Band Story - εpsilonΦ บทที่ 5 AAside official website: https://aaside.bushimo.jp
บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้นค่ะ
เราเลือกแปลภาษาถิ่นของตัวละครเป็นภาษากลางทั้งหมดนะคะ
เราไม่คุ้นกับภาษาถิ่นมากๆ ถ้าแปลพลาดตรงไหนสามารถบอกได้เลยค่ะ
คำเตือน
เนื้อหาอาจมีส่วนที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจได้ ควรใช้วิจารณญาณ
------
Band Story
εpsilonΦ บทที่ 5 (ครอบคลุมถึงตอน 5)
ไทม์ไลน์: ช่วง LR Fes รอบแรก
ตอนที่ 1 - ปฏิปักษ์ต่อพ่อ
[ LR เฟส วันจริง---]
[ หลังเวที ]
ชู: ……
เรย์จิ: ชู เป็นอะไรไปครับ? ตรงนั้นมีอะไร--
ชู: ปะป๊ามาด้วย
เรย์จิ: …!
ชู: มาหากันเสียไวเกินคาดเชียว ลมพัดท่าไหนมาละเนี่ย
นับแต่ที่มาไลฟ์ครั้งนั้นก็ไม่มาหา คิดว่าจะงานยุ่งมากเสียจนไม่มีเวลามาเสียอีก
เรย์จิ: ตั้งแต่ครั้งนั้น หรือครับ
ถ้าอย่างนั้น ท่านก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับไลฟ์เดี่ยวเลย?
ชู: ไม่เห็นมีอะไรเล้ย
ผมออกจะพยายามตั้งขนาดนี้ เศร้าใจเหลือเกิน
อุตส่าห์เตรียมเซอร์ไพรส์เรื่อง Skyfox Record ไว้ด้วยทั้งที
เรย์จิก็คิดเหมือนกันมั้ย?
เรย์จิ: …...ผมไม่ทราบความคิดของท่านประธานหรอกครับ
ชู: ฮึฮึ สีหน้าตึงๆของนายก็ใช้ได้ไม่เบาเลยนี่
ผมเห็นสีหน้าจืดชืดอย่างนั้นเกลื่อนไปหมดละ
เรย์จิ: …
เรย์จิ: แทนที่จะมาสนเรื่องผม คุณไปทักทายท่านประธานไม่ดีกว่าหรือครับ
ชู: โง่เง่าไม่เปลี่ยนเลยนะ เรย์จิ
ถ้าผมทำอย่างนั้นก็โดนปะป๊าต่อว่าอีกน่ะสิ
เรย์จิ: แต่ว่า…
…! ชู ท่านประธานจะมาตรงนี้
ชู: หืม? ไม่นึกเลยว่าฝั่งปะป๊าเองที่จะมาหากัน
ชู: เรย์จิ นายไปที่ห้องพักก่อนเลย ส่วนเรื่องที่รู้กัน ฝากด้วยล่ะ
เรย์จิ: รับทราบครับ
(เสียงเดินออก)
ชู: เอาล่ะ… มาคุยกันซึ่งๆหน้าระหว่างพ่อลูกโดยไม่มีใครมาขัดขวางดีกว่า
ประธานอุจิคาว่า: …
ชู: ปะป๊า ไม่ได้เจอกันตั้งแต่ไลฟ์เดี่ยวเลยเนอะ
ตอนนั้นเราอยู่ห่างกันเกินไป ผมเลยไม่เห็นหน้าปะป๊าแน่ะ
หลังจากจบไลฟ์ มาทักทายกันหน่อยน่าจะดีรึเปล่า?
ประธานอุจิคาว่า: ฉันมาดูเพื่อประเมินคุณค่าของแก ไม่จำเป็นต้องพูดคุย
ชู: คุณค่าเนอะ…..
แล้ว ปะป๊าถูกอกถูกใจไลฟ์เดี่ยวบ้างมั้ยล่ะ?
