AAside official website: https://aaside.bushimo.jp
บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้นค่ะ
เราเลือกแปลภาษาถิ่นของตัวละครเป็นภาษากลางทั้งหมดนะคะ
------
Song Story
εpsilonΦ: Egoistic Sai Φ
วิธีการปลด: เล่นเควสเพลง Nihilistic Sai Φ 1-5
* Egoism (อัตนิยม) แนวคิดที่มีการทำ แรงจูงใจ ทำเพื่อประโยชน์ส่วนตน
* Nihilism (สุญนิยม) แนวคิดที่ปฏิเสธทุกสรรพสิ่ง ทุกสิ่งไม่มีความหมายใดๆ
ลองเสิร์ชอ่านวิธีการคิดแนวคิดเพิ่มเติมได้ค่ะ เราคิดว่าที่ใช้คำพวกนี้น่าจะหมายถึงแนวคิดเชิงปรัชญาด้านการใช้ชีวิตมากกว่านำไปใช้แง่จริยธรรม
Egoistic Sai Φ ตอนที่ 1
[ มหาวิทยาลัยการดนตรีคาโมะคาวะ แผนกโรงเรียนมัธยมปลาย ]
คานาตะ: ฮึ่ม ฮึ่ฮื้--ม♪
ฮึฮึ้ฮึฮือฮื้--มม♪
เพื่อนร่วมชั้น 1: อะ นิโจคุงนี่นา-- ทำไรอยู่หรอ--?
คานาตะ: อึฮึฮึ่ม～♪
ช่วยแปะโปสเตอร์งานเทศกาลโรงเรียนจ้า～
เพื่อนร่วมชั้น 2: อ้าว? นายไม่ได้เป็นคณะกรรมการงานเทศกาลโรงเรียนไม่ใช่หรอ?
แต่ก็ยังช่วยงานให้ ใจดีจัง--!
คานาตะ: พอเถอะน่าๆ
ก็ฉันตั้งตารอคอยงานเทศกาลโรงเรียนในปีนี้สุดๆ ไปเลยนี่นา
เพื่อนร่วมชั้น 1: มีงานอะไรจัดเป็นพิเศษด้วยหรอ?
มีนักแสดงตลกมาหรือเปล่านะ?
คานาตะ: ไม่ใช่นักแสดงอะไรหรอก
แต่คิดว่าน่าจะได้ดูอะไรที่น่าสนใจมากๆ เลยล่ะ
[ ห้องผู้อำนวยการ ]
ฮารุกะ: Guitar Contest ….. ?
ผู้อำนวยการ: ใช่ กิจกรรมนั่นล่ะ
ฉันอยากให้นิโจคุงเข้าร่วมด้วยนะ
ฮารุกะ: มันมีชมรมที่เล่นดนตรีอย่าง ชมรมวงดนตรี หรือชมรมแตรวงอยู่ด้วยนี่ครับ
ไปไหว้วานพวกนั้นน่าจะดีกว่าไม่ใช่หรอครับ?
ผู้อำนวยการ: แน่นอน ฉันตั้งใจว่าจะให้นักเรียนที่สังกัดชมรมประเภทดนตรีพวกนั้นเข้าร่วมด้วยอยู่แล้ว
เพียงแต่ ถ้ามีแค่นั้น งานจะขาดความตื่นตาตื่นใจลงใช่มั้ยล่ะ?
ฮารุกะ: … ผมไม่เห็นเข้าใจที่คุณพูดเลยครับ
ผู้อำนวยการ: … งานเทศกาลโรงเรียนครั้งนี้ จัดร่วมกับงาน Open Campus น่ะนะ ดังนั้น
จึงไม่ได้มีแต่นักเรียนเตรียมสอบที่เข้าร่วม แต่ผู้ปกครองก็จะเข้ามาเยือนโรงเรียนเป็นจำนวนมากด้วย
ฉันอยากใช้โอกาสนี้สื่ออิมเมจโรงเรียนของพวกเรา
ว่าเป็นสถานที่ที่เด็กนักเรียนดำเนินกิจกรรมต่างๆได้อย่างสดใสมีชีวิตชีวาน่ะ
ถ้าเธอได้ขึ้นแสดงบนเวทีให้กับเรา
มันจะกลายเป็นข้อความที่สื่อถึงเรื่องนั้นได้โดยยากที่จะหาอะไรมาทดแทนเลยล่ะ
ฮารุกะ: … จะจริงเรอะครับ
ผมไม่คิดอย่างนั้นเลยสักนิดเดียว
ผู้อำนวยการ: เอาน่า… อะไรกัน อย่างที่เธอก็รู้ดีอยู่แล้ว
ว่านักเรียนของเรามีพื้นเพครอบครัวที่พิเศษอยู่เยอะนี่?
