*ปัจจุบัน เกม AAside ปิดตัวลงไปแล้ว
แต่ยังสามารถอ่านเนื้อเรื่องต้นฉบับได้ที่ช่องทาง YouTube ของโปรเจ็ค from ARGONAVIS
**เนื้อเรื่องส่วนวงดนตรี หลังเกมปิดตัวจะไม่มีเสียงพากย์
บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้นค่ะ
เราเลือกแปลภาษาถิ่นของตัวละครเป็นภาษากลางทั้งหมดนะคะ
พวกศัพท์ดนตรีเราค่อนข้างอ่อน ถ้าต้องแก้ตรงไหนบอกมาได้เลยน้า
คำเตือน
------
Band Story
εpsilonΦ บทที่ 2 (ครอบคลุมถึงตอน 5)
ไทม์ไลน์: หลัง Main Story บท 2 ก่อนการประกาศผล Starting Live
วิธีการปลด: เล่นเควสหน้าโฮม (สตอรี่ฟูลวอยซ์)
ตอนที่ 1 - เรื่องรำคาญใจของฮารุกะ
[ สตูดิโอฝึกซ้อม ]
เรย์จิ: เอาล่ะ พอจะจับทางเพลงใหม่ได้รึยัง?
ถ้าไม่มีปัญหาอะไร จะเริ่มเล่นใหม่พร้อมกันทุกคนอีกครั้งล่ะนะ
คานาตะ: ชูคุง เมโลดี้นั่นมันอะไรอะ! โรคจิตจัง!?
แขนสองข้างของฉันเล่นไม่พอหรอก!
ชู: ดีใจจริงที่ถูกใจขนาดนั้น
ทาดาโอมิ: เมื่อกี้คือคำชมหรอ?
คานาตะ: แน่นอนสิ! ถ้ามีเพลงที่ต้องใช้เทคนิคขนาดนี้
ฉันในฐานะมือเบสก็พัฒนาฝีมือไปได้อีกนะ!
เนอะพี่! ท่อนโซโล่กีตาร์ของพี่ก็เท่จังเลยเนอะ!
ฮารุกะ: รำคาญ… เงียบปากแล้วเล่นไป
เรย์จิ: เฮ้อ… จะเริ่มละนะ 3, 4---
…
ฮารุกะ: … เฮ้ย! หยุดเล่น!!
เรย์จิ: … เป็นอะไรไป?
ฮารุกะ: กลองกับเบส!
ทำนองมันเคลื่อนกัน ไม่รู้ตัวรึไง!?
คานาตะ: ขอโทษๆ!! พอดียังไม่ชินเลยใส่ใจกับจังหวะ Accent มากไป
ฉันเลยฟังฝั่งกลองไม่ทันน่ะ!
ฮารุกะ: แกพลาดโดยกำลังทำให้ริธึ่มพังต่างหาก!
คงไม่ได้จงใจใช่มั้ย…
คานาตะ: ยอดเลยพี่! รู้ตัวเก่งจังเลย!
ฮารุกะ: แก…!!
เรย์จิ: พอได้รึยัง…
ฉันจะระวังด้วย เริ่มซ้อมต่อได้แล้ว
ฮารุกะ: ชิ…
คานาตะ: แฮะๆ ขอโทษนะ
…
ฮารุกะ: (...!? หมอนั่น… ยังจะ…!)
คานาตะ: ฮะๆ ♪
ฮารุกะ: (เล่นยากชะมัด… เสียงขัดหูขัดตาเป็นบ้าไอ้นี่…!!)
…!?
โทษที… เมื่อกี้ฉัน…
เรย์จิ: ฮารุกะ พักสักหน่อยมั้ย…
คานาตะ: พี่ ขอโทษ!!
ดนตรีโดนริธึ่มของฉันดึงไปหรอ…?
ฮารุกะ: …!! โดนดึงไปงั้นหรอ…?
อย่ามากวนกันสิวะ อะไรของแก ตั้งแต่เมื่อกี้…
ดนตรีของฉันไม่ได้หลุดออกไปสักหน่อย… อย่ามาเกะกะสิวะ!!
คานาตะ: ไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อย!