ประธานอุจิคาว่า: คำถามโง่ๆ ของแบบนั้นมันเป็นแค่การเล่นของเด็กเท่านั้น
ชู: ……. เห? อุตส่าห์มาหากันเพื่อพูดเรื่องนี้หรอ?
ถึงกับต้องใช้เวลาอันแสนมีค่าของปะป๊าเพื่อเรื่องนี้เลยเนอะ
ผมรู้เลยเกรงอกเกรงใจ ตั้งใจจะไม่เป็นฝ่ายทักปะป๊าเองนะเนี่ย
เพราะปะป๊าเหมือนจะเดือดร้อน ถ้ารู้ว่านักร้องนำ εpsilonΦ เป็นลูกชายนี่เนอะ
ประธานอุจิคาว่า: แค่เรื่องที่แกมีส่วนเกี่ยวข้องกับ Duck River เป็นที่รับรู้โดยถ้วนหน้าอยู่แล้ว
เพราะฉันไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดล่ะนะ เรื่องแค่นั้นแกยังไม่เข้าใจรึไง?
ชู: …… ตัวปะป๊าที่ “เข้าใจ” ตรงจุดนั้น
แล้วยังให้ผมตั้งวง εpsilonΦ และอนุมัติเข้าร่วมเฟสนี่
ปะป๊าก็ชอบทำอะไรพิลึกพิลั่นใช่ย่อยเนอะ ผลตอบรับจะรุนแรงก็ช่วยไม่ได้รึเปล่า
แต่ว่า ที่จริงแล้วสถานการณ์มันบีบคั้นยิ่งกว่านี้อีกนะ?
ข้อสงสัยที่ว่า LR เฟสเป็นการแข่งขันล็อกผล ที่บริษัท Duck River เตรียมไว้น่ะ
ชู: ฮึฮึ… แต่สบายใจได้เลยนะ ปะป๊า
ถึงชนะ ผมจะไม่ให้พูดว่าเป็นการแข่งที่ล็อกผลไว้แล้วหรอก
ก็เพราะ εpsilonΦ ไม่ได้เดบิวต์จาก Duck River แต่เป็น Skyfox Record นี่นา
ดูสิ ผมเอาใจใส่ขนาดนี้เลยนะ?
ประธานอุจิคาว่า: ไร้สาระ
แกมีเรื่องควรทำมากกว่ามาตุกติกจุกจิกเรื่องเล็กน้อยพรรค์นี้ไม่ใช่รึ
คิดว่าในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ แกมีสิทธิที่จะชนะมากแค่ไหนกัน?
ชู: ………. หา?
-------------
ตอนที่ 2 - มั่นใจล้นเหลือ
ประธานอุจิคาว่า: ถึงเวลาจะผ่านไปแค่ไหน แกก็เป็นแค่เด็กล่ะนะ
แกจะทำความเข้าใจความหมายของเวลาที่ฉันสละมาให้ก็ยังไม่ได้
มัวแต่เพลิดเพลินกับการละเล่นที่ไร้ค่า
อย่าทำให้ฉันผิดหวังไปมากกว่านี้
การแสดงจริงวันนี้---คือโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะให้แก
และจะไม่มีอีกเป็นครั้งที่สอง
(เสียงเดินออก)
ชู: อะไรนั่น….. จะบอกว่า εpsilonΦ จะเป็นผู้แพ้งั้นหรอ?
อย่างผม จะแพ้พวกนั้น?
ฮะฮะ… ฮะฮะฮ่า… อะฮะฮะฮ่าฮ่าฮ่า!
ชู: …...ปะป๊าสิไม่เข้าใจอะไรเลย
มาคิดว่าเป็นการละเล่นของเด็ก เดี๋ยวได้เจอดีแน่
(ตัดภาพ)
เรย์จิ: ชู มาช้านะครับ
ทาดาโอมิ: ผมได้ยินมาจากเรย์จิแล้วล่ะ คุยกับคุณพ่อมาเนอะ
ชู: ….
