AAside
official website: https://aaside.bushimo.jp
บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้นค่ะ
เราเลือกแปลภาษาถิ่นของตัวละครเป็นภาษากลางทั้งหมดนะคะ
คำเตือน:
เนื้อหาอาจมีส่วนที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจได้ ควรใช้วิจารณญาณ
มีการใช้คำหยาบเพื่ออรรถรส
แนะนำให้อ่าน History ของฮารุกะและคานาตะเพื่อใช้เป็นข้อสังเกตค่ะ
------
Song Story
εpsilonΦ: Sake it L⓪VE!
วิธีการปลด: เล่นเควสเพลง It’s Showtime! 1-5
Sake it L⓪VE! ตอนที่ 1
[ ไลฟ์เฮ้าส์ ]
(เสียงจอแจ)
ฮารุกะ: …..อะไรเนี่ย
เราไม่ได้จะซ้อมจริงกันเรอะ...
ทำไมพวกที่โรงเรียนถึงมารวมตัวกันที่นี่...
คานาตะ: พี่ ยินดีด้วยน้า--!
ฮารุกะ: หา…..?
คานาตะ: ตัวเอกงานทั้งที อย่าทำหน้าอย่างนั้นซี่!
มานี่นะ! ฉันจะแนะนำเพื่อนให้!
ฮารุกะ: อย่ามาจับ! แก……. นี่มันอะไรกันแน่!?
คานาตะ: อะไรน่ะหรอ นี่เป็นปาร์ตี้ที่ให้ทุกคน
มาฉลองวันครบรอบของพี่ไงล่ะ!
ฉันเลยเช่าทั้งไลฟ์เฮาส์ เพื่อชวนทุกคนในโรงเรียนมาน่ะ!
ฮารุกะ: เพราะงั้นเลยมีพวกที่ใส่ชุดเครื่องแบบโรงเรียนเต็มไปหมด…..
ฮารุกะ: ลงทุนเพื่อใช้วิธีนี้ขนาดนี้...…
ฉันไม่ไปเป็นตัวให้พวกแกฆ่าเวลาเล่นหรอก
คานาตะ: อย่าพูดงั้นเลยพี่～....
ทุกคนรวมตัวกันเพื่อพี่เลยนะ
ฮารุกะ: …. พวกที่อยู่ที่นี่
แค่อยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่ฉันไม่รู้จักหน้าค่าตาทั้งนั้น
ยังไงพวกนี้แค่มากันเพราะคำพูดหลอกล่อของนายเท่านั้นแหละ….
ครั้งนี้แกกำลังวางแผนอะไร…?
คานาตะ: วางแผนอะไรกัน…
บอกแล้วไง ว่าฉันอยากจะฉลองวันครบรอบของพี่เองอะ
ฮารุกะ: ก็บอกว่า นั่นมันคือวันอะไรละวะ…!
วันเกิดก็ไม่ใช่ จะพูดจาเลอะเทอะก็ให้มันน้อยหน่อยสิวะ…..
คานาตะ: โธ่ อุตส่าห์เป็นวันน่ายินดี พี่อย่าอารมณ์เสียเลยนะ!
คานาตะ: วันนี้เป็นวันที่พี่เริ่มเล่นเบสเป็นครั้งแรกไง ลืมแล้วหรอ?
ฮารุกะ: …..หา?
ทำไมแกถึง…. พูดเรื่องเบสเอาป่านนี้….
คานาตะ: ฉันอยากฉลองอย่างยิ่งใหญ่ให้กับวันที่พี่เริ่มเล่นในฐานะมือเบสนี่นา!
ฮารุกะ: ไอ้นี่… เสียเวลาเปล่า.... ฉันกลับล่ะ
(เสียงเดิน)
คานาตะ: ด เดี๋ยวสิพี่! ตัวเอกงานกลับแล้วงานจะเป็นไงอะ…!!
ฮารุกะ: ก็บอกว่าฉันไม่ได้ขอ… เรื่องพรรค์นี้เลยสักนิด!!
