AAside official website: https://aaside.bushimo.jp
บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้นค่ะ
เราเลือกแปลภาษาถิ่นของตัวละครเป็นภาษากลางทั้งหมดนะคะ
คำเตือน
เนื้อหาอาจมีส่วนที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจได้ ควรใช้วิจารณญาณ
------
Band Story
εpsilonΦ บทที่ 1 (ครอบคลุมถึงตอน 5)
ไทม์ไลน์: หลัง Main Story บท 2 ก่อนการประกาศผล Starting Live
วิธีการปลด: เล่นเควสหน้าโฮม (สตอรี่ฟูลวอยซ์)
ตอนที่ 1 - แจ้งให้ทราบ
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
เรย์จิ: ชู เตรียมตัวเสร็จหรือยังครับ
หากไม่ไปตอนนี้ จะไม่ทันกำหนดการพบปะท่านประธานนะครับ
ชู: น่ารำคาญชะมัด… ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้มั้ง
ว่าแต่นี่มันเรื่องอะไรกัน กะทันหันจริง แถมปะป๊าก็ขอคุยด้วยก่อนแบบนี้
เรย์จิ: เหมือนท่านจะอยากคุยเกี่ยวกับ Starting Live ที่เพิ่งจัดไปครับ
ชู: .... เรย์จิ นายไม่ได้พูดอะไรมากความใช่มั้ย?
เรย์จิ: Starting Live คืองานแสดงย่อยก่อนเริ่ม LR Fes
ผู้ที่เป็นบริษัทเจ้าภาพในการจัดอย่างบริษัท Duck River ก็ต้องรู้ภาพรวมและผลลัพธ์ของงานอยู่แล้วใช่ไหมล่ะครับ
ถึงผมจะไม่ต้องไปรายงาน เรื่องที่ εpsilonΦ ไม่เข้าร่วมการแสดงก็ถึงหูท่านประธานอยู่แล้วครับ
ชู: หืม… รู้จักแก้ตัวได้ฉลาดดีนี่ ไม่สนุกเลย
[ บริษัท Duck River ]
เลขาฯ : คุณชู คุณคาราสุมะ ขออภัยที่ให้รอครับ
เรย์จิ: ท่านประธานล่ะ?
เลขาฯ : ท่านประธานติดงานดูศิลปินต่างประเทศ จึงไม่อยู่ที่นี่ครับ
ผมจึงเป็นตัวแทนของท่านในวันนี้ครับ
ชู: เห… ตัวเองเรียกคนเขาออกมาเองแต่เจ้าตัวไม่ยอมมาหางั้นสิ
งานยุ่งไม่มีเปลี่ยนเชียว
เลขาฯ : ครับ เพราะฉะนั้น ในวันนี้ผมจึงมากล่าวเนื้อหาธุระโดยเฉพาะให้ครับ
ชู: …
เลขาฯ : ข้อความโดยตรงจากท่านประธาน
คุณชู ขอให้คุณออกจากวง εpsilonΦ ด้วยครับ
ชู: ฮะ...?
เลขาฯ : คุณไม่เข้าร่วมการแสดง Starting Live สินะครับ
ท่านประธานกล่าวไว้ว่า “ถ้าไม่อยากแสดงขนาดนั้น แกก็กลับเกียวโตไปซะ” ครับ
เรย์จิ: เดี๋ยวก่อนครับ… จู่ๆ พูดอะไรกะทันหันแบบนี้....
เลขาฯ : ไม่ใช่เรื่องกะทันหันครับ อย่างที่คุณเข้าใจดีว่าท่านประธานมีธุระมากมาย
ช่วงเวลานั้น ท่านก็สละเวลาครุ่นคิดถึงสภาพการณ์ปัจจุบันอย่างหนักจนกระทั่งฝากข้อความนี้มาให้กับผมครับ
เรย์จิ: แต่ว่า เอาแต่พูดฝั่งเดียวอย่างนี้…!
เลขาฯ : นักร้องนำคนใหม่ จะมีการจัดหาเองภายในบริษัทครับ
มีรายชื่อตัวสำรองมากมายจากคนที่ไปสเกาท์มา ไม่มีความจำเป็นต้องห่วงเรื่องช่องว่างในวงครับ
ชู: .... εpsilonΦ คือวงที่ผมสร้างขึ้นมาเอง
ผมเป็นคนคิดทั้งทำนอง เนื้อร้อง ขึ้นมาทั้งหมด…
ต่อให้เป็นคำสั่งจากปะป๊า… ผมไม่มีทางให้อภัยกับเรื่องตามใจชอบอย่างนั้นหรอก…
เลขาฯ : … คุณชู คุณกำลังเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ?
