AAside official website: https://aaside.bushimo.jp
บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้นค่ะ
เราเลือกแปลภาษาถิ่นของตัวละครเป็นภาษากลางทั้งหมดนะคะ
คำเตือน
เนื้อหาอาจมีส่วนที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจได้ ควรใช้วิจารณญาณ
------
Band Story
εpsilonΦ บทที่ 4 (ครอบคลุมถึงตอน 5)
ไทม์ไลน์: หลังการประกาศผล Starting Live
ตอนที่ 1 - ชิโมะคิตะซาว่า
ทาดาโอมิ: การแสดงไลฟ์เดี่ยวของ εpsilonΦ ประสบความสำเร็จดี
ร่างกายทั้งตัว เร่าร้อนเหมือนมีอะไรปะทุอยู่ภายใน
เสียง และถ้อยคำ ค่อยๆ ล้นทะลักออกมา---
ในวันนั้น ภายในตัวผมได้ก่อกำเนิด “บางสิ่ง” ที่ไม่รู้จักขึ้นมา
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
ทาดาโอมิ: … ทำไมพวกเราที่ไม่เป็นปึกเป็นแผ่น
ถึงแสดงเสียงแบบนั้นออกมาได้นะ
คานาตะ: ไรอะๆ ช่างบทกลอนสุดๆ ไปเลย!
จู่ๆ เกิดไรขึ้นหรอ?
เรย์จิ: พูดถึงไลฟ์เดี่ยวเรอะ
ทาดาโอมิ: อื้ม… ผมคิดมาตลอดเลย ลืมไม่ลงเลยด้วย
ผมอยากรู้ว่านั่นมันคืออะไรกันแน่…
ผมอยากจะ พลิก “กล่องของเล่น” กลับ อย่างที่ชูคุงบอกอีกสักครั้งจัง
เรย์จิ: … เรื่องน่าประหลาดใจก็เกิดขึ้นได้แฮะ
ตามจริงแล้ว พวกเราน่าจะแค่เล่นเพลงในทำนองที่ไม่ประสานกันที่ชวนกระอักกระอ่วน
โดยไม่สนกฏเกณฑ์อะไรเฉยๆ ล่ะนะ
แต่ที่ไม่เป็นเช่นนั้น เพราะมีชูอยู่ด้วย
คานาตะ: หมายความว่าไงอะ?
เรย์จิ: ชูเป็นคนที่รวบรวมเสียงของพวกเรา
ในขณะที่เป็นนักร้องนำ ก็ทำหน้าที่เป็นดั่งวาทยากรชั้นเลิศด้วย
ทาดาโอมิ: ชูคุงน่ะหรอ…
คานาตะ: แบบนี้เอง~.... งี้เองๆ ....
เฮ้อ… เบื่อจังแฮะ…
เรย์จิ: นายนี่มัน… ฟังเรื่องที่คนอื่นเขาพูดจริงจังสักหน่อยจะได้มั้ย
คานาตะ: ก็ว่างจริงๆ นี่นา พี่ก็ออกไปไหนแล้วก็ไม่รู้
นี่รุ่นพี่คาราสุมะ พอจะมีเรื่องเล่าไรเด็ดๆ ให้ฟังบ้างปะ?
เรย์จิ: อย่ามายุ่งกับฉัน
แล้วก็เลิกกลิ้งไปมาในห้องนั่งเล่นด้วย ขวางหูขวางตา
คานาตะ: โหดจัง! คือว่าน้า หลังจบไลฟ์เดี่ยวแล้ว
รุ่นพี่คาราสุมะดูอารมณ์เสียขึ้นปะเนี่ย?
เรย์จิ: … ปกตินี่
คานาตะ: อารมณ์เสียจริงๆ อ่า! เลิกพาลใส่คนอื่นได้ม้ายอ่า!
(เสียงเปิดประตู)
คานาตะ: อ๊ะ กลับมาแล้วหรอชูคุง!
ไปชิโมะคิตะซาวะมาเนอะ สนุกมั้ย?
ชู: อะไร น่ารำคาญ… อย่ามาเข้าใกล้จะได้มั้ย
คานาตะ: อ้าวเอ๋ อารมณ์ไม่ดีหรอ?