ก็ท่วงทำนองนี้เป็นออเดอร์จากชูคุงนี่นา
ชู: ฮารุกะ ขออภัยนะ แต่ว่า ที่ลูกเล่นของเสียงเบสดีกว่า
แสดงว่าฝีมือของคานาตะดีขนาดนั้นเลยไม่ใช่หรอ?
กลับกัน ฝั่งฮารุกะควรจะดันตัวเองมากกว่านี้นะ
ฮารุกะ: ว่าไงนะ…?
ชู: คานาตะเหมือนจะเล่นไปเรื่อยเปื่อย แต่เขาฟังเสียงดนตรีอื่นไป
พร้อมเปลี่ยนตำแหน่ง Attack เอย ปรับอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้
ฉะนั้นเป็นแบบเดิมในตอนนี้ไม่มีปัญหาเลย ปรับเส้นเสียงกีตาร์ใหม่ซะนะ
ฮารุกะ: … โดนมันเล่นซะแล้วเรอะ!!
ชู: เดี๋ยวก่อน จริงอยู่ที่คานาตะเล่นจนออกนอกหน้ามากไป
แต่ก็เป็นความจริงที่นายเป็นฝั่งแพ้นี่
ฮารุกะ: หา...!?
ชู: ก่อนเริ่มไลฟ์เดี่ยว ไปขัดเกลาให้กีตาร์กับเบสเป็นหนึ่งเดียวกันก่อนเถอะ
ทำให้แขกสนุกให้ได้ ไม่งั้นไม่เรียกว่าประสบความสำเร็จหรอกนะ
จะฝึกมันตรงนี้ก็มีแต่แว้งกัดกัน
นั่นสินะ… ทั้งสองคนไปเล่นไลฟ์หน้าสถานีไหมล่ะ?
ฮารุกะ: อย่ามาล้อเล่นนะ… ทำไมฉันต้องไปกับหมอนี่...!!
ชู: ฮารุกะในตอนนี้ทำหน้าที่มือกีตาร์ไม่ได้เลยสักนิด
ไม่อยู่เสียจะดีกว่า
ฮารุกะ: นั่น--!!
(เวรเอ๊ย… ถ้าพูดมากกว่านี้จะกลายเป็นข้อแก้ตัวทั้งนั้น
พูดจาน่าเวทนาอย่าง เป็นความผิดของคานาตะ ...)
คานาตะ: ค คือว่านะ…!
ฉันอาจจะดูคนรอบข้างไม่ดีเองก็ได้!
ก็ ที่ว่าจะแสดงไลฟ์ก็ใช่ คือได้เล่นพร้อมหน้ากับทุกคนแบบนี้
ฉันเลยคึกเกินไปหน่อย….
ฮารุกะ: …
คานาตะ: ถ้าเล่นไลฟ์หน้าสถานีก็อาจจะปรับให้ดีขึ้นก็ได้!
เพราะงั้นนะ… ขอร้องล่ะ พี่เล่นกับฉันเถอะ!
ฮารุกะ: ...ชิ
… ไปเตรียมตัวมาให้ดีภายในสุดสัปดาห์นี้ซะ
คานาตะ: ฮะฮะ! พี่ก็ด้วยนะ!
-------------
ตอนที่ 2 - พลังที่ดึงดูดผู้คน
[ หน้าสถานี ]
คานาตะ: แอมป์ โอเค ♪
เอฟเฟคเตอร์ ก็โอเค ♪
ฮารุกะ: หน้าสถานีนี้ คนเดินผ่านน้อยจริง...
คานาตะ: นี่ จะเล่นเพลงอะไรหรอ? ฉันน่ะนะ อยากให้พี่ร้องเพลงนั้นจัง!
เพลงที่พี่แต่งขึ้นมาในสมัยก่อน! แต่ก่อนเล่นในห้องทุกวันเลยนี่นา!
ฉันชอบเพลงนั้นจริงๆนะ!
ฟังสบายหู ทำให้ร่างกายมันแปลบๆ ขึ้นมาเอง อะไรแบบนั้น?
