Voice Drama & SOL
εpsilonΦ: Orthros - ตาชั่งที่บิดเบี้ยว -
เปิดให้ฟังครั้งแรก: 4 กันยายน 2022
link: https://www.youtube.com/watch?v=r9q_Yu7DQ30
Orthros -MV short ver.- : https://www.youtube.com/watch?v=upTLKnMBtP4
เนื่องจากเป็นบทพากย์ที่ไม่มีสคริปต์ตัวอักษรโชว์เราเลยฟังสดเอา
ประโยคไหนที่ไม่มั่นใจ เราจะ (*) ไว้ท้ายประโยคนะคะ
---
-1-
ฮารุกะ: ห๊า!? อย่ามากวนสิวะ!
คานาตะ: พี่เดือดพล่านอะไรอีกแล้วเนี่ย ฉันพูดความจริงนี่นา
เสียงกีตาร์ของพี่ช่วงนี้มันหละหลวมหรือเปล่านะ เนี่ย
ฮารุกะ: นั่นเพราะแกพูดเองเออเองไม่ใช่เรอะ!
เอาหลักเกณฑ์ที่ไหนมาพูดกันวะ
ทาดาโอมิ: ช่วงนี้ ฮารุกะคุงกับคานาตะคุงทะเลาะกันบ่อยขึ้นเนอะ
เรย์จิ: เรื่องปกตินี่ที่เจ้าสองคนนั้นทะเลาะกัน
ชู: ฮึฮึ เพราะช่วงนี้ฮารุกะมีเพื่อนเพิ่มขึ้น คานาตะคงไม่พอใจละมั้งนะ?
ทาดาโอมิ: ทำยังไงดีนะ
ชู: เอาน่า คอยดูละกัน ผมมีพอจะคิดอะไรได้อยู่ละ
เรย์จิ: คิดอะไร?
ชู: ใช่ เดี๋ยวนี้ผมรู้สึกเบื่ออยู่ด้วย คิดเรื่องแก้เหงาได้ละ
(เสียงเดิน)
ชู: คิกคิก ฮารุกะ คานาตะ
ฮารุกะ: อะไร
คานาตะ: อ๋า ชูคุง ช่วยพูดให้หน่อยซี่ พี่มาหาเรื่องอะ
ชู: ผมไม่สนใจเนื้อหาที่พวกนายทะเลาะกันสักมิลิเดียว
แต่ว่านะ ผมนึกอะไรสนุกๆ ออกละ ช่วยฟังผมได้ไหมนะ?
ฮารุกะ: หา?
ชู: ผมอยากเล่นเพลงใหม่ในไลฟ์ถัดไป และอยากให้ฮารุกะกับคานาตะ
แต่ละคนช่วยผมแต่งเพลงใหม่ให้หน่อยน่ะ
ฮารุกะ&คานาตะ: หา? / เอ๋?
เรย์จิ: ชู คุณจะทำอะไรตามใจอีก…!
ชู: หลังจาก LRF หยุดพักชั่วคราว ก็ยังมาเจอพวกนายทะเลาะกันอีก
พูดตามตรง ผมลำบากใจนะ พวกนายไม่อายบ้างหรอที่ทำให้เด็กมัธยมต้นเดือดร้อน
ฮารุกะ: ไม่ใช่ความผิดของฉัน!
คานาตะ: เอ๋〜 คนที่ขึ้นเสียงทะเลาะมาก่อนคือพี่นี่นา
ฮารุกะ: นั่นเพราะแกพูดหาเรื่องใส่ฉัน!
ชู: งั้น พวกนายก็มาวัดความเก่งกาจกันก็พอ
คานาตะ: ความเก่งกาจ?
ชู: ใช่ ให้ลองเล่นเพลงของฮารุกะและเพลงของคานาตะ
เป็นการแข่งที่วัดว่าเพลงของฝั่งไหนจะทำให้ผู้ชมครึกครื้นกว่ากันไงละ
ถ้าเป็นดนตรีก็จะเห็นผลแพ้ชนะของการทะเลาะกันง่ายใช่ไหมล่ะ
ชู: เป็นไง? รู้สึกสนใจขึ้นมาแล้วรึยัง?
คานาตะ: เอ่อ คือ? ฉันจะต้อง แต่งเพลงอะนะ?
