KimiSute (Kimi ga mita Stage e) official website: https://kimisute-game.jp
- ภายในเนื้อเรื่องอาจจะมีบทสนทนาของผู้เล่นในบทบาท Assistant Producer (ขออนุญาตย่อว่า AP) แม้จะไม่มีการระบุเพศไว้ แต่เนื่องจากมีการใช้คำพูดสุภาพ เลยจะขอลงท้ายเป็น ‘ครับ/ค่ะ’ ด้วยเช่นกัน
- หากมีตัวละครที่พูดภาษาถิ่น เราจะขอปรับเป็นภาษากลางเนื่องจากไม่มีความเชี่ยวชาญมากพอ
- บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้น
------
Card Story
SSR - Misono Reon [การอ่านและสายสัมพันธ์เพื่อนพ้อง]
สามารถอ่านควบคู่กับเนื้อเรื่องอีเวนท์ เพื่อเข้าใจสถานการณ์ได้มากขึ้นค่ะ
Event Story theōria ยามโพล้เพล้ → https://aykawtt.blogspot.com/2024/09/kimisute-event-story-gyroaxia-psilon.html
การอ่านและสายสัมพันธ์เพื่อนพ้อง --- Verse ---
[ สตูดิโอถ่ายแบบ ]
------ระหว่างเตรียมถ่ายแบบนิตยสาร
มือกล้อง: ทีมอยากถ่ายรูปให้ฟีลแสงแดดลอดเข้ามาจากตรงนี้นะครับ
น่าจะดึงบรรยากาศที่กำลังง่วนจมปลักกับโลกของหนังสือได้ดีรึเปล่านะ
เรออน: ถ้าอย่างนั้น ให้ถ่ายรูปจากมุมกดด้านล่างน่าจะดีหรือเปล่าครับ
แล้วผมจะใช้สายตามองไปที่หนังสือ ไม่ใช่ไปทางกล้องเองครับ
วาตารุ: เรออนคุง ดูจะคุ้นชินกับงานถ่ายแบบจังเลยนะ
ผม มักจะกังวลเพราะไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีตลอดเลย……
ทาดาโอมิ: วง GYROAXIA ทุกคน ก็มีงานถ่ายแบบเยอะด้วยสินะครับ
เพราะเหตุผลนี้ คุณถึงชินกับงานหรือครับ?
เรออน: เปล่า ไม่ใช่เพราะว่ามีงานถ่ายแบบเยอะอะไรงั้นหรอก
มือกล้อง: มิโซโนะคุง สมัยก่อนเธอเคยรับงานเป็น Kids Model รึเปล่า?
เรออน: เอ๊ะ เอ่อ…… เรื่องที่เคยทำไหมก็เคยครับ
แต่แค่ระยะเวลาสั้น ๆ เองนะครับ
มือกล้อง: ว่าแล้วเชียว ฉันเคยถ่ายรูปเธอในสมัยที่เป็นตากล้องมือใหม่น่ะ
คิดตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าเธอเป็นเด็กที่มีออร่ามาก ๆ
วาตารุ: เอ๊ะ เรออนคุง เคยเป็น Kids Model ด้วยเหรอ!?
สุดยอดเลย!
ทาดาโอมิ: ทำไมคุณถึงเลิกเป็น Kids Model ล่ะครับ?
เรออน: นั่นก็…… ไอ้นั่นน่ะ
ฉันไม่ชอบตรงที่ต้องอยู่เฉย ๆ น่ะ
เรออน: อะฮะ ๆ งี้นี่เอง
หรือว่าสมัยก่อนจะเป็นเด็กแก่น ๆ หรือเปล่านะ
เรออน: พอเถอะ เรื่องฉันสมัยก่อนจะเป็นไงก็ช่างเถอะน่า
เรออน: คุณตากล้องครับ เริ่มถ่ายแบบกันเถอะครับ
การอ่านและสายสัมพันธ์เพื่อนพ้อง --- Bridge ---
[ หน้าสถานี ]
------หลายวันถัดมา หลังงานสัมภาษณ์
ทาดาโอมิ: คุณมิโซโนะ สวัสดีครับ
คุณทำอะไรอยู่ตรงนี้หรือครับ?
เรออน: ไม่หรอก แค่ทางกลับจากมหาลัยน่ะ
นายล่ะ?
ทาดาโอมิ: ผมมีคาบเรียนตั้งแต่ช่วงบ่าย เลยมาสังการณ์ผู้คนมากมายที่นี่
จนกว่าจะถึงเวลานั้นน่ะครับ
เรออน: อา อย่างนั้นนี่เอง
แล้วนายเจออะไรที่น่าสนใจรึเปล่า
ทาดาโอมิ: ไม่ค่อยเจอเลยครับ……
พอคิดว่าจะย้ายสถานที่ ก็เจอคุณมิโซโนะอยู่พอดี
เรออน: หืม
จริงสิ ถ้านายว่างละก็ อ่านหนังสือไหมล่ะ?
