KimiSute (Kimi ga mita Stage e)
official website: https://kimisute-game.jp
- ภายในเนื้อเรื่องอาจจะมีบทสนทนาของผู้เล่นในบทบาท Assistant Producer (ขออนุญาตย่อว่า AP) แม้จะไม่มีการระบุเพศไว้ แต่เนื่องจากมีการใช้คำพูดสุภาพ เลยจะขอลงท้ายเป็น ‘ครับ/ค่ะ’ ด้วยเช่นกัน
- หากมีตัวละครที่พูดภาษาถิ่น เราจะขอปรับเป็นภาษากลางเนื่องจากไม่มีความเชี่ยวชาญมากพอ
- บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้น
------
Card Story
SSR - Kurama Tadaomi [อารมณ์ความรู้สึกใหม่]
อารมณ์ความรู้สึกใหม่ --- Verse ---
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
ทาดาโอมิ: ฮารุกะคุง กำลังเมนเทนกีต้าร์อยู่เหรอ?
เห็นนายดูแลอย่างถนุถนอมเสมอเลย เก่งจังเลยนะ
ฮารุกะ: ไอ้เรื่องนี้ก็ธรรมดานี่
ไม่ใช่เรื่องที่น่าชมอะไรนักหรอก
ทาดาโอมิ: อย่างนั้นเหรอ
แสดงว่านายให้ความสำคัญกับกีต้าร์ตัวนั้นสินะ
ฮารุกะ: อา
สำหรับฉันแล้ว เจ้านี่…… เปล่า ไม่มีอะไร
ฮารุกะ: รุ่นพี่คุรามะเอง
แค่เรื่องเมนเทนเครื่องดนตรี ก็ทำเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ
ทาดาโอมิ: อืม แต่ผมไม่ได้ทำด้วยเหตุผลว่าสำคัญหรืออะไรหรอก
อารมณ์ประมาณว่า เพราะถูกสอนมาว่าให้ทำอย่างนั้น ละมั้งนะ
ฮารุกะ: ไม่มีความรู้สึกอะไรกับเครื่องดนตรีของตัวเองเลยงั้นสิ
ทาดาโอมิ: อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้
ในสมัยเด็ก ผมเริ่มร่ำเรียนเปียโนจากการแนะนำของพ่อแม่
ไม่ได้คิดว่าอยากจะเล่นมันเป็นพิเศษ อะไรอย่างนั้นเลย
ทาดาโอมิ: ซินธิไซเซอร์เอง ก็เพราะถนัดเลยรับตำแหน่งนี้มา ประมาณนี้ละนะ
สามารถทำประโยชน์กับตัววงดนตรีได้ด้วย
ฮารุกะ: ……หมายถึง เล่นไปได้เรื่อย ๆ ตามสภาพ อย่างนั้นเรอะ?
ทาดาโอมิ: นั่นสินะ ผมก็ไม่เคยคิดจริงจังว่าตัวเองจะชอบหรือจะเกลียด
ทั้งเปียโนทั้งซินธิไซเซอร์เลย
ฮารุกะ: มันเป็นเรื่องที่คิดได้แค่นั้น แล้วจะเล่นเก่งได้ถึงขนาดนี้เชียวเรอะ?
ถ้านายยังเล่นต่อไปได้แม้แต่ในตอนนี้ ไม่ใช่ว่าเพราะชอบรึไง
ทาดาโอมิ: ผมไม่ค่อยเข้าใจหรอก
เพราะผมไม่เคยใส่ใจว่าตัวเองคิดยังไงกับเครื่องดนตรีน่ะ
ทาดาโอมิ: แต่ว่า ที่ผมสามารถเล่นได้เป็นระยะเวลานาน
เพราะความรู้สึกจำพวกนั้นผลิดอกออกมาได้เหมือนกันนี่เนอะ
ทาดาโอมิ: ขอบใจที่ช่วยสอนให้ผมนะ
อารมณ์ความรู้สึกใหม่ --- Bridge ---
[ สวนสาธารณะ (เย็น) ]
เรย์จิ: ทาดาโอมิ เป็นอะไรไป มายืนทื่ออะไรอยู่ตรงนี้
หรือว่าจะสังเกตการณ์มนุษย์อีกงั้นรึ?
ทาดาโอมิ: อื้ม เผลอสังเกตการณ์จนหมกมุ่นจนได้
ทาดาโอมิ: ผมเห็นคู่รักทะเลาะกันแหละ
น่าสนใจมาก ๆ เลย
เรย์จิ: …… พวกที่ทะเลาะกันในสวนสาธารณะดูไม่ดีก็จริง
แต่เจ้าตัวคงไม่อยากให้คนอื่นมาเห็นด้วย
ครั้งต่อไปก็อย่าไปทำละ
ทาดาโอมิ: งั้นเหรอ ผมจะระวังนะ
ทาดาโอมิ: แต่ว่า น่าแปลกจังเลย
ทำไมทุกคนถึงมีการทะเลาะเบาะแว้งกันนะ
ถ้าเกลียดกัน ก็แยกทางกันก็พอนี่
เรย์จิ: เพราะมีความรู้สึกชอบให้อีกฝ่ายมากพอ
ความสัมพันธ์ก็เลยยุ่งยากขึ้นไม่ใช่รึไง
ทาดาโอมิ: อย่างนี้นี่เอง
……เมื่อกี้ พอพูดถึง “ความชอบ” ผมเลยนึกขึ้นมาได้
ทาดาโอมิ: ตอนที่คุยกับฮารุกะคุง เขาบอกว่า
ที่ผมเล่นเปียโนมาอย่างต่อเนื่องได้ ไม่ใช่เพราะว่าชอบรึไง น่ะ
คิดว่ายังไงเหรอ?
