เนื้อหาสปอยล์เรื่องภายในอีเวนท์ Long Night ของ Mobage ค่ะ
(17/07/2018-24/07/2018)
เนื้อเรื่อง Long Night
เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นเมื่อการจากไปของพ่อบุญธรรมผู้ชุบเลี้ยงดู
เหล่าพี่น้องจึงกลับมารวมตัวกันในโรงแรม อันเป็นบ้านเกิดที่ไม่ได้เยือนมานาน
(โรแลนด์) “เสียงฝีเท้านี้...พี่เกรย์ พี่อัลลัน แล้วก็มาร์ธา! ยินดีต้อนรับกลับครับ!”
ทว่า เหตุการณ์ร้ายก็เริ่มขึ้น...
(เกรย์) “แปลกจริง นาฬิกาหยุดอยู่ที่ 23 นาฬิกา 59 นาที …?”
(มาร์ธา) “ของเก่าคร่ำครึก็แค่พังน่า ที่สำคัญกว่า นี่เปิดประตู หรือหน้าต่างไม่ได้เลยนะ
เกิดอะไรขึ้น? คลาวด์ นายเป็นพนักงานต้อนรับโรงแรม ทำอะไรสักอย่างสิ!”
เกิดอะไรขึ้น? คลาวด์ นายเป็นพนักงานต้อนรับโรงแรม ทำอะไรสักอย่างสิ!”
(คลาวด์) “ถึงเป็นพนักงานต้อนรับ แต่ผมคือพี่ของคุณ ช่วยให้เกียรติกันเสียบ้าง...”
(มาร์ธา) “ให้เคารพ? อย่าพูดอะไรโง่เง่าพรรค์นั้นสิ
ให้พวกฉัน เคารพ กับคนต่ำต้อยไร้ความสามารถอย่างนายเนี่ยนะ?”
(คลาวด์) “...เธอ… เธอพูดคำที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุดไปแล้ว มาร์ธา…!!”
(โรแลนด์) “ทั้งสองคน มาทะเลาะกันตอนนี้ไม่ได้นะ ใจเย็นๆสิ!”
///
(อัลลัน) “...อึก...ที่นี่...เมื่อครู่นี้ คือความฝัน?...แต่มันสมจริงเกินไป…
7 นาฬิกา… วันนี้เป็นวันทำพิธีศพ… โธ่เว้ย ภาพในฝันยังติดในหัวอยู่แบบนี้…
ฉันไม่เคยเห็นคลาวด์กับมาร์ธาทะเลาะกันหนักขนาดนั้นมาก่อน…
ในช่วงสุดท้าย… ในตอนสุดท้าย… อึก...！
ใจเย็นๆไว้ อัลลัน… ความฝันก็แค่ความฝัน โศกนาฏกรรมพรรค์นั้น ไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก…!”
แต่แล้ว เหตุการณ์นั้นก็เวียนกลับมา
(มาร์ธา) “ให้พวกฉันเคารพ กับคนต่ำต้อยไร้ความสามารถอย่างนายเนี่ยนะ?”
(คลาวด์) “...เธอ… เธอพูดคำที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุดไปแล้ว มาร์ธา…!!”
(คลาวด์) “...เธอ… เธอพูดคำที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุดไปแล้ว มาร์ธา…!!”
(โรแลนด์) “ทั้งสองคน มาทะเลาะกันตอนนี้ไม่ได้นะ ใจเย็นๆสิ!
… อ้ากก!”
(เกรย์) “โรลี่! ...มาร์ธา เธอทำอะไรลงไป!!”
(มาร์ธา) “ไม่.. โรลี่เขา กระโจนออกมาเอง…! จริงๆนะ เชื่อฉันสิ...!”
///
(อัลลัน) “...อึก..ความฝันนั้นอีกแล้ว… แต่ว่า มีจุดที่แตกต่างจากคราวก่อน…
ไม่ใช่แค่ครั้งหรือสองครั้ง เมื่อเวลาเวียนมาถึง 23 นาฬิกา 59 นาที
โศกนาฏกรรมจะเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า!
ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง… เกิดอะไรขึ้นกันแน่! ฉันแทบจะเสียสติอยู่แล้ว…!”
ทุกครั้ง ทุกครั้ง
จะมีใครคนหนึ่งต้องหลั่งเลือดเสมอ
และทุกครั้ง... ทุกครั้ง... เป็นดั่งฝันร้ายที่หลอกหลอนอัลลันเสมอมา
///
(โรแลนด์) “นาฬิกาหยุดที่ 23 นาฬิกา 59 นาที มานานเท่าไรแล้วนะ?”
(เกรย์) “ทุกคนใจเย็นและสงบลงได้เพราะโรลี่นะครับ ขอบใจนะ”
(มาร์ธา) “ว่าแต่ว่า เมื่อครู่ดิฉันไปที่ส่วนลึกสุดของลิฟท์ แล้วเจออะไรแปลกๆ ละค่ะ
เหรียญที่ฉันเผลอทำตกลงไป หล่นไปในช่องว่างระหว่างตัวลิฟท์น่ะค่ะ…
เสียงของเหรียญที่ตกลงถอดไกลออกไป...หรือว่าใต้ลิฟท์จะมีโพรงถ้ำหรืออะไรรึเปล่านะคะ? ”
มาร์ธาที่ให้ความสนใจกับเรื่องแปลกประหลาดจนอยากไปสำรวจ
กลับถูกโรแลนด์ห้ามเอาไว้
กระนั้นด้วยความหยิ่งทะนง เธอจึงไม่ฟังคำพูดคนเป็นน้อง
และไปที่นั่นเพียงคนเดียว…
///
และแล้วเวลาก็เวียนกลับมาอีกครั้ง
(มาร์ธา) “...ท่านพี่อัลลันคะ มีช่องว่างประหลาดระหว่างใต้ลิฟท์ตัวนี้จริงๆหรือคะ?”
(อัลลัน) “อา คนที่บอกฉันเรื่องนี้ก็คือตัวเธอเอง มาร์ธา
ถึงเธอจะไม่มีความทรงจำเหลืออยู่แล้วก็เถอะ”
ถึงเธอจะไม่มีความทรงจำเหลืออยู่แล้วก็เถอะ”
ทั้งสองที่ลงลิฟท์ไปยังเบื้องล่าง
เพื่อจะได้พบคำตอบ ของเรื่องลี้ลับที่พวกตนประสบพบ
แต่เมื่อเข้าใกล้ความจริง
(???) “ผมบอกแล้วนี่ครับ ว่าอย่าเคลื่อนไหวโดยพลการ ...”
(อัลลัน) “...!... 7นาฬิกา… กลับมาเช้าวันเดิมอีกแล้ว…
แต่ว่า ผลลัพธ์ครั้งนี้มันต่างกัน
เสียงนั้น...ไม่ผิดแน่ คนร้ายคือ…
เสียงนั้น...ไม่ผิดแน่ คนร้ายคือ…
.....โรลี่...”
///
(โรแลนด์) “...7โมงเช้า...บ้าเอ๊ย...ผม พลาดอีกแล้ว…
เป็นคนลงมือให้พวกพี่พบกับจุดจบเช่นนั้น… ผมมัน...เลวที่สุด”
ปลายทางของการทะเลาะนั้นต้องมีใครสักคนต้องจบชีวิตลง
แม้ตัวเองจะหลีกเลี่ยงปลายทางนั้นได้
แต่ก็ต้องมีใคร เข้าไปในห้องใต้ดินที่ตนเก็บความลับบางอย่างเอาไว้
โรแลนด์ที่กล่าวโทษตนเองที่ไม่อาจหยุดยั้งโศกนาฏกรรมได้
(โรแลนด์) “ครั้งนี้ทำอะไรผิด... มองพลาด หรือตกหล่นตรงไหนไปกันแน่?
คิดสิ โรแลนด์ คิด ครั้งนี้แหละ จะไม่มีใครต้องตายอีก…!”