แกอยากจะจัดขนาดนั้น ก็ทำไปคนเดียวสิวะ!!
ชู: เบาหน่อยๆ
ตัวเอกวันนี้กลับมาทำสีหน้าแบบนั้น คุณผู้ชมเขาจะเดือดร้อนเอานะ
ฮารุกะ: …..ชิ! ทำไมพวกแกถึงมา….
ทาดาโอมิ: คานาตะคุงชวนมาน่ะ
ชู: เห็นว่าวันนี้จะได้เห็นอะไรสนุกๆ น่ะสิ
คานาตะ ถ้าน่าเบื่อขึ้นมาละก็นายจะทำยังไง?
คานาตะ: อย่ากดดันกันสิชูคุง～
แต่ว่านะ สบายใจได้เลย เพราะฉันเตรียมเซอร์ไพรส์สุดพิเศษเอาไว้น่ะ!
คานาตะ: ก็ฉันอยากให้ทุกคนได้รับรู้มากม้ากเลย
ว่าพี่เป็นคนที่วิเศษมากมายขนาดไหน!
ชู: ….. นั่นแหละ ฮารุกะ ช่วงนี้นายมัวแต่วุ่นกับการอัดเพลงใหม่ด้วยสิ
ไปทำตัวให้ใจปลอดโปร่งซะบ้าง
ฮารุกะ: บอกแล้วไงว่าฉันจะกลับ….
ชู: อ้าว สรุปก็จะหนีหรอ
ฮารุกะ: ห๊า….?
ชู: ทำหน้าปวดใจแล้วหนีไปซะแบบนี้ตลอดเวลา
คิดว่าจะมีใครสักคนจะช่วยไล่ตามนายไปได้ทุกเมื่อรึไง?
ฮารุกะ: แกว่าไงนะ…
ชู: ทุกคนคอยห่วงประคบประหงมอยู่ตลอดก็ไม่แปลกนี่เนอะ
ดีจังเลยน้า ลูกคุณหนูของนิโจกรุ๊ป
ฮารุกะ: ….!!
ฮารุกะ: ...อย่างแกยังจะมีหน้ามาพูด
แล้วใครบอกว่าฉันจะหนี….. ไอ้พวกเวรนี่!
ชู: ฮึฮึ งั้นก็มาสนุกกันเถอะ
คานาตะ: งั้น เริ่มปาร์ตี้กันเล้ย!
-------------
Sake it L⓪VE! ตอนที่ 2
[ ไลฟ์เฮ้าส์ ]
(เสียงจอแจ)
คานาตะ: พี่! เอ้า ฉันเอาเครื่องดื่มมาให้นะ!
อ๊ะ ท้องหิวรึเปล่า? ฉันมีของว่างเตรียมไว้เหมือนกันนะ!
ฮารุกะ: …….
คานาตะ: …..อย่าทำหน้าแบบนั้นเลยนะ
ขอโทษนะ ที่ฉันยังฝืนให้พี่อยู่
ก็เราเป็นฝาแฝดกันนี่นา ฉันเลยพยายามเข้าใจความรู้สึกของพี่นะ
รวมถึงเรื่องที่ไม่ชอบใจแต่ก็ต้องอยู่แบบนี้…..
ฮารุกะ: หนวกหู….
คานาตะ: ….. แล้วก็เรื่องที่ความจริงแล้วพี่อยากจะซื่อตรงจริงใจกับตัวเอง
แต่ก็เผลอพูดทำร้ายความรู้สึกอีกฝั่ง ฉันก็รู้ส่วนนี้เหมือนกันนะ
ฮารุกะ: ...เอาแต่พูดจาซี้ซั้วตามใจชอบมาตั้งแต่เมื่อกี้
อย่างแก… มันจะไปเข้าใจอะไรความรู้สึกฉัน…
คานาตะ: ข ขอโทษ… ฉันก็แค่...