ชู: หา…?
เลขาฯ: ผมอาจจะพูดเกินเลยไป แต่ว่าท่านประธานกำลังกล่าวตักเตือนคุณที่แสดงท่าทีหยิ่งยโส
ไม่เกรงใจคนอื่นอยู่เสมอนะครับ
ท่านประธานที่ปล่อยให้คุณชูมีอิสระ ไม่ใช่เพื่อชื่อเสียงของตัวคุณเลย
แต่เพื่อชื่อเสียงของบริษัท Duck River ครับ
LR Fes คืองานเทศกาลดนตรีที่เป็นตัวกำหนดถึงวงดนตรีที่สามารถขายไปได้ทั่วโลกในนามของบริษัทเรา
พวกเราต้องการวงดนตรีที่มีฝีมือ ยอดนิยม และเอกลักษณ์ทางดนตรีที่ไม่เหมือนใคร
εpsilonΦ มีจุดขายในด้านฝีมืออย่างเต็มเปี่ยม
เทคนิคการแสดงชั้นสูงที่ไม่คิดว่าจะมาจากการแสดงของเด็กนักเรียนม.ต้นม.ปลาย ซึ่งเพียงพอต่อการเป็นกระแสแล้วครับ
แต่ว่า ผู้ที่จะเป็น frontman ไม่จำเป็นต้องเป็นคุณชูครับ
ยิ่งคุณเป็นตัวถ่วงให้กับวงดนตรีอยู่แล้ว ก็เป็นเรื่องที่ไม่แปลกใจครับ
ชู: อะไร… น่ะ….
เลขาฯ: ถ้าให้คุณชูลองมาตั้งสมาธิจดจ่อกับการแต่งเพลง ในงานด้านโปรดิวซ์ไปเลย จะมีความเห็นอย่างไรครับ?
ชู: พวกคุณก็แค่อยากได้หนังชั้นนอกที่เรียกว่า εpsilonΦ เฉยๆ งั้นสิ?
แล้วมาพูดจาชักแม่น้ำทั้งห้าพล่ามนู่นพล่ามนี่ตามใจชอบ…
เลขาฯ: คุณก็เป็นลูกชายของท่านประธาน ขอให้ลองไตร่ตรองคิดอย่างถี่ถ้วนด้วยเถอะครับ
ยิ่งเป็นในสมัยนี้แล้ว เรื่องที่คุณเป็นลูกชายของท่านประธานบริษัท Duck River ก็คงเป็นที่หนาหูขึ้นในไม่นาน
หาเรื่องแดงขึ้นมาก็จะมีข่าวลือไม่เข้าเรื่อง อย่างเช่น εpsilonΦ เป็นวงดนตรีที่สนับสนุนบริษัทของเราอยู่ …
กล่าวโดยสรุปก็คือ วง εpsilonΦ ที่คุณเป็นคนตั้งขึ้นมา ตัวคุณเสียอีกที่มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นคนที่ขัดขวางการมีอยู่ของวง
ชู: … อยากจะบอกว่าฝีมือของผมไม่เป็นที่ยอมรับรึไง …?
เลขาฯ: หากไม่ใช่อย่างที่กล่าวมา ก็ขอให้คุณพิสูจน์ศักยภาพนั้นด้วยครับ
ไม่ต้องใช้คำพูดเหน็บแหนม แต่พิสูจน์ด้วยดนตรีของคุณ
ข้อความอีกหนึ่งเรื่องของท่านประธานครับ
ขอให้ εpsilonΦ จัดทำไลฟ์เดี่ยว ก่อนงาน LR Fes จะเริ่มขึ้น
สถานที่จัดงาน ทางบริษัทจะเป็นผู้เตรียมให้ครับ เป็นกล่องของเล่นขนาดใหญ่ที่เหมาะกับการแสดงศักยภาพของคุณทีเดียว
ขอให้คุณสร้างอารมณ์แสนร้อนระอุให้แก่ผู้ชม แสดงความสำเร็จให้จงได้ครับ
หากทำเช่นนั้น ท่านประธานคงจะยอมรับให้ฝีมือของคุณแน่นอน
ชู: ช่างกล้าพูด บอกให้ออกจากวงไปซะ แล้วมาขอให้แสดงไลฟ์เดี่ยว? ถึงตรงนี้ยังไงก็ดูออกว่าจงใจวางแผนการนี้ไว้แล้วงั้นสิ
เลขาฯ: คุณจะเข้าใจว่าอย่างไรก็ไม่สำคัญครับ
ขอให้คิดว่าจากนี้จะไม่มีโอกาสอีกครั้งก็เพียงพอครับ
เรื่องที่คุย มีเพียงเท่านี้ครับ
-------------
ตอนที่ 2 - Stage แห่งการตัดสิน
คานาตะ: กลับมาแล้วหรอ-!