ฮารุกะ: อย่ามาล้อเล่น ทำไมฉันต้องมาเล่นตามใจนายด้วย
ชู: หืม? นายกลัวที่จะแพ้คานาตะนี่เอง
ฮารุกะ: อึก
ชู: ก็คงจะใช่ละเนอะ สิทธิผูกขาดของนักแต่งเพลงที่มีแต่นายคนเดียว
ถ้าต้องมาแพ้น้องชายละก็คงจะอายขายขี้หน้าน่าดูสิเนอะ
ฮารุกะ: (กัดฟันไม่พอใจ)
คานาตะ: ฉันแข่งได้นะ เห็นด้วย แต่ก็ในกรณีที่พี่โอเคด้วยละนะ
ชู: ฮึๆ ฮารุกะ นายว่ายังไงล่ะ?
ฮารุกะ: …เวรเอ๊ย! (เสียงเดินเร็ว)
น่ารำคาญ! (เสียงปิดประตู)
คานาตะ: อ๋า โมโหขึ้นหน้าซะแล้ว
จะว่าไปแล้วนะชูคุง ฉันไม่เคยแต่งเพลงหรือแต่งคำร้องมาก่อนเลยอะ
ชูคุงจะช่วยสอนให้เหรอ?
ชู: ทำไมผมต้องเป็นคนทำเรื่องยุ่งยากพรรค์นั้นด้วย
คานาตะ: เอ๋!?
ชู: เรย์จิ ฝากนายด้วย
เรย์จิ: ผม...รึครับ? แต่ว่า…
ชู: นายเองก็มีประสบการณ์แต่งเพลงมาก่อนนี่ สอนได้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?
เรย์จิ: เฮ้อ เข้าใจแล้วครับ
คานาตะ: รุ่น〜พี่คาราสึมะ ฉันน่าจะมีเรื่องสงสัยเยอะแยะเลย*
ช่วยสอนฉันแบบอ่อนโยนๆ ด้วยน้า
เรย์จิ: (ถอนหายใจ)
ชู: (หัวเราะคิกคัก)
ทาดาโอมิ: ชูคุง ท่าทางสนุกอยู่เนอะ
ชู: ก็นะ ฮึฮึ ไลฟ์ครั้งถัดไปจะเป็นยังไง น่าดูชมเชียวละ
-2-
(ภาพดำ)
คานาตะ(เด็ก): ฮารุกะ รอเดี๋ยวสิ
ฮารุกะ(เด็ก): เอ้า คานาตะ จับมือฉันไว้สิ!
คานาตะ(เด็ก): อือ ฮารุกะสุดยอดเลยนะ ทำได้ทุกอย่างเลย
ฮารุกะ(เด็ก): งั้นเหรอ! คานาตะเอง ถ้าพยายามก็สามารถทำได้ทุกอย่างเหมือนกันนะ!
คานาตะ(เด็ก): สามารถทำได้ทุกอย่างเหรอ?
ฮารุกะ(เด็ก): ใช่แล้ว!
คานาตะ: จริงๆด้วย… อะไรกัน ความสามารถพี่ก็ไม่เท่าไหร่นี่นา
ฮารุกะ(เด็ก): เอ๊ะ?
คานาตะ: ฮารุกะผู้น่าสงสาร โดดเดี่ยวและหยิ่งยะโส
ชนะฉันไม่ได้เลยสักอย่าง (เสียงหัวเราะเบาๆ)
ฮารุกะ: เอ๊ะ…?
(ตัดกลับมาปกติ)
ฮารุกะ: เฮือก! …แฮ่ก แฮ่ก
ชิ ผล็อยหลับไปในช่วงที่แต่งเพลงอยู่งั้นเรอะ… ฝันเลวร้ายที่สุด
สุดท้ายฉันก็ไปเต้นตามชูมันจนมาแต่งเพลงอย่างนี้
กระวนกระวายอย่างประหลาด แต่งเพลงเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง
หมอนั่นตั้งใจจะแต่งออกมายังไงกัน…?! และฉันจะเอาชนะมันได้ยังไง…
จะต้องเสริมอะไรที่ไม่เหมือนกับที่ผ่านมาเข้าไปเรอะ
ไม่… ถ้าจะให้ผู้ชมครึกครื้น ต้องใส่ส่วนที่เป็นกระแสนิยมเข้าไป
หรือไม่ก็… ต้องใส่ลูกเล่นกิมมิคไปถึงจะดี*
แม่งเอ๊ย… ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันคง…
ชู: หืม? นายกลัวที่จะแพ้คานาตะนี่เอง
ฮารุกะ: อึก…!
