ะนะ!
(ตัดภาพ)
แขกในงานA : ….เหวอ มือกีตาร์นั่นเอาจริงสิ?
แขกในงานB : เล่นห่วยแตกเป็นบ้า…
ฝีมือแค่นั้น แต่ได้ออกงานLRเฟสจริงๆ หรอ?
อาโออิ: (นั่นเพราะเล่นในที่ต่างถิ่นอย่างนี้ เลยมีผลตอบรับแบบนั้นล่ะนะ…
จะไหวรึเปล่านะ ยามาโตะ…)
ยามาโตะ: …….
คานาตะ: เอ้า บักกี้--! เดี๋ยวจะเริ่มเร่งให้สุดกว่านี้ละนะ?
-------------
Epilogue - Junky Halloween
(เสียงเฮ)
คานาตะ: เอ้า บักกี้--! เดี๋ยวจะเริ่มเร่งให้สุดกว่านี้ละนะ?
ยามาโตะ: อา
คานาตะ: (......นึกว่าจะหนีออกไป แต่ดูใจเย็นกว่าที่คิดนี่)
(หรือว่าจะแค่กำลังฝืนอยู่? อ่านอารมณ์ไม่ออกเลยแฮะ)
ยามาโตะ: ………
[ บนถนน ]
คานาตะ: ขอบคุณนะที่วันนี้มาหากัน!
สนุกมากเลยล่ะ
…. อ้าว เอ๋ วากะเปี้ยนล่ะ? ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอ?
ยามาโตะ: เห็นว่ามีเรื่องคุยกับมือทรอมโบนน่ะ
คานาตะ: งี้เอง
………
….. นี่ บักกี้สนุกรึเปล่า?
ยามาโตะ: อา โดยรวมแล้วอร่อยมาก
คานาตะ: หา? ความรู้สึกหลังกินรึไง
ไม่ใช่สักหน่อย หมายถึงความรู้สึกที่เล่น Session กับฉัน
ยามาโตะ: ………
…. ฉันติดใจมาโดยตลอดเลย ขอถามได้มั้ย?
ยามาโตะ: นิโจคนน้อง เกลียดเบสเรอะ?
คานาตะ: …. หา?
ยามาโตะ: นายมีทั้งเทคนิคระดับสูงและเซนส์ในการเล่นเบส
ทั้งอย่างนั้น ทำไมนายถึงเล่นเบสได้ดูน่าเบื่อขนาดนั้นกัน?
คานาตะ: ……… (หน้าคิ้วขมวด)
ยามาโตะ: นายพูดอยู่นี่ว่า “ดนตรีเป็นสิ่งที่ทั้งผู้ฟังและผู้เล่นต้องสนุกไปพร้อมกัน!”
แต่ว่า ฉันไม่เห็นนายเป็นแบบนั้นในวันนี้เลย
คานาตะ: …… บักกี้เนี่ย ทั้งที่จำหน้ากับชื่อคนไม่ได้
แต่จำเรื่องอะไรอย่างนั้นได้เนอะ
คานาตะ: ดูน่าเบื่อสินะ…..
ก็นะ ฉันไม่ได้ชอบดนตรีเท่าพี่นี่นา
ยามาโตะ: งั้น ทำไมนายถึงเล่นวงดนตรีล่ะ?
คานาตะ: แน่อยู่แล้วสิ ก็เพราะว่า---
อาโออิ: ยามาโตะ! ขอโทษที่ให้รอ!
พอดีคุยเพลินมากไปหน่อย….
ยามาโตะ: อาโออิ
คานาตะ: ….. ไม่บอกละ
ไม่พูดให้คนห่วยๆฟังดีกว่า
ยามาโตะ: งั้นเรอะ
อาโออิ: ….พูดเรื่องอะไรหรอ?
คานาตะ: โทษทีๆ ไม่มีอะไรหรอก
เนอะ บักกี้?
ยามาโตะ: ……..
(ตัดภาพ)
คานาตะ: (เกลียดเบสงั้นเรอะ….. เนอะ)
คานาตะ: …….อย่ามาพูดจาเหมือนรู้ดีไปหน่อยเลย ไอ้ห่วยตะลัยนั่น
(End)
