KimiSute (Kimi ga mita Stage e) official website: https://kimisute-game.jp
- ภายในเนื้อเรื่องอาจจะมีบทสนทนาของผู้เล่นในบทบาท Assistant Producer (ขออนุญาตย่อว่า AP) แม้จะไม่มีการระบุเพศไว้ แต่เนื่องจากมีการใช้คำพูดสุภาพ เลยจะขอลงท้ายเป็น ‘ครับ/ค่ะ’ ด้วยเช่นกัน
- หากมีตัวละครที่พูดภาษาถิ่น เราจะขอปรับเป็นภาษากลางเนื่องจากไม่มีความเชี่ยวชาญมากพอ
- บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้น
------
Card Story
SSR - Kurama Tadaomi [ศาสตร์ศิลป์และอารมณ์ความรู้สึก]
สามารถอ่านควบคู่กับเนื้อเรื่องอีเวนท์ เพื่อเข้าใจสถานการณ์ได้มากขึ้นค่ะ
Event Story theōria ยามโพล้เพล้ → https://aykawtt.blogspot.com/2024/09/kimisute-event-story-gyroaxia-psilon.html
ศาสตร์ศิลป์และอารมณ์ความรู้สึก --- Verse ---
[ สตูดิโอถ่ายแบบ ]
------ระหว่างการสัมภาษณ์
ทาดาโอมิ: ความทรงจำเกี่ยวกับหนังสือแสนสำคัญ สินะครับ
ตัวผมไม่ค่อยมีสิ่งของแบบนั้นอยู่ก็จริง……
ทาดาโอมิ: แต่ในวันเกิดทุกปี
ผมได้รับของขวัญเป็นหนังสือจากเรย์จิคุงครับ
เรออน: เห พวกนายเองก็แลกของขวัญกันสินะ
ทาดาโอมิ: ครับ ผมให้หนังสือแนวโศกนาฏกรรมเป็นของขวัญเรย์จิคุง
ส่วนเรย์จิคุงให้ของขวัญผมเป็นหนังสือแนวสุขนาฏกรรมครับ
วาตารุ: ให้ของขวัญเป็น หนังสือแนวโศกนาฏกรรม……?
ทาดาโอมิ: ดูเหมือนว่าเรย์จิคุงจะชอบงานแนวโศกนาฏกรรมน่ะครับ
พอผมถามว่าสนุกไหม เขาก็ตอบความรู้สึกหลังอ่านมาให้ครับ
ทาดาโอมิ: ปีก่อน พวกเราให้ของขวัญกันเป็นผลงานที่ได้รับคัดเลือก
เป็นรางวัลชนะเลิศของร้านหนังสือมาครับ
เรออน: อะ งั้นนายก็อ่านงานนั้นด้วยสินะ
แนวสืบสวนคอเมดี้เนี่ย เป็นการจับคู่ที่เหนือคาดเลยอ่านสนุกละนะ
วาตารุ: เรื่องที่จะทำเป็นละครทีวีสินะ
ถ้าสนุกขนาดนั้น ผมลองอ่านดูด้วยดีมั้ยนะ
ทาดาโอมิ: คุณมิโซโนะ คิดว่าเพราะเป็นการจับคู่ที่เหนือคาด
เลยอ่านสนุกหรือครับ?
เรออน: นั่นมันก็ใช่ ก็บทสนทนาที่เข้าใจคลาดกันไปมาของตัวเอกกับคู่หู่
เป็นส่วนที่สนุกถึงแก่นที่สุดไม่ใช่เรอะ?
เรออน: ทั้งที่ต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันผิดไปคนละทาง แต่กลับเป็นจุดเข้ากันได้ดีแปลก ๆ
และค่อย ๆ ลามใหญ่โตไปเรื่อย ๆ นั่นแหละเป็นส่วนที่สนุกมาก
ทาดาโอมิ: อา อย่างนี้นี่เอง ผมอ่านไปแล้วคิดแต่ว่าเป็นผู้คนที่มีแต่เรื่องเข้าใจผิดกัน
แต่ตรงจุดนั้นคือส่วนที่สนุกสินะครับ
เรออน: นี่หรือว่า นายอ่านจบโดยที่ไม่ได้เข้าใจตรงจุดนั้นเรอะ?