โดนทิ้งรึเปล่านะ… ชูคุง น่าสงสารจัง
ชู: ขอบใจละกัน นายเถอะ
ขอให้ “พี่จ๋า” คนสำคัญ ไม่ถูกแย่งไปก็ดีนะ
คานาตะ: …... ต้องการจะบอกอะไร?
ชู: เห็นเขากำลังสนุกสนานอยู่ในร้านเครื่องดนตรีน่ะ
ชายที่อยู่ด้วยกันกับฮารุกะ รู้จักหน้าค่าตาอยู่ รู้สึกว่าจะเป็น---
[ ร้านเครื่องดนตรี ]
(เสียงกีตาร์)
ฮารุกะ: …?
ใครกัน… เล่นเสียงกากขนาดนี้…
… หมอนั่นเรอะ
…….. ชิ
(เสียงเดินไปหา)
ฮารุกะ: เฮ้ย เลิกเล่นซะ ห่วยชะมัด
มีฝีมือแค่นี้ยังกล้าจะมาเล่นที่นี่อีก..….
ยามาโตะ: ....? พูดกับฉัน?
ฮารุกะ: จะมีใครที่ไหนล่ะ
ยามาโตะ: ฉันได้รับอนุญาตจากเจ้าของร้านให้ลองเล่นได้ ไม่น่าจะมีปัญหา
ฮารุกะ: ฉันทนฟังแกเล่นไม่ได้ เสียงที่ออกมาน่ะ…
ไปหมกตัวเล่นในห้องคนเดียวซะไป
ยามาโตะ: ....?
ฮารุกะ: แก… ฟังที่ฉันพูดอยู่มั้ยเนี่ย?
…….เฮ้ย อะไรของแก…. อย่ามาจ้องกันสิวะ
ยามาโตะ: ....นึกออกแล้ว
นายคือคนที่เล่นไลฟ์บนถนนกับผู้ชายหัวเขียวนี่
ฮารุกะ: ...!
เห็น… ตอนนั้นด้วยเรอะ…
ยามาโตะ: คนที่โดดเด่นคือฝั่งหัวเขียว แต่ฝีมือแสดงของนายก็เก่งจริงๆ
ฮารุกะ: หา?
.... เดี๋ยวสิ นาย มือกีตาร์ฟูไรเรอะ?
ยามาโตะ: ใช่ ฉันชื่อสึบากิ ยามาโตะ จากฟูจินRIZING!
-------------
ตอนที่ 2 - เจ็บปวดทรมาน
[ ร้านเครื่องดนตรี ]
(เสียงกีตาร์)
ฮารุกะ: หา? ผิดแล้ว… ทำไมเล่นแบบนั้นฮะ
วาง Bridge Mute ยังไม่เป็นเลยรึไง
ยามาโตะ: ไม่มีปัญหา
ถ้าวางมือที่สายทั้งหมดเพื่อดึงริธึ่มแสดง Attack ออกมา ในภาพรวมจะพอไปได้กว่า
ฮารุกะ: … ของแบบนี้ไว้ค่อยพูดหลังจากได้พื้นฐานก่อนมั้ย
ลองเล่นแบบ Arpeggio ปล่อยสายที่ 3 กับ 4 และดีดเสียงออกมาดูสิ
(เสียงกีตาร์)
ฮารุกะ: … ชิ เอามานี่
(เสียงกีตาร์)
ยามาโตะ: …? เพลงนี้… เสียงนี่มัน…
นาย เป็นมือกีตาร์ของ Isoflavones เรอะ?
ฮารุกะ: หาา? ไอโซฟลา…? พูดอะไรของแกเนี่ย
อยากจะพูดว่า εpsilonΦ รึไง?
ยามาโตะ: อ้อ… ชื่อนั้นแหละ
ฮารุกะ: จะเริ่มตบมุกตั้งแต่ตรงไหนดีเนี่ย…
ว่าแต่พวกเราออกงานเฟสเหมือนกัน ไม่รู้ตัวเลยรึไง?
ยามาโตะ: ฉันจำหน้าคนไม่ค่อยถนัดน่ะ
ฮารุกะ: .... แต่ไม่ได้ลืมตอนที่เห็นฉันเล่นบนถนนไม่ใช่เรอะ
ยามาโตะ: นั่นเพราะฉันตะขิดตะขวงใจเองน่ะ
.... จริงด้วย ฉันมีเรื่องอยากถามนาย
นายมีฝีมือมากถึงขนาดนั้น แล้วทำไม?
