KimiSute (Kimi ga mita Stage e)
official website: https://kimisute-game.jp
- ภายในเนื้อเรื่องอาจจะมีบทสนทนาของผู้เล่นในบทบาท Assistant Producer (ขออนุญาตย่อว่า AP) แม้จะไม่มีการระบุเพศไว้ แต่เนื่องจากมีการใช้คำพูดสุภาพ เลยจะขอลงท้ายเป็น ‘ครับ/ค่ะ’ ด้วยเช่นกัน
- หากมีตัวละครที่พูดภาษาถิ่น เราจะขอปรับเป็นภาษากลางเนื่องจากไม่มีความเชี่ยวชาญมากพอ
- บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้น
------
Event Story
εpsilonΦ & Fujin RIZING: พีชผลิสะพรั่ง (Touka Ranman)
ประเด็นที่น่าสนใจ: ความสัมพันธ์ระหว่างคานาตะที่มีต่อยามาโตะ ยามาโตะที่มีต่อนิโจ
พีชผลิสะพรั่ง --- ตอนที่ 1
[ ห้องประชุม ]
คานาตะ: ขอบคุณที่เหน็ดเหนื่อยน้า~ นี่ ๆ
งานส่วนของวันนี้หมดแล้วใช่ม้า?
คานาตะ: ไหน ๆ ก็ได้มาเมืองไมฮามะ*แล้ว
ไปแวะเที่ยวไชน่าทาวน์กันมั้ย? จากนี่แปบเดียวถึงด้วย!
เรย์จิ: ถ้านายอยากก็ไปได้ตามใจชอบเลย……
แต่ว่า ชูคิดว่าอย่างไรครับ?
ผมเรียกรถมารับแล้วน่ะครับ
ชู: จะให้ไปที่ไหนผมไม่ว่าอะไรหรอก
คานาตะ: ไปด้วยกันทุกคนเลยจะดีกว่าน้า---!
แน่นอนว่าพี่ก็ต้องไปด้วยนะ!
ฮารุกะ: เฮ้ย อย่ามาคิดเองเออเอง
คานาตะ: จะว่าไป ฉันเห็นว่าที่ไชน่าทาวน์
มีพวกซอฟท์ครีมอันนิง** รสชาชายด้วยนะ
ฮารุกะ: ……
ทาดาโอมิ: มีอย่างนั้นด้วย น่าอร่อยจังเนอะ
ชู: หืม เอาเถอะ จะยังไงก็ช่าง
ถ้าจะไปกัน ก็รีบ ๆ ไปกันเถอะ
(ตัดภาพ)
ทาดาโอมิ: ว้าว….. มีผู้คนอยู่มากเลย
ชู: คึกครื้นใหญ่โตเชียวละ ทุกคนคงจะว่างเสียน่าดู
ไม่ใช่แค่ผู้คน แต่ร้านรวงก็เยอะด้วยละนะ
คานาตะ: อ๊ะ! มีขายเสี่ยวหลงเปาด้วย! ไปซื้อกันมั้ย?
ทาดาโอมิ: มีคนที่ซื้อแล้วยืนทานอยู่หน้าร้านเยอะแยะเลยเนอะ
คานาตะ: นั่นแหละคือสัมผัสรสชาติที่แท้จริงของไชน่าทาวน์เลยนี่?
ชู: ผมไม่เอากับการยืนกินด้วยหรอก ไม่มีร้านที่จองได้เลยเหรอ?
เรย์จิ: อย่าได้เป็นห่วงไปครับ เมื่อสักครู่
ผมได้จองร้านอาหารที่มีรีวิวว่าอร่อยไว้แล้วครับ
เรย์จิ: ชู ทางนี้ครับ
คานาตะ: เอ๋ เดี๋ยวซี่!
สนุกกับการเดินกินกันหน่อย! พี่เองก็คิดงั้นใช่ม้า?
คานาตะ: ……อ้าว พี่ล่ะ!?
ทาดาโอมิ: ผมเห็นเขาเดินไปทางนู้นแน่ะ
คานาตะ: หนีไปได้ซะแล้ว!! ฉันอยากกินอะไร ๆ ด้วยกันกับพี่แท้ ๆ!
คานาตะ: เดี๋ยวฉันไปตามจับตัวพี่มานะ!
(ตัดภาพ)
ฮารุกะ: (ฉันอยากกินแล้วกลับก่อนที่ไอ้นั่นจะมาเห็นเข้า)
ฮารุกะ: (..........ซอฟท์ครีมอันนิงอยู่ตรงไหนกัน?)
ยามาโตะ: นิโจ
ฮารุกะ: หา!? นาย ทำไมถึงอยู่ที่นี่……
ยามาโตะ: พอดีเลย จริง ๆ แล้ว---
*เมืองไมฮามะ = เมืองในจังหวัดคานากาว่า สถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อเรื่องเมืองท่าและไชน่าทาวน์
**อันนิง = เมล็ดถั่วชนิดหนึ่ง
พีชผลิสะพรั่ง --- ตอนที่ 2
[ ไชน่าทาวน์ ]
ฟูตะ: เอ๋? ยามาโตะไม่อยู่แล้ว!
มิซากิ: หลงทางอีกแล้วเรอะ!?
โคเฮย์: เมื่อกี้นี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลยใช่มั้ย?
อาโออิ: ผมจะลองโทรดูนะ ถึงคิดว่าไม่น่าจะโทรติดก็เถอะ……
อาโออิ: ไม่ติดจริง ๆ ด้วย คงจะแบตหมดอีกตามเคย
มิซากิ: ต่อให้พูดอีกกี่ครั้ง หมอนั่นก็ไม่เคยเรียนรู้อะไรเล้ย!
โคเฮย์: ถ้าหากพลัดหลงกัน ฉันบอกไปว่าให้ไปเจอกัน
ตรงเสาประตูที่ใหญ่ที่สุด……
มิซากิ: สำหรับหมอนั่น เรื่องนั้นคงจะไม่ไหวละม้าง!?
ที่นี่มีแต่เสาประตูเหมือน ๆ กันทั้งนั้น
ฟูตะ: ถ้าเดินไปเรื่อย ๆ ก็ต้องเจอกันได้แน่!