///
ในเวลาที่เวียนกลับมาอีกครั้ง
อัลลันเอ่ยปากเล่าถึงห้องลึกลับใต้ดิน
เหล่าพี่น้องเริ่มให้ความสนใจถึงปริศนานี้ต่างๆนานา
แม้จะพูดอ้างอย่างไรก็ไม่สามารถหยุดความสนใจนั้นได้
ท่ามกลางเสียงหัวเราะของพี่ชายและพี่สาว
มีเพียงโรแลนด์ ที่ร้อนรนด้วยสีหน้าหมองเศร้าเพียงคนเดียว
///
(โรแลนด์) “พี่เกรย์ครับ ขอโทษนะ…
เดี๋ยวผมจะรีบทำให้จบโดยที่พี่ไม่ต้องทรมานเอง...”
(เกรย์) “โรลี่! กำลังทำอะไรอยู่ครับ!!”
(โรแลนด์) “พี่เกรย์!? บ้าน่า ถ้างั้น พี่เกรย์ตรงหน้าผมตอนนี้...!?”
(อัลลัน) “เสียใจด้วยนะ ฉันเป็นนักแสดง
ค่อนข้างมั่นใจเรื่องบทบาทและการแปลงโฉมทีเดียวละ”
แผนของอัลลันที่หลอกล่อโรลี่ออกมา เผยความจริงต่อหน้าพี่น้องทั้งหมด
มือถือดาบที่ตั้งใจฟาดฟันพี่ของตนก็ชะงักลง
(อัลลัน) “ต้นเหตุของฝันร้ายนี้คือนายงั้นสิ โรลี่… โรแลนด์”
(โรแลนด์) “...ว่าแล้วเชียว เพราะผมลงสะกดให้พี่อัลลันได้ไม่สมบูรณ์เอง”
คำสารภาพของโรแลนด์ค่อยๆ เผยความจริงอันน่าเศร้าออกมา
(โรแลนด์) “ผมปิดตายห้องใต้ดินด้านล่างนี้ ซึ่งเป็นแหล่งก่อเกิดพลังที่สามารถเรียกวันคืนให้หวนกลับมาได้ และยังเป็นสถานที่ที่ผม.. ทำพิธีหนึ่งใส่ทุกคน.. และโรงแรมแห่งนี้
มีเพียงพี่อัลลันที่มีสติกลับมาระหว่างทำพิธี… คงเพราะเหตุนั้น พี่เลยได้รับความทรงจำในเหตุการณ์ของวันที่วนเวียนซ้ำเหล่านั้น ทั้งที่ไม่ควรจะมีได้”
(อัลลัน) “หยุดฝันร้ายนี้ซะ โรแลนด์ ปลดปล่อยพวกเราออกไปเสียที!”
(โรแลนด์) “ไม่ได้ครับ ไม่ไหว ผมทำไม่ได้หรอก
ก็ผม อยากจะใช้ชีวิตกับพวกพี่พร้อมหน้าทั้ง 5 คนไปชั่วนิรันดร
ขอแค่มีคนใดคนหนึ่งฆ่าใครสักคน เวลาจะกลับมายังช่วงเช้าของวันนี้อีกครั้ง
แต่อย่าให้ผมต้องฆ่าพวกพี่ไปมากกว่านี้เลย”
(มาร์ธา) “ต้องฆ่า...โรลี่ อย่าพูดบ้าๆน่า”
(โรแลนด์) “เรื่องบ้าบอเสียที่ไหน
ผมต้องวนกลับมาทำซ้ำกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า กว่าจะมาถึงตอนนี้ได้
ฆ่ามากี่ครั้งต่อกี่หน และถูกฆ่ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะฉะนั้น…
พวกพี่อย่าไปไหนอีกเลย… อยู่ด้วยกันในโรงแรมนี้ตลอดไปกันเถอะ… นะ?”