ฮารุกะ: เรื่องอะไร…
ยามาโตะ: นายถึงดูทรมาน
ฮารุกะ: …!
ยามาโตะ: เพอร์ฟอแมนซ์ของหัวเขียวเป็นที่โดนใจของผู้ชม
เพราะทุกคนเห็นว่าหมอนั่นกำลังเล่นอย่างสนุกสนานน่ะ
นายเล่นแบบฝืนทนอย่างนั้น ส่งไปถึงใครไม่ได้หรอก
ฮารุกะ: จะบอกว่าให้ฉันยิ้มเหยาะแหยะแบบหมอนั่นรึไง?
ไม่ตลกนะว้อย… ฉันแตกต่างจากหมอนั่น
ยามาโตะ: นายยิ้มไม่ได้หรอ?
ฮารุกะ: หา? หน้าอย่างแกมาพูด…
ยามาโตะ: ตอนนี้ฉัน สนุกอยู่น่ะ
ฮารุกะ: ฮะ...?
ยามาโตะ: คนเราจะสนุก ไม่จำเป็นต้องยิ้มเสมอไป
ฮารุกะ: ไม่เข้าใจเลย…
ที่นายพูดมันมั่วซั่วไปหมดแล้วนะ…
ยามาโตะ: ฉันไม่คิดอย่างนั้น
ยามาโตะ: เพราะสนุกสนานกับเสียงเพลงถึงเป็นดนตรี *
คำพูดจากโวคอลฟูไรน่ะ
(*ดนตรี 音楽 จาก เสียง音และความสนุก楽しむ)
ยามาโตะ: ฉันก็ไม่รู้มาก่อนจนกระทั่งเจอหมอนั่น… เจอกับพวกนั้น
พอเข้าฟูไรมาแล้ว ดนตรีของฉันก็เปลี่ยนไป
นายเองก็สนุกกับเสียงด้วยซะสิ
ฮารุกะ: ....…
จะไปรู้เรอะ คุยกับนายไม่เห็นรู้เรื่อง…
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
ฮารุกะ: (สนุกกับเสียงเพลง? บ้าบออะไรกัน…)
(ฉันไม่ได้เล่นกีตาร์แค่เล่นๆ ฉันแตกต่างจากคนอื่น ฉัน… ตั้งอกตั้งใจ…)
…….
(... มาพูดตอนนี้ แล้วฉันจะสนุกกับมันได้ยังไงบ้างเล่า
ของแบบนั้น… ฉันทำไม่ไหวตั้งแต่แรกแล้ว…)
(ตัดฉาก)
เรย์จิ: คลิปการแสดง Starting Live?
ฮารุกะ: … เออ อย่างนายคงอัดเก็บไว้อยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ
บนเน็ตที่ดูได้เสียงก็ห่วยน่ะ
เรย์จิ: เอาของวันที่ 1 หรือ วันที่ 2 ล่ะ?
ฮารุกะ: … ขอดูของฟูไรก็พอ
เรย์จิ: เข้าใจล่ะ เดี๋ยวจะให้นายดู
แต่ว่านายที่มาสืบข้อมูลก่อน? ประหลาดจริงนะ
ฮารุกะ: เปล่านี่ ไม่ได้จะทำแบบนั้นหรอก…
(เสียงคลิ๊กเปิดเพลง)
เรย์จิ: … มือกีตาร์คนนี้ ฉันไม่นึกว่าจะเป็นคนที่นายสนใจนะ
ฮารุกะ: ฝีมือห่วยจริงๆ นั่นแหละ
คานาตะ: … ปากพูดแบบนั้น แต่สนอกสนใจมากๆ เลยนี่นา
(ให้ตายสิ พี่เนี่ย น่าจะเข็ดและเลิกกับการเล่นแสร้งเป็นเพื่อนกันได้แล้วนะ)
(อ๋า…. พี่ที่น่าสงสาร แบบนี้เดี๋ยวพี่ก็ทรมานอีกรอบน่ะสิ)
-------------
ตอนที่ 3 - คู่แข่ง
(ย้อนความ)
ฮารุกะ: คานาตะเนี่ยขี้แยจริงๆ เลย….