คานาตะ: อยากจัดปาร์ตี้นี้ขึ้นมา เพื่อสร้างโอกาสให้พี่สามารถซื่อตรงกับตัวเองได้แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
คานาตะ: เมื่อกี้ฉันบอกว่ามีเพื่อนที่อยากแนะนำให้รู้จักนี่?
เซอร์ไพรส์สุดพิเศษจากฉันเลยนะ!
พี่ต้องดีใจแน่นอนเลยล่ะ!
ฮารุกะ: หา? แก ตั้งใจจะทำอะไร…
คานาตะ: คร้าบๆ ทุกคน--!
ออกจะกะทันหันไปหน่อย ขอแทรกข่าวด่วนตรงนี้นะครับ!
อย่างที่ทราบกันว่า นิโจ ฮารุกะ เป็นมือกีตาร์อัจฉริยะของ εpsilonΦ …
แท้จริงแล้ว ในอดีตเขาเคยอยู่วงดนตรีวงอื่นมาก่อนล่ะครับ!
ฮารุกะ: ….อึก
คานาตะ: และวันนี้ ผมได้เชิญสมาชิกวงเก่ามาด้วยละครับ--!
ฮารุกะ: พวกนาย… ทำไม ถึงมาอยู่ที่นี่…
สมาชิก1: ไง… ไม่เจอกันนานเลย ฮารุกะ
คานาตะ: เมื่อพูดถึงนิโจฮารุกะแล้ว ย่อมขาดตัวตนของสมาชิกเหล่านี้ไม่ได้เลย!
ในวง εpsilonΦ นั้น พี่รับหน้าที่เล่นกีตาร์อยู่ก็จริง
แต่แรกเริ่ม เขาเป็นมือเบสล่ะครับ!
แต่ว่า… พอผ่านไปสักพัก จะว่าด้วยเหตุผลเรื่องเซนส์ทางดนตรี….
ก็มีหลายๆเรื่อง เลยทำให้พี่ต้องออกจากวงไปคนเดียว…
ฮารุกะ: ...อย่า...พูด...ไปมากกว่านี้…
คานาตะ: ด้วยเหตุที่ไม่คาดฝันนั้น หนุ่มน้อยฮารุกะเลยเลิกเล่นเบสไป
แต่ว่า ครั้งนี้เขาได้เปิดตัวให้ฐานะมือกีตาร์ที่มีแนวทางยึดมั่นในตนเองในระดับแนวหน้า…
โดยได้รับการสเก้าท์จากผู้สืบทอดคนถัดไปของอุจิคาวะ อุจิคาวะชู
หรือก็คือชูคุง จึงได้เข้าวง εpsilonΦ !
ฮารุกะ: หยุด ได้แล้ว…
คานาตะ: แล้ววงดนตรีเก่าที่พี่ออกไปจะเกิดอะไรขึ้น?
นั่นคือ ผมได้เข้าวงในฐานะมือเบสคร้าบ!
คานาตะ: ผมอยากใกล้ชิดกับพี่แม้สักนิดก็ยังดี
ช่วงนั้นก็เริ่มเล่นเบสด้วยเหมือนกันล่ะ!
สมาชิก2: คานาตะช่วยมาอุดที่แทนฮารุกะจริงๆนั่นล่ะ
คานาตะ: ก็นะ ฝีมือฉันยังไม่เท่าพี่หรอก!
สมาชิก2: ไม่หรอก ก็เนี่ย เทคนิกฝั่งฮารุกะเยี่ยมมากก็จริง…. อืม….
สมาชิก3: เรื่องความเข้าขา เราเข้ากับฝั่งคานาตะมากกว่าน่ะสิ!
แบบ พอเล่นด้วยกันแล้วไม่รู้สึกขัดแข้งกันเลย
สมาชิก1: เฮ้ย… ไม่ต้องพูดเรื่องพวกนั้นแล้วก็ได้มั้ง…
คานาตะ: ถึงฝีมือจะไม่เท่ากับพี่
แต่ตัวฉันเองก็มีประโยชน์ในฐานะสมาชิกวงด้วยเหมือนกันรึเปล่านะ
สมาชิก2: เดี๋ยวๆ ไม่นานนายก็ออกจากวงไปเหมือนกันนั่นแหละ!