ผู้อำนวยการ: ประวัติศาสตร์ของโรงเรียน สภาพแวดล้อมในรั้ว การอำนวยความสะดวกภายในอาคารเรียน หรือการรักษาความปลอดภัยต่างๆ …
เรื่องเหล่านี้เป็นสิ่งที่สายตาผู้ปกครองจับตามองอย่างเข้มงวดเป็นพิเศษ เพื่อให้ลูกของตนเข้าเรียนที่นี่
ผู้อำนวยการ: ถ้าลูกชายของนิโจกรุ๊ปอย่างเธอ
ทำกิจกรรมอย่างสะดวกสบายภายในโรงเรียน จะยิ่งสร้างความอุ่นใจให้พวกเขาไงล่ะ
ฮารุกะ: (เฮอะ… ว่าแล้วเชียว เล็งตรงนี้ไว้เองเรอะ)
ผู้อำนวยการ: คิดเสียว่าทำเพื่อรุ่นน้องในอนาคต
แล้วช่วยให้ความร่วมมือในโอกาสนี้ได้หรือเปล่า?
ฮารุกะ: … ไม่เกี่ยวกับผม
อีกอย่าง ถ้าใช้จุดประสงค์นั่นเป็นหลัก พวกที่มาดูงานประกวด
ก็คงจะไม่รู้เรื่องรู้ราวในด้านดนตรีสักเท่าไหร่น่ะสิ
ถ้าจะหานักเรียนที่ใช้ประโยชน์ได้ ก็ยังมีคนอื่นอยู่…
ใช้พวกนั้นเล่นวงแบบโคฟเวอร์ซะก็หมดเรื่องไม่ใช่เรอะ
ผู้อำนวยการ: …. แบบนี้นี่เอง จะบอกว่าดนตรีของเธอไม่ได้มีไว้เพื่อขายแบบเลหลัง อย่างนั้นสินะ
ราวกับ Musician โดยแท้จริง
อย่างที่คานาตะคุงพูดไว้ไม่มีผิด
ฮารุกะ: … ทำไมถึงมีชื่อหมอนั่นออกมา
ผู้อำนวยการ: แต่เดิม คนที่นำเสนอแผนการนี้มาให้ก็คือคานาตะคุงน่ะ
เขาขะมักเขม้นในการสร้างความครื้นเครงให้กับงานเทศกาลมากๆ เลยล่ะ
เขานำแผนงานนี้มาเสนอให้กับฉันโดยตรง
และบอกว่าถ้าเป็นการแสดงของฮารุกะคุงจะต้องดึงดูดสายตาทุกคนมายังเวทีได้แน่
ฮารุกะ: ไอ้นั่น ……!
ผู้อำนวยการ: เพราะฉะนั้น ขอร้องล่ะนะฮารุกะคุง
ไม่คิดอยากจะให้ความร่วมมือ ถือว่าเพื่อน้องชายของเธอด้วยหรอ?
ฮารุกะ: ไม่สักนิด ……
ยิ่งหมอนั่นมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแล้ว……..
(เสียงปิดประตูดังปัง)
ผู้อำนวยการ: อะ! ฮารุกะคุง!!
ผู้อำนวยการ: ตอนนี้ยังมีเวลาเหลืออยู่ ถ้าเธอเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็เข้ามาบอกได้ทุกเมื่อเลยนะ…!!
-------------
Egoistic Sai Φ ตอนที่ 2
[ โรงเรียน ]
อาจารย์: หมดคาบเรียนแต่เพียงเท่านี้
เด็กที่มีหน้าที่เตรียมงานเทศกาลโรงเรียน ขอให้ไปเริ่มหลังเลิกเรียนทันที
เพื่อนร่วมชั้น: ค คือว่า…! นิโจคุง!!
มาซ้อมกีตาร์ด้วยกันมั้ย?
ฮารุกะ: …..หา ?
เพื่อนร่วมชั้น: นายจะแสดงงาน Guitar Contest ในเทศกาลโรงเรียนสินะ
ผมก็ว่าจะขึ้นด้วยเหมือนกัน เพราะงั้น ถ้านายสะดวก...
ฮารุกะ: เดี๋ยว …
ทำไมนายไปรู้เรื่องพวกนั้นได้...?