เลิกร้องได้แล้ว ฉัน… พี่ชาย(นี่จัง)อยู่กับนายแล้วนะ
คานาตะ: แม้ในตอนนี้ฉันก็ยังจำได้ ถึงมือที่ยื่นออกมาหาฉันในตอนนั้น
มือของฮีโร่ ที่คอยดึงฉันที่ร่างกายอ่อนแอ และมักติดอยู่แต่ในบ้านให้ออกมา
ฮารุกะ: คานาตะก็เข้าเรียนกวดวิชาเหมือนกัน…? แต่ว่า เปียโนเอง…
… เปล่านี่ ฉันไม่ได้ห้ามหรอก …
แต่ฉัน ยุ่งอยู่น่ะ คงช่วยคอยดูให้นายไม่ได้หรอกนะเข้าใจมั้ย
คานาตะ: ฉันหลงใหลมาโดยตลอด
แต่ไม่ใช่เพราะหลงใหล ถึงอยากจะเป็นฮีโร่
คานาตะ: ฉันอยากจะยืนอยู่เคียงข้างฮารุกะ
อยากจะให้ฮารุกะยอมรับในตัวฉัน ฉันอยากจะเป็นคนพิเศษของฮารุกะ
ฉันต้องการแค่นั้นจริงๆ ---
ฮารุกะ: ยังจะมาเลียนแบบฉันอีกรึไง… ถ้าแกทำ ฉันก็จะเลิก
....ช่วยบอกเหตุผลที งั้นเรอะ?
เฮอะ อย่างแกพูดจริงสิ…..
ก็แกทำทุกอย่างพังหมดเลยไงเล่า…. เกินทนแล้ว
อย่ามายุ่งกับฉันอีก
คานาตะ: (ถ้าอย่างนั้น ขอฉันทำตามใจตัวเองแล้วกันนะ
ก็ช่วยไม่ได้นี่ พี่ผิดเองที่หนีไปจากฉัน)
[ ปัจจุบัน ]
เรย์จิ: … ฮารุกะ จะไปไหน? อีกเดี๋ยวจะมีรถมารับแล้วนะ
ฮารุกะ: ฉันไม่ไป
คานาตะ: เอ๋ พี่เองก็กลับด้วยกันเถอะนะ
ที่กลับบ้านเราเป็นที่เดียวกันนี่
ฮารุกะ: อย่ามาแตะฉัน
(เสียงปัด)
คานาตะ: อ๋า ไปซะแล้ว พี่เนี่ย ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ
คานาตะ: .... เอาล่ะ ฉันเองก็ไปด้วยดีกว่า
ทาดาโอมิ: ไม่กลับหรอ?
คานาตะ: พอดีว่ามีธุระซะแล้วล่ะ
สำคัญมากๆ เลยด้วย เจอกันนะ!
ทาดาโอมิ: คานาตะคุง ดูสนุกจังเลยเนอะ
เรย์จิ: … ปวดหัวชะมัด
ชู คุณจงใจสุมไฟให้คานาตะเพราะรู้ว่าจะกลายเป็นแบบนี้หรือครับ?
ชู: น่าสนุกขึ้นมาแล้วสิ
คอยดูเลยว่าต่อไปจะลั่นเสียงดนตรีแบบไหนออกมา
[ ร้านเครื่องดนตรี ]
ฮารุกะ: ……
(เสียงกีตาร์)
ฮารุกะ: …… เฮอะ เสียงห่วยชะมัดยาด
(เสียงเดิน)
ฮารุกะ: ยังเล่นอยู่อีกเรอะ
ยามาโตะ: มือกีตาร์เอปอะไรสักอย่าง
ฮารุกะ: ชิ เลิกเรียกแบบนั้นได้แล้ว …. ฉันชื่อ นิโจ ฮารุกะ
ยามาโตะ: หรอ งั้นนิโจ มาจังหวะเหมาะพอดี
ฉันมีเรื่องอยากถามนาย
ฮารุกะ: อะไรล่ะ
ยามาโตะ: อาโออิ… ฉันเล่าเรื่องของนายให้มือทรอมโบนฟูไร
แต่โดนโกรธใส่ว่าใช่เรื่องมาญาติดีกับคู่แข่งรึไง น่ะ
พวกเราเป็นคู่แข่งกันหรอ?
ฮารุกะ: นาย… จู่ๆ มาพูดอะไร…?