ฮารุกะ: อย่าพูดจาน่าขยะแขยงสิ…
อีกอย่าง ให้เล่นเพลงออริจินอลที่นี่ก็ไม่มีความหมายหรอก
คานาตะ: เอ๋〜... ฉันไม่คิดว่าเป็นอย่างนั้นนะ…
ฮารุกะ: เล่นเพลงออริจินอลในไลฟ์บนถนนแบบนี้จะทำคนเซ็งเปล่าๆ
ให้เล่น copy เพลงดังๆ มา จะเซฟกว่า
อีกอย่าง อะไรที่ไม่จำเป็นในไลฟ์ก็ตัดออกไปซะ
สิ่งสำคัญคือการโชว์เทคนิคให้เห็นต่างหาก
เพลงที่ดังพอตัว และมีใช้เทคนิคพอควร… เพลงนี้แล้วกัน
เฮ้ย เริ่มเล่นได้แล้ว
คานาตะ: อะ รอก่อนๆ…!
…
คนเดินผ่าน: นี่ แถวสถานีมีคนมุงอะไรอยู่แหละ ทำอะไรกันอยู่นะ?
คนเดินผ่าน: เดี๋ยวนี้มีนักดนตรีมือโปรมาแอบจัดไลฟ์บนถนนเยอะอยู่นะ ลองไปดูมั้ย?
ยามาโตะ: (ไลฟ์บนถนน...)
คานาตะ: ฮะๆ ดีคร้าบ--! ถ้าสนใจมาฟังกันได้น้า--!
ฮารุกะ: (ชิ…! หมอนี่ อย่าพูดระหว่างเล่นอยู่สิวะ…!)
(แถม เสียงเบสตั้งแต่เมื่อกี้มันอะไรกัน…
บอกว่าจะปรับตัวแต่ริธึ่มเหมือนไม่ได้แก้อะไรเลย…)
(ทำไมฉัน… ต้องไปฟอลโลว์เสียงดนตรีของหมอนี่ตลอดเวลาด้วย...!!)
ยามาโตะ: (...มือกีตาร์คนนั้น เก่ง)
(แต่ว่า… ดูทรมานจัง)
คานาตะ: ครับผม! จบแล้วครับ!
ขอบคุณทุกคนที่ฟังจนถึงสุดท้ายนะ!
ฮารุกะ: แก!! การเล่นเมื่อกี้มันอะไร! จงใจอีกแล้วใช่มั้ย--
คนเดินผ่าน: เล่นเก่งมากเลย--! โดยเฉพาะเด็กมือเบส ท่าทางสนุกดีจัง~
ดีดไปท่าทางสนุกไป ทางนี้ก็พลอยเคลิ้มไปกับเพลงด้วยเนอะ
คนเดินผ่าน: มือกีตาร์ ทั้งการแสดงทั้งเสียงร้องก็ท่าทางเก่งหรอก…
แต่ว่า ดูน่าเบื่อจะตาย? แถมยังน่ากลัวด้วย…
ฮารุกะ: …!
ยามาโตะ: (...)
คนเดินผ่าน: นี่! เด็กมือเบสไม่ลองร้องบ้างหรอ?
คานาตะ: เอ๋ ฉันหรอ?
ฮารุกะ: (อะไรเนี่ย… สุดท้ายก็ลงเอยแบบนี้เรอะ…!)
(ไม่ว่าจะแสดงให้เข้าขากันยังไง จุดรวมสายตาก็ไปอยู่ที่คานาตะหมด…)
(ตลอดเวลาเลย… แม้แต่เบสเองแต่เดิมฉันยังโดนหมอนี่…)
คานาตะ: นั่นสิน้า… งั้นแค่เพลงเดียวนะ!
---♪
ฮารุกะ: …!!
(ย้อนความ)
คานาตะ: นี่ จะเล่นเพลงอะไรหรอ? ฉันน่ะนะ อยากให้พี่ร้องเพลงนั้นจัง!
เพลงที่พี่แต่งขึ้นมาในสมัยก่อน! แต่ก่อนเล่นในห้องทุกวันเลยนี่นา!
คนเดินผ่าน: สุดยอด เพลงเพราะจัง.... ออริจินอลใช่มั้ย?
คนเดินผ่าน: ฝีมือดีจัง หรือว่าจะเป็นนักดนตรีมืออาชีพจริงๆ?
ฮารุกะ: (ทำไมแก… กระทั่งเพลงของฉัน…)
(ทำไมตลอดเวลา… ฉันถึงถูกหมอนี่แย่งชิงไปเสมอเลย…
ทั้งที่ตัวฉันแทบไม่เหลืออะไรแล้ว…)
…!