เพื่อนร่วมชั้น: อ เอ่อ… มันเขียนอยู่ในโปสเตอร์ที่แจกในโรงเรียนอยู่นะ
อะ นี่ไง ตรงนี้
ฮารุกะ: “เข้าร่วมประชัน!! นิโจฮารุกะ (by εpsilonΦ)
เสียงเพลงที่บรรเลงโดยมือกีตาร์ผู้สัญโดษทะนงตน… Don’t miss it!!”
ฮารุกะ: ใครมันทำเรื่องไร้สาระแบบนี้วะ…!!
เพื่อนร่วมชั้น: เห็นว่านิโจคุงจะเข้าร่วมผมตกใจเลยล่ะ…
เพราะไม่รู้เลยว่านายก็เล่นวงดนตรีด้วย
ฮารุกะ: เฮ้ย แล้วนายที่จู่ๆ มาทักเนี่ยจะมาทำอะไร?
มีเป้าหมายอะไร?
เพื่อนร่วมชั้น: ที่จริงแล้ว ผมอยากจะเป็นมือโปรกีตาร์ในอนาคตล่ะ
เลยคิดว่าฮารุกะคุงน่าจะมีความฝันแบบเดียวกัน ก็เลย...
ฮารุกะ: … หน่ายชะมัด อย่ามาคิดเองเออเองว่าเหมือนกันจะได้มั้ย
ถ้ามีเวลาว่างมาประกาศแสดงความตั้งใจตัวเองให้คนอื่นนัก เอาเวลาไปเล่นกีตาร์ซะ
ไม่งั้น นายแค่อยากจะมาพล่ามเรื่องความฝันเฉยๆ ใช่มั้ยล่ะ
เพื่อนร่วมชั้น: ม ไม่ใช่…!! ผมเอาจริงนะ!!
ผมเล่นกีตาร์คนเดียวมาโดยตลอด เลยอยากให้ใครสักคนได้ฟัง!
ไม่ใช่การเล่นเพื่อความพอใจของตัวเอง แต่ถ้าฝึกเล่นพร้อมกับใครสักคนได้ก็คงดี…
ฮารุกะ: … คือว่านะ นายกับฉันเป็น “เพื่อน” กันรึไง?
เพื่อนร่วมชั้น: เรื่องนั้น… ผมแค่หาเรื่องมาคุยกับนายเอาเอง...
ฮารุกะ: ใช่มั้ยล่ะ ฉันกับนายไม่ใช่เพื่อน แถมฉันไม่ได้อยากจะเป็นด้วย
และสิ่งที่นายต้องการ ก็ไม่ใช่ของพรรค์นั้นใช่มั้ยล่ะ
อย่ามาเผยช่องโหว่ของตัวเองให้คนอื่นดูกันง่ายๆ อย่างนี้
และอย่ามาทักทำเป็นสนิทชิดเชื้อกันด้วย
เพื่อนร่วมชั้น: นิโจคุง… งั้นหรอ… แบบนี้เอง…
ขอบใจนะ!! งั้นจากนี้คือการแข่งขันกันซึ่งๆ หน้าเนอะ!
แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ!
ฮารุกะ: อะไรเนี่ย หมอนั่น… สมองบื้อหรือไง
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
เรย์จิ: ถ้าอย่างนั้น เราจะเริ่มทำการอัดเสียงเพลงใหม่ตั้งแต่อาทิตย์หน้า
คานาตะ: คร้าบ!
เรย์จิ: คานาตะ… นายเล่นด้นสดใหม่ทุกรอบๆ
การอัดเพลงต้องใช้การเล่นที่แตกต่างจากตอนไลฟ์ ทำความเข้าใจบ้างซะที
คานาตะ: เอ๋ แต่ฉันคิดว่าการรักษาอารมณ์แบบไลฟ์จริงไว้ก็เป็นเรื่องสำคัญน้า
ดีกว่ามาจุกจิกเรื่องเทคนิคต่างๆ นานา
เล่นเอามันให้เหมือนกับตอนเล่นไลฟ์จริงเลยจะสนุกกว่าด้วยนี่นา!
ฮารุกะ: พูดงี้แกก็อย่ามาทำอะไรลับหลังและขึ้นๆ แสดงสิวะ…
ไอ้ Guitar Contest ไร้สาระนั่นด้วย...
คานาตะ: อะไรอะพี่ โกรธอยู่หรอ?