อยากจะเจอกันไว ๆ แล้วสนุกด้วยกันจัง
อาโออิ: นั่นสินะ เอาเป็นว่าเดินไปพร้อมกับตามหาด้วยกันเถอะ
(ตัดภาพ)
ยามาโตะ: พอดีฉันมาเที่ยวกับสมาชิกในวง แต่ดูเหมือนว่า
พวกนั้นจะหลงทางกัน นายเจอพวกนั้นบ้างหรือเปล่า?
ฮารุกะ: ฝั่งที่หลงทาง ต้องเป็นนายแหง ๆ……
ยามาโตะ: ถ้านายไม่เจอก็ไม่เป็นไร
เพราะเรากำหนดไว้แล้วว่าให้ไปเจอกันที่เสาประตูนี้---
ยามาโตะ: หืม……? ทำไมตรงนี้ถึงมีเสาประตูอื่นได้ล่ะ?
ฮารุกะ: ถามฉันไป ฉันก็ไม่รู้ด้วยหรอก
ยามาโตะ: หรือว่าที่นี่
เสาประตูจะถูกสับเปลี่ยนกันตามเวลาอย่างนั้นเหรอ?
ฮารุกะ: (......หมอนี่ ไหวปะวะ?)
ยามาโตะ: จะว่าไป นิโจก็หลงทางเหรอ?
ฮารุกะ: ไม่ใช่เว้ย อย่าเอาฉันไปรวมกับนาย
ฉันแวะมาหลังจากจบงานต่างหาก
ยามาโตะ: สุดยอดแฮะ แวะผ่านถนนแบบนี้ด้วยเหรอ
ฮารุกะ: แค่บังเอิญว่าที่ประชุมอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้เท่านั้นละ
งั้นลาละ ฉันต้องไปก่อน
ยามาโตะ: ฉันก็จะไปหาพวกนั้นด้วยเหมือนกัน
วิธีนี้น่าจะเร็วกว่าไปตามหาเสาประตูละนะ
ยามาโตะ: ศูนย์กลางของไชน่าทาวน์……
ยามาโตะ: ฝั่งนั้นสินะ
ฮารุกะ: ไม่ใช่ ผิดแล้ว นั่นฝั่งตรงข้าม
ยามาโตะ: งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้น ฝั่งนั้นคือฝั่งที่ถูกสินะ
ฮารุกะ: แกนี่มัน……!
ฮารุกะ: ชิ…… บอกมาซะว่าที่นัดเจอคือตรงไหน
ฉันจะพาไป
(ตัดภาพ)
คานาตะ: ที่อยู่ตรงนั้นนี่มัน พี่กับบักกี้……?
คานาตะ: (ทั้งสองคนจะไปที่ไหนกัน?
แพลนเที่ยวสนุกที่ไชน่าทาวน์กับพี่เดี๋ยวก็ล้มไม่เป็นท่าพอดี)
คานาตะ: (พี่เนี่ยก็เป็นพี่จริง ๆ เลย คิดจะทิ้งฉันไว้
แล้วไปสนิทสนมกับหมอนั่นเหรอ? คิดจะทำอย่างนั้นสินะ หืม……?)
พีชผลิสะพรั่ง --- ตอนที่ 3
[ ไชน่าทาวน์ ]
ยามาโตะ: นิโจ นายคิดว่าถ้าคนเราหิว จะไม่สามารถตามหาคนได้ใช่มั้ย?
ฮารุกะ: จู่ ๆ ถามไม่มีปี่มีขลุ่ยอีกแล้ว…… ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมาหิวไม่ใช่เรอะ
ยามาโตะ: ฉันว่ากินข้าวก็ดีนะ ฉันได้กลิ่นหอมน่าอร่อยที่เตนท์ขายนั่น
ฮารุกะ: ฟังหน่อยสิวะ!
คานาตะ: อะอ้าว~? พี่กับบักกี้นี่!
ฮารุกะ: ……ชิ
นี่พี่ หรือว่าไปนัดพบอะไรกับบักกี้ตรงนี้เหรอ?
ถ้าใช่ก็บอกฉันบ้างหน่อยก็ดีน้า~
ยามาโตะ: เปล่า ฉันไม่ได้นัดอะไรเป็นพิเศษ
แค่บังเอิญเจอกันน่ะ
คานาตะ: เห งั้น ๆ บักกี้ ไหน ๆ ก็ได้เจอกันแล้ว
ขอฉันไปเดินเล่นรอบไชน่าทาวน์ด้วยกันหน่อยสิ! เนอะ คิดว่าไง?
ฮารุกะ: ……สึบากิ ปล่อยหมอนี่ไปจะดีกว่า
ยามาโตะ: ทำไมล่ะ? ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ
ยามาโตะ: เราคิดว่ากำลังจะเดินรอบไชน่าทาวน์
เพื่อค้นหาฟูไรทุกคนอยู่พอดีด้วยนี่
คานาตะ: เอ๋~! บักกี้หลงทางอยู่เหรอ?
แย่เลยสิ ฉันช่วยหาด้วยอีกแรงนะ!
ยามาโตะ: ได้เหรอ? พี่น้องนิโจใจดีจังเลยนะ
คานาตะ: ไม่ขนาดนั้นหรอก~ ก็แหม
ถ้าเพื่อนกำลังเดือดร้อนอยู่ เราก็ต้องช่วยเหลือไว้ เป็นเรื่องปกตินี่นา?
ฮารุกะ: ……
คานาตะ: จะว่าไป เมื่อกี้ฉันไปเจอคนจากฟูไรด้วยแหละ
ไปไหนซะแล้วรึเปล่าน้า……
ยามาโตะ: พวกนั้นอยู่ใกล้ ๆ นี้เรอะ? ถ้าอย่างนั้น หาอะไรรองท้องกินก่อนดีกว่า
ตามที่ฉันคาดการณ์ พวกนั้นเอง ตอนนี้ก็คงไปหาอะไรกินอยู่เหมือนกัน
คานาตะ: ดีนี่ กินกัน ๆ ~!
ฉันเองก็ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย พอดีเลยนี่
คานาตะ: บักกี้อยากกินอะไรเหรอ?