คานาตะ: นี่ๆ! จะไปไหนหรอ? ช่วยเล่นกีตาร์หนุนหน่อยสิ!
แค่ฉันคนเดียว ทำให้ผู้ชมสนุกด้วยไม่ได้นะ!
ยามาโตะ: …
ฮารุกะ: รำคาญ… แกอย่ามา… ชี้สั่งฉัน…
คานาตะ: ฮะๆ ยินดีต้อนรับกลับ--♪
งั้น ฝากฟอลโลว์ให้ด้วยนะ พี่ชาย (โอนี่จัง)
ฮารุกะ: (สุดท้ายเพราะเสียงเบสหมอนี่… ทุกอย่างเลยเละเทะไปหมด…)
(ทั้งเสียงของฉัน และความรู้สึกนี้… จะถูกทำให้เสียสติบ้าคลั่งไปอีกเมื่อไหร่กัน…)
-------------
ตอนที่ 3 - สิ่งที่ไม่จำเป็น
[ หน้าสถานี ]
คนเดินผ่าน: เอ๋! จบแค่เพลงเดียวหรอ?
คานาตะ: ขอโทษน้า! พวกเราไม่ค่อยมีเพลงมากเท่าไหร่น่ะ!
อะ จริงด้วย! เดี๋ยวจะมีไลฟ์ใหญ่จัดที่โตเกียวในฐานะวงอยู่นะ
ไว้มาเล่นกันที่นั่นแทนแล้วกันเนอะ!
คนเดินผ่าน: ไปๆ! เดี๋ยวฉันชวนเพื่อนไปด้วยนะ!
คานาตะ: ขอบใจนะ!
เราเล่นวงกันแต่ที่เกียวโต ที่นี่เลยโนเนมมากๆ เลยน่ะน้า
ฮารุกะ: …
คานาตะ: เอ๊ะ? อ๊ะ พี่!? เดี๋ยวก่อนสิ!
ฉันยังไม่ทันปิดแอมป์พวกนี้เลยน้า...!!
...
(ย้อนความ)
ครูสอนเปียโน: ฮารุกะคุง! น้องชายคานาตะคุงเค้าเล่นเพลง Arabesque ได้เพอร์เฟ็คมากเลยนะ
ตอนงานแสดงเปียโนครั้งหน้า ขึ้นแสดงด้วยกันมั้ย?
ครูสมัยม.ต้น: นิโจ น้องชายของเธอติดท็อปการสอบซ้อมทั่วประเทศนะ
เป็นพี่ชายก็แพ้ไม่ได้ล่ะ พยายามเข้า
พนักงานร้านดนตรี: ไง ฮารุกะ คานาตะเริ่มเล่นเบสแล้วแน่ะ
หมอนั่นเป็นแค่มือใหม่แต่เล่นเอาเรื่องใช้ได้เลยนะ
สมาชิกวง: ฮารุกะ… ช่วยดีกับทุกคนกว่านี้หน่อยได้ไหม?
น้องของนาย เดี๋ยวนี้เข้ามาในวงของเราแล้วสนิทกับพวกนั้นน่ะ....
แถมหมอนั่นเริ่มเล่นเบสแล้วด้วย ขืนปล่อยไว้แบบนี้… นายคง…
[ สวนสาธารณะ ]
ฮารุกะ: (... ตลอดมา คนที่ไม่มีความจำเป็นต่อไปก็คือฉัน)
(ก็แหงสิ มีคนที่หน้าเหมือนกับฉัน มีทั้งนิสัยที่เข้ากับคนอื่น และยังเล่นดนตรีได้ดีกว่าฉัน ไม่มีใครเขาว่าอะไรหรอก)
(ถ้ามีใครจะว่าอะไร… ทุกอย่างจะมาลงที่ฉัน)
คานาตะ: พี่ รอเดี๋ยวสิ!!
ฮารุกะ: … อย่าตามมา หมดธุระแล้วไม่ใช่เรอะ
คานาตะ: นี่ ทำไมถึงโกรธขนาดนั้นล่ะ?