เรย์จิ: แล้วไม่ใช่เรอะ?
ทาดาโอมิ: ถ้าเป็นอย่างนั้น จะกลายเป็นว่าผมเล่นวงดนตรีต่อไป
เพราะว่าผมชอบรึเปล่านะ ผมแค่เข้าวงเพราะถูกชวนมาเท่านั้นเอง
เรย์จิ: ไม่ว่าสาเหตุที่เริ่มเล่นจะเป็นยังไง
แต่ที่นายอยู่ตรงนี้ในเวลานี้ เป็นเพราะความรู้สึกนึกคิดของนายเอง
เรย์จิ: จะชอบหรือไม่นั้นเป็นสิ่งมีแต่เจ้าตัวที่จะเข้าใจได้
แต่เรื่องที่นายเลือกเล่นดนตรีต่อไป คือความจริงนี่
ทาดาโอมิ: ตัวผม เป็นคนเลือกเอง……?
ทาดาโอมิ: เป็นอย่างนั้นเหรอ?
……อืม แต่ว่า อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะ
อารมณ์ความรู้สึกใหม่ --- Chorus ---
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
ทาดาโอมิ: เอ๋ คานาตะคุง นั่นเสื้อเชิ้ตของโรงเรียนมัธยมปลายใช่มั้ย
ถือของฮารุกะคุงไว้ด้วย มีอะไรเหรอ?
คานาตะ: อ๋า~ พอดีฉันลืมเอาเสื้อของตัวเองไปซักผ้าน่ะ
ส่วนของพี่ เห็นเสื้อตากแห้งไว้พอดี เลยยืมมาซะเลยน่ะ!
ฮารุกะ: หา? แก ทำตัวให้มันดี ๆ สิวะ!
บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามากวนตีนกัน!
ทาดาโอมิ: (คานาตะคุง สุดยอดเลย
ควรจะรู้อยู่แล้วว่าฮารุกะคุงจะต้องโกรธ
แต่ดูเหมือนอยากให้เขาเอาใจตัวเองจนไม่มีทางเลือกเลย)
ชู: เอะอะโวยวายอะไรกัน
ฮารุกะ ให้ยืมนิดยืมหน่อยจะเป็นอะไรไป
นายเป็นพี่จ๋านี่
ฮารุกะ: ชิ…… พอเป็นเรื่องคนอื่นแล้วมาพูดจาตามใจชอบ
เรย์จิ: ชู ขอรบกวนเล็กน้อยได้ไหมครับ
เรื่องภาพวิดิทัศน์ที่จะฉายบนไลฟ์ครั้งถัดไป
มีการติดต่อจากคุณโซซุยว่าใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้วครับ
ชู: อา ไอ้นั่นสินะ ผมไม่เอาแล้ว
พอดีผมคิดจะใส่ Arrange ใหม่ในเพลง
ถ้าใส่ไปแล้วจะทำให้ไม่เข้ากันกับลำดับการแสดงที่คิดกันมาแล้วน่ะสิ
เรย์จิ: หรือว่าจะปรับเปลี่ยนการแสดงใหม่อีกครั้ง หรือครับ
ถ้าปรับในตอนนี้ ตารางจะ……
ชู: อะไร หรือว่าจะบ่นกับการตัดสินใจของผม?
เรย์จิไม่อยากจะทำให้ไลฟ์มันดีขึ้นหรือไง?
เรย์จิ: …… เปล่าครับ
ทาดาโอมิ: (......ผมดูสมาชิก εpsilonΦ ทุกคนไม่เคยเบื่อเลย
เพราะว่าทุกคน มีอารมณ์ความรู้สึกที่รุนแรงอยู่กับตัว)
ทาดาโอมิ: (สนุกยิ่งกว่าการสังเกตการณ์มนุษย์ภายในเมืองเสียอีก
หลังจากนี้ ผมก็อยากอยู่กับทุกคนต่อไปจังเลย)
เรย์จิ: ทาดาโอมิ?
เป็นอะไรไป?
ทาดาโอมิ: เปล่า
แค่รู้สึกว่าต้องขอบคุณชูคุงจริง ๆ น่ะ
ชู: อะไรเนี่ย จู่ ๆ มาพูดอะไรอีก?
ทาดาโอมิ: นี่เป็นเรื่องที่ผมคิดอยู่เสมอนะ
ขอบใจนะ ที่ชวนผมมาอยู่ที่นี่
(จบ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น