คานาตะ: เดี๋ยวเถอะ--!? ตรงนั้นต้องจบด้วยคำชมสวยๆ ซี่!?
แต่ว่า โล่งไปที ที่ได้มาเจอพร้อมหน้ากันทุกคนอย่างนี้
เพราะพี่ก็ดีใจที่ได้เจอทุกคนใช่มั้ยล่ะ?
ใช้ความรู้สึกซื่อตรงต่อตัวเอง พูดคุยกับพวกเขาเลยสิ
ทาดาโอมิ: ฮารุกะคุง….. ท่าทางแปลกๆไป ใช่มั้ยนะ?
เรย์จิ: … ชู “เรื่องสนุก” ที่ว่า หมายถึงสิ่งนี้หรือครับ?
ชู: ไม่รู้สิ…? (หัวเราะคิกคัก)
-------------
Sake it L⓪VE! ตอนที่ 3
สมาชิก1: ฮารุกะ… ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ…
ฮารุกะ: …
สมาชิก1: ...เข้าร่วมการแสดงLRเฟสได้เนี่ย ยอดไปเลย
ถึงฝีมือนายก็น่าจะทำได้อยู่แล้วก็เถอะ
มีโอกาสได้เดบิวต์ศิลปินอยู่ตรงหน้าขนาดนี้…
ถ้าพวกเราอยู่ด้วยคงไม่สามารถทำได้หรอก
ฮารุกะ: … แต่พวกนาย จนตอนนี้ก็ยังเล่นวงดนตรีอยู่ไม่ใช่เรอะ
สมาชิก1: อืม ...แต่สุดท้ายแล้ว มีแต่นายเท่านั้นแหละนะ
ที่มุ่งเป้าไปยังจุดสูงสุด… อย่างจริงจัง
ฮารุกะ: “Riff มีแต่แบบเดิมๆ เห่ยมาก”
“Pitch ตรงนี้ก็พิลึก ทิศทางของเสียงร้องหรือท่วงทำนองก็ไม่ได้แน่นสักอย่าง”
（https://nana-music.com/blogs/20150725-01/）
ฮารุกะ: รำคาญกันล่ะสิ
สมัยที่ฉันอยู่ ก็เอาแต่พูดอะไรอย่างนี้ทุกวี่ทุกวัน
สมาชิก1: ...จริงอยู่ที่เพราะนายพูดอย่างนั้น ระหว่างพวกเราเลยมีติดๆ ขัดๆ ไป
แต่ว่า สิ่งที่นายพูดมาทั้งหมดก็ไม่ได้ผิดเลยนี่
ฮารุกะ: ...พูดออกมาได้ พอฉันออกวงไป คานาตะเข้าวงมา
ดนตรีในวงก็เริ่มดีขึ้นเลยไม่ใช่รึไง
….ไม่ใช่เรื่องของเทคนิกอย่าง...เดียว
พวกคนอื่นในวงก็พูดเหมือนกันนี่
ฮารุกะ: สรุปให้ ฉันมันก็แค่ไอ้คนน่ารำคาญฉิบหาย
เท่านั้นนั่นแหละ….
คานาตะ: ครับๆ พอได้แล้ว--! เข้าใจว่ามีเรื่องตื้นตันใจชวนคุยหลังจากที่ได้พบกันอีกครั้ง
แต่อย่าพูดซุบซิบกันแค่สองคนสิ--!
คานาตะ: พี่อุตส่าห์เจอกับเพื่อนพ้องสมัยก่อนอีกครั้ง
ฉันเลยตั้งใจว่าจะให้ทุกคนฟังเพลงหนึ่งเพลงสักหน่อย
คานาตะ: เอาล่ะ ทุกคนมองไปที่บนเวทีเร้ว--!
โดยเฉพาะเบสตรงนั้น--!
