AAside
official website: https://aaside.bushimo.jp
บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้นค่ะ
เราเลือกแปลภาษาถิ่นของตัวละครเป็นภาษากลางทั้งหมดนะคะ
note: Yume no Ato ต้นฉบับใช้ตัวอักษรเป็นคาตาคานะ (ユメノアト) ดังนั้นจึงไม่มีการเจาะจงความหมายของชื่ออย่างชัดเจนตราบเท่าที่ไม่มีตัวอักษรคันจิที่แน่นอนหรืออฟช.ยังไม่บอกตรง ๆ ค่ะ ความหมายที่คนทั่วไปจะนึกถึงมากสุดคิดว่าเป็น ‘อีกฝากของความฝัน’ แต่ทั้งนี้ยังสามารถแปลได้ทั้ง ‘ปลายทางของความฝัน’ ‘ร่องรอยของความฝัน’ ‘บาดแผลของความฝัน’ ‘เศษซากของความฝัน’ ขึ้นอยู่กับการตีความค่ะ
------
Event Story
εpsilonΦ: Yume no Ato
ประเด็นที่น่าสนใจ: ความสัมพันธ์ของทาดาโอมิกับเรย์จิ, เรย์จิในมุมของทาดาโอมิ
Prologue - Yume no Ato
(ภาพมืด)
???: “ฉันเข้าใจความรู้สึกของ ooo คุงดีเลย แต่ว่านาย…”
“ไม่จำเป็นต้องแบกเรื่องอะไรๆไว้คนเดียวหรอก เรามาทำด้วยกันเถอะ”
“ฉันจะ---”
- ปัจจุบัน -
[ สตูดิโอ ]
เรย์จิ: ทุกคน ช่วยดูเอกสารที่ฉันให้ไปด้วย
พวกเราได้รับงานทำเพลงให้กับโฆษณาเครื่องดื่มเพื่อนักกีฬา
ทาดาโอมิ: ผมเคยดื่มเครื่องดื่มนี้นะ
เป็นยี่ห้อที่มีมาตั้งแต่สมัยก่อนแล้วเนอะ
เรย์จิ: เพราะเป็นผลิตภัณฑ์เจ้านี้เป็นผู้บุกเบิกเครื่องดื่มสปอร์ตดริงก์ล่ะนะ
นอกจากโฆษณาแล้ว เพลงนี้จะได้ปล่อยเล่นในงานแข่งขันกีฬาที่เครื่องดื่มนี้ไปเป็นสปอนเซอร์อีกด้วย
เป็นโอกาสดีที่จะเพิ่มชื่อเสียงของ εpsilonΦ เป็นที่รู้จักมากขึ้น
เรย์จิ: ชู คุณไม่มีปัญหากับตารางการจัดทำเพลงที่ผมวางไว้ให้ใช่มั้ยครับ?
ชู: ……….
เรย์จิ: ชู?
ชู: ผมไม่สนใจพวกกีฬาลงกีฬายิ่งกว่าอะไรเป็นที่สุดในโลกเลย
ไม่มีอารมณ์ทำด้วยหรอก
เรย์จิ: ผมน่าจะยืนยันกับคุณในขั้นตอนที่ได้รับการเสนองานแล้วนี่ครับ
ชู: อ้าวหรอ? ขอโทษน้า ผมจำไม่ได้เลยน่ะ
เอาเป็นว่า วันนี้ซ้อมแค่นี้พอแล้วกัน ผมกลับก่อนล่ะ
ฮารุกะ: … ฉันก็ไปด้วย ที่เหลือพวกนายทำอะไรตามใจชอบเถอะ
เรย์จิ: เดี๋ยวก่อนฮารุกะ!
คานาตะ: งั้น ฉันก็ไปด้วย! เหนื่อยแย่เลยน้าทุกคน〜!
เรย์จิ: คานาตะ!!
คานาตะ: โห่ ไรอีกอะ? รุ่นพี่คาราสึมะ
ชูคุงก็เป็นไปซะแบบนี้ จะซ้อมก็ไม่ได้แล้วน่ะสิ?