สมัยนั้น… อยากจะบอกกับตัวเองที่จับมือหมอนั่นไว้เหลือเกิน!
ไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าของนาย เป็นไอ้คนที่คอยจ้องจะแย่งที่คงอยู่ของนายอยู่…!
จะไม่ให้ความตั้งใจนี้แพ้มันเด็ดขาด* เพราะไอ้ของที่มันจะแย่งชิงไป
ฉันไม่มีเหลืออะไรสักอย่างแล้ว
(เสียงเคาะประตู)
ทาดาโอมิ: ฮารุกะคุง สะดวกหรือเปล่า?
ฮารุกะ: รุ่นพี่คุรามะ? (เสียงเปิดประตู)
ทาดาโอมิ: อา.. ขอโทษ นายกำลังแต่งเพลงอยู่สินะ ผมมาจุ้นจ้านหรือเปล่า?
ฮารุกะ: ก็ไม่นี่ มีธุระอะไร
ทาดาโอมิ: เหมือนว่าฝั่งคานาตะคุงจะมีเรย์จิคุงคอยช่วยดูอยู่
ผมเลยคิดว่าอยากจะช่วยฮารุกะคุงเสียหน่อย
ฮารุกะ: ฉันไม่ต้องการ เพลงใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ
ทาดาโอมิ: แบบนี้นี่เอง ผมขอฟังได้ไหม?
ฮารุกะ: จะทำอะไรก็ตามใจ
ทาดาโอมิ: อืม ผมลองฟังดูแล้วนะ จะว่ายังไงดี…
ฮารุกะ: อะไร
ทาดาโอมิ: เป็นเพลงที่ไม่สมกับเป็นฮารุกะคุงเลยนะ
ฮารุกะ: หา?
ทาดาโอมิ: อืม เป็นเพลงที่ให้ความรู้สึกบุกทะลวงทั้งกระว้ากระวนใจ
ผมอาจพูดไม่ค่อยเก่ง แต่รู้สึกว่าเพลงนี้ขาดความเป็นตัวฮารุกะคุงยังไงไม่รู้
ฮารุกะ: พูดอะไรของนาย…?!
ทาดาโอมิ: ขอโทษ ผมทำให้นายโกรธหรือเปล่านะ?
ถ้าในความคิดของผม เพลงที่สมเป็นตัวฮารุกะคุง ไม่ใช่เชิงบุกทะลวงหรือเชิงกระตุ้นเร่งเร้า
แต่มีความเป็นโศกนาฏกรรมมากกว่านี้--
ฮารุกะ: พอได้แล้ว ออกไปซะ! ฉันไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากใคร!
ทาดาโอมิ: เข้าใจละ ถ้านายลำบากใจอะไร บอกผมได้เลยนะ
(เดินออกจากประตูและปิด)
ฮารุกะ: มาพูดเหมือนรู้ดีไปหมด ชิ ฉันเองก็คอยเปรียบเทียบเพลงเองอยู่แล้ว…*
ต้องแสดงด้านโสโครกของตัวเองออกมา ไม่เช่นนั้นคงไม่อาจเป็นเพลงของฉันได้
แต่ว่า ถ้าเป็นแบบนั้นคงเป็นเพลงไม่อาจที่ชนะมันได้
จะอะไรนักหนา…*
(ฉากมืดลง)
ฮารุกะ: แย่ละ ขึ้นวันใหม่แล้ว เวลาป่านนี้แล้วเรอะ
หลังจากคุยกับรุ่นพี่คุรามะ ฉันเขียนเพลงใหม่อีกหลายครั้ง แต่ยังไม่มีเพลงที่ฉันยอมรับได้เลย
เอาเป็นว่า ไปพักที่ห้องนั่งเล่นสักหน่อยดีกว่า
(เสียงลุก เปิดประตูเดิน)
ฮารุกะ:อะ ไฟในห้องนั่งเล่นยังเปิดอยู่ ยังมีคนไม่นอนเรอะ
(เสียงเปิดประตู)
ฮารุกะ:เดี๋ยวสิ เพลงนี่มัน…!
คานาตะ: อ้าว พี่?
ฮารุกะ:...! นาย…..
คานาตะ: พี่เองก็ยังตื่นอยู่เหรอเนี่ย โทษที เสียงดังหนวกหูเหรอ?