จริงเรอะเนี่ย…… ยอดเลยแฮะ นายเนี่ย
ทาดาโอมิ: ผมดีใจที่ได้รู้ถึงความสนุกของหนังสือเล่มนั้นแล้วครับ
ขอบคุณมากครับ
ทาดาโอมิ: พอกลับไป ผมจะลองอ่านหนังสือเล่มนั้นอีกครั้งนะครับ
ศาสตร์ศิลป์และอารมณ์ความรู้สึก --- Bridge ---
[ ถนนในเมือง (เย็น) ]
ทาดาโอมิ: อ๊ะ ฮารุกะคุงนี่
มาทำอะไรอยู่ในที่แบบนี้เหรอ?
ฮารุกะ: ……ทางกลับหลังซ้อมส่วนตัว
ฉันเช่าสตูดิโอใกล้ ๆ นี้น่ะ
ฮารุกะ: รุ่นพี่คุรามะนั่นละ
คุณน่ะไม่ใช่คนประเภทเดินเที่ยวย่านพลุกพล่านงี้ไม่ใช่เรอะ
ทาดาโอมิ: ผมได้ยินมาว่าละแวกนี้ มีจุดเดทที่มีชื่อเสียง
ผมเลยคิดว่าจะสังเกตการณ์เหล่าคู่รักที่เดินไปมาอยู่น่ะ
ฮารุกะ: ทำไม ยังทำ…..
ทาดาโอมิ: คู่รัก หมายถึงคนสองคนที่มีความชอบให้แก่กันสินะ
ผมอยากลองดูว่าสิ่งที่เรียกว่าความชอบมันเป็นยังไง
ทาดาโอมิ: แต่ว่า ดูเหมือนว่าความชอบก็จะมีหลากหลายรูปแบบ
ทาดาโอมิ: เพราะผมได้ยินมาว่า ถ้าหากมีคนที่มีใจเอื้อเฝื้อให้แก่กัน
ก็จะมีคนที่อยากให้มองมาที่ตัวเองเพียงคนเดียวอยู่ด้วย
ทาดาโอมิ: การที่ชอบใครสักคน ก็จะมีความรู้สึกยึดติดต่ออีกฝ่ายเอย
อยากเป็นเจ้าของเพียงคนเดียว รวมอยู่ด้วยสินะ
ฮารุกะ: ………
ทาดาโอมิ: จะว่าไปแล้ว คานาตะคุงก็น่าจะเป็นเหมือนกันเนอะ
เพราะเขาอยากผูกขาดสายตาของฮารุกะคุงไว้ที่ตัวเอง------
ทาดาโอมิ: ฮึฮึ งี้เอง
คานาตะคุง ชอบฮารุกะคุงมาก ๆ จริง ๆ เนอะ
ฮารุกะ: ชิ…… อย่ามาพูดจาชวนคลื่นไส้
(เดินออก)
ทาดาโอมิ: อ้าว ไปซะแล้ว
ทาดาโอมิ: ผมเคยคิดว่าความชอบเป็น 'อารมณ์ในทางที่ดี' มาตลอด
แต่ดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่นั้นแหละ
ฮึฮึ... น่าสนใจมากจริงๆด้วย
ศาสตร์ศิลป์และอารมณ์ความรู้สึก --- Chorus ---
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
ทาดาโอมิ: นี่ ทุกคน
คิดยังไงกับสีหน้าในรูปถ่ายนี้เหรอ?
ชู: อะไร จู่ ๆ ก็?
นี่คือรูปถ่ายในนิตยสารที่นายไปรับงานมาใช่มั้ยเล่า
คานาตะ: เอ๋~ ถ่ายออกมาดูดีเลยนี่
รุ่นพี่คุรามะ ไม่ชอบอ้อ?
ทาดาโอมิ: ไม่ใช่หรอก
เพียงแค่ ผมอยากรู้ความรู้สึกของทุกคน
เรย์จิ: ฉันคิดว่าสีหน้านายไม่ได้ต่างจากปกติเท่าไหร่น่ะ
คานาตะ: รุ่นพี่คุรามะเนี่ย ยิ้มเล็กยิ้มน้อยงี้ตลอดเลยเนอะ
แตกต่างจากพี่ที่มีไรก็ออกทางสีหน้าสุด ๆ
ฮารุกะ: นิด ๆ หน่อย ๆ ก็อย่ามาโยนกันสิวะ
ชู: ก็นะ ถ้าเทียบกับทาดาโอมิแล้ว
ไม่ว่าใครก็แสดงออกทางสีหน้าง่ายกันทั้งนั้นนี่?