เห็นส่งสายตาเร่าร้อนมาให้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ฉันอุตส่าห์ดีใจนะเนี่ย
ฮารุกะ: เอาเรื่องไปบอกผู้อำนวยการ ทำโปสเตอร์ตามใจชอบ…
โดนพัวพันจากการเอาแต่ใจของแกจนปวดกบาลอยู่เนี่ย!
ชู: มีเรื่องอะไรหรอ?
คานาตะ: พี่จะเล่นกีตาร์ในงานเทศกาลโรงเรียนฝั่งม.ปลายแหละ!
ฮารุกะ: ใครจะไปเล่นวะ!
ชู: หื้ม แผนกม.ปลายดูว่างสบายจริงเชียว
แต่เจ้าตัวบอกว่าไม่อยากเล่นนี่?
ให้เรย์จิไปออกแทน เป็นไง?
เรย์จิ: เครื่องดนตรีที่เล่นต่างกันนี่ครับ…
อีกอย่าง ผมมีงานอื่นที่ต้องเข้าร่วมอยู่แล้วครับ
ทาดาโอมิ: ชั้นเรียนของพวกผม จะทำ “คาเฟ่พ่อบ้าน” กันล่ะ
เห็นว่ารับรองแขกที่มาให้เป็นท่านเจ้าบ้านด้วย
ชู: อะฮะ! พ่อบ้าน!? ดีนี่! งานถนัดนายเลยนี่เรย์จิ!
เอ๋ ผมต้องไปดูแล้วสิ
ฮารุกะ: …. เฮอะ ไร้สาระ
พวกนายก็ไม่ใช่พวกมารักษาสัมพันธ์ดีงามอะไรกับเพื่อนร่วมชั้นนักนี่
เรย์จิ: เพราะว่าพวกเราเป็นนักเรียนน่ะสิ
ถ้าอยากทำกิจกรรมไลฟ์ได้เสรี ก็ต้องรับผิดชอบงานหลักให้เรียบร้อยอยู่แล้วสิ
คานาตะ: ช่ายแล้ว! แถมยังเป็นโอกาสที่จะได้เพื่อนด้วย เนอะพี่?
ฮารุกะ: หา?
คานาตะ: มือกีตาร์เพื่อนร่วมชั้นคุง ท่าทางเป็นคนดีเลยนี่นา
พี่ช่วยเขาหน่อยสิ
ฮารุกะ: …...!?
คานาตะ: ไงซะ ก็เป็นพวกโดดเดี่ยวเหมือนกันนี่
-------------
Egoistic Sai Φ ตอนที่ 3
คานาตะ: พอดีว่าฉันบังเอิญผ่านหน้าชั้นเรียนของพี่น่ะ
แปลกตาดีที่เห็นพี่ที่คุยกับเพื่อนร่วมชั้น เลยเผอิญได้ยินเข้าอะนะ
เขาชวนพี่ให้มาซ้อมกีตาร์ด้วยกันนี่?
ฮารุกะ: ไม่เกี่ยวกับแกไม่ใช่เรอะ...
คานาตะ: อื้ม ก็นั่นสินะ
ยังไงหมอนั่นเหมือนจะลาออกจากโรงเรียนด้วย
ฮารุกะ: … แล้วมันยังไง?
บอกให้ฉันไปเล่นเป็นเพื่อนแทนที่จะให้เงินใส่ซอง*รึไง?
(*餞別 เงินเป็นทำขวัญเวลาย้ายงานหรือออกไปยังที่อื่น)
คานาตะ: ใจเย็นๆ ฟังฉันจนจบหน่อยซี่
คานาตะ: โรงเรียนของเรา มีเด็กนักเรียนที่มีทุนกำลังทรัพย์พอควรใช่มะ?
แต่ว่า บ้านของหมอนั่นดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ
พอได้ยินว่าที่โรงเรียนมีกิจกรรมชมรมด้านดนตรีที่มากมายคับคั่ง
เลยฝืนจนเข้ามาเรียนที่นี่ได้น่ะนะ
ฮารุกะ: ….
คานาตะ: พอเพื่อนร่วมชั้นที่แตกต่างกัน ทั้งสถานะแต่กำเนิด และความตั้งใจที่มีต่อดนตรีล้อมรอบตัวเขา
ทำให้เขาไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว
นั่นก็อาจเป็นอีกเหตุผลนึงที่ทำให้ลาออกจากโรงเรียนก็ได้เนอะ
ช่างน่าสงสาร…
[ โรงเรียน ]
เพื่อนร่วมชั้น: อึ๊ก… แข็งจัง..!!