ยามาโตะ: นั่นสินะ ข้าวก็ดีนะ
ถ้าเป็นข้าวขาว ฉันกินได้ไม่มีสิ้นสุดเลยละ
ฮารุกะ: ไม่มีสิ้นสุด……? ยังไงก็คงไม่กินขนาดนั้นหรอกน่า……
คานาตะ: อะฮะๆ บักกี้ ยอด~เลย!
ถ้าเป็นเรื่องจริง ฉันก็อยากเห็นบ้างเลย
ยามาโตะ: ถ้าอย่างนั้น ร้านตรงนั้นละเป็นไง?
มีป้ายเขียนไว้ว่ากำลังจัดงานแข่งนักกินจุอยู่
คานาตะ: เห~ ถ้ากินอาหารจีนจานใหญ่เบิ้มพูน ๆ ได้หมดจด
จะถือว่ากินฟรีแหละ ดูเหมือนจะเข้าร่วมเป็นกลุ่มได้
สูงสุดถึง 3 คนด้วยนะ
ยามาโตะ: แถม ผู้เข้าท้าชิงสามารถเติมข้าวหุงได้ไม่อั้นด้วย
ยามาโตะ: ที่นี่ ช่างเป็นร้านที่วิเศษอะไรอย่างนี้……!
เอาละ เข้าร่วมกันเถอะ
ฮารุกะ: ฉันไม่ร่วมด้วย
ยามาโตะ: อ้าว นิโจไม่กินด้วยเหรอ?
โอกาสฟุ่มเฟือยที่ได้กินข้าวเยอะขนาดนี้เลยนะ
ฮารุกะ: เฮ้อ…… ตรงนั้นจะยังไงก็ช่างเถอะ
คานาตะ: พี่ไม่เข้าร่วมแข่งกินจุงั้นเหรอ?
งั้นเหรอ ๆ เห~......
พีชผลิสะพรั่ง --- ตอนที่ 4
[ ไชน่าทาวน์ ]
คานาตะ: ใจร้ายจังเลยเนอะ~ บักกี้
ไม่คิดว่าพี่เป็นคนเย็นชาบ้างเหรอ?
คานาตะ: เพื่อนอุตส่าห์ชวนกินด้วยกันทั้งที
แต่กลับปฏิเสธดื้อ ๆ อย่างนั้น จะเย็นชาเกินไปหน่อยว่ามั้ย?
ฮารุกะ: ………อึก
ยามาโตะ: ไม่หรอก ไม่ต้องไปฝืนเขาหรอก
ฉันไม่ได้คิดมากอะไรน่ะ
คานาตะ: ……หืม~
งั้น ไปเข้าร่วมด้วยกัน 2 คนกับฉันกันเถอะ!
ยามาโตะ: อา พยายามด้วยกันเถอะนิโจคนน้อง
ให้ฉันเป็นคนจัดการเรื่องข้าวทั้งหมดเลยก็ได้
คานาตะ: เดี๋ยว ๆ กินอย่างอื่นนอกจากข้าวด้วยนะ?
แค่ฉันคนเดียวกินอาหารจีนจานใหญ่เบิ้มพูน ๆ
ออกจะฝืนไปไม่น้อยเลยแหละ!
คานาตะ: อะ…… แต่ว่า ถ้าเกิดเรากินไม่หมด
ก็ให้พี่เป็นคนออกเงินทั้งหมดก็พอนี่นะ
ฮารุกะ: หา? อย่ามาซี้ซั้วสิวะ
คานาตะ: ก็ ถ้าเข้าร่วมกัน 3 คนก็อาจจะกินหมดก็ได้
แต่ตัวพี่ ยังไง๊ยังไงก็จะไม่อยากเข้าร่วมใช่มั้ยล่ะ?
คานาตะ: เพราะพี่ที่ไม่เข้าร่วม ก็เลยอาจจะกินกันไม่หมดก็ได้
เลยต้องตั้งกฎอะไรแบบนั้นไว้สักหน่อยอะนะ~
ยามาโตะ: อย่างนี้นี่เอง สิ่งนี้เรียกว่าเงื่อนไขการแลกเปลี่ยนสินะ
ฮารุกะ: ชิ…… น่ารำคาญ
แค่ฉันเข้าร่วมก็พอใช่มั้ย
(ตัดภาพ)
คานาตะ: อุก…… แน่นท้องไปหมดแหล่ว…..
ยามาโตะ: นิโจคนน้อง ไหวรึเปล่า? สีหน้าไม่ดีเลยนะ
คานาตะ: ทำไมบักกี้ยังมีสีหน้าสบายเฉิบขนาดนั้นได้ล่ะ……!?
เติมข้าวเรื่อย ๆ ขนาดนั้นด้วย!
ฮารุกะ: ……ทั้งที่การแข่งกินจุ ไม่นับข้าวขาวด้วยแท้ ๆ นะ
คานาตะ: ใช่ ๆ ! ข้าวเนี่ย เป็นฟีล ขอเชิญทานคู่~
กับพวกเต้าหู้เผ็ด พวกกุ้งพริกจีน เฉย ๆ เท่านั้นนี่
ยามาโตะ: งั้นเรอะ?
กลับกัน ฉันคิดว่าเมนหลักคือข้าวเสียอีก……
ยามาโตะ: ข้าวขาว ไม่ว่าจะคู่กับอาหารแบบไหนก็เข้ากันไปหมดละนะ
ฉันเองก็ได้กินข้าวขาวจนสมใจอยาก เลยมีความสุขมากละ
คานาตะ: ถ้าบักกี้มีความสุขก็โอเคอะนะ……
ไม่คิดเลยว่าจะกินจนข้าวในร้านหมดเกลี้ยงงั้น
ยามาโตะ: กลิ่นหอมหวานที่หุงใหม่ ๆ ล่องลอยออกมาจากส่วนลึกของครัว------
ฉันไม่อาจต้านทานสิ่งเย้ายวนเช่นนั้นได้หรอก
ยามาโตะ: ข้าวที่พองนิ่มขึ้นเม็ดต่อเม็ด เปล่งประกายสีขาวจด
มันอร่อยจนฉันอยากกินไปตลอดเลยละ
พอพูดถึงแล้วก็เริ่มอยากกินข้าวขาวขึ้นมาเลย
คานาตะ: นี่พูดจริงปะเนี่ย? กระเพาะนายเป็นยังไงกันแน่เนี่ย~......