ฮารุกะ: บ้าน่า…. นั่นมัน ฉันน่าจะทิ้งไปตั้งแต่วันที่ออกจากวงแล้ว….
คานาตะ: ฉันไปเก็บมา และเก็บรักษาไว้น่ะ!
ก็เป็น สมบัติของพี่ นี่นา?
คานาตะ: เอ้า มีเพื่อนๆจากโรงเรียนมากันเพียบขนาดนี้เลยนะ
เขาอยากจะเห็นการแสดงของพี่จะแย่อยู่แล้ว
อีกอย่าง พวกนายเอง ก็อยากแสดงด้วยกันกับพี่ ใช่มั้ย?
สมาชิก2: เจ๋งเป้ง….!!
กีตาร์ตัวนี้ เป็นโมเดลฮิตที่ขายหมดแม้แต่ในร้านเครื่องดนตรีเลยนะ!
สมาชิก3: เอฟเฟคเตอร์กับแอมป์ก็เป็นของดีๆทั้งนั้นเลย อยากเล่นแล้วแฮะ…
นี่ ฮารุกะ เล่นสักเพลงนึง จะเป็นไรไปล่ะ?
สมาชิก1: ฮ เฮ้ย… พวกนาย...
คานาตะ: อาวล่ะ ถ้าอย่างนั้นเพื่อไม่ให้เสียเวลา!
พี่ ไปยืนบนเวที...
ฮารุกะ: ปล่อยฉัน!!
คานาตะ: ……
คานาตะ: ทำไมถึงไม่ชอบใจล่ะ….?
มีโอกาสทั้งที ขึ้นแสดงเถอะนะ
เคยเป็นเพื่อนพ้องคนสำคัญ ไม่ใช่หรอ?
ฮารุกะ: หนวกหู…….! นั่นเพราะแก…..!
คานาตะ: ...พี่เอาแต่ทำตัวแบบนี้นี่
งอแงว่าไม่เอาๆ พูดปฏิเสธแล้วก็จบ
ตัวเองไม่ยอมหาทางประนีประนอม...ไม่สามารถซื่อตรงต่อตัวเองได้…
เพราะงั้น ทุกคนเลยถอยห่างจากไปพี่ไปนะ
ฮารุกะ: ….…..หุบปากไปซะ!!
(เสียงผลักกระแทก)
คานาตะ: …...เหวอ!!
ฮารุกะ: แฮ่ก….แฮ่ก…..
ไม่ว่าหน้าใครไหน มันอะไรกันนักหนาวะ!
อย่ามา….เข้าใกล้ฉัน!!
-------------
Sake it L⓪VE! ตอนที่ 4
คานาตะ: เจ็บๆๆ …
สมาชิก2: ใจเย็นหน่อยฮารุกะ!
จู่ๆ ก็ไปผลักจนกระเด็นอย่างนั้น… ทำไปทำไมกัน!
คานาตะ: พี่ ขอโทษนะ ฉันไปพูดอะไรไม่เข้าหูหรอ….?
ที่ฉันทำก็เพราะคิดว่าพี่จะดีใจ แต่ว่าฉันมันโง่ด้วย….
สมาชิก3: ไม่ใช่อย่างนั้นเลย! ถ้าคานาตะไม่ช่วยสร้างโอกาสนี้มาให้
พวกเราก็คงไม่เจอกับฮารุกะอีกครั้งหรอก
ฮารุกะ: …..อึก
สมาชิก2: ฮารุกะ…. นาย ไม่เปลี่ยนไปเลย
พอเจออะไรที่ไม่ชอบใจก็เลือกใช้กำลังแก้ปัญหาทันทีอย่างนี้…...
สมาชิก1: พวกนายก็พอได้แล้วน่า…!
นานทีจะได้มาเจอกันอย่างนี้ ไม่จำเป็นต้องทะเลาะกันเลย!
สมาชิก3: พวกฉัน ไม่ได้มาวันนี้เพื่อฮารุกะนี่หว่า
แต่เพราะคานาตะก้มหัวขอร้องให้เราไปเจอพี่…..