เฮ้อ… ไม่รอดแฮะ
ฮารุกะ: … เฮ้ย ไอ้กาก
ใช้เวลาเปลี่ยนสายแค่เส้นเดียวจะนานอะไรนักหนา…
เพื่อนร่วมชั้น: นิโจคุง!?
ฮารุกะ: เห้อ แค่เห็นก็หงุดหงิดเป็นบ้า… เอามาซะ!
นี่มันอะไร… มีแต่สนิมเขรอะไม่ใช่รึไง…!!
ใช้ของแบบนี้เล่นเสียงออกมาไม่ได้หรอก…!!
เพื่อนร่วมชั้น: ฮะฮะ… ผมเลือกใช้สายที่ค่อนข้างมีราคาน่ะ
ฮารุกะ: …
ฮารุกะ: นายใช้กีตาร์ตัวนี้ขึ้นประกวดไปก็มีแต่ขายขี้หน้าเปล่าๆ… เลิกเหอะ
เพื่อนร่วมชั้น: ...ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก
เพราะนี่เป็นโอกาสที่ทุกคนจะได้ฟังกีตาร์ของผมด้วย
ผมอยากให้ใครก็ได้ จะแค่คนเดียวก็ไม่เป็นไร
อยากให้มีใครสักคนได้ฟังจริงๆ…
ฮารุกะ: … อ้อเรอะ
เอ้า เปลี่ยนเสร็จแล้ว ส่วนจูนนิ่งก็ทำเองซะ
เพื่อนร่วมชั้น: สุดยอด…!!
เสียงที่ออกมา… ไม่เหมือนกันเลย!!
ฮารุกะ: นายโง่รึไง
มาประทับใจอะไรกับของแค่นี้ ทั้งที่จะมุ่งเป็นโปรเนี่ย
เพื่อนร่วมชั้น: อื๋อ… นั่นสิเนอะ…
ฮารุกะ: …. นายจะเล่นเพลงอะไร
เพื่อนร่วมชั้น: เอ๊ะ?
ฮารุกะ: ในงานประกวด การเลือกเพลงก็เป็นส่วนสำคัญ
ถึงเลือกเพลงทำเท่ไป สุดท้ายถ้าเป็นเพลงไม่เหมาะกับความสามารถตัวเองก็อย่าเล่นดีกว่า
ฮารุกะ: เพลงที่นายกับฉันจะเล่นคงไม่ได้ซ้ำกัน
แต่ถ้าจะซ้อมด้วยกัน เรื่องแค่นั้นก็ช่วยบอกมาหน่อย
เพื่อนร่วมชั้น: หมายความว่า…
ฮารุกะ: แต่ว่า นายอย่ามาเพ้อฝันตามใจชอบมากเกินไปกว่านี้
ตราบใดที่ฉันออกงานแสดงด้วย นายไม่มีวันชนะ
เข้าใจมั้ย?
เพื่อนร่วมชั้น: …. อืม
แต่ว่า ผมก็ไม่คิดลดความตั้งใจลงหรอก
ฮารุกะ: ฮะ! พูดได้ก็พูดมา…
[ ถนน ตอนกลางคืน ]
ฮารุกะ: ดึกขนาดนี้แล้วเรอะ…
เพื่อนร่วมชั้น: เหวอ… ฟ้ามืดจริงด้วย… จะไปทำงานพิเศษสายแล้ว….!!
นิโจคุง ขอบใจสำหรับวันนี้นะ!
เพลงที่นายเลือกให้ ผมจะเอาไปซ้อมที่บ้านด้วยนะ!
เพื่อนร่วมชั้น: คือว่า... ฉัน… จะไม่ยอมแพ้นายหรอก… มาพยายามด้วยกันนะ! *
เจอกันพรุ่งนี้!
(*เพื่อนร่วมชั้นเปลี่ยนสรรพนามจาก 僕 (ผม) เป็น 俺(ฉัน))
(เสียงวิ่งออก)
ฮารุกะ: … หมอนั่น เป็นไอ้โง่ของแท้หรือไง
มาพูดว่าจะไม่ยอมแพ้ แล้วมาบอกว่าพยายามด้วยกันนี่นะ…
ฮารุกะ: …. ฮึ ฉันเองก็เป็นไอ้โง่เหมือนกันสินะ
-------------
Egoistic Sai Φ ตอนที่ 4
[ ---งานเทศกาลโรงเรียน วันจริง ]
ฮารุกะ: ไอ้กากนั่น… ยังไม่มาที่โรงเรียนรึไง…?