ปีศาจข้าวชัด ๆ
ฮารุกะ: นาย…… ที่บ้านก็เป็นประมาณนี้เรอะ?
ยามาโตะ: พูดถึงปริมาณที่กินเหรอ? ยังไงฉันต้องออมแรงไว้อยู่แล้วละ
เพราะข้าวส่วนของทุกคนจะหมดเอา
ฮารุกะ: ดูท่าชอบข้าวจริง ๆ แฮะ……
คานาตะ: ก็น้า เพราะบักกี้ช่วยกินข้าวพร้อมกับอาหารจีนเยอะขนาดนั้น
เลยกินได้หมดจาน
พี่เองก็ต้องขอบคุณเขาดี ๆ ด้วยนะ?
ฮารุกะ: ถ้าให้พูดแต่ต้น เดิมทีแกเอะอะจะให้
ฉันเลี้ยงข้าวเฉย ๆ ไม่ใช่รึไง……
คานาตะ: พูดถึงอะไรอะ? ยิ่งกว่าเรื่องนั้น
ท้องแน่นจนเดินแทบไม่ไหวเลยเนี่ย~
ยามาโตะ: งั้นฉันช่วยอุ้มนายให้เอามั้ย?
คานาตะ: เอ๊ะ จริงเหรอ? บักกี้ใจดีเว่อร์~!
พี่ก็ช่วยเรียนรู้อะไรจากบักกี้นิดนึงบ้างก็ดีนะ?
ฮารุกะ: ยังไงแกก็เดินเองได้อยู่แล้วนี่
(เดินหนี)
คานาตะ: อ๋า~! รอด้วยสิพี่~!
พีชผลิสะพรั่ง --- ตอนที่ 5
[ ไชน่าทาวน์ ]
ฟูตะ: อ๋า---! นั่นมัน!
มิซากิ: เจ้ายามาโตะอยู่ตรงนั้นเรอะ!?
ฟูตะ: เจอเอปซิแหละ!
ชู: อะไรเนี่ย จู่ ๆ
ไม่มีใครสอนหรือไงว่าอย่าไปชี้นิ้วใส่คนอื่นน่ะ?
โคเฮย์: ขอโทษนะ ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันที่นี่เลยตกใจน่ะ
มีแค่อุจิคาว่ากับคาราสึมะเหรอ?
เรย์จิ: สมาชิกคนอื่น แยกย้ายกันเดินครับ
แต่ทาดาโอมิน่าจะอยู่ใกล้ ๆ นี้
โคเฮย์: งั้นเหรอ……
ฟูตะ: นี่ ๆ พอจะเห็นยามาโตะของเราบ้างรึเปล่า?
พวกเรากำลังตามหาอยู่น่ะ!
เรย์จิ: ไม่ครับ ขออภัยที่ไม่อาจเป็นกำลังให้คุณได้
ฟูตะ: งั้นเหรอ…… งั้นต้องยิ่งลงแรงตามหามากขึ้นแล้วแฮะ
มิซากิ: ก่อนหน้านั้น ช่วยไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า
นี่เริ่มจะท้องหิวจริง ๆ ละเนี่ย……
ชู: โง่เง่าอะไรอย่างนี้ เรย์จิ ไปกันได้รึยัง
เรย์จิ: รับทราบครับ
ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนครับ
อาโออิ: อ๊ะ ขอโทษที่เรียกแล้วรั้งไว้นะ
ขอบใจนะ!
(เดินออก)
ทาดาโอมิ: ใจร้ายจังที่ทิ้งผมไว้
ชูคุง หลังจากนี้จะไปที่ไหนเหรอ?
ชู: นายก็แค่จดจ่อกับรอบข้างเฉย ๆ ไม่ใช่เหรอ
อีกเดี๋ยวก็น่าจะกลับกันได้แล้ว…… แต่ผมอยากดื่มอะไรสักหน่อย
เรย์จิ ไปซื้อมาให้ผมทีสิ
เรย์จิ: …… น้ำผลไม้ไข่มุกที่ขายอยู่ตรงนั้นหรือครับ?
ชู: ใช่น่ะสิ? รีบ ๆ ไปซื้อเข้าละ?
(ตัดภาพ)
ฮารุกะ: จะว่าไป นายไม่ได้ถามชื่อเสาประตูที่เป็นจุดนัดพบเรอะ?
ยามาโตะ: แน่นอนว่าฉันถามแล้ว จดไว้ในโน้ตมือถืออยู่
ฮารุกะ: รีบพูดเร็วกว่านี้สิวะ! ไหนดูหน่อย
ยามาโตะ: ……ฉันมีอะไรที่อยากให้นายดูเป็นภูเขาเลากาเลย
แต่ว่ามือถือแบตหมดน่ะ
ฮารุกะ: แกนี่มัน……
พนักงานเรียกแขก: กลุ่มพี่ชายสุดหล่อตรงนั้น
มาถ่ายรูปที่ระลึกที่มาเที่ยวไชน่าทาวน์กันไหมครับ?
มีชุดให้ยืมด้วยครับผม นี่ครับใบปลิว---
ฮารุกะ: …….
ยามาโตะ: เขียนไว้ว่าจะได้ถ่ายรูปแบบจัดเต็ม 1 ใบด้วย
ยอดเลยนะ
คานาตะ: เอ๋~ นี่ดีจัง! น่าสนุก!
ไปแวะกันหน่อยดีกว่า!
ฮารุกะ: ฉันไม่ใส่
พนักงานเรียกแขก: ถ้าถ่ายรูปตอนนี้ เราแถมเซอร์วิสรูปเดี่ยวให้ด้วยครับ!
ยามาโตะ: ได้ยินรึเปล่า? คุ้มดีนะ
ฮารุกะ: ก็บอกว่าฉันไม่ใส่ชุด
คานาตะ: พี่เนี่ยไม่จอยอะไรเลยกันเลย โธ่
บักกี้ ปล่อย ๆ พี่ไปแล้วไปถ่ายรูปด้วยกันม้า?