เรย์จิ: ชู?
โดนท่านประธานบอกอะไรมาหรือครับ?
หรือว่า บอกให้กลับไปที่เกียวโตอีก---
ชู: ดูเหมือนปะป๊าจะไม่ชอบใจถ้าให้ εpsilonΦ เป็นฝ่ายชนะน่ะ
ฮารุกะ: หา….? หมายความว่าไง…..
ชู: ผมเป็นลูกชาย เลยอาจถูกสงสัยว่าเป็นการแข่งที่ล็อกผลไว้แล้วละมั้ง
ถ้ามีข่าวลือแปลกๆขึ้นมา จะทำให้ชื่อของ Duck River เสียหาย อะไรแบบนั้น
เรย์จิ: บ้าน่า!
การที่วงได้รับการตัดสินเข้าร่วม LRเฟสได้
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเพราะความสามารถที่แท้จริงของเรา
อีกทั้งคนที่อนุมัติให้เข้าร่วมงานได้คือท่านประธานเอง ป่านนี้แล้วทำไม…
คานาตะ: เอ๋…….... ไม่เห็นจะเข้าใจเลย………
ทั้ง4คน: ……. (เสียงถอนหายใจ)
คานาตะ: เห้อ……. แรงฮึดมันลดลงฮวบฮาบไปเลยเนี่ย……
เออเนี่ย งั้นเลิกๆ เฟสไปเลยมั้ย?
เรย์จิ: อย่ามาพูดจาเลอะเทอะ! คิดว่าพวกเรามาถึงตรงนี้ได้ด้วยความรู้สึกแบบไหนกัน!?
ทุกอย่างจะสูญเปล่า ไม่มีทางที่เราจะถอนตัวจากการแข่ง!
ฮารุกะ: งั้น นายจะให้ทำอะไรล่ะ
ถ้าพ่อของชูบอกไม่ให้เราชนะ แสดงว่าเราไม่มีทางชนะได้ไม่ใช่รึไง
คานาตะ: ถึงออกงานเฟสไปก็เสียเวลาอะเนอะ～
เรย์จิ: นั่น…
ทาดาโอมิ: ชูคุง จะทำยังไงหรอ...?
ชู: ไม่ไหวกันเล้ย อย่าเรียงหน้าเหี่ยวๆ ไม่พอใจแบบนั้นมาจะได้มั้ย?
ทั้ง4คน: ……!
ชู: คนที่ตัดสินผลการแข่งไม่ใช่ปะป๊า แต่เป็นผลโหวตของผู้ชม
ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเรื่องง่ายนี่ แสดงให้เห็นถึงความสามารถที่แท้จริงของ εpsilonΦ ก็พอ
แสดงให้ทุกคนเข้าใจอย่างไม่มีข้อกังขาหรือคำด่าใดๆ
ว่าพวกผมเหนือว่าพวกดาษดื่นนั่น อย่างสุดฤทธิ์ไปเลยน่ะ
และถ้าเกิดพวกนายเล่นเสียงงี่เง่าปอดแหกขึ้นมา ผมไม่ยกโทษให้หรอกนะ
เรย์จิ: …...ฮึ รับทราบครับ
ฮารุกะ: ไม่ต้องให้แกพูดหรอก
คานาตะ: พี่สิไปปรับเปลี่ยนกำลังใจแรงฮึดใหม่หน่อยจะดีกว่ามั้ย?
ฮารุกะ: ห๊า?
-------------
ตอนที่ 3 - เลียนแบบไม่มีหัวคิด
คานาตะ: ก็ดูยุ่งๆ กับการเล่นเป็นเพื่อนปลอมๆ อยู่นี่นา～
ถ้าเสียงของพี่ไม่โดนอิทธิพลจากไอ้ห่วยนั่นก็คงดีเนอะ
ฮารุกะ: หนวกหู…… ไอ้ขี้ขลาดปอดแหกมันคือแกต่างหาก…...