ฉันกำลังปรับแต่งเพลงอยู่น่ะ แหม การแต่งเพลงนี่มันลำบากจริงๆ นะเนี่ย
ฮารุกะ: (เสียงหอบ)
คานาตะ: เอ้ย พี่ ไหวไหมเนี่ย? สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ
ฮารุกะ: เฮ้ย เพลงนั่น แกคงไม่บอกว่าแกแต่งเองใช่มั้ย?
คานาตะ: เอ๋ ต้องเป็นเพลงที่ฉันแต่งเองอยู่แล้วสิ
เห็นแบบนี้คานะจังก็มีส่วนที่จริงจังเหมือนกันน้า
กำลังแต่งเพลงอย่างมุ่งมั่น ไม่ขดโค้งไม่ได้โกงอยู่นะ
ฮารุกะ: อย่ามาโกหกสิวะ!!
คานาตะ: หา? จู่ๆ อะไรเนี่ย? ฉันพูดจริงนะ
รุ่นพี่คาราสึมะสอนฉันแค่วิธีการแต่งเท่านั้นเองด้วย
นี่เป็นเพลงที่ตัวฉันแต่งเองจริงๆ
ฮารุกะ: ไม่มีทาง…! ก็เพลงนั่น!
ฮารุกะ: (ท่วงทำนอง จังหวะ เมโลดี้ คล้ายกัน… ฉันถูกขโมยงั้นเรอะ?!
ไม่ เป็นไปไม่ได้ เพลงที่รุ่นพี่คุรามะฟังตอนนั้น ฉันก็ทำลายมันไปแล้ว
เพลงนี่เป็นเพลงที่ฉันเพิ่งแต่งเสร็จตอนนี้! งั้นแสดงว่า…)
(เสียงกระดาษตก)
คานาตะ: อะ โน้ตเพลงร่วงแล้วแน่ะ (เสียงหยิบ)
อ้าวเอ๋? นี่… เป็นเพลงที่พี่เพิ่งแต่งเสร็จเหรอ?
ฮารุกะ: เฮ้ย อย่ามาแตะต้องตามใจชอบสิวะ!
คานาตะ: หืม… แบบนี้นี่เอง เหตุผลที่พี่ฟิวส์ขาดเพราะสิ่งนี้เอง
ฮารุกะ: เอาคืนมา!!
คานาตะ: นี่พี่ ถ้าฉันแต่งเพลงเก่งขึ้น ฉันจะเป็นคู่แข่งของพี่ได้หรือเปล่านะ?
ฮารุกะ: คู่แข่ง งั้นเรอะ?
คานาตะ: ใช่ คู่แข่ง (เสียงกระดาษ) โน้ตเพลงนี่เป็นหลักฐานประจักษ์เลยนี่
ว่าแล้ว คนที่ยืนอยู่เคียงข้างฮารุกะได้ มีแต่ฉันเท่านั้น
ฮารุกะ: หนวกหู!!! คู่แข่ง!!? อย่ามากวนตีนสิวะ!! ใครมันจะเหมือนนาย--
ทาดาโอมิ: ฮารุกะคุง? คานาตะคุง?
เรย์จิ: เงียบหน่อย! พวกนายคิดว่ากี่โมงกี่ยามกันแล้ว
ฮารุกะ: ชิ… แม่งเอ๊ย!
เรย์จิ: เฮ้ย ฮารุกะ!
(ภาพจางลง เหลือแต่ความคิดฮารุกะ)
ฮารุกะ: ถ้าหากหมอนั่น แต่งเพลงขึ้นมาเองอย่างจริงจัง…
ต่อให้กระเสือกกระสนยังไง ทุกอย่างก็แสดงให้เห็นว่าพวกเราเป็นฝาแฝดกัน!
ถึงแต่งเพลงที่มีโครงสร้างที่คล้ายคลึงออกมาหรือไงกัน!
ขยะแขยง… ขยะแขยงที่สุด…!
ถ้าแค่ต้องแสดงด้านโสโครกของตัวเองออกมาก็คงเอาชนะมันไม่ได้
แต่ว่า เพลงที่ฉันแต่งขึ้นมาได้ก็มีแต่ของแบบนั้นเท่านั้น!
สุดท้าย ฉันมีแต่ทางนั้นเท่านั้น…
(ภาพกลับมาเป็นห้องปกติ)
ฮารุกะ: ฉันไม่ต้องการเพลงพรรค์นี้ (เสียงฉีกกระดาษ)
เกลียดชัง.. เคียดแค้น… สิ้นหวัง… มุ่งฆ่า…
ฉันจะทุ่มด้วยทั้งหมดที่มีเพื่อเอาชนะหมอนั่นให้ได้!