ไม่ขนลุกรึไง
ยามาโตะ: ขนลุกหรอ? ตอนนี้ฉันเหงื่อตกเพราะร้อนมากกว่า
ฮารุกะ: ก็บอกว่า…. อาา หมอนี่ อะไรของแกวะ….
ไม่เข้าใจหัวนายเลยจริงๆ...
พอคุยกับนายแล้ว
เห็นตัวเองที่มัวแต่จู้จี้จุกจิกกับเรื่องน่าเบื่อก็ดูโง่ขึ้นมาเลย
คานาตะ: อ๊ะ พี่!
ฮารุกะ: !?
คานาตะ: อะฮะฮะ พี่อยู่ที่นี่จริงด้วย
ยามาโตะ: นายคือ…
คานาตะ: สวัสดีๆ ดีคร้าบ! คานะจังครับผม!
ขอบคุณที่ช่วยดูแลพี่เสมอมา~... ว่าไปนั่น!
-------------
ตอนที่ 4 - ความคิดที่ไม่สั่นคลอน
[ ร้านเครื่องดนตรี ]
ฮารุกะ: แก…… มาทำอะไรที่นี่…..
คานาตะ: อ๊ะ ถามงี้หรอ?
ฉันอยากมาทักทายเพื่อนคนใหม่ของพี่เท่านั้นเอง!
ฮารุกะ: …… อย่ามาจุ้นจ้านสิวะ! กลับไปซะ!!
คานาตะ: ชู่… อย่าสิพี่ คนอื่นที่ร้านเขาเดือดร้อนกันนะ?
ยามาโตะ: หัวเขียว… คนที่เล่นไลฟ์บนถนนกับนิโจนี่
มือเบสเอปอะไรสักอย่างสินะ
คานาตะ: εpsilonΦ สิ~ ฉันนิโจ คานาตะ!
ดูตอนเราไลฟ์บนถนนด้วย เขินขึ้นมาแล้วสิ
ยามาโตะ: แล้ว นิโจคนน้องมีธุระอะไรหรอ?
ฮารุกะ: สึบากิ ไม่จำเป็นต้องฟังที่หมอนี่พูด
คานาตะ: แรงจังเลยพี่ พูดงั้นได้ไงกัน?
ฮารุกะ: … กลับล่ะ
คานาตะ: เอ๋? รอก่อนสิ พี่!
ฮารุกะ: ก็บอกว่าอย่ามาแตะต้องตัวฉัน!!
(เสียงปัด)
คานาตะ: จะ เจ็บจังเลย… พี่เนี่ยน้า…
พอไม่พอใจอะไรแล้วมือชอบไปก่อนทุกที
คานาตะ: เพราะทำตัวแบบนี้
วงดนตรีที่พี่เคยอยู่เลยมีปัญหากันนี่นา
บักกี้ก็ตกใจเหมือนกันนา?
ฮารุกะ: …! แก...ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่…
คานาตะ: อีกเดี๋ยวจะถึงการแสดงเฟสรอบจริงแล้วนี่?
ถ้าพี่ไปทำอะไรมือกีตาร์วงอื่น จะแย่เอานะ
คานาตะ: เมื่อกี้ที่พี่ตีฉัน ฉันไม่เป็นไรหรอก…
อ๊ะ แต่บักกี้ไหวไหม? ไม่โดนพี่ทำอะไรใช่มั้ย?
ยามาโตะ: …
คานาตะ: บักกี้ ฟังอยู่มั้ย?
ยามาโตะ: …?
ฉันไม่ได้ชื่อบักกี้ สึบากิ ยามาโตะต่างหาก
คานาตะ: ห๊า? ตรงนั้นเลยรึไง… อื๋อ อื้มม โทษน้าๆ
เผลอตั้งชื่อเล่นให้เฉยเลย
ก็ชื่อสึบากิ เลยเป็นบักกี้ น่ารักใช่ป่าว?
ยามาโตะ: ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ฉันไม่มีปัญหา
ยามาโตะ: ปัญหาภายในวงดนตรีไม่ใช่เรื่องประหลาดขนาดนั้น
ในฟูไรก็เป็นกันบ่อยๆ
ไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นสิ อาโออิถึงจะเป็นห่วง
คานาตะ: ฟูไรเนอะ…
ไม่อยากให้เหมารวมว่าเหมือนกันเลยน้า
คานาตะ: งั้นพูดตรงๆ เลย น่าจะดีกว่าอะเนอะ
ที่จะบอกก็คือ อย่าเข้าใกล้ตัวพี่เลยจะดีกว่าน่ะ
คำแนะนำหวังดีจากใจฉันเลย
คานาตะ: ก็พี่น่ะ ชอบทำปลีกวิเวกคนเดียวแม้แต่ที่โรงเรียนด้วยอะนะ....