ยามาโตะ: …….ไม่ละ นิโจคนน้อง
จะปล่อยให้มีคนเดียวไม่เข้าพวกอย่างนั้นมันไม่ดีไม่ใช่เหรอ
พีชผลิสะพรั่ง --- ตอนที่ 6
[ ไชน่าทาวน์ ]
ยามาโตะ: เพราะถ้านิโจอยู่แค่คนเดียวคงจะเบื่อละนะ
ในเวลาแบบนี้…… ต้องตัดสินกันด้วยเป่ายิ้งฉุบ
คานาตะ: ……เอ๊ะ?
ยามาโตะ: ถ้าวัดด้วยจำนวน นิโจจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
แต่ว่า ถ้าเป็นเป่ายิ้งฉุบละก็เป็นการตัดสินที่เท่าเทียมลันั
ยามาโตะ: ถ้าฉันชนะ นายต้องไปที่ร้านถ่ายรูป
ถ้านิโจชนะ เราจะไม่ไปร้านถ่ายรูป
ถ้าแบบนี้ โอเคใช่มั้ยล่ะ
สองคน: ……
ยามาโตะ: เอาละ พร้อมนะ?
ยังยิงเยา---
ฮารุกะ: เฮ้อ…… ช่างเถอะ
จะทำไรก็ตามใจ
ยามาโตะ: หืม? ว่าแล้วนิโจเองก็คงอยากไปถ่ายรูปด้วยสินะ
คงจะเขินจนไม่กล้าบอกอะไรอย่างนั้น……
คานาตะ: ……อ๋า~ อะฮะ ๆ ใช่ ๆ พี่เนี่ยละน้า
เพราะไม่ยอมซื่อตรงต่อใจตัวเอง ฉันก็ลำบากแย่เลยเหมือนกัน~
คานาตะ: ถ้างั้น รีบไปกันเถอะ!
ฉันจะเลือกชุดที่เหมาะกับพี่ให้เอง
ฮารุกะ: ……ชิ
(ตัดภาพ)
(BG มืด)
ยามาโตะ: ร้านเหมือนจะแนะนำ “คอร์สถ่ายรูป & เดินเที่ยวเมือง”
เห็นว่าสามารถใส่ชุดที่เช่ามา แล้วเดินในเมืองได้เลย
คานาตะ: เยี่ยมไปเลยนี่! ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เลือกคอร์สนั้นกัน
นี่ ๆ บักกี้เลือกใส่ชุดไรเหรอ?
ยามาโตะ: ชุดก็มีหลายแบบเหมือนกันแฮะ
……เอาแบบนี้แล้วกัน
ยามาโตะ: ……เป็นยังไงบ้าง?
คานาตะ: อื้ม ก็ไม่เลวนี่?
แต่ว่านะบักกี้ สีหน้าแข็งจังเลยอะ~
ยามาโตะ: อย่างนั้นเหรอ? ฉันว่าทำตัวเป็นธรรมชาติอยู่นะ
คานาตะ: ไม่ได้ ๆ ไม่เป็นธรรมชาติเลยสักนิด
โฟกัสว่ามีกล้องอยู่ อาจจะดีขึ้นก็ได้มั้ง
ยามาโตะ: งี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้น
……ประมาณนี้รึเปล่า?
ฮารุกะ: เฮ้ย อย่ามามองทางนี้
กล้องอยู่นู่น
คานาตะ: เอ๋~ ไม่ต้องใช้วิธีพูดแบบนั้นก็ได้รึเปล่า?
หรือว่า…… พี่เนี่ยละก็ ไม่ใช่ว่าเห็นบักกี้จ้องมาแล้วรู้สึกเขินขึ้นมาปะเนี่ย?
ยามาโตะ: อย่างนั้นเหรอ… ขอโทษที่ทำให้นายเข้าใจผิด นิโจ
ฉันตัดสินใจแล้วว่าความรักของฉันจะอุทิศให้กับข้าวขาวน่ะ
คานาตะ: อะฮะ ๆ โดนเขี่ยทิ้งซะแล้ว~!
พี่อะ น่าสงสาร~
ฮารุกะ: เฮ้อ……
(จบซีจี)
(BG มืด, ไม่ขึ้นภาพยืนของตัวละคร)
คานาตะ: อาวละ รูปถ่ายส่วนของบักกี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว
ต่อไปก็เป็นตาฉันกับพี่แล้วนะ~
คานาตะ: นี่ พี่เปลี่ยนชุดเสร็จรึยัง?
ถ้าเสร็จแล้ว ฉันอยากให้พี่ช่วยผูกเชือกเส้นนี้ให้หน่อย---
คานาตะ: ……เอ๋? พี่?
เดี๋ยวสิ ฟังอยู่รึเปล่า? นี่---!
ยามาโตะ: ถ้านิโจละก็ เห็นสตาฟบอกว่า
เพิ่งออกจากร้านไปเมื่อกี้น่ะ
คานาตะ: ห๊า!? หมายความว่าไง!?
งี้มีแค่ฉันที่เปลี่ยนชุดน่ะสิ!
คานาตะ: บักกี้ ไปกัน!
ต้องรีบไปไล่ตามพี่แล้ว……!
พีชผลิสะพรั่ง --- ตอนที่ 7
[ ไชน่าทาวน์ (เย็น) ]
ฮารุกะ: ………
ยามาโตะ: อะไรกัน ยืนรออยู่หน้าร้านถ่ายรูปหรอกเหรอ
เห็นจู่ ๆ ออกจากร้านไป
นิโจคนน้องเลยตกใจแทบแย่
คานาตะ: ใช่แล้วน่ะสิ~ พี่
ทำไมถึงออกจากร้านไปก่อนที่จะเปลี่ยนชุดล่ะ?
ฮารุกะ: สึบากิถ่ายรูปเสร็จก็พอแล้วนี่
ฮารุกะ: อีกอย่าง ตอนนี้เรากำลังตามหาคนอยู่
ลืมกันไปแล้วรึไง?
ยามาโตะ: ฉันไม่ได้ลืม
แต่ว่า มันมีสำนวนช้า ๆ ได้เล่นนานนานอยู่
คานาตะ: ……ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาน ปะ?