ฮารุกะ ไม่ใช่ว่านายเป็นอย่างนี้ประจำรึไง?
ที่นายชอบอยู่ตัวเดียว… ไม่คิดจะเข้าหาทำความเข้าใจใครเลย
ฮารุกะ: …..ฮะ! ฮะฮะฮ่า!!
อย่างที่นายพูดนั่นแหละ เพราะงั้นฉันถึงเกลียดเข้าเส้นเลย
ถ้าไปเข้าขาซี้ซั้วกันห่วยๆ ดนตรีของฉันก็พังพินาศหมดเหมือนกันล่ะวะ!!
(เสียงวิ่ง)
คานาตะ: อ๊ะ! พี่ รอก่อน….!!
สมาชิก3: ปล่อยมันไปเหอะ คนพรรค์นั้น…
คานาตะ: ทำยังไงดี….. ฉันทำให้พี่โกรธเข้าซะแล้ว….
ทุกคน… อุตส่าห์มาหากันทั้งที….
สมาชิก1: พวกฉันผิดเองล่ะ
เดี๋ยวฉันจะไปขอโทษฮารุกะเอง
(เสียงวิ่ง)
คานาตะ: …. (เสียงหัวเราะในลำคอ)
สมาชิก2: คานาตะ… โทษที
ฉันทำให้ความรู้สึกนายเสียเปล่าจนได้….
คานาตะ: ไม่เลย แบบนี้แหละ ดีแล้ว
สมาชิก2: เอ๊ะ?
คานาตะ: เดี๋ยวฉันจะออกไปหาพี่ด้วยนะ
อุตส่าห์เป็นปาร์ตี้ ถ้าค้างแบบนี้ไว้ก็กร่อยกันพอดี!
ฉันจะพาพี่กลับมาให้ได้ ทุกคนช่วยสนุกกันต่อไปได้เลยนะ!!
(เสียงวิ่ง)
ทาดาโอมิ: คานาตะคุงก็ไปด้วยซะแล้ว…..
เพราะเป็นห่วงฮารุกะคุงก็ช่วยไม่ได้สิเนอะ
ผมเป็นลูกคนเดียวเลยไม่เข้าใจเท่าไหร่
ฝาแฝดเนี่ย พวกเขาจะคิดถึงกันและกันแบบนั้นนี่เอง….
ชู: ….ไม่รู้ว่าฝั่งฮารุกะจะคิดยังไงล่ะนะ
เอาเถอะ นี่ก็เป็นของบันเทิงชั้นดีเลย
ทาดาโอมิ: ยังไม่ได้เริ่มทำสิ่งบันเทิงสักอย่างนะ?
ชู: ไม่ใช่อย่างนั้น ผมหมายถึงการทะเลาะกันเมื่อกี้น่ะ
เห็นสีหน้าของฮารุกะหรือเปล่า เริ่มจากสีหน้าปวดใจ
ค่อยๆจางหาย กลายเป็นสีหน้ากังวลหวาดระแวงขึ้นมา…
ชู: โดยเฉพาะสีหน้าตอนคุยกับคุณเพื่อนสมัยก่อนนี่ช่างยอดเยี่ยม
สีหน้าเหมือนเด็กตัวเล็กตัวน้อยน่าเป็นห่วงที่ยังไม่ประสีประสาอะไร… ฮึฮึ
เรย์จิ: … สิ่งที่คานาตะเล็งไว้คือจุดนั้นหรือเปล่าครับ?
เปิดเผยจุดอ่อนของฮารุกะให้เห็น และชิงตำแหน่งที่เหนือกว่าให้แก่ตนเอง
ชู: .... คานาตะไม่สนเรื่องแบบนั้นหรอก
น่าจะเป็นอะไรที่แตกต่างกว่านี้อีกละเนอะ
[ ในเมือง ]
สมาชิก1: ฮารุกะ! เรื่องเมื่อกี้นี้พวกฉันผิดเอง…
พูดไปโดยไม่ได้คิดถึงความรู้สึกนาย….