เรื่องงานจะได้หรือไม่ได้ ไว้มาบอกฉันอีกทีนะ!
(เสียงเดินออก)
เรย์จิ: เฮ้ย! …...ให้ตายสิ
ทาดาโอมิ: ไปซะแล้ว… ทุกคนไม่ค่อยสนใจกีฬากันหรือเปล่านะ?
เรย์จิ: … เอาเถอะ ก็อยู่ในการคาดการณ์ของฉันล่ะนะ
ทาดาโอมิ: เรย์จิคุง พักสักหน่อยดีกว่านะ เดี๋ยวผมชงกาแฟให้
เรย์จิ: ทาดาโอมิ แล้วนายคิดยังไงกับงานครั้งนี้? หรือว่าจะไม่สนใจด้วย?
ทาดาโอมิ: น่าจะไม่ใช่หรอก เพราะผมก็เคยดูพวกรายการกีฬาด้วย
เรย์จิ: ฉันไม่นึกเลยว่านายจะดูด้วย
ทาดาโอมิ: งั้นหรอ? ผมว่ากีฬามีความน่าสนใจมากเลยนะ
ผู้ชนะจะยิ้มแย้ม ส่วนผู้แพ้จะร้องไห้…… ผมดูแล้วไม่เบื่อเลย
ทาดาโอมิ: แล้ว นายจะทำยังไงกับข้อเสนองานนี้หรอ?
เหมือนชูคุงจะไม่มีอารมณ์ทำด้วย จะปฏิเสธหรือเปล่า?
เรย์จิ: ไม่มีทาง ฉันบอกแล้วไง? นี่คืองานที่สำคัญมากของ εpsilonΦ
ฉันต้องทำให้ประสบผลสำเร็จให้ได้
ทาดาโอมิ: ………..
-------------
ตอนที่ 1 - Yume no Ato
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
ทาดาโอมิ: อ้าว… เรย์จิคุงยังไม่กลับมาหรอ
ชู: ดูเหมือนจะโดนลากคุยประชุมซะยาวเลยแน่ะ
คานาตะ: รุ่นพี่คาราสึมะ ลงทุนลงแรงกับงานนี้น่าดูเลยเน้อ
รุ่นพี่ชอบกีฬาขนาดนั้นเลยหรอ?
ชู: ไม่รู้สิ
ทาดาโอมิ: ส่วนฮารุกะคุงอยู่ในห้อง?
คานาตะ: สภาพร่างกายไม่สู้ดีเท่าไหร่อะ
แต่เดิมพี่ก็ไม่ค่อยถูกกับหน้าร้อนด้วยอะนะ
ทาดาโอมิ: แบบนี้เอง เพลียเพราะไข้หน้าร้อนหรือเปล่านะ...
คานาตะ: เป็นแบบนั้นแน่ๆ
พออากาศร้อนขึ้นพี่ก็เอาแต่กินไอศกรีมอย่างเดียว
เพราะงั้นสุขภาพก็เลยแย่ลงน่ะซี่
ชู: อะไรกัน คุณหนูนิโจช่างอ่อนแอขี้โรคเสียเหลือเกินนะ
ทาดาโอมิ: … นี่ ชูคุง
จะไม่รับงานโฆษณานี้จริงๆหรอ?
ชู: ผมไม่มีอารมณ์ทำนี่นา ไม่ทำอยู่แล้วสิ
ทาดาโอมิ: แต่เรย์จิคุงเหมือนจะเดือดร้อนจริงๆนะ
ชู: งั้นทาดาโอมิ นายไม่ไปช่วยเขาเสียล่ะ?
ทาดาโอมิ: ผมน่ะหรอ…?
ชู: ใช่ ก็ทาดาโอมิกับเรย์จิเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ?
การช่วยเหลือเพื่อนคนสำคัญ เป็นเรื่อง ‘ปกติ’ นี่?
ทาดาโอมิ: …... ปกติ
คานาตะ: หืม ชูคุงก็พูดอะไรเป็นจริงเป็นจังได้เหมือนกันแฮะ
ชู: จุ้นจ้านชะมัด คานาตะ
เกะกะ รกหูรกตา จะไปไหนซะก็ไป
คานาตะ: เอ๋--! โหดร้ายอ่า!