-2-
ชู: ใช่ ให้ลองเล่นเพลงของฮารุกะและเพลงของคานาตะ
เป็นการแข่งที่วัดว่าเพลงของฝั่งไหนจะทำให้ผู้ชมครึกครื้นกว่ากันไงละ
ถ้าเป็นดนตรีก็จะเห็นผลแพ้ชนะของการทะเลาะกันง่ายใช่ไหมล่ะ
(ห้องซ้อม)
คานาตะ: ถึงชูคุงจะพูดแบบนั้นก็เถอะนะ
แต่พูดตามตรง การแข่งครั้งนี้ออกจะไม่ยุติธรรมสำหรับมือใหม่อย่างฉันนะเนี่ย
รุ่นพี่คาราสึมะก็คิดเหมือนกันใช่ม้า ต้องคิดเหมือนกันแน่ๆ
เรย์จิ: พูดจาเลอะเทอะแล้วคานาตะ อย่าขยับแต่ปาก ใช้มือขยับซะบ้าง
คานาตะ: เอ๋ เย็นชาจังอ่า
เรย์จิ: (ถึงว่าอย่างนั้น ฉันเห็นถึงต้องชื่นชมอีกครั้ง
ถึงความคล่องแคล่วชำนาญ และรับข้อมูลอย่างรวดเร็วของคานาตะ
ฉันเพียงแค่สอนวิธีการแต่งเพลงและเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วัน
แต่กลับได้ระดับที่ไม่คิดว่าจะเป็นมือใหม่แต่งได้
ตอนที่สอนเพลงก็คิดว่าจะเจอการเล่นยียวนหรือโดดไม่มาฟัง แต่กลับตั้งใจอย่างจริงจังผิดคาด)
เรย์จิ: ฮึ่ม…
คานาตะ: เดี๋ยวเถอะ รุ่นพี่คาราสึมะ จ้องเขม็งมาขนาดนี้รู้สึกขนลุกนะเนี่ย?
เรย์จิ: อะ อา โทษที ฉันแค่คิดว่านายมุ่งมั่นจริงจังผิดคาดเฉยๆ น่ะ
คานาตะ: ‘ผิดคาด’อะไร เสียมารยาทไปไหมอะ!?
เรย์จิ: ถ้ามองจากพฤติกรรมปกติของนายแล้ว ไม่ว่าใครก็คงคิดแบบนั้น
เรย์จิ: ทั้งโดดการซ้อม ทั้งมาสายตอนรวมตัวกันอีก แล้วยังไม่มีสมาธิกับอะไร
ซึ่งแตกต่างจากสภาพนายครั้งนี้ ต้องรู้สึกประหลาดใจอยู่แล้วน่ะสิ
เรย์จิ: …มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษงั้นเรอะ
คานาตะ: เหตุผลเนอะ ไม่สลักสำคัญอะไรหรอก ก็แค่อยากให้มองมาที่ฉันเท่านั้นเอง
เรย์จิ: ‘อยากให้มองมา’ ?
คานาตะ: ใช่ แค่นั้นแหละ
เรย์จิ: อยากให้ฮารุกะมองมา น่ะเหรอ?
คานาตะ: แหงสิ จะมีใครอื่นอีกล่ะ? ถึงให้รุ่นพี่คาราสึมะมองมา ฉันไม่รู้สึกดีใจสักกะนิดเลยนะ
เรย์จิ: สบายใจได้ ฉันไม่ได้สนใจนายขนาดนั้น
คานาตะ: เอ๋ ปากร้ายอ่า
คานาตะ: ฉันรู้สึกว่าถ้าได้พยายามแล้วครั้งนี้พี่น่าจะหันมามองละนะ
ตอนสมัยเด็ก ฉันค่อนข้างขี้โรคเลยละ
เพราะฉะนั้น สำหรับฉันแล้วพี่เป็นตัวตนแสนพิเศษ จะเรียกว่ายังไงดี เหมือนกับฮีโร่? ประมาณนั้นแหละ
ตอนที่ฉันนอนขดเพราะไข้สูง หรือตอนที่ฉันหกล้มร้องไห้ พี่คอยอยู่เคียงข้างฉัน คอยกุมมือฉันเสมอ
คานาตะ: ถ้ามองจากพี่ในตอนนี้ จินตนาการไม่ออกเลยใช่ไหมล่ะ?