ชูคุง ไหวไหม? โดนปะป๊าโกรธมารึเปล่า?
ชู: สานสัมพันธ์การพบปะกันอีกครั้งของพ่อลูกแล้วล่ะ?
แต่เจ้าตัวไม่ได้มาน่ะนะ
ทาดาโอมิ: ชูคุง ไม่ได้เจอคุณพ่อหรอ…?
ชู: งานรัดตัวน่ะ แล้วก็ ได้รับของฝากชั้นดีมาด้วยล่ะ
คานาตะ: ของฝากหรอ? อะไรอ่า? อาจาริโมจิ?
เรย์จิ: มีคำสั่งให้พวกเราวงเดียวที่จะต้องจัดไลฟ์เดี่ยว ก่อนเริ่มงานแสดง LR Fes
มีการเตรียมไลฟ์เฮาส์ขนาดความจุมากกว่า 2000 คนไว้แล้ว
คานาตะ: จริงดิ!? ยอดเลย! กล่องของเล่นขนาดใหญ่เลยนี่นา!!
ทาดาโอมิ: ครั้งแรกที่เราจะได้แสดงในสถานที่ใหญ่โตขนาดนั้นเลยเนอะ
ฮารุกะ: เฮ้ย เลิกทำตัวล่อเป้าซะทีเหอะ… ไหนจะไม่เข้าร่วม Starting Live แล้วยังจะมากำหนดการแสดงตามใจชอบไม่มีปรึกษากันเลยแบบนี้
ความจุมากกว่า 2000คน ใหญ่เทียบเท่า Zepp ได้เลยนะ เข้าใจบ้างมั้ยเนี่ย?
ชู: เอ๋ หรือว่า ฮารุกะเสียความมั่นใจซะแล้วหรอ?
ถ้ากลัวการขึ้นบนเวที จะให้ยกเลิกเลยมั้ย?
ฮารุกะ: ห๊า...?
คานาตะ: ไม่เป็นไรหรอกพี่! กีตาร์ของพี่จะทำให้แขกเขาสนุกตัวเป็นเกลียวเลยล่ะ!
ฮารุกะ: หนวกหู แกไม่ได้คิดจากใจใช่มั้ย
อย่ามาทำให้หงุดหงิดไม่เข้าเรื่องสิวะ....
เรย์จิ: ความกังวลของฮารุกะก็มีเหตุผล
นับเป็นครั้งแรกหลังจากที่เราเข้าโตเกียวมา และแสดงไลฟ์เดี่ยวในสถานที่ใหญ่ทันที
ทาดาโอมิ: คนโตเกียว จะรู้จักพวกเราหรือเปล่านะ…
ฮารุกะ: จะไปรู้จักได้ไง…
เรย์จิ: ท่านประธานกล่าวว่าต้องประสบความสำเร็จ
แค่แสดงไลฟ์อย่างเดียวจึงไม่มีความสามารถ
ฮารุกะ: ฮะๆ! ถ้างั้นทาหน้าขาว สวมกิโมโนเล่นเลยมั้ยล่ะ? ต้องเด่นแหงๆ
เรย์จิ: คิดจริงจังหน่อย ไลฟ์นี้เกี่ยวข้องกับความเป็นอยู่ของวง εpsilonΦ เลยนะ
ฮารุกะ: … ฉันเล่นมุกต่างหาก อย่าเอาจริงสิ
ใครหน้าไหนก็ทำตัวไม่เข้าเรื่องชะมัด …
ชู: เรย์จิ ตั้งใจไฟแรงเชียวเนอะ
เหมือนถูกปะป๊าดุด่าผ่านเจ้าเลขาฯคนนั้นนี่เนอะ อยากตอบสนองเขาขนาดนั้นเชียว?