ทาดาโอมิ: ……
(ตัดฉาก)
ทาดาโอมิ: (ผมเข้าใจสิ่งที่ชูคุงพูด การช่วยเหลือเพื่อนเป็นเรื่องปกติทั่วไปจริงๆนั่นล่ะ)
(ผู้คนที่ผมคอยมองมาจนถึงตอนนี้ แม้ว่าจะมีความคิดหรือวิธีการที่แตกต่าง แต่โดยธรรมดาแล้วก็เป็นเช่นนั้น)
(แต่ว่า สำหรับเรย์จิคุง---)
(เสียงเปิดประตู)
ทาดาโอมิ: อ๊ะ ยินดีต้อนรับกลับ เรย์จิคุง
เรย์จิ: ทาดาโอมิ… ดึกขนาดนี้ยังตื่นอยู่อีกเรอะ
ทาดาโอมิ: ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ กว่านายจะกลับก็ดึกดื่นเชียว
เรย์จิ: อืม ชูสงบลงบ้างรึยัง?
ทาดาโอมิ: สงบลง… รึเปล่าผมยังไม่แน่ใจ
แต่ว่าทุกย่างเหมือนอย่างเคยนะ คานาตะคุงก็ด้วย
ส่วนฮารุกะคุง ดูเหมือนสุขภาพจะแย่นิดหน่อย
เรย์จิ: งั้นหรอ เดี๋ยวฉันจะติดต่อหมอไว้
ต้องทำให้เสร็จเรียบร้อยก่อนเริ่มถ่ายทำล่ะนะ
ทาดาโอมิ: ถ่ายทำ?
เรย์จิ: อืม พวกเขาอยากให้พวกเราออกแสดงในโฆษณาเครื่องดื่มด้วย
ถ้าแค่ให้ความร่วมมือเรื่องเพลง ขอแค่ให้ชูมีอารมณ์แต่งขึ้นมาก็พอ
แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว
ทาดาโอมิ: ทุกคนจะให้ความร่วมมือมั้ยนะ...
เรย์จิ: ฉันจะทำอะไรสักอย่างเอง
… เพราะนั่นคืองานของฉัน
ทาดาโอมิ: (-----แต่ว่า สำหรับเรย์จิคุง มักจะแก้ไขปัญหาด้วยตัวคนเดียว)
(ในเวลาอย่างนี้ ผมควรจะทำยังไงดีนะ?)
(ถ้าเป็นเพื่อน ‘ปกติ’ ล่ะก็จะทำยังไง?)
(.... อา จริงด้วย)
ทาดาโอมิ: ………
เรย์จิ: ….ทาดาโอมิ?
ทาดาโอมิ: นี่ เรย์จิคุง---
“ไม่จำเป็นต้องแบกเรื่องอะไรๆไว้คนเดียวหรอก เรามาทำด้วยกันเถอะ”
เรย์จิ: เป็นอะไรไป…?
ทาดาโอมิ: --- “ฉันจะช่วยนายเอง”
-------------
ตอนที่ 2 - Yume no Ato
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
เรย์จิ: นี่คือเอกสารแผนงานถ่ายทำโฆษณากับตารางในวันถ่ายจริง
นายช่วยไปโน้มน้าวฮารุกะให้ที
ถ้าฮารุกะเข้าร่วมด้วย คานาตะก็คงเข้าร่วมด้วยเหมือนกัน
ทาดาโอมิ: เข้าใจล่ะ ไว้ใจได้เลย ผมจะไปช่วยพูดให้ได้เลยนะ
แล้วทางชูคุงไม่เป็นไรหรอ?
เรย์จิ: ฉันจะทำอะไรสักอย่างเอง
เพราะเด็กนั่นต้องทำทั้งแต่งเพลงทั้งถ่ายทำโฆษณาล่ะนะ
………
ทาดาโอมิ: เป็นอะไรไปหรอ?
