official website: https://kimisute-game.jp
- ภายในเนื้อเรื่องอาจจะมีบทสนทนาของผู้เล่นในบทบาท Assistant Producer (ขออนุญาตย่อว่า AP) แม้จะไม่มีการระบุเพศไว้ แต่เนื่องจากมีการใช้คำพูดสุภาพ เลยจะขอลงท้ายเป็น ‘ครับ/ค่ะ’ ด้วยเช่นกัน
- หากมีตัวละครที่พูดภาษาถิ่น เราจะขอปรับเป็นภาษากลางเนื่องจากไม่มีความเชี่ยวชาญมากพอ
- บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้น
------
Card Story
SR - Ujikawa Shu [วิชาปรัชญาของอัจฉริยะผิดแผก]
วิชาปรัชญาของอัจฉริยะผิดแผก --- Verse ---
[สตูดิโออัดเสียง]
เรย์จิ: ขอบคุณสำหรับเครื่องดื่มครับคุณ AP
ขอรับไปแทนทุกคนนะครับ
ชู: ขอบคุณครับที่อุตส่าห์เหน็ดเหนื่อยขนาดนี้
ว่าไป ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วมาสอดส่องนู่นนี่อะไรเหรอ?
ติดใจการบ้านที่เรย์จิเป็นคนทำงั้นเหรอ?
เรย์จิ: มองไม่เห็นว่าเป็นงานที่นักศึกษาจะทำใช่ไหมล่ะครับ
นี่คือส่วนของชูครับ
ชู: ฮ่ะฮะ ตากลมโตใหญ่เชียว ตกใจเหรอ?
เรย์จิ: เพราะเป็นคำสั่งของชูน่ะครับ
เป็นเรื่องปกติประจำครับ ขอให้อย่าใส่ใจ
ชู: แล้ว ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ?
- ตัวเลือก a - “ต้องทำด้วยตัวเองสิครับ/คะ”
ชู: ทำไมผมจำเป็นต้องทำเองด้วยล่ะ?
เดิมทีการบ้านอะไรก็เป็นเรื่องไร้สาระ
จนอยากให้ช่วยบอกเชียวว่ามีความหมายอะไรนัก
- ตัวเลือก b - “คุณอุจิคาวะเป็นฝ่ายอายุน้อยกว่าใช่ไหมนะครับ/คะ……?”
ชู: อายุน้อยกว่าแล้วมันทำไมเหรอ?
จะบอกว่าการออกคำสั่งกับเรย์จิที่อายุมากกว่าเป็นเรื่องประหลาดงั้นสิ?
ชู: เรย์จิอยู่ใต้อาณัติของผม
ฉะนั้นการจัดการเรื่องเบ็ดเตล็ดก็เป็นงานของเขาเหมือนกัน
ชู: นี่คือสิ่งที่เรียกว่า ใช้คนให้เหมาะสมกับงานที่ได้รับ ไงล่ะ
ผมก็มีเรื่องถนัดของผม เรย์จิก็มีเรื่องถนัดของเรย์จิ
ชู: ระหว่างที่เรย์จิทำการบ้านของผมไป
ผมก็ไม่ได้มานั่งเล่นอะไรอย่างเดียวนะ
ชู: คุณที่ไม่เข้าใจกระทั่งเรื่องนี้ กลับมาพูดอย่างโน้นอย่างนั้น
ผมละเศร้าหมองเสียจริง เนอะ เรย์จิ?
เรย์จิ: เฮ้อ…… หากคุณมีความคิดที่มั่นคงเสียขนาดนั้น
ลองไปพูดคุยเจรจากับครูบาอาจารย์อย่างตรงไปตรงมาดูไหมครับ?
ชู: เรื่องอะไรที่ผมจะเสียพลังงานเหนื่อยยากขนาดนั้น
ถ้านายมาทำเรื่องนั้นแทนผมได้ก็ยินดีอย่างยิ่งละนะ
ฮารุกะ: เฮ้ย ใกล้จะหมดเวลาพักแล้ว
ชู: เวลาผ่านไปขนาดนั้นเชียว?
เอาละ กลับไปที่ห้องอัดเสียงดีกว่า
วิชาปรัชญาของอัจฉริยะผิดแผก --- Bridge ---
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
ทาดาโอมิ: ยินดีต้อนรับ คุณ AP
เอ๊ะ วันนี้มีการประชุมอะไรงั้นเหรอครับ?
ชู: เหมือนว่าจะมีเอกสารที่ต้องส่งด่วนถึงมือเลยมาที่นี่น่ะ
ชู: ว่าไป ทาดาโอมิทำอะไรจดจ่อมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน่ะ?
ทาดาโอมิ: ผมทำรายงานจากโจทย์ของมหาลัยน่ะ
มันใช้เวลามากกว่าที่ผมคิดเอาไว้เลย
ชู: หืม ลำบากแย่
ทาดาโอมิ: พอขึ้นมหาวิทยาลัยแล้ว มีเรื่องให้ทำมากกว่าสมันมัธยมปลายเยอะขึ้น
เลยมีคนรู้สึกว่าลำบากอยู่มากเหมือนกันละ
ชู: ถ้าพูดลักษณะนั้น แสดงว่านายไม่ได้คิดแบบเดียวกันงั้นสินะ
ทาดาโอมิ: อืม ผมชอบคณิตศาสตร์มาตั้งแต่แรกแล้วด้วย
ถึงงานจะเยอะ แต่ไม่ได้รู้สึกข้องอะไรเป็นพิเศษนะ
ชู: ก็นะ เรย์จิบอกว่าทาดาโอมิได้เกรดที่ดีด้วย
ไม่น่าต้องห่วงอะไรละเนอะ
ชู: แต่ว่า มีใครสักคนกลับคิดว่า
ไม่ทำการบ้านด้วยตัวเองแล้วจะไม่เป็นไรเหรอด้วยนะ?
ชู: ในกระเป๋าตรงนั้นมีผลการเรียนอยู่
ผมจะให้ดูเป็นกรณีพิเศษเลย
- ตัวเลือก a - “......สุดยอดเลยครับ/ค่ะ”
ชู: ผลการเรียนระดับแค่นี้ สำหรับผมก็ไม่ได้เท่าไหร่ก็เถอะ
- ตัวเลือก b - “นี่มัน ของจริงเหรอครับ/คะ…..?”
ชู: แน่นอนสิ เรียง 5* ทั้งหมดอย่างที่เห็น
มาสงสัยอะไรกัน? ช่างเป็นคนที่โหดร้ายเสียจริง
*การประเมินแบบ 5 ขั้น เรียงตัวเลขจากน้อยไปสูง = “ย่ำแย่” “แย่” “ปกติ” “ดี” “ดีเลิศ”
ทาดาโอมิ: ชูคุงสุดยอดเลยไปเนอะ
ทั้งเรียนและดนตรี ไม่ว่าอะไรก็ทำได้หมดเลย
ชู: การเรียนระดับมัธยมต้นมันง่ายดายเกินไปนี่นา
ตอนสอบก็สบาย ๆ ด้วย
ชู: AP
เข้าใจรึยังว่าไม่ต้องมาห่วงเรื่องการเรียนอะไรของพวกเรา
ชู: ยิ่งกว่าเรื่องพวกนั้น คุณไปเอาแผนงานที่ทำให้ผมสนุกยิ่งขึ้นมาซะนะ
เพราะนั่นคืองานของคุณนี่นา
(จบ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น