ทาดาโอมิ: ……ว่าแล้วเชียว ทุกคนก็มองว่า
รอยยิ้มในรูปถ่ายนี้ไม่แตกต่างจากปกติสินะ
ทาดาโอมิ: ต้องทำยังไงถึงจะแสดงสีหน้าที่แตกต่างออกมาได้กันนะ
ชู: เรื่องนั้น นายไม่ต้องฝึนเอาออกมาก็ได้นี่?
ชู: จะสีหน้าของพวกน่ารำคาญหรือพวกเงียบเชียบ
สุดท้ายก็ไม่รู้อยู่ดีว่าภายในใจคิดอะไรอยู่
ชู: สีหน้าของคน มันก็แค่สัญลักษณ์เท่านั้นแหละ
ทาดาโอมิ: ชูคุงมีความคิดในแง่นั้นสินะ
สัญลักษณ์…… อย่างนี้นี่เอง
ทาดาโอมิ: น่าจะกลายเป็นตัวช่วยในการแบ่งแยกการใช้งานได้
ขอบใจนะ ชูคุง
(จบ)
------------------------------------------------------------
Chat Scenario *เนื้อเรื่องรูปแบบแชทจะมีเฉพาะการ์ดที่กำหนดไว้เท่านั้น
ทาดาโอมิ: สวัสดีครับ
ทาดาโอมิ: ตอนนี้คุณสะดวกหรือเปล่าครับ
เรออน: โอ้--- มีอะไรล่ะ?
ทาดาโอมิ: หนังสือที่ยืมคุณมาตอนอยู่ที่หน้าสถานี
ผมอ่านจบแล้วครับ
เรออน: เอ๊ะ จบแล้ว?
เร็วนะเนี่ย
เรออน: แล้ว คิดว่าไงล่ะ?
แนวไซไฟคอเมดี้ที่เป็นที่พูดถึงกันตอนนี้
ทาดาโอมิ: ผมรู้สึกว่าจังหวะการเล่าที่โดดเด่นเฉพาะตัว
เป็นวัตถุดิบที่น่าสนใจครับ
ทาดาโอมิ: ถ้าหากมีพลังโทรจิตแบบตัวเอกของเรื่องนี้
ก็จะสามารถเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกและความคิดของคนมากขึ้นสินะครับ
ทาดาโอมิ: ถ้าเกิดมีพลังแบบนี้เกิดขึ้นจริง
ผมคิดว่าน่าจะสนุกนะครับ
เรออน: ใช่ ๆ แล้วยังเขียนถึงความเจ็บปวดที่มีพลังนี้ได้อย่างดี
แต่ไม่ได้เล่าแบบพิเศษอะไร เพราะนั่นคือเรื่องปกติที่คนมีกันละนะ
ทาดาโอมิ: เข้าใจถึงเหตุผลที่ได้รับการกล่าวถึง
ในสังคมโดยกว้างเลยเนอะครับ
ทาดาโอมิ: ผมดีใจที่ได้ยืมอ่านครับ
เรออน: โอ๊ะ ดีใจด้วยนะ
เรออน: ถ้านายอยากลอง นอกจากเล่มนั้นแล้ว
ก็มีอีกหลายเล่มที่ฉันให้ยืมได้นะ ลองอ่านมั้ย?
ทาดาโอมิ: จะดีเหรอครับ?
เรออน: อา
ฉันดีใจที่ได้คุยถกกันหลังอ่านจบด้วยน่ะ
เรออน: อะ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน
ฝั่งคุรามะก็มีอะไรให้ฉันยืมมั้ย?
เรออน: พวกแนวที่ปกตินายอ่านบ่อย ๆ
หรือเล่มที่เพิ่งอ่านจบไปก็ได้
ทาดาโอมิ: เข้าใจแล้วครับ
ทาดาโอมิ: ผมจะพกหนังสือไปที่มหาวิทยาลัยนะครับ
เรออน: แต้งกิ้ว!
งั้น เจอกัน
ทาดาโอมิ: ขอบคุณมากครับ คุณมิโซโนะ
(จบ)