เรย์จิ: เปล่า…. ฉันเห็นนายดูตั้งใจพยายามอยู่ คิดว่าแปลกตาดีน่ะ
ทาดาโอมิ: ประหลาด หรือเปล่า?
เรย์จิ: ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น อย่าใส่ใจเลย
ทาดาโอมิ: เข้าใจล่ะ งั้นผมไปคุยกับฮารุกะคุงก่อนนะ
(ตัดฉาก)
(เสียงเคาะประตูและเปิดออก)
ทาดาโอมิ: ฮารุกะคุง สะดวกหรือเปล่า?
ฮารุกะ: … มีอะไร
ทาดาโอมิ: ร่างกายเป็นยังไงบ้าง?
ฮารุกะ: วุ่นวายน่า
… ฉันถามอยู่ว่ามีธุระอะไร
ทาดาโอมิ: ผมเอาเอกสารงานโฆษณาครั้งนี้มาให้นะ
ในนั้นมีตารางงานถ่ายทำอยู่ด้วย
ฮารุกะ: … ถ่ายทำ?
ทาดาโอมิ: อืม ฮารุกะคุงถนัดด้านกีฬาใช่มั้ยล่ะ?
ดูเหมือนพวกเขาอยากถ่ายทำตอนนายออกกำลังอยู่สักเล็กน้อยน่ะ
อ๊ะ จริงด้วย ทางสตาฟก็เตรียมชุดกีฬาแบบเข้าคู่ไว้ให้ด้วยนะ
ในส่วนของรายละเอียด เรย์จิคุงรวบรวมไว้ในเอกสารนี้แล้ว---
ฮารุกะ: … รำคาญ
(เสียงปัดกระดาษ)
ฮารุกะ: ใครมันจะไปอยากทำเรื่องพรรค์นี้
ทาดาโอมิ: ……..
ทาดาโอมิ: “อย่าพูดอย่างนั้นเลย”
ฮารุกะ: … หา?
ทาดาโอมิ: “ฉันอยากให้นายร่วมมือกับทุกคนเพื่อประสบความสำเร็จด้วยกันนะ”
“เพื่อสิ่งนั้น พลังของนายเป็นสิ่งที่จำเป็นไงล่ะ”
ฮารุกะ: … อะ อะไรกันเล่า จู่ๆ ก็
ทาดาโอมิ: “นะ ได้โปรด”
ฮารุกะ: ………..
ทาดาโอมิ: ฮารุกะคุง?
ฮารุกะ: …แค่อ่านเอกสารพวกนี้ก็พอใช่มั้ยล่ะ
ทาดาโอมิ: อื้ม ขอบใจนะ!
ถ้าอย่างนั้น รบกวนด้วยนะ
(เสียงเดินออก ปิดประตู)
ฮารุกะ: …อะไรวะ เมื่อกี้ คลื่นไส้เป็นบ้า
-------------
ตอนที่ 3 - Yume no Ato
[ ---หลายวันถัดมา ]
เรย์จิ: ครับ ผมโน้มน้าวชูได้สำเร็จแล้ว
ถ้าอย่างนั้น วันจริงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ....
(เสียงวางสาย)
ทาดาโอมิ: ชูคุงมีแรงทำขึ้นมาแล้วเนอะ
ออกจะไม่สนใจขนาดนั้นแท้ๆ
เรย์จิ: ……… ประมาณนั้น
ฉันต้องไป “เล่นอะไรแก้เบื่อ” ของชู แลกเปลี่ยนกับที่เขารับงานโฆษณานี้ล่ะนะ
ทาดาโอมิ: เล่นแก้เบื่อ? จะทำอะไรกันหรอ?
เรย์จิ: ไม่รู้ ฉันคงโดนให้ทำอะไรสักอย่างนั่นแหละ
เรย์จิ: ว่าแต่ทางฮารุกะเป็นยังไงบ้าง?
ทาดาโอมิ: ยอมให้ความร่วมมือนะ
ผมเอาเอกสารให้ส่งให้ถึงมือดีๆแล้วด้วย
เรย์จิ: ราบรื่นเหนือคาดดี น่าแปลกใจจริง
เอาเถอะ อีกไม่นานเดโม่ของเพลงใหม่ก็จะเสร็จ
… เท่านี้ฝั่งบริษัท Duck River ก็คงพอใจแล้วล่ะ
ทาดาโอมิ: โล่งใจหรอ?