มาพูดจะเลิกกันง่ายๆ อย่างนั้น
ถ้าไม่อยากเล่นก็เลิกไปซะ
ไอ้คนไร้สมองเลียนแบบไม่มีหัวคิด ดีแต่ไล่ตามหลังคนอื่นแบบแก
คานาตะ: หา?
เรย์จิ: เลิกทะเลาะสักที! พวกนายไม่เข้าใจสถานการณ์นี้รึไง!?
ชู: ไม่เป็นไรหรอก เรย์จิ
เรย์จิ: แต่ว่า….
ชู: ก็แหม เป็นเรื่องจริงทั้งนั้นนี่ เนอะ คานาตะ?
สิ่งที่นายทำ มีแต่เลียนแบบฮารุกะเท่านั้นเอง
คานาตะ: …… ใจร้ายกันจัง แม้แต่ชูคุงก็พูดแบบนั้นหรอเนี่ย
ชู: ถ้าไม่ใช่ก็แสดงหลักฐานให้ดูหน่อยสิ
ว่าตัวเองไม่ใช่พวก “เลียนแบบไม่มีหัวคิด” น่ะ
สิ่งที่นายต้องการ มันอยู่ต่อจากนั้นไม่ใช่หรือไง?
คานาตะ: หา? สิ่งที่ต้องการ……?
หลังจากนั้นคือ… ตั้งใจจะพูดอะไรน่ะ? ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
ชู: เอ๋? อะฮะฮะฮ่าฮ่า!
ไม่รู้หรอเนี่ยว่าที่จริงตัวเองอยากได้อะไร!
คานาตะ: ……
ชู: ไล่ตามฮารุกะ ทำสิ่งสำคัญของเขาเละเทะป่นปี้ เพื่อให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว
ทำเพื่อให้เขามีแต่ตัวเองเพียงคนเดียวขนาดนี้
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั่น นายทำโดยที่ไม่เข้าใจความต้องการตัวเองหรอเนี่ย
ชู: ผลงานชิ้นโบแดงเลย….
ช่างสงสารเวทนาฮารุกะเสียจนน้ำตาแทบไหลออกมาเชียว
คานาตะ: ……
คานาตะ: มาพูดเหมือนเป็นเด็กเวรที่ทำเป็นรู้ดีเลยนี่……….
ชูคุงอยากจะบอกอะไรกันแน่ อยากให้ช่วยบอก เพื่อให้ฉันเข้าใจจังเลยนะ
ชู: ขอปฏิเสธ ทำไมผมต้องไปรับมือดีๆ กับชายเรื่องมากอย่างนายด้วยล่ะ
ชู: ดูนายจะหมกมุ่นกับเรื่องที่เป็นฝาแฝดกัน
แต่นั่นมันมีค่าอะไรขนาดนั้นรึไง?
เพราะมีสายเลือดเดียวกัน? เพราะเกิดมาพร้อมกัน?
ผมเห็นนายที่ยึดติดกับเรื่องไร้สาระพรรค์นั้นแล้วอยากจะอ้วกขึ้นมาเลยล่ะ
คานาตะ: หุบ…ปาก…...ซะ……
(*ตรงนี้ไม่มีภาพยืนของคานาตะ)
ชู: ละเมอเพ้อพกในภาพลวงว่าตัวเองเป็นคนพิเศษของฮารุกะ
ในขณะที่ของจริง ฮารุกะมายอมรับชายหน้าไหนไม่รู้ว่าเป็น “คู่แข่ง” กันเลยนะ?
ส่วนนายเป็นสวะไร้การจดจำจอมเลียนแบบไม่มีหัวคิดแท้ๆเนอะ
คานาตะ: บอกให้หุบปากซะ!!