เรย์จิ: ผมทำเพื่อคุณครับ ถ้าไม่มีคุณอยู่ ก็ไม่มีความจำเป็นที่ผมจะทำวงดนตรีนี้ครับ
ชู: … หืม หัดพูดจาประจบประแจได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย?
โดนพูดมาแค่นั้น ไม่ทำผมกระดิกได้สักนิด
คานาตะ: ไรอะๆ? หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นจริงๆ?
ชู: ชูคุง เป็นอะไรไปงั้นหรอ…?
เรย์จิ: … ฉันจะเล่าให้สักวัน ตอนนี้ช่วยตั้งสมาธิกับการทำไลฟ์ให้สำเร็จที
ฮารุกะ: ฉันไม่ยุ่งด้วยละ
เรย์จิ: เฮ้ย นายจะไปไหน
ฮารุกะ: อย่าเข้าใจผิด ฉันจะแสดงไลฟ์
แต่ว่า ฉันไม่มีใจจะร่วมมือกับพวกนายนอกเหนือจากนั้น
พวกเราไม่ใช่วงดนตรีที่สนิทกันสักหน่อยนี่
คานาตะ: อ๋า เหวี่ยงเข้าจนได้....
พี่เศร้าที่โดนรุ่นพี่คาราสุมะโกรธใส่รึเปล่านะ
ทาดาโอมิ: ฮารุกะคุง เศร้าอยู่หรอ?
ผมเห็นว่าเขากำลังโกรธอยู่นะ
คานาตะ: รุ่นพี่คุรามะ พี่ค่อนข้างเปราะบางอ่อนไหวนิดหน่อยน่ะ
ถึงเศร้าแต่ก็โกรธ เป็นวัยประมาณนั้นแหละ
เรย์จิ: เฮ้อ… พอแค่นี้ก่อน
ฉันจะไปคิดแผนใหม่สักอย่าง
สิ่งที่สามารถเชื่อมโยงที่แขกจากทั่วสารทิศ....
ถ้าประกาศเพลงใหม่ครั้งแรกในไลฟ์เพื่อเป็นการโปรโมทล่ะว่ายังไง
คานาตะ: เห็นด้วย! อยากเล่นเพลงใหม่อะ!
ชู: ฮืม… โทษทีละกัน ผมไม่มีอารมณ์เลยน่ะ
เลขาฯเวรเมื่อกี้ทำอารมณ์เสีย ไม่เหลือแรงไปแต่งเพลงแล้วล่ะ
อย่างที่ปะป๊าพูด ผมกลับเกียวโตไปน่าจะดีกว่าซะละมั้ง เน้อ เรย์จิ?
เรย์จิ: … เฮ้อ
สรุปคือ งานต่อไปของผมคือการหาแรงบันดาลใจให้คุณอยากแต่งเพลงขึ้นมา ใช่มั้ยครับ
ชู: ถูกต้อง ฉลาดดีนี่
เลขาฯของฝั่งนี้สิที่เยี่ยมเป็นเลิศ
-------------
ตอนที่ 3 - เลือกของเล่น
??? (สำเนียงเกียวโต): ไม่เป็นไร แค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก
นี่เป็นความฝัน เป็นฝันที่ดีมากเลยล่ะ
แต่ว่า เพราะเป็นฝันถึงต้องมีวันที่ต้องตื่น คุณพ่อเองก็พูดแบบนี้นี่นา
เพราะฉะนั้น ขอร้องล่ะ…
อย่าร้องไห้โฮแบบนี้เลยนะ… เรย์จิ
…
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
ทาดาโอมิ: เรย์จิคุง…?
เรย์จิ: …! (หอบแฮ่ก)
ทาดาโอมิ: ไหวหรือเปล่า…?
เรย์จิ: อะ.. อา…
ทาดาโอมิ: สีหน้าไม่ดีเลย.. ฝันร้ายหรือเปล่า?
เรย์จิ: ไม่… ไม่เป็นไร
ขอโทษด้วย หรือว่าเสียงฉันจะดังไป?
ทาดาโอมิ: ไม่เลย เห็นหลับอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเลยนึกว่าจะเป็นอะไรไป…
นั่นอะไรน่ะ...?