เรย์จิ: อา
คานาตะ: ถึงตอนนี้จะทะเลาะกัน ฟิวส์ขาดกันอยู่เรื่อยๆ
แต่ไม่ว่ายังไง ฉันกับพี่เป็นพี่น้องฝาแฝดกันจริงๆ
เพราะงั้นบางทีก็ช่วยมองมาที่ฉันบ้างสิ อะไรเงี้ย คิดแบบคนเป็นน้องมักจะคิดกันน่ะน้า
เพลงในครั้งนี้เอง ฉันก็รวมความรักต่อพี่ที่เป็นอย่างนั้นใส่เข้าไปไงละ
เรย์จิ: สำหรับ ‘ความรักฉันท์พี่น้อง’ แล้ว ก็เป็นความรู้สึกที่หนักหน่วงอยู่นะ…
เรย์จิ: นี่ คานาตะ ฉันมีข้อสงสัยหนึ่งอย่าง
คานาตะ: อะไรเหรอ
เรย์จิ: พฤติกรรมของนายที่มีต่อฮารุกะ มีปัญหาตรงส่วนที่บิดเบี้ยวตรงนี่ตรงโน้นไปหมด
แต่ว่าพื้นฐานแล้วนายมีความสามารถในการ ‘ปรับตัวเข้าหา’
คานาตะ: เอ๊ะ? โดนรุ่นพี่คาราสึมะชม… หยะแหยงอะ
เรย์จิ: ตั้งใจฟังฉันดีๆ สิ
เรย์จิ: คนที่มีความสามารถในการปรับตัวเข้าหาระดับนาย น่าจะปรับตัวเข้าหาฮารุกะในทางที่ดีกว่านี้ได้
ทั้งอย่างนั้น ทำไมถึงไม่สร้างสายสัมพันธ์ในทางที่ดีกว่านี้ล่ะ? เมื่อวานนายก็มีปากมีเสียงกับฮารุกะนี่
คานาตะ: อืม
เรย์จิ: ฉันเองก็… เอ่อ… มีพี่น้องอยู่น่ะ ฉันเลยอยากพยายามเข้าใจนายสักเล็กน้อยก็ดี
ในกรณีของฉัน มันไม่อาจรักษาสายสัมพันธ์ได้ดังเดิมแล้ว
แต่พวกนายยังมีโอกาส มีความเป็นไปได้ที่จะทำความสัมพันธ์ให้ดีขึ้นได้
คานาตะ: ‘ทำให้ดีขึ้น’ เนอะ เรื่องแบบนั้นฉันรู้อยู่แล้วละ
แต่ว่าพวกเรา ไม่ฝืนตัวเองให้เป็นแบบนั้นหรอก
เรย์จิ: เอ๊ะ?
(เหลือแต่ความคิดคานาตะ)
คานาตะ: อะ โน้ตเพลงร่วงแล้วแน่ะ (เสียงหยิบ)
อ้าวเอ๋? นี่… เป็นเพลงที่พี่เพิ่งแต่งเสร็จเหรอ?
ฮารุกะ: เฮ้ย อย่ามาแตะต้องตามใจชอบสิวะ!
คานาตะ: (ท่วงทำนอง จังหวะ เมโลดี้ คล้ายกัน…กับเพลงของฉัน
แบบนี้เอง อย่างนี้นี่เอง)
คานาตะ: หืม… แบบนี้นี่เอง เหตุผลที่พี่ฟิวส์ขาดเพราะสิ่งนี้เอง
ฮารุกะ: เอาคืนมา!!
คานาตะ: (ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะพี่? ทำหน้าสิ้นหวังสุดขั้วอย่างนั้น
ฉันดีใจนะ ดีใจจนทนแทบไม่ไหว)
คานาตะ: นี่พี่ ถ้าฉันแต่งเพลงเก่งขึ้น ฉันจะเป็นคู่แข่งของพี่ได้หรือเปล่านะ?
ฮารุกะ: คู่แข่ง งั้นเรอะ?
คานาตะ: ใช่ คู่แข่ง โน้ตเพลงนี่เป็นหลักฐานประจักษ์เลยนี่
ว่าแล้ว คนที่ยืนอยู่เคียงข้างฮารุกะได้ มีแต่ฉันเท่านั้น
คานาตะ: ต่อให้กระเสือกกระสนยังไง ทุกอย่างก็แสดงให้เห็นว่าพวกเราเป็นฝาแฝดกัน
ถึงแต่งเพลงที่มีโครงสร้างที่คล้ายคลึงออกมา ฮารุกะเองก็เข้าใจดีเลยใช่มั้ยล่ะ?