เรย์จิ: อืม … ว่าตามตรง ครั้งนี้นายช่วยได้มากเลย
เพราะแค่พยายามพูดโน้มน้าวชูก็เต็มกลืนแล้ว
ทาดาโอมิ: “ไม่ต้องคิดมากหรอก”
“ฉันบอกแล้วไงว่านายไม่จำเป็นต้องแบกปัญหาไว้คนเดียว”
เรย์จิ: ……….?
ทาดาโอมิ: เรย์จิคุง?
เรย์จิ: ……เปล่า ไม่มีอะไร
[ ---วันถ่ายทำจริง ]
สตาฟในกอง: ถ้าอย่างนั้น จะเริ่มถ่ายจริงล่ะนะครับ!
(ตัดฉาก)
เรย์จิ: ชู คุณถ่ายเทคเดียวก็ผ่านเลยสินะครับ สมแล้วที่เป็นคุณ
ชู: ก็แน่สิ
เรื่องนั้นน่ะช่างมัน แต่นายยังจำได้ใช่มั้ย?
เรื่องให้ผม “เล่นอะไรแก้เบื่อ” น่ะ
เรย์จิ: แน่นอน จำได้สิครับ
คุณต้องการให้ผมทำอะไรหรือครับ?
ชู: นั่นสิน้า งั้นขอให้นายสวมชุดมาสคอตแล้วเต้นไปรอบๆให้ดูหน่อยสิ?
เรย์จิ: ฮะ…………
ชู: สัญญาแล้วนี่ นายทำได้ใช่มั้ย เรย์จิ?
เรย์จิ: ………… เข้าใจแล้วครับ
ชู: อะฮะฮะ ผมจะตั้งใจรอสนุกเลยล่ะ
(ตัดฉาก)
สตาฟในกอง: ถ่ายทำเสร็จเรียบร้อยครับ ขอบคุณทุกท่านมากๆครับ!
เรย์จิ: ฟู่ว จบสักที………
(เสียงเดิน)
ทาดาโอมิ: เรย์จิคุง เหนื่อยแย่เลยนะ
เอ้านี่
ทาดาโอมิ: สปอร์ตดริงก์ที่ใช้ในการถ่ายทำ ผมได้รับมาจากคุณสตาฟล่ะ
เรย์จิ: โทษที ขอขวดนึงล่ะ
ทาดาโอมิ: …… นี่ เรย์จิคุง
ผมในครั้งนี้สามารถช่วยเหลือนายได้สมกับเป็นเพื่อน ‘ปกติ’ หรือเปล่านะ
เรย์จิ: อะไรล่ะ กระทันหันอย่างนี้
ทาดาโอมิ: พอดีผมอยากรู้ว่าเป็นยังไงบ้างน่ะ
เรย์จิ: ฉันไม่ค่อยเข้าใจคำว่า ‘ปกติ’ เหมือนกัน
แต่ครั้งนี้ ฉันรู้สึกขอบคุณนายจริงๆ อย่างที่เคยบอกไปแล้ว
ช่วยฉันได้มากเลย
ทาดาโอมิ: ……. งั้นหรอ ว่าแล้วเชียว คำพูดและการกระทำของเขาเป็นสิ่งที่ถูกจริงด้วย
เรย์จิ: เขา…?
ทาดาโอมิ: งั้น ตอนนี้ที่ทุกอย่างลงเอยด้วยดีแล้ว
คำพูดที่ควรกล่าวปิดท้ายคือสิ่งนี้สินะ
(เสียงดนตรีดับ)
ทาดาโอมิ: “ดีใจด้วยนะ ฟุชิมิคุง!”
-------------
ตอนที่ 4 - Yume no Ato
ทาดาโอมิ: “ดีใจด้วยนะ ฟุชิมิคุง!”
เรย์จิ: !!