จะเริ่มซ้อมก่อนขึ้นจริงแล้วนะ…
(ตัดภาพ - ในโรงเรียน)
เพื่อนร่วมชั้น: นิโจคุง คือ… มีเรื่องอะไรอยากคุยกับผมหรอ?
คานาตะ: ขอโทษที่จู่ๆ เรียกนายออกมานะ
ดูเหมือนว่าพี่ของฉันจะไปรบกวนนายอยู่นี่นา
เพื่อนร่วมชั้น: ฝ ฝั่งที่รบกวนคือผมต่างหาก…!
นิโจคุง… พูดแล้วน่าจะเข้าใจยากรึเปล่านะ…
เพราะผมได้ฮารุกะคุงช่วยสอนกีตาร์ให้หลายๆ อย่าง!!
คานาตะ: … เห
สนิทสนมจนถึงขั้นเรียกชื่อดูใกล้ชิดกันได้แล้วนี่เอง
เพื่อนร่วมชั้น: เอ๊ะ? อะ เมื่อกี้ผม…
คานาตะ: ถ้าสนิทกันขนาดแล้ว งั้นนายได้ยินเรื่องนั้นจากพี่แล้วสิ?
เรื่องที่มีวงดนตรีที่ต้องกระจัดกระจายไปเพราะความผิดของพี่
เพื่อนร่วมชั้น: เอ๊ะ….?
คานาตะ: อย่าไปเชื่อหมอนั่นให้มากจะดีกว่านะ
พี่เป็นคนที่สร้างบาดแผลให้ผู้คนมานักต่อนักแล้ว
ไม่ใช่ว่า พี่จะไปสร้างเรื่องเดือดร้อนให้กับนายด้วย
ฉันเป็นห่วงมากจนคิดไม่หยุดเลย…
เพื่อนร่วมชั้น: ร….เรื่องนั้น…. ไม่หรอก
ฮารุกะคุง ถึงจะพูดจาไม่ดีแต่เขาก็มุ่งมั่นเรื่องดนตรี...
คานาตะ: เนอะ พี่เขาจริงจังเสมอเลย
และเพราะอย่างนั้น ถึงอยู่โดดเดี่ยวมาโดยตลอด
นายเองเป็นเพื่อนร่วมชั้นก็รู้ใช่มั้ยล่ะ?
พี่มักอยู่ตัวคนเดียวเสมอไม่ว่าเมื่อไหร่ และไม่สามารถเข้ากับใครคนไหนได้เลย
คานาตะ: คิดเสมอว่าตัวเองเป็นฝ่ายที่ถูกต้อง มองรอบข้างที่ไม่สามารถเข้าใจตนเองได้คือพวกไร้ความสามารถ
พี่เขามองเหยียดอย่างนั้นเลยนะ
คานาตะ: เรื่องของตัวนายเองก็ใช่
เพื่อนร่วมชั้น: ตัวผม…?
คานาตะ: พี่มาบ่นกับฉันว่า
เหนื่อยที่จะรับมือกับพวกที่อยู่ในโลกที่แตกต่างกับตัวเองน่ะ
เพื่อนร่วมชั้น: …!!
คานาตะ: ฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นนายที่น่าสงสารแบบนี้
ตอนนี้ยังไม่สายนะ
คานาตะ: ถอยห่างจากนิโจฮารุกะจะดีกว่า
(ตัดภาพ - ปัจจุบัน)
ฮารุกะ: ช้าเป็นบ้า!! มัวไปทำอะไรอยู่ไอ้กาก!!
เพื่อนร่วมชั้น: ข ขอโทษ…
ฮารุกะ: ถ้าไม่มาซ้อมก่อนขึ้นมันจะไปรู้ลำดับการแสดงได้ไง?
หลังที่หมอนั่นแสดงจบก็ถึงตาฉัน และจากนั้นก็ตาแก
ฮารุกะ: ไม่น่าจะไหว ยิ่งลำดับยังออกหลังจากฉันด้วยนะ
เพื่อนร่วมชั้น: ...
ฮารุกะ: …? เฮ้ย มัวสั่นอะไรอยู่ ป่านนี้แล้ว
เพื่อนร่วมชั้น: คือว่า… นะ… ทำไมฮารุกะคุง
ถึงใจดีกับผมแบบนี้ล่ะ….?