ฮารุกะ: หนวกหู!!! คู่แข่ง!!? อย่ามากวนตีนสิวะ!! ใครมันจะเหมือนนาย--
คานาตะ: ฉันไม่ได้ปรารถนาที่จะทำให้มันดีขึ้น
แต่แรกเดิมที ฉันไม่พึงพอใจกับการที่เป็นเพียงแค่ ‘ความรักฉันท์พี่น้อง’ ด้วย
เพราะหนทางที่จะเป็นแบบนั้นได้ มันจบลงมาเนิ่นนานแล้วน่ะสิ
(กลับมาปกติ)
เรย์จิ: คานาตะ?
คานาตะ: อ๋า โทษทีๆ พอดีคิดถึงเรื่องเมื่อวานน่ะ
ถ้าให้ฉันตอบคำถามของรุ่นพี่คาราสึมะละก็…
เพราะว่าสายสัมพันธ์ธรรมดาแสนสุขเหมือนพี่น้องทั่วไป มันไม่เหมาะสมกับพวกเรา ละมั้ง
เรย์จิ: หมายความว่ายังไง?
คานาตะ: เอาละ เพลงใหม่เสร็จสมบูรณ์!
คานาตะ: ……นี่คือความรักของฉันนะ พี่
-3-
(ไลฟ์เฮาส์)
ชู: เพลงของฮารุกะและเพลงของคานาตะ ดีจริงที่เสร็จพร้อมกันทั้งคู่เนอะ เรย์จิ
เรย์จิ: เหลือทนจริงๆ ครับ นับตั้งแต่ตอนนั้นก็เร่งซ้อมและเร่งปิดเพลงให้เสร็จ
เฮ้อ ชู ครั้งต่อไปหากจะมีการละเล่นเช่นนี้ ช่วยบอกผมล่วงหน้าด้วยเถอะครับ
ผมเหน็ดเหนื่อยกับการเร่งจัดตารางอย่างนี้แล้ว*
ชู: หา? ฮึฮึ ถ้าผมบอกล่วงหน้าก็ไม่สนุกพอดีสิ
เรย์จิ: คนแบบคุณนี่มัน…
เอาละ เตรียมตัวกันพร้อมแล้วรึยัง ทาดาโอมิ
ทาดาโอมิ: อืม
เรย์จิ: ฮารุกะ คานาตะ จะเริ่มแสดงแล้ว อย่าทะเลาะกันละ
ฮารุกะ: เข้าใจแล้วน่า
คานาตะ: คร้าบๆ
คานาตะ: ในที่สุดก็มาถึงวันไลฟ์จริง ใครจะเป็นฝ่ายชนะ น่าลุ้นดีเนอะพี่
ฮารุกะ: พูดได้พูดไป ฉันไม่แพ้เพลงที่มีแต่ผิวเผินอย่างนั้นหรอก
คานาตะ: หืม เรื่องนั้นจะเป็นยังไงกันน้า
ฉันคิดว่าถ้าลองได้จับแต่งเพลงเป็นกิจเป็นกะขึ้นมาก็เป็นไปได้เหมือนกันนะ
ฮารุกะ: อึก
คานาตะ: ตอนนั้นฉันโดนปฏิเสธมาก็จริง แต่ขอถามอีกครั้งได้มั้ย?
ฉันเป็นคู่แข่งของพี่ได้หรือเปล่า?
ฮารุกะ: ชิ ถามทั้งที่รู้คำตอบของฉันแก่ใจอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ
ไม่มีทาง ไอ้ขี้ลอก
คานาตะ: ...
ทาดาโอมิ: นี่ ชูคุง
ชู: ว่ายังไง ทาดาโอมิ
ทาดาโอมิ: ชูคุงคิดว่า เพลงของฮารุกะหรือเพลงของคานาตะ
เพลงของใครจะทำให้แขกครึกครื้นเหรอ?