ชู: เห….? ทำสีหน้าแบบนั้นได้ด้วยหรอเนี่ย
ยอดเยี่ยมดีกว่าใบหน้ายิ้มแย้มเหลาะแหละนั่นเสียอีก
คานาตะ: …… ชิ
(เสียงเดินออก)
เรย์จิ: ชู พูดเกินไปหรือเปล่าครับ?
ชู: ไม่ต้องมาทำใจดีเป็นห่วงหรอก
แต่เรย์จิมีเวลามาเป็นห่วงเรื่องคนอื่นด้วยรึไง
เรย์จิ: … หมายความว่าอะไรหรือครับ?
ชู: Skyfox Record
เรย์จิ: …!
ชู: ที่พ่อของนายทุ่มเทให้ความสำคัญอย่างมาก---
เป็นค่ายเพลงที่มีค่าต่ำยิ่งกว่าขยะ ผมเป็นคนทำให้มันกลับมารุ่งเรืองเลยน้า
ทั้งอย่างนั้น ตัวนายไม่แสดงท่าทีน่าสนใจให้สักนิด
เรย์จิ: คนอย่างคุณ…. จะเล่นงานผม… ครอบครัวของผมไปถึงไหน....
ชู: ฮึฮึ สีหน้าเคียดแค้นผมเสียจนทนไม่ไหวเลยนะ
ไม่ถูกใจเพราะผมพูดว่าต่ำกว่าขยะหรอ?
แต่ว่านะ จะมาแค้นผมนี่ออกจะผิดที่ผิดทางไปรึเปล่า?
คนที่ขยี้ Skyfox ไม่ใช่ตัวผม แต่เป็นปะป๊าต่างหาก
อ๋า… แต่ว่าปะป๊านะ ตอนที่ผมพูดว่า “Skyfox Record”
เขาไม่ขยับแม้แต่คิ้วเลยสักนิดเดียวล่ะ
อุตส่าห์รอสนุกเพราะนึกว่าจะตกใจนะเนี่ย…
ชู: … เอาเถอะ ผมก็คิดว่าเป็นอย่างนี้ล่ะนะ
เรย์จิเอง คงไม่มานั่งจำเห็บแมลงที่ตัวเองบี้ได้แค่มือเดียวใช่มั้ยล่ะ?
เรย์จิ: …...อึก
….. ขอตัวก่อนครับ
(เสียงเดินออก)
ฮารุกะ: ฟังตั้งแต่เมื่อกี้แล้วคลื่นไส้แขยงเป็นบ้า…
แกตั้งใจจะทำอะไร ชู
ชู: ไม่รู้หรอ?
-------------
ตอนที่ 4 - การหยอกเย้าของปิศาจ
ทาดาโอมิ: ยิ่งพวกเรามีความคิดคำนึงถึงที่หักเหขัดแย้งกันรุนแรงมากเท่าไหร่
การแสดงของพวกเราจะยิ่งดำดิ่งฝังลึกในใจมากยิ่งขึ้น
ตั้งใจแบบนี้ใช่มั้ย ชูคุง
ฮารุกะ: หา? อะไรวะ นั่น…
ทาดาโอมิ: ก่อนหน้านี้ เรย์จิคุงเป็นคนบอกว่าชูคุงเป็นตัวตนที่เหมือนกับวาทยกรล่ะ
ก่อนเริ่มไลฟ์เดี่ยวเมื่อก่อนหน้านี้ ชูเองก็ทักพวกเราทุกคนนี่ จำได้รึเปล่า?
ฮารุกะ: …ก็เคยมีเรื่องนั้นนี่นะ
ทาดาโอมิ: ชูคุงคงจงใจให้อารมณ์ลบของพวกเราระเบิดขึ้นมา
อา แต่ว่า… รู้สึกว่าวันนี้จะแตกต่างนิดหน่อย…
ชู: สมแล้วที่เป็นทาดาโอมิ เข้าใจอย่างดีเลย
ฮารุกะก็หัดเรียนรู้กับเขาเสียบ้างนะ
สรุปคือ ผมดึงแรงใจของทุกคนให้ออกมาด้วยไงล่ะ
แต่ว่า แค่นั้นยังไม่เพียงพอ ยังไม่ “สมบูรณ์แบบ” ….