ทาดาโอมิ: เป็นไงบ้าง? เท่านี้---
เรย์จิ: หยุดซะ!!!
(เสียงขวดน้ำกระเด็น)
ทาดาโอมิ: เหวอ……..
เรย์จิ: อย่ามา… อย่ามาเรียกฉันด้วยชื่อนั้นอีก!
นายตั้งใจจะทำอะไร!?
ไปโดนชูเป่าหูอะไรมา!?
เรย์จิ: ฉันในตอนนี้คือ… คาราสึมะ เรย์จิ
ฉันไม่รู้ว่านายจงใจจะทำอะไร
แต่ตอนนี้ฉันไม่ว่างมาเล่นอะไรกับการกลั่นแกล้งไร้สาระของนายหรอก!
ทาดาโอมิ: เรย์จิคุง…..
เรย์จิ: ...แฮ่ก ...แฮ่ก
ทาดาโอมิ: ขอโทษนะ
เรย์จิ: ……...
ทาดาโอมิ: .... สปอร์ตดริงก์ขวดนี้ ในตอนนั้นก็ได้รับมาเหมือนกันเนอะ
คิดถึงจังเลยนะ
เรย์จิ: ในตอนนั้น……?
ทาดาโอมิ: อืม งานกีฬาตอนชั้นประถมไงล่ะ
พวกเราได้รับมาจากอาจารย์น่ะ นายจำไม่ได้หรอ?
เรย์จิ: ไม่มีในความทรงจำเลย
ทาดาโอมิ: งั้นหรอ……
เรย์จิ: … สักพักจะถึงเวลาเลิกกองแล้ว ฉันขอตัวก่อนล่ะ
ทาดาโอมิ: อืม เข้าใจแล้ว
(เสียงเดินออก)
ทาดาโอมิ: (.......ตัวผมจำได้ทุกอย่างเลยนะ)
ทาดาโอมิ: “ไม่จำเป็นต้องแบกเรื่องอะไรๆไว้คนเดียวหรอก เรามาทำด้วยกันเถอะ”
ทาดาโอมิ: “ฉันจะช่วยนายเอง”
ทาดาโอมิ: “ไม่ต้องคิดมากหรอก”
ทาดาโอมิ: “ฉันบอกแล้วไงว่านายไม่จำเป็นต้องแบกปัญหาไว้คนเดียว”
ทาดาโอมิ: “ดีใจด้วยนะ ฟุชิมิคุง”
ทาดาโอมิ: (ทั้งหมด คือคำพูดของเขาไง ----เพื่อนสมัยประถมของเรย์จิคุง)
(เขาเป็นคนที่ทักเข้าหาเรย์จิคุงที่เก็บปัญหาไว้คนเดียว และทั้งสองคนได้รวมเพื่อนในชั้นเรียนเป็นปึกเดียวกัน)
(ภายหลังจากงานกีฬา เรย์จิคุงแนะนำผมว่าเขาเป็น “เพื่อน” นี่ ใช่มั้ย)
ทาดาโอมิ: (ผมจำทุกอย่างได้ทั้งหมด)
ทาดาโอมิ: (ถ้าเขาคือเพื่อนที่เป็น ‘ปกติ’
ผมเลยคิดว่าถ้าเคลื่อนไหวให้เหมือนกับเขาก็น่าจะสามารถช่วยเหลือนายได้)
(ภาพดำ)
ทาดาโอมิ: …….. แต่สุดท้ายของท้ายสุดแล้ว ดูเหมือนว่าจะล้มเหลวเสียอย่างนั้น
-------------
Epilogue - Yume no Ato
ทาดาโอมิ: (สาเหตุของความผิดพลาดอยู่ที่ “ฟุชิมิ” )
ทาดาโอมิ: (เรย์จิคุงในสมัยที่ยังเป็นฟุชิมิ แตกต่างจากปัจจุบันมาก)
(ปฏิบัติอย่างใจดี อ่อนโยน มีไหวพริบ แสนซื่อบริสุทธิ์ไม่ว่ากับใครๆ)
ทาดาโอมิ: (และแล้ว ผมที่ได้พบเรย์จิคุงอีกครั้งตอนชั้นม.ต้น
เขาได้รับบาดแผลสาหัสจากเหตุการณ์หนึ่งของบ้านตระกูลฟุชิมิ)
(แต่ว่า เขาไม่น่าจะสูญเสียความอ่อนโยนและใสซื่อบริสุทธิ์ไป ทั้งอย่างนั้น….)