ฮารุกะ: ห๊า? นายเป็นคนพูดเองไม่ใช่เรอะ
ว่ามาซ้อมด้วยกันน่ะ
เพื่อนร่วมชั้น: ก็จริง แต่ว่า… มันแปลกรึเปล่า...
พวกเราไม่ได้สนิทกันเป็นพิเศษด้วยนี่...
ฮารุกะ: นั่น…
ฮารุกะ: เพราะฉัน… เหมือนกับนายไงล่ะ
เพื่อนร่วมชั้น: ...เอ๊ะ?
ฮารุกะ: อยากให้ใครก็ได้ จะแค่คนเดียวก็ไม่เป็นไร ฉันอยากให้มีใครสักคนได้ฟังจริงๆ*
ฟังเสียงดนตรีของฉัน ฟัง...คำพูดของฉัน
ฮารุกะ: แต่ให้ฉันที่เข้ากับใครที่ไหนไม่ได้เลยมาพูดอย่างนี้
ก็ไม่มีใครหน้าไหนมาเชื่อล่ะนะ
(*ฮารุกะพูด 思ってた แสดงว่าปัจจุบันเขาน่าจะเลิกคิดว่าจะมีคนอื่นมาฟังเขาแล้ว)
ประกาศ: ผู้เข้าประกวดหมายเลข 10 ชั้นมัธยมปลายปี 2
นิโจฮารุกะคุง! ขึ้นเวทีได้!
ฮารุกะ: ไปล่ะ...
เพื่อนร่วมชั้น: อะ… ฮารุกะคุง….!
ฮารุกะ: .... ฉันที่พูดอะไรไปเมื่อกี้ นายจะไม่เชื่อก็ได้
ฮารุกะ: ฉันไม่ได้เล่นเพื่อนาย ไม่ได้เล่นเพื่อโรงเรียน
ฉันแค่ เล่นดนตรีเพื่อตัวเองก็เท่านั้น
-------------
Egoistic Sai Φ ตอนที่ 5
คานาตะ: พี่ ดีใจด้วยที่ชนะเลิศนะ!!
ฮารุกะ: ….
คานาตะ: โธ่ ทำสีหน้าดีใจหน่อยสิ!
แหม แต่ถ้าเป็นฝีมือจริงๆของพี่อย่างนี้ก็แน่นอนล่ะเนอะ!
คานาตะ: … ฉันนะ นานทีจะรู้สึกชอบจนอึ้งกิมกี่ขนาดนี้เลยนะ
เสียงดนตรีที่แตกต่างจากที่เล่นประจำใน εpsilonΦ …
ฮารุกะ: ไม่นี่… ไม่ต่างจากเดิมไม่ใช่เรอะ
คานาตะ: ไม่หรอก… ไม่เลยสักนิด… ฉันเข้าใจนะ
เหมือนกับว่าพี่กำลังเล่นดนตรีให้ใครสักคนฟังอยู่…
คานาตะ: หรือว่า เล่นให้เพื่อนร่วมชั้นคุงฟังหรอ?
หมอนั่นเองก็พยายามใช่เล่นเลยนี่เนอะ
ทั้งที่มีคิวเล่นต่อจากการแสดงของพี่
แต่กลับแสดงดนตรีได้ไม่หวั่นสักนิด ตกใจเลยล่ะ
ฮารุกะ: ….
คานาตะ: พี่เองก็อินใหญ่เลยนี่เนอะ
หรือว่าจะกลัวตัวสั่นนิดนึงกับการต่อสู้แบบเอาจริงของเพื่อนล่ะ?
ฮารุกะ: พูดมากน่ารำคาญ….
ไม่เห็นเกี่ยวกับแกสักนิด
คานาตะ: ไม่ได้ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย คนที่เชื่อมสัมพันธ์ให้คือฉันนี่?
แถม หมอนั่นน้ำตาตื้นเหมือนจะร้องไห้อยู่เลยติดใจนี่นา
คานาตะ: คงกำลังช็อคเพราะได้รู้ความลับของพี่แล้วหรือเปล่าน้า
ฮารุกะ: …. เมื่อกี้ แกพูดอะไร?
คานาตะ: พี่ไม่ยอมพูดให้เขาฟัง ฉันเลยบอกเขาให้ไง
พี่ต้องพูดความจริงให้กับเพื่อนรู้สิ?
ฮารุกะ: แก….!! หรือว่า….
ที่พยายามให้หมอนั่นกับฉันเข้าใกล้กัน
เพื่อทำให้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวแบบนี้อย่างนั้นเรอะ…!!