แต่ถ้าคิดจะใช้ ความหมายเหมือนจะไม่ใช่แต่ต้นนะ
ยามาโตะ: ฮึ่ม เป็นอย่างนั้นเหรอ
แต่ว่า แทนที่จะเร่งลนลานตามหา
เราอาจจะได้เจอกับทุกคนที่ปลายทางที่ได้แวะรายทางก็ได้นะ
คานาตะ: อืม…… เอาเถอะ เอาเป็นว่า!
หมายถึง พี่เอง แค่ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกก็มาถ่ายด้วยกันก็ดีใช่ม้า?
ฮารุกะ: ใครมันจะไปทำ
คานาตะ: ……พี่ เมื่อก่อนออกจะเคยใจดีขนาดนั้นแท้ ๆ
มาเย็นชาใส่กันขนาดนี้ ถึงจะเป็นตัวฉันเอง
ก็เจ็บเหมือนกันนะ……?
คานาตะ: อ๋า~ อยากถ่ายรูปด้วยกันกับพี่จังเลย~
อุตส่าห์เจอชุดที่เข้าคู่กันทั้งที……
ยามาโตะ: ถ้าอย่างนั้น กลับไปที่ร้านถ่ายรูปตอนนี้ยังทันนะ
เวลาที่ถ่ายรูปก็ไม่ได้นานขนาดนั้นด้วย
ฮารุกะ: ……ไม่ต้องถึงขนาดต้องกลับไปหรอก
คานาตะ: โธ่~ ไม่ไหวเลยนะพี่เนี่ย
บักกี้อุตส่าห์เสนอมาให้ ก็เอาแต่ปฏิเสธไปอย่างนั้น
เดี๋ยวก็ไม่มีเพื่อนหรอก?
ฮารุกะ: ……อึก
ยามาโตะ: ไม่หรอก ฉันไม่เกลียดเพื่อนเพราะเรื่องแค่นั้นหรอก
สบายใจได้
คานาตะ: เอ๋~! บักกี้ ใจดีสุด ๆ เลยอ่า~!
ถ้าเป็นฉัน จะรักษาเพื่อนที่ใจดีขนาดนี้ไว้อย่างดีแท้ ๆ เลยนะ~
ยามาโตะ: ขอบใจนะ ฉันเองก็คิดว่านิโจคนน้องเป็นเพื่อนที่สำคัญ
เพราะได้กินข้าวหม้อเดียวกัน และได้เที่ยวด้วยกันนี่นะ
คานาตะ: อะฮะ ๆ ! เขาว่างั้นแหละพี่
ตัวฉัน สำหรับบักกี้แล้วเป็นเพื่อนคนสำคัญแหละ~
ฮารุกะ: ……นิด ๆ หน่อย ๆ ก็มาจี้จุกจิกน่ารำคาญ
ถ้านายเป็นเพื่อนรักกับสึบากิก็ไปช่วยหาสมาชิกวงเขาซะ
คานาตะ: พี่เนี่ยละก็ มาหงุดหงิดอะไรกันอีกเนี่ย?
ถึงฉันสนิทกับบักกี้ไปก็ไม่ได้สนุ---
ยามาโตะ: ช้าก่อน อย่าทะเลาะกันเพราะฉันเลย
คานาตะ: หา?
ยามาโตะ: ฉันคิดว่า ทั้งนิโจและนิโจคนน้อง
ต่างเป็นเพื่อนคนสำคัญทั้งนั้น
ยามาโตะ: เพราะฉะนั้น นิโจและนิโจคนน้อง
ไม่ต้องมาทะเลาะกันหรอก
คานาตะ: ……อะฮะ ว่าแล้วบักกี้เนี่ยเป็นคนตลกจริง ๆ เนอะ
เขาว่ากันว่ายิ่งทะเลาะกันยิ่งสนิทกันนี่?
นั่นแหละ ๆ !
ยามาโตะ: เป็นอย่างนั้นหรอกเหรอ
ฮารุกะ: ชิ…… อยู่กับพวกแกไม่ได้เลย
(เดินหนี)
คานาตะ: ……อ๋า ไปซะแล้ว
ฉันขอโทษแทนพี่ด้วยนะ?
ยามาโตะ: นิโจคนน้อง……
พีชผลิสะพรั่ง --- ตอนที่ 8
[ ไชน่าทาวน์ (เย็น) ]
ยามาโตะ: ทำไมนิโจคนน้องถึงขอโทษล่ะ?
นายไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีนี่
คานาตะ: อ่า~...... ก็นั่นไง พี่เนี่ยชอบทำตัวประมาณนั้น
แล้วทำให้บรรยากาศเสียตลอดเลยใช่มั้ยล่ะ?
คานาตะ: เพราะงั้น ฉันก็เลยคอยฟอลโลว์ตามพี่ที่เป็นอย่างนั้นให้ไงละ
ยามาโตะ: เป็นอย่างนั้นเหรอ
แต่ว่า ฉันไม่ได้โกรธอะไร เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรอก
ยามาโตะ: นิโจเองก็คงจะไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรแน่ ๆ
บางทีอาจจะหิวจนหงุดหงิดก็ได้
คานาตะ: ไม่ละ เมื่อกี้ก็เพิ่งกินไปเพียบขนาดนั้น!
คานาตะ: แต่ว่าไป ไม่ใช่อย่างนั้นสิ
บักกี้ไม่ได้ไม่ชอบเหรอ?
ยามาโตะ: หมายความว่ายังไง?
คานาตะ: ก็ พี่เนี่ย มองจากมุมฉันที่เป็นน้องชายแล้ว
ฉันก็คิดว่าพี่ออกจะเอาใจยากและมีจุดที่คบหาด้วยกันลำบากอยู่
คานาตะ: ฉันชินอยู่แล้วเลยสบายหายห่วง
แต่บักกี้ ใช่ว่าจะไม่รู้สึกไม่สบายหรือเปล่าน้า น่ะ……
ยามาโตะ: อา เพราะเหมือนนิโจจะไม่ซื่อตรงต่อใจตัวเองละนะ
คานาตะ: เห…… รู้เรื่องของพี่ดีเลยนี่นา
ยามาโตะ: เปล่าหรอก ฉันไม่ได้รู้ขนาดนั้น
แต่เรื่องนั้น นิโจคนน้องเป็นคนพูดเองเมื่อกี้รึเปล่า
ยามาโตะ: อีกอย่าง เรื่องของนิโจ
ฉันคิดว่านิโจคนน้องเป็นคนที่รู้จักมากที่สุดอยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอ?