เรย์จิ: อย่ามา… อย่ามาเรียกฉันด้วยชื่อนั้นอีก!
นายตั้งใจจะทำอะไร!?
ไปโดนชูเป่าหูอะไรมา!?
เรย์จิ: ฉันในตอนนี้คือ… คาราสึมะ เรย์จิ
ฉันไม่รู้ว่านายจงใจจะทำอะไร
แต่ตอนนี้ฉันไม่ว่างมาเล่นอะไรกับการกลั่นแกล้งไร้สาระของนายหรอก!
ทาดาโอมิ: … เรย์จิคุง โกรธฉุนเฉียวมากเลยนี่นา
(ภาพดำ)
ทาดาโอมิ: ในตอนแรก ผมเพียงแค่สนใจใคร่รู้อย่างบริสุทธิ์เท่านั้นจริงๆ
ว่าถ้าเรย์จิคุงที่แสนอ่อนโยนและใสซื่อบริสุทธิ์ไม่ว่ากับใครๆ
ล่วงรู้ถึงความจริงที่เกิดขึ้นกับตระกูลฟุชิมิเข้าจะเป็นอย่างไร
ทาดาโอมิ: เขาจะแสดงสีหน้าแบบไหนออกมาให้เห็นกันนะ
เขาจะโอบอุ้มความรู้สึกแบบไหนกันนะ
ทาดาโอมิ: เพราะผมมีความสนใจมากๆ
ดังนั้น ผมเลยลองโยน “ความรู้สึกด้านลบ” เล็กๆ ใส่เขาไป
ทาดาโอมิ: ( “ความรู้สึกด้านลบ” ที่ผมใส่ไป ในตอนนี้ได้เติบใหญ่ภายในตัวนายมากกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีกเนอะ)
(ตัดกลับมา)
คานาตะ: รุ่นพี่คุรามะ มายืนเหม่อนิ่งๆอยู่ตรงนี้เป็นอะไรรึป่าว?
หรือว่าจะเหนื่อยอยู่อะ?
ทาดาโอมิ: ไม่เป็นไร ผมสบายดี
…… พอดีว่าผมดันทำให้เรย์จิคุงโกรธเข้าน่ะ
คานาตะ: เอ๋ แต่รุ่นพี่คาราสึมะโกรธนี่เป็นเรื่องประจำอย่างกะข้าวสามมื้อเลยนี่นา
ไม่ต้องใส่ใจมากก็ได้รึเปล่านะ?
คานาตะ: แต่ถ้าเป็นการทะเลาะกันระหว่างรุ่นพี่คุรามะกับรุ่นพี่คาราสึมะ
ก็อาจจะหายากนิดนึงอะเนอะ
ทาดาโอมิ: ….. ผมได้ลองช่วยเหลือเรย์จิคุงในฐานะเพื่อน ‘ปกติธรรมดา’ อย่างที่ชูคุงว่า
แต่ในท้ายที่สุด ผมกลับทำพลาดซะได้
คานาตะ: หืม……. แบบนี้เอง
ถึงรุ่นพี่พูดอย่างนั้น แต่ดูไม่ค่อยเฟลหรือเสียใจเท่าไรเลยนะ
ทาดาโอมิ: เอ๊ะ?
คานาตะ: เอ๊ะ ก็….
(ภาพดำ เสียงดนตรีดับ)
คานาตะ: สีหน้ารุ่นพี่ดูดีใจสุดๆเลยนี่นา
(End)
note: ตั้งแต่เรย์จิออกจากฉาก ตัดเข้าความคิดทาดาโอมิ ในเกมจะไม่ปรากฏภาพยืนของทาดาโอมิให้เราได้เห็นสีหน้าเลยยันจบค่ะ