ฮารุกะ: อย่าตามมา… ถ้าคิดอย่างนั้นก็กลับไปซะ….
สมาชิก1: แต่ว่า… ถ้าปล่อยไว้ตัวนายยังไม่ได้…!!
คานาตะ: พี่
ฮารุกะ: ….!!
คานาตะ: ฉันมารับแล้วนะ
ฮารุกะ: พอ… ได้แล้วสักที….
ฉันอยากอยู่ตัวคนเดียว….
คานาตะ: อย่าพูดอย่างนั้นเลย ทุกคนรอพี่อยู่นะ
เนี่ย เจ้านี่ก็คิดเหมือนกันนะ!
คานาตะ: เบสของพี่ไงล่ะ
ฮารุกะ: อะไรของแก… ทำไม….
ทำไมแกถึงมารังควานฉันไม่เลิกไม่ราอย่างนี้….!!
คานาตะ: รังควานอะไรกัน… เบสเครื่องนี้เอง
ก็ต้องอยากให้พี่เล่นมากกว่าฉันอยู่แล้วสิ?
ฮารุกะ: …..แบบนั้นเรอะ……..อย่างนี้เอง…..
เพราะของพรรค์นั้น…… เพราะยังมีเบสอยู่ ฉัน….!!
คานาตะ: พี่! จะทำอะไร---
(เสียงกระแทก)
-------------
Sake it L⓪VE! ตอนที่ 5
ฮารุกะ: แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก…!!
สมาชิก1: อา… ส่วนคอหักไปแล้ว…
ฮารุกะ…. ทำไมนายถึงทำ…!!
คานาตะ: ขอโทษนะ ตอนนี้ช่วยให้พวกเราอยู่ด้วยกันสองคนที
สาเหตุคงเป็นความผิดของฉัน ที่กลายเป็นแบบนี้ …
สมาชิก1: …..
(เสียงเดินออก)
คานาตะ: พี่…
เรื่องวันนี้ ถ้าฉันไปทำอะไรกระทบกระทั่งจิตใจพี่เข้าละก็ ขอโทษนะ…
ฮารุกะ: …..ไรวะ
คานาตะ: เอ๊ะ?
ฮารุกะ: …….มาโกหกกันหน้าด้านๆ ทั้งหมดนี่ ทุกอย่าง!
เป็นไปตามที่แกคำนวณไว้ไม่ใช่รึไง…!!
คานาตะ: ….
คานาตะ: … อา ขอบคุณครับ คุณแม่
ที่อุ้มท้องพวกเราให้เกิดมาเป็นฝาแฝดกัน
คานาตะ: มีแต่พี่เท่านั้น ที่เข้าใจตัวฉันจริงๆ ด้วย……
ฮารุกะ: …..!!
คานาตะ: อ๋า เบสพังเละเทะหมดแล้ว
แบบนี้เอาไปดีดเล่นไม่ได้แล้วสิ เอาเถอะ
รวมถึงสมาชิกวงเก่าก็… ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วสิเนอะ
ฮารุกะ: …..นายทำขนาดนั้น เพราะอยากให้ฉันหายไปเรอะ?
คานาตะ: เอ๋? ฉันไม่เคยบอกแบบนั้นเลยสักครั้งนะ
ฮารุกะ: เพราะแก…. ต่อให้ฉันหนีแทบตายยังไง….
แกก็จะมาช่วงชิงที่อยู่ฉันตลอดเลยไม่ใช่รึไง….
คานาตะ: ช่วงชิงอะไรกัน… ฉันพูดไปหลายรอบแล้วนี่?
ฉันอยากจะอยู่ใกล้ๆ พี่เท่านั้นเอง
ฮารุกะ: แล้วทุกครั้งที่แกทำ ฉันจะเป็นยังไง….
เคยคิดบ้างมั้ย…?
ฮารุกะ: คนที่มีนิสัยที่ดีกว่า ความสามารถทางดนตรีเหนือกว่า
คนที่มีหน้าแบบเดียวกับฉัน มาทำเรื่องเดียวกันแล้วจะกลายเป็นยังไง….