อ๊ะ ที่พูดนี่ฉันไม่ได้ตั้งแง่ร้ายกับพี่หรอกนะ?
ฮารุกะ: แก….. พอหุบปากหน่อยก็พูดเองเออเองตามใจชอบ….
ยามาโตะ: … ดูเหมือนว่า นิโจที่นิโจคนน้องพูด กับนิโจที่ฉันรู้จัก เป็นคนละคนกันเลยนะ
ฮารุกะ & คานาตะ: ……. หา?
ยามาโตะ: ชายที่มีฝีมือขนาดนั้น
พอรู้ว่าเป็นเด็กม.ปลายแล้วฉันตกใจเลยล่ะ
รู้เลยว่าจริงจังกับมันขนาดไหน พยายามกับมันมากขนาดไหน
ยามาโตะ: ถ้าจะมีปัญหาที่อะไร
ก็ติดแค่เรื่องที่เล่นอย่างทรมานเท่านั้นแหละ
ฮารุกะ: …………
…. อาจจะไม่ ….. ทรมานแล้วก็ได้
ยามาโตะ: …? พูดอีกรอบได้มั้ย
ฮารุกะ: ก็บอกว่า… เรียนรู้ตามไอ้โง่ที่ไหนสักคนก็ไม่แย่เท่าไหร่ แค่นั้นแหละ
ยามาโตะ: …? ถึงขนาดต้องเรียนรู้จากไอ้โง่เลยหรอ?
เลิกทำน่าจะดีกว่ารึเปล่า
ฮารุกะ: แกนี่น้า… ให้ตายสิ
คนในฟูไรก็คงเหนื่อยแย่เลยล่ะมั้ง…..
คานาตะ: อะไรเนี่ย… ไม่เห็นจะเข้าใจเลย....
ฮารุกะ: …
ฮารุกะ: แล้วเจอกัน สึบากิ ต่อไป… คงเป็นบนเวทีเฟสล่ะนะ
…. เป็นคู่แข่งกันไม่ใช่เรอะ อย่ามาเล่นอะไรงั่งๆ อีกล่ะ
ยามาโตะ: อืม
คานาตะ: หา…? คู่แข่ง…?
-------------
ตอนที่ 5 - งานอดิเรกแสนเลว
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
(เสียงเปิดประตูดัง)
เรย์จิ: … หืม? กลับมาด้วยกันเรอะ?
ลมอะไรพัดมาละเนี่ย?
คานาตะ: พี่ เดี๋ยวสิ!
ฮารุกะ: หนวกหู…
คานาตะ: ทำไมถึงไปยุ่งอะไรกับคนพรรค์นั้นล่ะ?
พี่ก็ได้ยินเสียงดนตรีห่วยๆ ของหมอนั่นแล้วนี่
ฮารุกะ: …
คานาตะ: ไหนพี่ยังจะบอกว่าเป็นคู่แข่งด้วยเนี่ย?
ตลกไม่ขำเลยนะ
คานาตะ: เดี๋ยวไม่นานเขาก็จะห่างจากพี่ไปเองนะ
ที่ผ่านมาก็เป็นแบบนั้นนี่
คานาตะ: นี่ พี่ก็คิดเหมือนกันใช่มั้ย?
ฮารุกะ: …
คานาตะ: จริงสิ! งั้นฉันฝึกเล่นกีตาร์ด้วยนะ!
ฮารุกะ: … ฮะ?
คานาตะ: ไม่รู้ว่าจะเล่นได้เหมือนกับพี่รึเปล่า
แต่ฉัน จะพยายามนะ… เพราะงั้น---
ฮารุกะ: อย่ามาล้อเล่นกันนะว้อย!!
ฮารุกะ: เบสสำหรับแกเป็นแค่นั้นรึไง…
เป็นแค่อุปกรณ์ที่ไว้ทิ่มแทงเล่นงานฉันอย่างนั้นรึไงห๊า!