เรย์จิ: เอกสารของวงดนตรีที่เข้าร่วม LR fes
ดูว่าจะมีข้อมูลไหนที่ทำให้ชูเกิดแรงบันดาลใจในการแต่งเพลงขึ้นมาได้บ้างน่ะ
ทาดาโอมิ: … เพลงที่ชูคุงแต่ง มีเอกลักษณ์พิเศษมากเลยเนอะ
ความโกรธ เคียดแค้น ความสิ้นหวังของคนอื่น…
ก่อนหน้านี้ชูคุงช่วยสอนว่าพอเห็นแล้วจะรู้สึกกระแทกเข้าในหัวใจเลย
และในหัว จะเอ่อล้นด้วยเสียงดนตรีที่มากมาย…
เหมือนกับการคว่ำกล่องของเล่นกลับ
เรย์จิ: ในความเป็นจริง ก็เป็นกล่องของเล่นจริงๆ ล่ะนะ
พอเล่นจนหนำใจก็ไม่สนใจใยดีอีก
เพราะฉะนั้น จึงต้องหาของเล่นใหม่ชิ้นต่อไปให้ตลอดเวลา
ทาดาโอมิ: …เพื่อการนั้น นายจะคิดอะไรต่อไปหรอ?
เรย์จิ: นั่นสินะ
หลังจากอ่านเอกสารของแต่ละวง ก็ได้รู้ข้อมูลมาหลายๆอย่าง
ที่เหลือ ก็ขอให้ชูถูกใจก็พอ
ทาดาโอมิ: … นี่เป็นเรื่องดีหรอ?
ต้องขัดขวางวงอื่นมากมายเพื่อการละเล่นอย่างนั้น
เรย์จิ: … คนที่ตัดสินใจว่าดีชั่วไม่ใช่พวกเรา
สิ่งที่พวกเราต้องทำ มีเพียงการทำให้ไลฟ์ประสบผลสำเร็จ
จึงต้องเลือกวิธีการที่ได้ประสิทธิภาพมากที่สุด ก็แค่นั้น
ทาดาโอมิ: อืม…
เรย์จิ: ไม่ว่าวิธีการคืออะไร เพลงของชูมีพลังที่ระเบิดความคลั่งของผู้คนออกมาได้
เป็นตัวตนที่ไม่สามารถมีใครมาทดแทนใน εpsilonΦ ได้เลย
เพราะฉะนั้นฉัน… ถึงไม่ยอมให้ใครมาเกะกะเด็ดขาด
...
ชู: ฮืม Argonavis มีมาโตบะ วาตารุเป็นคนแต่งเพลง
และมักถือโน้ตแต่งไว้ติดตัวไม่ห่างกาย
ส่วนฟูไร มีสมาชิกที่มีข่าวลือไม่ดีในอดีตเกี่ยวกับตำรวจด้วย น่ากลัวจัง
เรย์จิ: สมาชิก Fantôme Iris ประกอบด้วยพนักงานเงินเดือน…
แต่หนึ่งในสมาชิกนั้น มีคนที่กล่าวถ้อยคำว่าร้ายเสียๆ หายๆ ต่อผู้อื่นเป็นประจำ จนเป็นปัญหาอยู่ด้วย
ชู: ถ้าอย่างนั้น… ปล่อยให้พวกวงนั่นปะทะกันเองก็น่าสนุกดีนี่
ให้เป็นชนกับ GYROAXIA ก็แล้วกันเนอะ
ชู: ฮึๆ … ดีนี่ ดีเลย! เริ่มมีอิมเมจขึ้นมาแล้ว!
เรย์จิ: งั้นหรือครับ… ผมจะตั้งตารอเพลงใหม่นะครับ
...
เร็น: เพลงของวาตารุ… ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้…
ฟูตะ: เหมือนเดี๋ยวนี้ มีข่าวลือแปลกๆ เกี่ยวกับฟูไรบนเน็ตด้วย
เรื่องวิวาทที่เคยเกิดขึ้นที่บ้านเกิดบ้าง หรือไปหาเรื่องระหว่างวงด้วยกัน…
เฟลิกซ์: ใช่ ดูเหมือนว่าพวกผมจะไปพูดว่าร้ายเสียหายให้กับพวกเธอ--- GYROAXIA อยู่
…
ชู: (ฮัมเพลง)
อืม… ริธึ่มประมาณนี้ก็ดีนะ
แต่ว่า น่าจะบรรเลงได้มากกว่านี้…
เมโลดี้ของผมคนเดียว.... มากกว่านี้ มากขึ้นอีก
ทาดาโอมิ: ชูคุง เรียกผมหรอ?