เคยคิดบ้างมั้ยว่าฝั่งไหนจะเป็นคนที่ถูกเลือก…!!
ไม่เคยล่ะสิ…. กับไอ้คนที่ถูกเลือกอย่างแก....!!
ฮารุกะ: เพราะอย่างนั้นฉัน… ตลอดมาถึง...
คานาตะ: โดดเดี่ยว สิเนอะ
ฮารุกะ: …!!
คานาตะ: เข้าใจสิ บอกแล้วนี่นา?
พวกเราเป็นฝาแฝดกัน….. ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ฉันเข้าใจสิ่งที่ฮารุกะคิด
เรื่องที่นายจริงจัง ตั้งใจเล่นดนตรีกับพวกนั้น ฉันก็รู้นะ
เพราะอย่างนั้น ฮารุกะถึงเอาจริงมาโดยตลอด
ก็มีคนที่พยายามจะเข้าใจฮารุกะที่เป็นแบบนั้นด้วยนี่เนอะ
เจ้ามือกลอง… ที่คุยด้วยกันเมื่อกี้นี่ เขาเป็นพวกเดียวกับฮารุกะเสมอมาเลยนี่
คานาตะ: แต่ว่า พวกนั้นก็เลือกฉันนี่นะ
ไม่ได้เลือกฮารุกะที่ตั้งใจพยายาม แต่เลือกฉันที่ปลิ้นปล้อนดีแต่เข้าหาคนอื่น
ฮารุกะ: …..อึก!!
คานาตะ: ไม่ว่าช้าหรือเร็ว สุดท้ายนายก็ต้องแยกห่างจากพวกนั้นนะ
เพราะไม่มีวงดนตรีไหนในโลกนี้ ที่คงอยู่ไปตลอดหรอก
ฮารุกะ: หนวกหู….. ถึงอย่างนั้นฉัน…..
คานาตะ: ถ้าสักวันฮารุกะจะต้องเจ็บปวดละก็ ยิ่งรู้ตัวเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี….
คนที่สามารถบอกสิ่งนั้นให้กับนายได้ มีแต่ฉันเท่านั้น
คานาตะ: ก็เพราะ มีแต่สายสัมพันธ์พี่น้องที่จะคงอยู่ไปตลอดกาลนี่นา….
[ ไลฟ์เฮ้าส์ ]
คานาตะ: ขอโทษจริงๆนะ!! ฉันพาพี่กลับมาไม่ได้เลย…
สมาชิก2: เลิกขอโทษเถอะน่า ไม่ใช่ความผิดของคานาตะสักหน่อย?
สมาชิก3: จริงด้วย ไหนๆก็มีอุปกรณ์ครบเครื่องแล้ว
คานาตะ ไปเล่นเบสให้หน่อยสิ มาเล่นสักเพลงกันเถอะ!
คานาตะ: อ๋า---.... แต่ว่า ไม่มีเบสแล้วล่ะ
พอดีว่าพังซะแล้ว….
สมาชิก2: ที่นี่เป็นไลฟ์เฮ้าส์ไม่ใช่เรอะ
แค่เบสสักเครื่อง คงมีอยู่แล้วล่ะ
คานาตะ: แต่.... ให้ฉันเป็นคนเล่นจะดีหรือเปล่านะ….
วันนี้เป็นวันของพี่แท้ๆ
สมาชิก2: ตัวเอกงานนั่นไม่อยู่แล้วนี่ เพื่อนของคานาตะก็มารวมตัวกันเยอะแยะ
นายเล่นเพลงให้ทุกคนฟังเถอะน่า!
คานาตะ: ….งั้นหรอ เอาล่ะ โอเค--!
นานทีมามันส์สุดๆกันไปเลยดีกว่า!!
คานาตะ: ถึงจะเสียดายที่พี่ไม่ได้ฟังเพลงนี้….
แต่ความรู้สึกต้องส่งไปถึงแน่!
(End)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น