คานาตะ: .... ถ้าฉันพูดว่าใช่แล้วจะยังไง?
ฮารุกะ: ….
ฉันไม่เข้าใจเลยว่าแกต้องการจะทำอะไรกันแน่…
ฮารุกะ: ตั้งแต่เด็กแกก็เป็นอย่างนี้
มาป้วนเปี้ยนตามหลังฉัน ไล่ตามฉัน…
ฮารุกะ: เอาแต่เลียนแบบไม่มีหัวคิด แกมันไม่มี “ความเป็นตัวแก” เลยสักนิด
คนที่ไม่จำเป็นคือแกต่างหาก…...!
คานาตะ: .........หา?
เรย์จิ: … พอแค่นั้น
ฮารุกะก็พูดแรงเกินไปแล้ว
ชู: ทำไมไปห้ามล่ะเนี่ย
เรย์จิเนี่ย เป็นชายที่น่าเบื่อเหมือนเคยเลยนะ
เรย์จิ: ชู? กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่หรือครับ
… ทาดาโอมิก็มาด้วยกันสินะ
ทาดาโอมิ: อืม กลับมาแล้ว เรย์จิคุง ฮารุกะคุงกับคานาตะคุงด้วยนะ
ชู: พอกลับมาแล้วเห็นกำลังทำเรื่องสนุกๆ อยู่เลยเผลอมองเข้าละน้า
จะต่อก็ไม่ว่านะ?
ฮารุกะ: …. ชิ ไม่ใช่ละครลิงโชว์ให้ใครดูนะเว้ย
(เสียงเดินออก)
คานาตะ: .....
(เสียงเดินออก)
เรย์จิ: เดี๋ยวก่อน จะไปไหน---
ชู: ปล่อยเขาไปเถอะ
เรย์จิ: แต่ว่า…
ชู: ก็บอกแล้วไง
ฮารุกะกับคานาตะน่ะ ยิ่งคานกันมากเท่าไหร่ยิ่งเล่นเสียงดนตรีที่ดีออกมามากเท่านั้น
ชู: ได้เห็นสีหน้าแบบนั้นของคานาตะด้วยสิ
เอาความสบายๆ ที่ผ่านมาไปไว้ไหนกันน้า
ชู: ไหนจะได้เห็นสีหน้าตกอกตกใจของพี่ชายคนนั้นด้วย
แสดงเฟสรอบจริง น่าจะมีเรื่องสนุกๆ ให้ชมกันล่ะ
เรย์จิ: ดีใจด้วยนะครับ
ชู: โกหกหน้าตายเลยนะ
เสียอารมณ์หมด…
เรย์จิ: ขออภัยด้วยครับ
ผมมีเรื่องต้องทำอยู่ ขอตัวเท่านี้นะครับ
(เสียงเดินออก)
ทาดาโอมิ: ……. คนที่มีอะไรในใจ
ดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่ฮารุกะคุงกับคานาตะคุงเนอะ
ปล่อยเรย์จิคุงไว้จะดีหรอ?
ชู: ดีสิ กระจัดกระจายมากยิ่งดี
บรรเลงดนตรีที่พังทลาย ให้เหมาะสมกับพวกเรามากซะให้พอ
ทาดาโอมิ: เพราะฉะนั้น… ถึงทำลาย....
สักวันผมจะเป็นเหมือนชูคุงได้มั้ยนะ
ชู: ไม่ใช่แค่ทำลายก็พอ ต้องทำลายอย่างมีชั้นเชิงด้วยนะ
เพราะเป็นผมถึงทำได้ เด็กดี ห้ามลอกเลียนแบบนะ
ทาดาโอมิ: งี้เอง…….
ชู: ตั้งตารอดูเฟสรอบจริงเลยล่ะ
ไม่ใช่เป็นเพียงระดับเหมือนตอนไลฟ์เดี่ยว
อยากเห็นดนตรีที่มากกว่านั้น อยากเห็นสิ่งที่อยู่ถัดจากนั้นไปอีกมั้ยล่ะ?
ทาดาโอมิ: ผมอยากเห็นนะ
ชู: ดีเลยๆ งั้นผม จะพยายามเต็มที่เลยน้า
ชู: พี่ชายคนนั้น และพวกผมจะมีสภาพยังไง
คอยดูเลยล่ะ
(จบบทที่ 4)