ชู: อะ มาประจวบเหมาะพอดีเลย
ทาดาโอมิ ผมอยากไปที่หนึ่งกับนายสักหน่อย
มา ท่องเที่ยวโตเกียว ด้วยกันกับผมได้ไหม?
ทาดาโอมิ: ท่องเที่ยวโตเกียว?
อืม ได้สิ จะไปไหนหรอ?
ชู: นั่นสิเนอะ ถ้าพูดถึงโตเกียว…
ชิโมะคิตะซาว่า ละมั้ง
-------------
ตอนที่ 4 - ของเล่นชิ้นใหม่
[ ย่านขายของชำชิโมะคิตะซาว่า ]
บันริ: เอ้า เร็นคุง! วิ่งเร็วเข้า! เดี๋ยวไม่ทันเอานะ!
เร็น: ร รอเดียว… ต้องต้องรีบขนาดนั้น แต่ผักโฮเรนโซไม่หนีไปไหนนะ…
บันริ: หนีสิ! ไม่ โดนแย่งต่างหาก!!
ช่วงลดราคาจะมีคู่แข่งเยอะมากเลยล่ะ!
เร็น: ถ้าอย่างนั้น เลือกซื้อที่ร้านซุปเปอร์แถวที่พักก็ได้นี่นา~...
บันริ: ร้านซุปเปอร์ที่นี่ถูกกว่าแถมสดกว่าด้วยนี่!
ต้องประหงัดงบเข้าไป เพื่อเอาไปใช้กับการทำไลฟ์ไงล่ะ
แล้วก็ วาตารุ… ช่วงนี้ก็ซึมมาตลอดเลย
ฉันอยากจะให้เขากินของอร่อยๆ ให้กลับมาร่าเริงดีนี่นา
เร็น: ก็จริง… แต่ ถึงบอกว่าถูก
คงจะต่างกันไม่กี่เยนหรือเปล่า…
บันริ: มันมีสำนวน ผู้ที่ยิ้มให้กับหนึ่งเยนก็จะร้องไห้ให้กับหนึ่งเยน ไม่ใช่หรอ?
แถมเรื่องความสดใหม่และอร่อย ก็ควรซื้อที่นี่อยู่แล้ว!
แย่แล้ว! จะถึงเวลาแล้ว...!!
โทษนะ! ฉันจะไปซื้อก่อน เร็นคุงพักอยู่ตรงนี้ได้เลยนะ!
เร็น: เฮ้อ… ไปซะแล้ว…
ชู: มันก็มีสำนวน เวลาเป็นเงินเป็นทอง เหมือนกันน้า?
เร็น: อ๊ะ! เธอ… ชูคุงจาก εpsilonΦ
ชู: สวัสดีครับ พวกเราเจอกันบ่อยเนอะ
เร็น: จริงด้วย… ไม่นึกว่าจะเจอที่ชิโมะคิตะซาว่าเหมือนกัน
ใช่... Starting Live น่าเสียดายกับ εpsilonΦ จัง
ผมได้ยินมาว่าร่างกายชูคุงไม่ค่อยสบาย… ตอนนี้ไม่เป็นไรใช่มั้ย?
ชู: เอ๊…? เป็นห่วงผมด้วยหรอ? ขอบคุณมากครับ
ทาดาโอมิ: ชูคุง… ทางนั้นคือเพื่อนหรอ?
ชู: อ่า จริงสิ ทาดาโอมิเจอหน้าครั้งแรกนี่นะ
ทางนี้ คือหนึ่งในนักร้องของวงดนตรีที่เข้าร่วม LR Fes
เร็น: ยินดีที่ได้รู้จัก นานะโฮชิ เร็น ครับ
อยู่วงดนตรีที่ชื่อ Argonavis ครับ
ทาดาโอมิ: ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อคุรามะ ทาโดโอมิ
เป็นมือคีย์บอร์ดในวง εpsilonΦ ครับ
เร็น: ทั้งสองคน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?
ชู: อืม? ท่องเที่ยวโตเกียว?
เร็น: งี้เอง ผมเองก็เพิ่งเข้าโตเกียวมา
ไม่ค่อยรู้จักเส้นทางดีเท่าไหร่… แต่ที่นี่เป็นเมืองที่น่าสนใจดีนะ!
ถ้ามีเวลาผมก็อยากนำทางให้นะ แต่ตอนนี้รีบนิดหน่อย…
ชู: ไม่เป็นไรๆ
ช่วงลดราคา อะไรนั่นใช่มั้ย?