ความเศร้าจากความโดดเดี่ยวของโรแลนด์
เมื่อเห็นพี่น้องที่เคยอยู่ด้วยกันมานาน ต่างแยกย้ายไปคนละทางคนแล้วคนเล่า
และการจากไปของพ่อบุญธรรม ที่ไม่อาจพบกันอีกครั้งตลอดกาล
เป็นฉนวนเหตุให้จิตใจบิดเบี้ยวและก่อเกิดความบ้าคลั่งนี้
(โรแลนด์) “ทุกคนกลับมาพร้อมหน้ากันเพราะพิธีศพก็จริง
แต่ครั้งต่อไปละ? ผมต้องรอไปอีกกี่ปีกัน”
พ่อบุญธรรมที่เห็นความกังวลของโรแลนด์
จึงบอกเล่าถึงพิธีกรรมลึกลับในห้องใต้ดินภายใต้โรงแรมแห่งนี้
พิธีที่สามารถกักขังห้วงเวลาเอาไว้ได้
(โรแลนด์) “ผลลัพธ์ก็คือ พวกเราอยู่ด้วยกันใน1วันที่เวียนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่านี้ เป็นระยะเวลามากกว่า 20 ปีแล้วนะ?”
(อัลลัน) “ฝันร้าย...ใน1วันนี้ มามากกว่า 20 ปีงั้นรึ…!?”
(เกรย์) “โรลี่...พวกเรา...นาย อยู่ที่นี่มาตลอด 20 ปี...”
เหล่าพี่น้องที่รับรู้ถึงความจริงน่าตะลึง และความขมขื่นอันไร้เดียงสาของโรแลนด์
คำขอโทษของมาร์ธา และเกรย์ที่เริ่มทำธุรกิจเพราะอยากเป็นที่น่าภาคภูมิใจของทุกคน
(อัลลัน) “the night is long that never finds the day…
กลอนบทหนึ่งของเช็คสเปียร์
แม้จะห่างไกลเพียงใด แต่นั่นมิใช่การจากลาตลอดกาล”
(คลาวด์) “ผมที่อยู่ใกล้ตัวนายที่สุดกลับไม่รู้สึกตัวสักนิด…
โรลี่ พวกเราไม่อยากให้นายแปดเปื้อนมากกว่านี้แล้ว
เพราะฉะนั้น… ถึงเวลาปลดปล่อยแล้วละ”
(โรแลนด์) “ทุกคน...!!.....ขอบคุณครับ…
ผมคิดมาตลอด ว่าพี่น้องกระจัดกระจายไปกันหมด…
แต่ความจริง ไม่ใช่สินะ… แม้กายจะไม่อยู่ใกล้ แต่ทุกคนยังคอยนึกถึงกันอยู่สินะ...”
โรแลนด์ที่รับรู้ความในใจจากทุกคน
ความรัก และสายใยของพี่น้องยังอยู่ไม่จากไหน
(โรแลนด์) “...ตามผมมานะ ปลายทางโพรงถ้ำใต้ดินนี้ ‘ทุกคน’กำลังหลับอยู่”
///
(โรแลนด์) “วิธีการปลดปล่อยจากพิธี คือการตระหนักรู้ถึงความตายของทั้ง5คน
...แน่ใจแล้วใช่ไหมครับ?”
(อัลลัน) “อา...โครงกระดูกที่อยู่ในห้องนี้ คือตัวของพวกเราเองมิใช่หรือ?
สิ่งใดที่ควรกลับก็ควรกลับ ผู้ใดที่ควรหวนคืนก็ควรหวนคืน เรื่องมันก็เพียงแค่นั้น
หลังรุ่งอรุณมาเยือน...พวกเรา จะยังอยู่ด้วยกันตลอดไป”
(โรแลนด์) “อืม...ขอบคุณครับ”
เมื่อเปิดประตู ทุกคนพบกับแสงสว่างจ้า
(โรแลนด์) “...ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ ทุกคน…”
///
ภายหลังจากนั้น โรงแรมดังกล่าวได้พุพังลง
และห้องใต้ดินถูกค้นพบระหว่างการรื้อถอน
ภายในห้องนั้น
ได้พบโครงกระดูกศพมนุษย์ทั้ง 5 คน
ซึ่งจับมืออยู่เคียงข้างกัน
อย่างน่าประหลาด…
Fin