ต้องทำลายมากกว่านี้ เพราะมีเสียงที่ถ้าไม่ไล่ต้อนจนสุดก็ไม่อาจออกมาได้อยู่ล่ะนะ
ฮารุกะ: ถึงอย่างนั้น… แต่มันไม่ได้ไม่ใช่รึไง…...
มาทำเรื่องอย่างนี้-----
ชู: มาพูดเหมือนคนเขาคว้านแผลเหวอะงี้
คนมีศีลธรรมอันดีจะเจ็บปวดไปเปล่าๆ?
แต่ว่า ถ้าผมตั้งใจทำจริง ก็ไม่มีทางอื่นแล้วล่ะ
ชู: ฮุฮุ ต้องขอบคุณปะป๊าแล้วสิ
เพราะท่านถึงระบายออกได้สบายใจอย่างนี้
ทาดาโอมิ: น่าสนุกจังเลย...
จะพลิก “กล่องของเล่น” กลับอีกครั้งเนอะ
ชู: พลิกคว่ำอย่างอลังเลยล่ะ
ฮารุกะ: มา ขำ…. บ้าบออะไร……
ไม่มีอะไรน่าสนุกทั้งนะเว้ย…..
พวกแก เพี้ยนกันไปหมดแล้วรึไง….?
ทาดาโอมิ: เพี้ยน? พวกผมน่ะหรอ?
ชู: โง่จังเลยนะ ฮารุกะ นี่แหละคือ εpsilonΦ
εpsilonΦ มาถึงตรงจุดนี้ได้ด้วยความเจ็บแค้นชิงชัง
นายพอจะเดาสิ่งที่ผมสั่งให้เรย์จิทำได้ใช่มั้ยล่ะ?
รู้ทั้งรู้ แต่นายกลับทำเป็นมองไม่เห็นอยู่นั่นแหละ
ฮารุกะ: นั่น---
ชู: เลิกเล่นเป็นคู่แข่งอะไรนั่นดีกว่าน่า
นายไม่มีคุณสมบัติพอหรอก
วงดนตรีที่มีเจ้า “คู่แข่ง” นั่น ตอนนี้มีข่าวลือเสียๆ หายๆ ในเน็ตอยู่ด้วยนะ?
ฮารุกะ: ….!
ชู: ฮึฮึ ในที่สุดก็แสดงสีหน้าดีๆ ออกมาแล้ว
แบบนี้แหละดี
(เสียงเดินออก ตัดภาพดำ)
ชู: ทำลาย พังให้หมด ขยี้ให้แหลก
แล้วรวบรวมเศษเสี้ยวที่แตกหักเหล่านั้น มาเรียงร้อยกันให้สวยงามกันดีกว่า
แค่ธรรมดามันช่างไร้สาระ
แค่วางตัวเก่งอย่างเดียวก็ไม่มีคุณค่าอะไร
โรยสิ่งที่โอบอุ้มไว้ทั้งหมดให้ปลิวว่อนกระจาย
และแสดงการหยอกเย้าที่แท้จริงให้เห็น
[ หน้าเวที ]
ชู: พวกคุณทุกคน…
เตรียมใจพร้อมโลดแล่นไปตามที่ผมต้องการแล้วหรือยัง?
[ หลังเวที ]
เรย์จิ: ชู เชิญดื่มน้ำครับ
เพอร์ฟอแมนซ์ยอดเยี่ยมมากครับ
เท่านี้ท่านประธานคงจะยอมรับในพรสวรรค์ของคุณแล้วล่ะครับ
ชู: ฮึฮึ จะเป็นยังไงกันน้า
(เสียงเดิน)
สมาชิก Argonavis: ขอบคุณที่เหนื่อยยากคร้าบ
ชู: (...อีกเดี๋ยว จะเป็นตาของคุณพี่ชายแล้วสิ)
เร็น: คือว่า… ชูคุง…!