เมื่อกี้ออกจะสนุกจะตาย! คนดูก็ดีใจกันขนาดนั้นเลยนะ!
ฮารุกะ: ฉัน… ไม่สนุกด้วย… เลยสักนิด…
คานาตะ: แบบนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดีด้วยสิ…
อะ! ใช่แล้ว มีเรื่องดีๆ มาบอกล่ะ!
คนที่มาฟังในไลฟ์หน้าสถานีเมื่อกี้ ถูกใจเพลงของพี่เยอะแยะเลยนะ!
มีถามมาด้วยแหละว่าจะไม่ขายCDหรอ? น่ะ!
ฮารุกะ: …
คานาตะ: ขายเป็นเพลงอินดี้กันดีมั้ย! แล้วมาเล่นไลฟ์ด้วยกันสองคนอีกรอบ!
อะ พอออกไลฟ์แล้วพี่ก็ทำเพลงใหม่เลยเป็นไง?
ฮารุกะ: แกจะมอง… ทำเหมือนฉันเป็นคนโง่ไปอีกเมื่อไหร่ถึงจะพอใจ…
อะไรคือ “เพลงของพี่” … ห๊า?
มาทำหน้าเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของเพลง แล้วยังจะกล้าพูดใส่ฉันอย่างนี้อีก!
เสียสติไปแล้วรึไง ...!!
คานาตะ: พี่…
อา… ดีจังเลย สีหน้าแบบนั้น
ฮารุกะ: หา…?
คานาตะ: อืม อย่างที่พี่พูดเลย
ฉันอาจจะเสียสติไปแล้วก็ได้ ก็ฉันดีใจถึงขนาดนี้
มีแต่พี่เท่านั้นนะ ที่มองฉันด้วยสีหน้าที่เกลียดชัง โกรธ และหวาดกลัวมาให้
แตกต่างสิ้นเชิง กับพวกที่ฉันใจดีป้อยอนิดหน่อย ก็มาเข้าใกล้ฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มชั้นต่ำน่ะ
ฮารุกะ: นาย…พูดอะไร...?
คานาตะ: อ้า แต่ว่า ท่ามกลางพวกพรรค์นั้นยังมีอย่างนึงที่มีประโยชน์นะ
เมื่อกี้พี่พูดเองใช่มั้ย? อะไรที่ไม่จำเป็นในไลฟ์ก็ตัดออกไปซะ
สิ่งสำคัญคือการโชว์เทคนิคให้เห็น น่ะ
แต่ว่านะ… เจ้าพวกนั้นสนุกกันน่าดูเลยนี่?
ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าฉันเล่นโน้ตหลุดไป และสนุกร่าเริงตลอดเวลา
อีกแล้ว เนอะ
ฮารุกะ: อะ…ไร...?
คานาตะ: สิ่งที่ไม่จำเป็น ก็คือพี่ต่างหาก
-------------
ตอนที่ 4 - ความคิดคำนึงถึงพี่
[ สวนสาธารณะ ]
คานาตะ: อีกแล้ว เนอะ
สิ่งที่ไม่จำเป็น ก็คือพี่ต่างหาก
ฮารุกะ: ฮะ…
คานาตะ: ทำไมกันละเนอะ?
ฉันน่ะนะ ตั้งแต่ตอนเด็กก็รู้สึกประหลาดมาตลอดเลย
ทั้งเปียโน การเรียน แม้แต่เบส
ทั้งหมดพี่เป็นเลิศทุกอย่าง
แต่ว่า ฉันกลับก้าวข้ามพี่ไปได้ตลอดเลยเนอะ
นี่ ทำไมล่ะ?
ฮารุกะ: นั่นเพราะ… แก…!!
คานาตะ: อ๊ะ จริงด้วย มีอีกอย่าง
ตอนที่พี่เคยอยู่วงดนตรีวงก่อนหน้านี้ก็ใช่หรือเปล่า
ฮารุกะ: …!!
คานาตะ: พี่ ออกจะให้ความสำคัญมากเลยนี่
ดนตรีที่เล่นกับพวกนั้น และอนาคตของวง
หรืออย่างที่ความจริงแล้ว อยากจะเดบิวต์พร้อมกันกับพวกนั้น
ฮารุกะ: ม ไม่ใช่…!