คานาตะ: ……เฮ้อ~……
บักกี้เนี่ย นิสัยประมาณนี้นี่น้า
ยามาโตะ: ประมาณนี้คืออะไร
ฉันพูดอะไรแปลกไปงั้นเหรอ?
คานาตะ: อือ~อือ ไม่เลย!
เอาเป็นว่า ถ้ามีเดือดร้อนอะไรเพราะพี่ละก็บอกฉันได้เลยนะ!
ยามาโตะ: อา ฉันคิดว่าก็คงไม่มีเรื่องเดือดร้อนอะไร
แต่ถ้ามีจะบอกกับนิโจคนน้องนะ
(ตัดภาพ)
ฮารุกะ: ในที่สุดก็สงบจนได้……
ฮารุกะ: (กินไอติมอันนิงแล้วกลับดีกว่า)
ชู: เอ๋? ทำไมฮารุกะถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ละเนี่ย
นึกว่าจะกลับไปก่อนหรืออะไรเสียอีก
ทาดาโอมิ: ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับคานาตะคุงด้วย
หาตัวฮารุกะคุงไม่เจอหรือเปล่านะ
ชู: เอ๋ ถ้าอย่างนั้นคานาตะก็ช่างน่าสงสาร
ในเวลานี้คงตามหาพี่จ๋าสุดชีวิตเลยหรือเปล่าหนอ?
ฮารุกะ: ……จะยังไงก็ช่าง
ชู: เอาเถอะ ยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม
นายจะกลับเลยรึเปล่า?
ทาดาโอมิ: แต่ว่า ถ้าอย่างนี้ก็เป็นห่วงทางคานาตะคุงแล้วรึเปล่านะ
ชู: ถ้าอย่างนั้น เรย์จิ ลองติดต่อคานาตะสิ?
ว่าเจอตัวฮารุกะปลอดภัยดี
ฮารุกะ: อย่ามาหาทำสิวะ
ชู: ทำไมล่ะ? ไม่พอใจอะไรตรงไหนกัน?
หรือจริง ๆ แล้วนายทิ้งเขาไว้อะไรอย่างนั้น
ฮารุกะ: ……
ชู: อะฮะ จริงเหรอเนี่ย? ฮารุกะก็ช่างกลั่นแกล้งกัน
คานาตะตั้งตารอที่จะเดินรอบไชน่าทาวน์ด้วยกันกับนายแท้ ๆ
ชู: ว่าไป ตรงโน้นมีกิจกรรมบางอย่างจัดอยู่ด้วยแหละ
ไปสร้างความทรงจำอะไรกับคานาตะเป็นคำไถ่โทษเสียหน่อยมั้ยล่ะ?
ฮารุกะ: ทำไมฉันต้อง---
ชู: เดี๋ยวผมจะตระเตรียมอาหารไว้ให้อย่าง~งาม
ขอบคุณผมเสียล่ะ? เอาละ ไปกันเถอะ
พีชผลิสะพรั่ง --- ตอนที่ 9
[ ไชน่าทาวน์ (เย็น) ]
คานาตะ: ถ้าอย่างนั้น…… ฉันต้องไปไล่ตามพี่แล้วละ
คงจะไปยึกยักอะไรที่ไหนอยู่คนเดียวอีกแน่ ๆ !
ยามาโตะ: ดีละ งั้นฉันจะช่วยตามหาด้วย
ถ้าช่วยกันสองคนก็คงเจอได้เร็วกว่า
คานาตะ: อื้อ ไม่เป็นไรหรอก!
ฉันไม่อยากสร้างความเดือดร้อนอะไรให้บักกี้เพิ่มแล้วละ
อีกอย่าง---
ฟูตะ: อ๋า---! เจอแล้ว! เจอยามาโตะแล้ว!!
มิซากิ: เฮ้ย เจ้าบ้ายามาโตะ
คิดว่าพวกเราตามหานายมากี่ชั่วโมงแล้วห๊า!?
ยามาโตะ: นั่นมันคำพูดของฉัน
ฉันตามหาพวกนายมาตลอดนะ
มิซากิ: แก นี่ มัน!! คนเดิมไม่เปลี่ยนเลยเว้ย!!
อาโออิ: แต่ก็ ดีที่เจอตัวก่อนพระอาทิตย์ตกดินนะ
โคเฮย์: หรือว่า นายช่วยอยู่ดูแลยามาโตะให้เหรอ?
คานาตะ: เอ๊ะ? อา~ ก็ประมาณนั้นแหละ
เท่านี้หน้าที่ของฉันก็จบตรงนี้ใช่มั้ยนะ
คานาตะ: งั้น บ๊ายบาย
ฉันไปตามหาพี่ละนะ~
ยามาโตะ: นิโจคนน้อง ดูทางนั้นสิ
คานาตะ: ! พี่!?
ชู: พวกผมก็อยู่นะ?
ฮารุกะ: ชิ……
เรย์จิ: ฉันเพิ่งจะส่งข้อความไปหานายเมื่อครู่เดียว
แต่เหมือนจะไม่รู้สึกตัวสินะ
คานาตะ: แต่ว่าไป ทำไมพี่ถึงอยู่ด้วยละเนี่ย?
ชู: ทำไมน่ะเหรอ เพราะสมาชิกวงแสนสำคัญ
บอกว่าอยากเดินเล่นรอบไชน่าทาวน์สนิทสนมกันเยี่ยงพี่น้อง
ผมเลยพามาให้ไงล่ะ? ขอบคุณด้วยซะละ
ทาดาโอมิ: ชูคุงบอกว่า ไปสร้างความทรงจำร่วมกัน
ตรงสถานที่จัดลานกิจกรรมที่ปลายทางนี้ดีมั้ย ด้วยละ
มิซากิ: กิจกรรมเนี่ย คือส่วนที่สามารถเขียนคำขออะไรได้งั้นสินะ?