ชู: หืม? มีอะไรหรอ? หรือว่ามีอะไรอยากจะพูดกับผมรึเปล่านะ?
ชู: (เผาสิ่งสำคัญของเพื่อนพ้องแล้วทิ้งขว้าง
ใช้ทั้งการกลั่นแกล้งอย่างไร้หัวใจ และใช้เจตนาชั่วมากมายหลายสิ่งกระแทกเข้าไป)
(คุณพี่ชายรู้อยู่แล้วว่าผมเป็นคนวางเรื่องพวกนั้นทั้งหมด
คงมีอะไรที่อยากพูดเยอะแยะเลยสิ)
(ฮึฮึ ในที่สุด ใบหน้าแสนจืดชืดนั่นจะเริ่มบิดเบี้ยวขึ้นมา---)
เร็น: ไลฟ์… สุดยอดมากเลยนะ! ทั้งการเล่นดนตรีทั้งเสียงเพลง จริงๆนะ!
ผม คลาดสายตาไม่ได้แม้แต่เสี้ยววิเลย!
ชู: …………..หา?
[ ภายหลังการแสดงของ Argonavis ]
เลขาฯ Duck River: คุณชู ผมตามหาตัวอยู่เลยครับ
… กำลังฟังเพลงของ Argonavis อยู่สินะครับ
ชู: ………มีธุระอะไร?
เลขาฯ Duck River: ท่านประธานเรียกตัวคุณครับ
-------------
ตอนที่ 5 - ความจริงแล้ว
[ บริษัท Duck River ]
(เสียงเคาะประตู)
เลขาฯ Duck River: ท่านประธาน ผมพาคุณชูมาแล้วครับ
ประธานอุจิคาว่า: ให้เข้ามา
ชู: ไม่นึกเลยว่าวันนี้วันเดียวจะได้เจอปะป๊าถึงสองรอบ
ยังมีธุระอะไรกับผมหรอ?
ประธานอุจิคาว่า: ตามที่คาดการณ์ไว้ล่ะนะ
แกไม่สามารถตอบสนองความคาดหวังของฉันได้เลยสักนิด
ชู: ………… เอ๊ะ?
แต่ปะป๊าก็ได้ดู… ไลฟ์เมื่อกี้นี้แล้วใช่มั้ย…?
ประธานอุจิคาว่า: ได้ดูแล้วน่ะสิ
ชู: แล้ว ทำไมถึงยังพูดอย่างนั้น…
ประธานอุจิคาว่า: แกน่าจะเข้าใจอะไรผิดอยู่
วงดนตรีที่จะชนะใน LRเฟส
จะได้รับการลงทุนด้านบุคลากรและทุนจาก Duck River เพื่อออกขายไปทั่วโลก
หรือก็คือ ต้องเป็นวงดนตรีที่พร้อมต่อสู้ในระดับโลกได้
เงื่อนไขที่ต้องการมีสองข้อ
คือพรสวรรค์ และคุณค่าทางด้านธุรกิจ
หากคำนึงจุดนั้นแล้ว Argonavis ไม่ใช่ตัวเลือกที่แย่
ชู: ……!
ประธานอุจิคาว่า: โดยเฉพาะพลังขับร้องของนานะโฮชิเร็นที่หาตัวได้ยาก
เขายังไม่สมบูรณ์พร้อม แต่ก็ทำให้อยากจับตามองเสียงนั้นที่พัฒนาต่อไป
เพราะไม่สมบูรณ์แบบ ตัวเขาถึงมีคุณค่า
ชู: อะไร...ละนั่น….
ปะป๊าจะบอกว่าต้องการความไม่สมบูรณ์จากผมงั้นหรอ?
คนที่ต้องการความสมบูรณ์แบบทุกเมื่อชั่วเวลาในฐานะมนุษย์ของตระกูลอุจิคาว่า
คือทางนั้นเองไม่ใช่รึไง!