เรออน: เอานี่ ฉันอ่านจบตอนนั่งรถไฟเมื่อกี้นี้ ค่อนข้างสนุกเลยแหละ
ถ้าเป็นเรื่องนี้ นายก็น่าจะสนุกด้วยนะ
ทาดาโอมิ: อย่างนั้นหรือครับ
เนื้อหาเกี่ยวกับอะไรหรือครับ?
เรออน: แนวไซไฟคอเมดี้น่ะ
ช่วงนี้ก็ได้รับการดัดแปลงเป็นอนิเมชั่น เลยเป็นที่พูดกันด้วยกันนะ
เรออน: ตัวเอกของเรื่องมีพลังแนวโทรจิต
แล้วไปพัวพันกับอะไรยุ่งเหยิงวุ่นวายไปทั่วเลยละ
ทาดาโอมิ: คุณมิโซโนะ รู้สึกว่าจุดไหนของเรื่องนี้ที่ทำให้รู้สึกสนุกหรือครับ?
เรออน: นั่นน่ะ จะให้ฉันพูดก่อนเลยก็ได้
แต่ของแบบนี้ ให้นายอ่านจบก่อนแล้วค่อยคุยกัน ถึงจะสนุกกว่าใช่มั้ยล่ะ
ทาดาโอมิ: อย่างนี้นี่เอง…… มันจะเป็นแบบนั้นสินะครับ
เรออน: ใช่ ๆ ฉันให้นายยืมเล่มนี้ไปเลย
ถ้าอ่านจบแล้ว บอกความรู้สึกของนายให้ฉันฟังด้วยละ
การอ่านและสายสัมพันธ์เพื่อนพ้อง --- Chorus ---
[ เลานจ์ในมหาวิทยาลัย ]
เรออน: ทั้งสองคน โทษที
ฉันขอนั่งตรงนี้ด้วยได้มั้ย?
ยูโตะ: โอ้ เรออนเรอะ
ได้สิ เป็นไรไปล่ะ
วาตารุ: เหมือนสีหน้าล้า ๆ อยู่……?
เรออน: คือ ฉันเริ่มไม่ค่อยสบายใจเวลาอยู่ตัวคนเดียวน่ะ
จะว่าเพราะรู้สึกถึงสายตามากมายตั้งแต่เช้าหรือยังไงดี
ยูโตะ: อ๋า--- หรือว่าเพราะนั่นรึเปล่า?
งานนิตยสารที่พวกเรออนรับมา วางขายเมื่อเช้านี้ไง
ยูโตะ: แฟนคลับนายที่อยู่ในมหาลัย
คุยอะไรกันคึกครื้นใหญ่โตเลยแหละ
วาตารุ: มีเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ!?
ผมรู้ว่ามีการสร้างแฟนคลับสำหรับวงดนตรีอยู่
แต่ถึงขั้นมีแฟนคลับของเรออนคุงเป็นการส่วนตัวด้วย
เรออน: ……นายก็มีด้วยไม่ใช่รึไง
หรือว่าไม่รู้สึกตัวเลยเรอะ?
ยูโตะ: วาตารุเป็นคนแบบนี้น่ะสิ……
วาตารุ: เอ๊ะ? จริงเหรอเนี่ย……
วาตารุ: จะว่าไปแล้ว เรออนคุงไม่ค่อยถูกกับการเป็นเป้าสายตาผู้คนเหรอ?
เรออน: เปล่า ฉันไม่ได้เกลียดการอาบสายตาผู้คนอะไร
แต่ถ้าโหวกเหวกกันเพราะถูกภาพลักษณ์ภาพนอกดึงดูดก็อีกเรื่องน่ะนะ……
ยูโตะ: เฮ้อ~ อะไรกันเล่า
พูดจาแบบคนมีอันจะกินงี้!
วาตารุ: อืม ๆ จริงด้วยเนอะ
มีรูปลักษณ์ให้ใช้ขนาดนี้ น่าจะเป็นอาวุธให้ได้แท้ ๆ
เรออน: ฉันอยากให้คนไม่ได้ชอบฉันที่ภายนอก
แต่ให้ชอบดนตรีของฉันต่างหาก พวกนายน่าจะรู้กันนี่?
ยูโตะ: เรื่องนั้นรู้อยู่น่า แต่ว่า เรื่องนั้นกับเรื่องนี้มันคนละเรื่องกันนี่!
แบ่งความเท่ของนายมาที่ฉันสักนิดบ้างเด้
(เสียงตบเบา)
เรออน: เจ็บ ไม่ต้องมาตีไหล่กันก็ได้นี่
ถ้าฉันแบ่งได้ก็แบ่งไปให้แล้วเนี่ย!
(จบ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น