ไม่ต้องเป็นห่วงพวกผมหรอก รีบไปหาพี่ชายคนเมื่อกี้เสียสิ?
เร็น: อืม ขอโทษนะ ขอให้สนุกนะ!
แล้วเจอกันใหม่!
ชู: ฮ่าๆ “ขอให้สนุกนะ” … แหละ
ไม่ต้องให้นายพูด ผมก็จะทำอยู่แล้วล่ะ
ทาดาโอมิ: … ชูคุง หรือว่า เด็กเมื่อครู่นี้คือของเล่นชิ้นใหม่หรอ?
ชู: สมเป็นทาดาโอมิ สังหรณ์ดีนี่
นานะโฮชิ เร็น จาก Argonavis ค่อนข้างพิเศษหน่อย
ถ้าถูกใจการกลั่นแกล้งจากผมได้ก็คงดี
ทาดาโอมิ: หรอ… ถ้ามีอะไรที่เป็นประโยชน์กับการแต่งเพลงใหม่ในไลฟ์เดี่ยวได้ ก็คงดีนะ
ชู: นั่นสิ แต่ว่า ไหนๆ ก็เป็นไลฟ์แล้ว
ผมไม่อยากให้จบแค่เพลงใหม่หรอก
ทาดาโอมิ: ยังมีเรื่องอื่นอีกหรอ?
ชู: ฮึๆ ทุกคนอาจจะตกใจกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นก็ได้นะ
ทาดาโอมิ: เรื่องอะไรหรอ?
ชู: ความลับ ตั้งตารอให้สนุกได้เลย
หน้ากากโนแสนจืดชืดของเรย์จิอาจจะพังลงก็ได้นะ
ทาดาโอมิ: แบบนี้เอง เรย์จิคุงช่วงนี้ดูค่อนข้างเหนื่อยอยู่ ถ้าหัวเราะยิ้มได้ก็คงดีนะ
ชู: กล้ามเนื้อบนหน้าตายซากอยู่ อาจจะไม่ไหวก็ได้
ทาดาโอมิ: ไม่เป็นไรหรอก ต้องไปได้ด้วยดีแน่ ผมก็จะช่วยนะ
ชู: อ๋า น่าสนุกจังเลย… ต้องรีบเตรียมการแล้วล่ะ
ไปกันเถอะ ไม่มีธุระอะไรที่นี่แล้ว
ทาดาโอมิ: เอ๊ะ? เราไม่ได้มาเที่ยวที่ชิโมะคิตะซาว่าหรอกหรอ?
ชู: ซะที่ไหน! ผมไม่สนใจที่พรรค์นี้หรอก
ของจริงคือหลังจากนี้ต่างหาก
-------------
ตอนที่ 5 - เพลงของชู
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
ชู: กลับมาแล้ว
อ่า เหนื่อยจัง… ร่างอ่อนเปลี้ยไปหมด
เรย์จิ: ยินดีต้อนรับกลับครับ ชู กลับมาช้าอยู่นะครับ
ชู: เรียกแท็กซี่ในโตเกียวไม่ได้เลยน่ะสิ
ถึงสบตากับผมแล้วแต่แท็กซี่ก็ขับผ่านหน้าเฉยเลย
เรย์จิ: อาจจะเป็นเรื่องแปลกตาที่เห็นนักเรียนจะเรียกขึ้นแท็กซี่ก็ได้ครับ
เดี๋ยวผมจะไปเตรียมของเย็นๆ มาให้ทานครับ
ชู: วางให้ถึงในห้องผมเลยนะ
หลังจากนี้ผมจะเริ่มทำเพลงใหม่ละ
เรย์จิ: เข้าใจแล้วครับ
...อะ ชู มีอะไรตกอยู่ครับ
(... นามบัตร?)
ชู: น่าเกลียดจังเลย เรย์จิ อย่ามองเอาตามใจชอบสิ
เรย์จิ: … ขออภัยด้วยครับ
เรย์จิ: ทาดาโอมิ นายไปกับชูด้วยสินะ
เหมือนชูเริ่มอยากแต่งเพลงขึ้นมาแล้ว เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?
ทาดาโอมิ: นั่น… น่าจะเพราะได้ของเล่นชิ้นใหม่แล้ว ละมั้ง?
เรย์จิ: …?