ชู: ไม่รู้สิ ของแบบนี้ต้องขึ้นแสดงถึงจะได้รู้
ไม่ว่าจะเป็นฝั่งใคร แต่น่าจะเป็นไลฟ์ที่ทำให้ผมสนุกได้ละนะ
ถ้าอย่างนั้น ไปกันเถอะ
- SOL -
M1.「Hikari no Akuma」
M2.「Cynicaltic Fakestar」
M3.「Yume no Ato」
MC
ชู: สายันต์สวัสดิ์ พวกเราเอปซิลอนฟาย
ไลฟ์วันนี้จะมีส่งต่อที่แตกต่างจากครั้งอื่นเล็กน้อย*
พี่ชายพี่สาวที่มาฟังได้ ช่างโชคดีจริงๆ
ฮึฮึ ผมเองก็ตั้งตารอคอยอยู่เล็กๆ เหมือนกัน เนอะ คานาตะ
คานาตะ: อื้อ! ฉันก็รู้สึกตั้งตารอคอยมากๆ อยู่เหมือนกันนะ
ถ้ามีเพลงที่อยากให้ทุกคนได้ฟัง สมาชิกวงจะฟังมันด้วยความรู้สึกยังไง
ฉันมีเพลงประมาณนี้อยู่ด้วยละนะ
งั้น จะเริ่มเล่นเพลงถัดไปแล้วนะ!
I’m picking glory
M4.「I’m picking glory」
M5.「Heroic」
M6.「re:play」
MC
ชู: ขอบพระคุณ เวลาแสนสนุกช่างแสนสั้น
เพลงต่อไปเป็นเพลงสุดท้าย ผมช่างเศร้าเหลือแสน
ว่าไปนั่น ฮารุกะก็พูดว่ารู้สึกเศร้าสร้อยอยู่แน่ะ
ฮารุกะ: หา? ฉันไม่ได้พูดอะไรพรรค์นั้น
ขอแค่ ให้ฟังเพลงต่อไปนี้จนจบให้ดี
เริ่มละนะ
Orthros
M7.「Orthros」
- 4 -
คานาตะ: ไลฟ์สนุกดีเนอะพี่
ฮารุกะ: ไม่นี่
คานาตะ: เพลงของพวกเรา คล้ายกันมากเลยเนอะ
พี่เองก็รู้สึกเหมือนกันใช่มั้ย?
ฮารุกะ: ไม่ เพลงของฉันกับเพลงของแกไม่เหมือนกันสักนิดเดียว
ตั้งแต่รากไปจนถึงอะไรต่อมิอะไร ถ้ามีส่วนไหนที่มันเหมือนกัน
นั่นเป็นเพราะแกนั่นแหละที่ไปลอกมาเอง
คานาตะ: …
ฮารุกะ: ฉันกับแกไม่เหมือนกัน ฉันจะแสดงให้เห็นด้วยดนตรีเอง
(เสียงเดินออก)
คานาตะ: งั้นเหรอ
- 5 -
ทาดาโอมิ: ไลฟ์วันนี้ครึกครื้นดีเนอะ สุดท้ายผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องแพ้ชนะเท่าไหร่
แต่ทั้งฮารุกะคุงและคานาตะคุงต่างผิดไปจากเดิม
นี่ ชูคุงคิดว่าฝั่งไหนจะเป็นฝ่ายชนะเหรอ?
ชู: เฮ้อ จะฝั่งไหนก็เหมือนกันทั้งคู่
ทาดาโอมิ: ฝั่งไหนก็เหมือนกัน?
ชู: ใช่ ฮารุกะก็คิดแค่อยากชนะคานาตะ
คานาตะก็คิดแค่อยากจะเป็นคู่แข่งฮารุกะ
ชู: เป็นแค่เรื่องราวของนกเพียงสองตัว ทะเลาะกันภายในกรงอันคับแคบ
อุตส่าห์ตั้งตารอว่าจะมาในทิศทางเดียวกัน* แต่อะไรเนี่ย ไม่เท่าไหร่เลย
ชู: ผิดจากที่คาดหวัง
ทาดาโอมิ: งั้นเหรอ ทั้งสองคนเป็นแค่ของเล่นสำหรับชูคุง
ชู: นั่นก็ใช่น่ะสิ นายก็เหมือนกันนะ ทาดาโอมิ
ทาดาโอมิ: ผมด้วย?
ชู: ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สิ่งที่อยู่ในหัวของนายทั้งหมด
ไม่นานผมจะเปิดเผยมันออกมาทั้งหมดเอง
ทาดาโอมิ: ถ้าเป็นอย่างนั้นก็น่ากลัวจัง
ชู: เฮอะ เอาเถอะ
คิกๆ ต่อไปจะไปเล่นกับใคร เล่นแบบไหนดีนะ (หัวเราะ)
M8.「Raison d'être」
(End)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น