คานาตะ: เอ๋-? ไม่ใช่หรอ? พี่ออกจะทุ่มเทมากเลยนี่!
ทุกคืนๆ เล่นเบสยันดึกดื่น แถมเพลงก็เขียนเอง...
แต่ ท้ายสุดก็อยู่ตัวคนเดียวซะงั้น เนอะ
ฮารุกะ: …
คานาตะ: พี่ไหวหรือเปล่า? สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ?
ฮารุกะ: แกอย่า… อย่ามาเข้าใกล้… ฉัน!!
คานาตะ: เอ้า โธ่ ก็ชอบทำตัวแบบนั้นนี่
เพราะงี้ เดี๋ยวรอบข้างไม่อยากจะอยู่ด้วยอีกรอบหรอก
ใน εpsilonΦ ชูคุงก็บอกมาเหมือนกันนี่
ชู: ฮารุกะในตอนนี้ทำหน้าที่มือกีตาร์ไม่ได้เลยสักนิด
ไม่อยู่เสียจะดีกว่า
ฮารุกะ: …!
คานาตะ: เอาเถอะ ไม่มีวงดนตรีที่อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตอยู่แล้วนี่
ถ้าสักวันจะอยู่ตัวคนเดียว รีบๆ แยกตัวมาจะดีกว่าล่ะมั้ง
ฮารุกะ: ฮะ... อา...
คานาตะ: นี่ ถามจริงๆ นะ ไหวหรือเปล่า? ให้ฉันอุ้มมั้ย?
สมัยเด็ก ตอนฉันร่างกายอ่อนแอ พี่ก็คอยอุ้มให้ฉันเสมอเลยนี่นา
ฮารุกะ: ก็บอกว่า… อย่ามาเข้าใกล้ฉัน!!!!
ถ้าต้องให้มาเกาะแก… ฉัน… ไม่ต้องมีใครมาเข้าใจฉันก็ได้….!!
อยู่ตัวคนเดียว… เสียยังจะดีกว่า!!
คานาตะ: อ๋า… โดนเกลียดอีกแล้วรึเปล่าน้า
(แต่ว่า เป็นความจริงนี่)
(ความสัมพันธ์ที่คงอยู่ไปตลอดกาล ไม่มีที่ไหนบนโลกทั้งนั้น
คนที่สามารถพูดความจริงนั้นได้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็คือฉันเท่านั้นนี่)
(ใช่ มีแค่ฉันเท่านั้น
ต่อให้ฮารุกะเหลืออยู่ตัวคนเดียว คนที่จะบรรเลงดนตรีร่วมกับพี่ได้ก็มีแต่ฉันเท่านั้น)
(ส่วนวิธีการ จะกีตาร์ เบส วงดนตรี จะอะไรก็ได้ทั้งนั้น
ขอแค่ฉันสามารถร่วมทางกับดนตรีของฮารุกะไปจนถึงวาระสุดท้าย---)
คานาตะ: พี่ช่าง โดดเดี่ยวและน่าสงสารเสียเหลือเกิน
แต่ว่า มีแต่ฉันคนเดียว ที่สามารถฟังเสียงของนายจนถึงท้ายสุดได้
-------------
ตอนที่ 5 - ความกังวล
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
ชู: ไลฟ์หน้าสถานี เป็นยังไงบ้างล่ะ?
ฮารุกะ: …
ชู: สีหน้านั่นอะไรน่ะ เป็นไปได้ด้วยดีจนเลือดขึ้นหน้าเลยรึเปล่านะ?
ฮารุกะ: ถอยไป…!
ชู: ฮะๆ! ฮารุกะเข้าใจง่ายจริงๆ
ผมจะลองเรียนรู้จากความซื่อตรงนั่นดีมั้ยนะ
เรย์จิ: ฮารุกะ กลับมาคนเดียวสินะครับ
แสดงว่าไลฟ์หน้าสถานีกับคานาตะล้มเหลวจริงๆ…
ชู: ไม่เลย สำเร็จสุดๆ เป็นอย่างที่ผมคิด
เรย์จิ: ทำไมถึงคิดแบบนั้นครับ?