ทาดาโอมิ: ผมได้เดินเล่นกับชูหลายที่เลย ชิโมคิตะซาว่า... แล้วก็ศาลาว่าการกรุงโตเกียว
อาหารในโรงอาหารศาลาว่าการอร่อยมากเลย ครั้งหน้าจะพาเรย์จิคุงไปด้วยกันนะ
เรย์จิ: เดี๋ยวก่อน ไปชิโมะคิตะซาว่ามางั้นหรอ…?
หรือว่า… จะไปเจอกับพวก Argonavis มา…
ทาดาโอมิ: อืม เจอคนที่ชื่อนานะโฮชิเร็นมาล่ะ แล้วก็มีอีกคนหนึ่ง
พอดีเขายุ่งกับช่วงลดราคาเลยไม่ได้ทักทายเลย
เรย์จิ: นานะโฮชิ เร็น หรอ…
(งั้นหรอ คนประเภทนั้นน่าจะถูกใจชูจริงๆ
แสดงว่าของเล่นชิ้นใหม่… แบบนี้เอง)
…
เรย์จิ: ชู ผมจะเข้าไปนะครับ
ชู: ฮืม♪ ฮืม♪ ฮืม♪
เรย์จิ: ผมวางเครื่องดื่มตรงนี้นะครับ
ชู: อะ เรย์จิ
ผมจะทำเพลงเสร็จวันพรุ่งนี้ ไปบอกทุกคนด้วยล่ะ
เรย์จิ: ค่อนข้าง… เร็วมากเลยครับ
ชู: ฮึๆ คิดว่าใครเป็นคนแต่งล่ะ?
เรย์จิ: เข้าใจแล้วครับ
ผมจะเตรียมจองสตูดิโอเพื่อซ้อมให้นะครับ
…
เรย์จิ: (สมแล้ว…)
(ความสามารถของชูไม่ใช่แค่ปากเปล่า เป็นอัจฉริยะไม่ผิด
การเอาชนะใน LR Fes ก็ไม่ใช่แค่การพูดจาท้าเท่านั้น)
(ชูที่แต่งเพลงต่อไป และขึ้นเป็นจุดสูงสุดของวงดนตรี
ท่านประธานก็ยินยอมรับศักยภาพของชูอย่างหลักเลี่ยงไม่ได้)
(ไลฟ์เดี่ยวแบบนี้ก็แค่ปฐมบทเท่านั้น แต่เพราะเป็นแรกเริ่มถึงได้สำคัญ
ต้องประสบความสำเร็จให้ได้…)
ทาดาโอมิ: ชูคุง กำลังจะแต่งเพลงเสร็จแล้วหรอ?
เรย์จิ: …!
อ๊ะ อา อะไรกัน อยู่ด้วยหรอ… อย่าทำให้ตกใจสิ
วันพรุ่งนี้น่าจะแต่งเพลงใหม่เสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ
ถ้าสำเร็จก็เพียงพอต่อการถูกอารมณ์แปรปรวนของชูปั่นป่วนแล้วล่ะ
ทาดาโอมิ: …
ขอผมถามอะไรหน่อยได้หรือไหมนะ?
เรย์จิ: อะไร?
ทาดาโอมิ: เรย์จิ ชอบเพลงของชูคุงหรอ?
เรย์จิ: … อะไร กะทันหันชะมัด หมายความว่ายังไง?
ทาดาโอมิ: หมายความตามตรงตัวเลย
ขอโทษนะ เป็นคำถามที่แปลกหรอ?
ผมคิดว่าเรย์จิคุงน่าจะลำบากมาก ไม่ว่าจะรวบรวมข้อมูลของวงดนตรีอื่นๆ หรือวิ่งเต้นอะไรก็ตาม เพื่อเพลงของชูคุงน่ะ
ก่อนหน้านี้ที่งีบหลับ ก็ส่งเสียงดูอึดอัดออกมาใช่มั้ย?
แสดงว่านายกำลังเหนื่อยอยู่รึเปล่า…
แถม ผมยังเห็นว่านายยอมวางบทบาทที่ตัวเองไม่ชอบเพื่อผลลัพธ์ที่ต้องการ
แสดงว่า นายสามารถทำได้ขนาดนั้นเพราะชอบเพลงของชูคุงหรือเปล่า น่ะ…
เรย์จิ: ….
… ชอบน่ะสิ
ถ้าไม่ใช่ ฉันคงสวมบทเลียนแบบอย่างนี้ไม่ได้หรอก
(จบบทที่ 1)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น