พวกเราเองก็คุยกันว่าจะไปที่นั่นเหมือนกัน
ฟูตะ: ยิ่งครื้นเครงกันยิ่งดี! ทุกคนไปด้วยกันเถอะ!
(เสียงเดิน)
คานาตะ: (ในเมื่อสถานการณ์เป็นอย่างนั้น พี่ก็คงจะหนีไปไหนไม่ได้แล้วสิ)
คานาตะ: (อ๋า ถ้าจะได้เข้าร่วมกิจกรรม ยังไงก็อยากให้มีแค่สองคนก็พอแท้ ๆ~......)
คานาตะ: นี่พี่~ โดนจับจนได้เนอะ
ฮารุกะ: ……
(เดินหนี)
คานาตะ: ใจร้าย อย่าเมินกันซี่~
คานะจัง เจ็บนะเนี่ย?
คานาตะ: (ที่พี่ยังอยู่ ไม่ยอมกลับ
ยังไงก็เพื่อไอศกรีมอะไรพวกนั้นละสิ)
คานาตะ: (สุดท้ายแล้ว พี่ก็ดูจะยังไม่ได้กิน
เอาไอ้นั่นเป็นจุดประสงค์แล้วมาทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนอย่างนี้)
คานาตะ: (ไม่รู้ว่าเพราะรู้สึกเบาใจขึ้นมาหรือเพราะอะไร
ทั้งทีโดนเจ้าบักกี้มาปั่นหัวอย่างนั้นนะเนี่ย)
คานาตะ: (ยังไงซะ สุดท้ายตัวพี่จะไม่มีใครเหลืออยู่แล้วแท้ ๆ ……)
คานาตะ: (แต่ว่า งั้นเหรอ…… คำขอสินะ)
พีชผลิสะพรั่ง --- ตอนที่ 10
[ ไชน่าทาวน์ (ค่ำ) ]
มิซากิ: โอ้ววว! ลูกสตอเบอร์รี่เชื่อม! ไอ้นี่อร่อย!
ฟูตะ: ฉันขอกินเพิ่มอีกได้มั้ยอะ?
ได้ใช่มั้ย? พี่โค!
อาโออิ: อย่าเพิ่งหมกมุ่นกับของกินเลย ไปเขียนคำขอด้วยสิ
เดี๋ยวจะหมดเขตรับเอาหรอก!
โคเฮย์: ฟูตะ ไปเขียนคำขอแล้วประดับที่โคมฝั่งโน้นก่อนนะ
มีคำขอที่อยากให้เป็นจริงหลายอย่างเลยใช่มั้ยล่ะ?
ฟูตะ: ใช่แล้ว! มีคำขอเยอะแยะเลย
เขียนไปทั้งหมดเลยได้มั้ยอะ?
ยามาโตะ: รวบไว้เป็นคำขอเดียวก็พอรึเปล่า?
ฉันเขียนและประดับไว้แล้วละ
ทาดาโอมิ: ทุกคนเขียนคำขออะไรกันไป
ผมสามารถเดินดูได้หรือเปล่านะ?
ชู: คำขอของคนอื่นจะยังไงก็ช่างเถอะ
เรย์จิ: ชูคิดว่าอย่างไรครับ?
ถ้าจำเป็น ผมก็จะไปรับโคมไปมาให้ได้
ชู: ไม่ละ ยิ่งกว่านั้น ไปซื้อลูกสตอเบอร์รี่เชื่อมมาให้หน่อยสิ
รู้สึกอยากมีอะไรเข้าปากเสียหน่อย
ยามาโตะ: นิโจละว่าไง? คิดเนื้อหาคำขอไว้แล้วรึยัง?
ฮารุกะ: ฉันไม่เขียน
ยามาโตะ: จะดีเหรอ? โอกาสมาทั้งที
ฮารุกะ: ไม่ละ ก็ไม่ใช่เรื่องที่แค่เขียนแล้วจะเป็นจริงสักหน่อยนี่……
คานาตะ: พี่เนี่ย ตรงจุดนั้นจะว่าเฉยชาหรือยังไงดี
เป็นพวก Realistic นะเนี่ย~ ฝันสักหน่อยจะเป็นไรไป?
ฮารุกะ: ไร้สาระ……
ฮารุกะ: (ต่อให้วอนขอ ปรารถนา ต้องการอะไรไป
ทุกอย่างก็จะถูกหมอนี่แย่งชิงไปเท่านั้น)
ฮารุกะ: (ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันไม่มีความหวังอะไรตั้งแต่แรกเสียจะดีกว่า)
ยามาโตะ: นิโจคนน้องเขียนอะไรไป?
คานาตะ: คือว่าน้า~ บักกี้……
คนเราไม่บอกคำขอสำคัญ ๆ ให้กับใคร ๆ หรอกนะ
ยามาโตะ: หรือว่า ถ้าบอกแล้วจะไม่สามารถเป็นจริงได้อย่างนั้นเหรอ?
คานาตะ: ฉันก็ไม่รู้นะว่าจะมีลางร้ายแบบนั้นอยู่จริงรึเปล่า
แต่แบบ เป็นเรื่องของความรู้สึกน่ะ?
คานาตะ: อ๊ะ แต่ว่า ถ้าเป็นพี่ละก็ ฉันจะบอกให้ก็ได้น้า
คานาตะ: ……นี่ พี่ อยากรู้มั้ย?
ฮารุกะ: ฉันไม่ได้อยากจะรู้ แล้วก็ไม่อยากฟังด้วย
คานาตะ: หืม~ งั้นเหรอ งั้น ฉันก็ไม่~บอก
คานาตะ: (......ให้ตายสิ พี่ที่ไม่ยอมรับผิดแต่โดยดีนี่นะ)
คานาตะ: (ต่อให้ปิดหูแล้วหลบสายตาจากความรักของฉันไปยังไงก็เปล่าประโยชน์)
คานาตะ: (มีแต่ฉันที่สามารถอยู่เคียงข้างฮารุกะได้ตลอดไป
มีแค่ฉันเท่านั้นที่เข้าใจตัวฮารุกะที่เป็นแบบนี้ได้นะ?)
คานาตะ: (อยากให้นายเข้าใจเรื่องนั้นได้ไว ๆ จังเลยน้า~...... ฮึฮึ)
(จบ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น