คานาตะ: อย่าพูดแบบนั้นซี่ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!
ที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ทั้งหมด เพราะการกระทำของพี่ในอดีตทั้งนั้น
ฮารุกะ: …. อย่ามาขุดเรื่องเอาเองสิวะ!!
สาเหตุจริงๆทั้งหมดก็เป็นเพราะแก---
คานาตะ: เอ้าๆ ไปทักทายเขาเป็นครั้งสุดท้ายหน่อยจะดีกว่ามั้ยอะ?
หมอนั่นจะลาออกจากโรงเรียนนี่นา
คานาตะ: สุดท้าย พี่ก็อยู่ตัวคนเดียวอีกครั้งแล้วสิ
(ตัดภาพ)
เพื่อนร่วมชั้น: อ๊ะ… ฮารุกะคุง….
ฮารุกะ: ไง…...
ฮารุกะ: นาย… ได้ยินเรื่องจากน้องชายฉันแล้วสิ… เรื่องของฉัน
เอาเถอะ จะคิดยังไงก็ตามใจ เรื่องของนาย
ไงซะฉันกับนายก็ไม่ใช่เพื่อนกันสักหน่อย
เพื่อนร่วมชั้น: อืม… แล้วก็จะไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นแล้วด้วยเนอะ...
ฮารุกะ: … งั้นฉันไปล่ะ …
เพื่อนร่วมชั้น: นิโจคุง…… ขอบใจนะ!!
ฮารุกะ: … ห๊า?
เพื่อนร่วมชั้น: ได้ฟังเสียงกีตาร์ของนายเป็นครั้งสุดท้าย… ผมเลยเข้าใจ
ว่าตัวเองไม่ได้ฟังเสียงของคนรอบข้างมากแค่ไหน
มัวคิดแต่ว่าพวกคนในโรงเรียนนี้แตกต่างจากตัวเอง…
เพราะงั้นที่ลาออกจากที่นี่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้…
ผมพยายามแก้ตัวสักอย่างเพื่อให้ตัวเองสบายอกสบายใจส่วนตัวเท่านั้น…
เพื่อที่จะเลิกเล่นกีตาร์…
ฮารุกะ: อะไร...นั่น
มาพูดเรื่องนั้นกับฉันเพื่ออยากได้คำปลอบใจรึไง?
บอกว่าอยากเป็นมือโปร.... สุดท้ายก็แค่ลมปากงั้นเรอะ
เพื่อนร่วมชั้น: … ผมตั้งใจว่าจะใช้โอกาสแสดงนั้นเพื่อเป็นการส่งท้ายให้ตัวเอง
จนกระทั่งได้ฟังการแสดงของนาย…
ทั้งที่… ผมตั้งใจจะเลิกเล่นกีตาร์…
แต่พอได้ฟังการแสดงของนาย… ผมกลับอิจฉาโดยไม่ประเมินศักยภาพตัวเองเลย
อยากจะเล่นกีตาร์ให้เก่งกว่านี้ อยากจะสร้างสถานที่ที่อยู่ของตัวเอง
ด้วยพลังของตัวเอง เหมือนกับนาย...!!
ฮารุกะ: … เรื่องนั้นก็ไม่เกี่ยวกับฉันนี่
สุดท้ายแล้วทั้งฉันและนาย… แค่กลับไปอยู่ตัวคนเดียวไม่ใช่เรอะ
เพื่อนร่วมชั้น: … นั่น… สินะ ขอโทษนะ
ฮารุกะ: … แต่ว่า ฉันในวันนี้ได้ฟังการแสดงของนาย
มีแต่เรื่องนั้นเท่านั้นที่ต่อจากนี้จะไม่เปลี่ยนแปลง
นายไม่ได้เล่นดนตรีที่จัดจ้านนัก ข้อผิดพลาดยิบย่อยก็มี แต่ว่า
เป็นการแสดงที่ดีเลย จนฉันอยากจะฟังอีกสักครั้งนึง
ฮารุกะ: นั่นเพราะนายเล่นดนตรีให้ฉันฟังใช่มั้ยล่ะ?
มันเข้ามาถึงตัวฉันนะ เสียงของนาย
เพื่อนร่วมชั้น: ….ฮึก
ฮารุกะ: ฉันจะไม่ลืมการแสดงของนายในวันนี้…..
ฮารุกะ: ถึงจะไม่ได้เจอกันอีก แต่เรื่องของนาย และ Phrase ของนาย---
ฉันจะจำเรื่องนี้ไว้ ตลอดไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น