ประธานอุจิคาว่า: ฉันถึงบอกว่าแกกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่
สิ่งที่แกขาดไปคือ คุณค่าทางด้านธุรกิจต่างหาก
ชู: ……!
ประธานอุจิคาว่า: εpsilonΦ เป็นวงที่ไม่มั่นคง และยังสกปรกเกินจะนับ
หากพลาดเพียงเล็กน้อยก็ทำให้สั่นสะเทือน และสูญเสียมูลค่าในตลาดได้
ฉันไม่สามารถลงทุนกับสิ่งนั้นได้
ชู นี่คือโลกธุรกิจ
ไม่มีใครอยากจะมาคบค้ากับการละเล่นของเด็กหรอก
เรื่องที่จะคุยมีเท่านี้
(ตัดฉาก)
(เสียงเดิน)
ทาดาโอมิ: ชูคุง อยู่ตรงนี้เอง
ชู: …….
ทาดาโอมิ: การแสดงที่ผ่านมา คุณพ่อของชูคุงเข้ามาดูด้วยเนอะ
ท่านพูดว่าอะไรหรอ?
ชู: ช่างมันแล้ว… งานเฟสอะไรนั่น
ของที่ไม่สมบูรณ์ มันจะไปมีค่าอะไรเล่า…
ทาดาโอมิ: สมบูรณ์แบบ… คุณค่า....
ชู: … นึกอะไรดีๆออกแล้ว
ปล่อยข่าวลือเรื่อง Argonavis ได้รับการหนุนหลังจาก Duck River ดีมั้ยนะ
แถมครั้งนี้ไม่ได้เป็นเรื่องโกหกด้วย
ที่ปะป๊าจับตาดูนานะโฮชิเร็น Argonavis ก็เป็นเรื่องจริงด้วยนี่
ให้เรย์จิเขียนเรื่องให้ดีๆ
ทำให้เกิดการพิพาทในเน็ต ก็คงได้รับเสียงตอบรับหนาหูใหญ่แล้วล่ะ….
ดีไม่ดี อาจจะทำให้ยกเลิกงานเฟสไปเลยก็ได้
นี่ นายไม่คิดว่ามันตลกดีหรอ?
ทาดาโอมิ: ………
ทาดาโอมิ: แบบนี้เอง วง εpsilonΦ …..
ชูคุง ไม่ได้รับการยอมรับจากคุณพ่อสินะ
ชู: ….. อึก
ทาดาโอมิ: เพราะ “ความสมบูรณ์แบบ” ที่ชูคุงเป็นคนทำลายและสร้างมันขึ้นมา
เป็นสิ่งที่ไม่มีค่าสำหรับคุณพ่อของชูคุงใช่มั้ย?
หรือว่าจะเป็นเพราะ “ความสมบูรณ์แบบ” ที่ชูคุงกับคุณพ่อของชูคุงคิดอยู่ เป็นสิ่งที่ไม่เหมือนกันนะ?
ในเวลาแบบนี้ ผมควรพูดว่าอะไรดีนะ….
(เพลงประกอบเงียบ)
ทาดาโอมิ: “น่าสงสารจัง”
ชู: …….. ฮะ?
ทาดาโอมิ: ทั้งการกีดกั้นวงดนตรีวงอื่น ถึงขนาดต้องทำเรื่องแกมโกง
ทั้งการทำลาย “ของเล่น” เพียงเพื่อสร้างสรรค์เพลงใหม่
ทั้งหมด เป็นเพราะชูคุงอยากชนะเฟส…
ชู: พูด อะไร…
ทาดาโอมิ: … อ้า ผมเข้าใจล่ะ
(เพลงประกอบเงียบ)
ทาดาโอมิ: ชูคุง แค่อยากได้รับคำชมจากคุณพ่อเท่านั้นนี่เอง
(จบบทที่ 5)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น