ชู: ฮารุกะกับคานาตะ ยิ่งปะทะซึ่งๆ หน้า จะยิ่งแสดงดนตรีที่ดีออกมาได้
เรย์จิ: แต่ว่า จากท่าทีของฮารุกะเมื่อครู่ ไม่ใช่ว่าแม้แสดงไลฟ์หน้าสถานีกับคานาตะไปแล้ว ก็ไม่สามารถเกิดดนตรีอันเป็นหนึ่งเดียวหรือครับ
ถ้าดำเนินแบบนี้ต่อไปจนถึงวันแสดงจริง… ผมก็มีความกังวลอยู่เล็กน้อยครับ
ชู: เฮ้อ… เรย์จิไม่เข้าใจอะไรเลยนะ
นายมองดูทุกคนจากข้างหลังระหว่างแสดงไลฟ์แล้วยังจะมองไม่เห็นอีก
เอาเถอะ พอถึงวันจริงเดี๋ยวก็เข้าใจเอง
เป็นห่วงมากเข้า ระวังกล้ามเนื้อบนหน้าจะปูดเอายิ่งกว่าเดิมนะ เลิกเถอะ
เรย์จิ: ...เข้าใจแล้วครับ
ชู: เฮอะ! นายเองก็เป็นชายที่ซื่อตรงดีนี่
ช่างเถอะ เดี๋ยวจากนี้ผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย
เรย์จิ: หา? เดี๋ยว… รอก่อนครับ! กระเป๋าเดินทางนั่น...!?
ชู: ผมจะไปเที่ยวเล่นสักหน่อย
จะไม่อยู่สักพัก เข้าใจตามนั้นนะ
เรย์จิ: ไปเที่ยว… หรือว่าท่องเที่ยวโตเกียวอีกครั้ง…?
หรืออาจจะ… โดนท่านประธานพูดอะไรมาอีก…
ชู: ไม่ใช่สักหน่อย
มีธุระนิดหน่อย ผมจะกลับมาก่อนเริ่มแสดงไลฟ์
ไปล่ะ ฝากที่เหลือด้วย
[ หลายวันผ่านไป--- ]
(โทรศัพท์ที่โทรไม่ติด)
เรย์จิ: …
ทาดาโอมิ: เรย์จิคุง… ติดต่อชูคุงได้หรือยัง?
เรย์จิ: ไม่เลย… ทางนั้นเป็นไงบ้าง? มีเมลล์เข้ามาหรือเปล่า?
ทาดาโอมิ: ไม่... ไม่มีเลย…
เรย์จิ: งั้นหรอ
ทาดาโอมิ: ไลฟ์เดี่ยว… สุดสัปดาห์นี้แล้วนะ
ตอนซ้อมเพลงใหม่พร้อมหน้ากันก็แค่ครั้งเดียวเมื่อตอนนั้น…
เรย์จิ: จริง…
ทาดาโอมิ: ก่อนชูคุงจะกลับมา ถ้าพวกเราซ้อมประสานเสียงก่อนก็อาจจะดีแต่ก็…
เรย์จิ: สภาพฮารุกะกับคานาตะแบบนั้นไม่ไหวหรอก… ทั้งสองคน หลังจากกลับจากไลฟ์หน้าสถานี ก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ฉันก็ไม่ได้พูดเป็นเรื่องเป็นราวได้เลย
ทาดาโอมิ: แบบนั้น…
เรย์จิ: ...
(ถ้าไลฟ์เดี่ยวล้มเหลวขึ้นมา… ชูต้องถูกพาตัวกลับไปที่เกียวโต
แต่ว่า ชูที่สูญหายอยู่แบบนี้ ไม่ว่าจะทางไหนก็มีแต่ล้มเหลวทั้งนั้น)
(อย่างน้อย… อย่างน้อยฉันต้องปกป้องสิทธิในการออกแสดงงาน LR Fes... !)
เรย์จิ: เรื่องกลายเป็นแบบนี้… ก็ช่วยไม่ได้....
ทาดาโอมิ: เรย์จิคุง…?
เรย์จิ: (โทรศัพท์) สวัสดีครับ ผมคาราสุมะครับ
ผมมาคุยในเรื่องนั้น… ไม่ครับ ไม่ใช่เรื่องนั้น…
ผมขอยกเลิก... ไลฟ์แสดงของ εpsilonΦ ครับ
(จบบทที่ 2)
