AAside
official website: https://aaside.bushimo.jp
บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้นค่ะ
คำเตือน: โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
------
Song Story
εpsilonΦ: End of reason
วิธีการปลด: เล่นเควสเพลง Insanity of reason 1-5
End of reason ตอนที่ 1
[ สวนสาธารณะ ]
ทาดาโอมิ: อากาศดีจังเลย ท้องฟ้าปลอดโปร่ง รู้สึกดีจัง…
ตอนนกบินอยู่บนท้องฟ้า จะรู้สึกแบบนี้รึเปล่านะ
บินร่อนบนผืนฟ้าโดยไม่มีสิ่งใดกีดขวาง คงจะ--
… คงจะ?
… คงจะ เกิดอะไรขึ้นนะ?
สำหรับตัวผมที่ไม่เคยบินบนท้องฟ้า… ไม่เข้าใจเลย
แต่ก็มีเจ้านกที่บาดเจ็บที่ปีกจนบินไม่ได้เหมือนกันนี่นา
จะทำได้เพียงแหงนหน้ามอง และหลงใหลผืนฟ้าเท่านั้นรึเปล่านะ
… นี่ ถ้าเป็นเธอจะเข้าใจรึเปล่า?
นกพิราบ: (ส่งเสียงร้อง)
โทโมรุ: คุณเฟลิกซ์!!
(เสียงวิ่งไปมา)
ทาดาโอมิ: หวา...
โทโมรุ: อ๊ะ! ขอโทษที่ทำให้ตกใจครับ…
เอ๊ะ เธอคือ… คุรามะคุง… จาก εpsilonΦ ?
ทาดาโอมิ: คุณคือ คุณคุโรคาว่า… โทโมรุ… จาก Fantôme Iris
บังเอิญจังเลยนะครับ ที่มาเจอกันในที่แบบนี้
โทโมรุ: อ อืม…
(εpsilonΦ … ได้ยินแต่ข่าวลือที่ไม่ดีมา… ไม่เอาตัวไปเกี่ยวข้องด้วยท่าจะดีกว่ารึเปล่านะ…)
(...ไม่! มาตัดสินคนอื่นจากข่าวโคมลอยพวกนั้นมันเสียมารยาทสิ
ลูกค้าที่ติดต่อด้วย บางคนที่ดูน่ากลัวๆ พอเอาเข้าจริงก็เป็นคนดี---)
ทาดาโอมิ: คือว่า เหมือนคุณกำลังรีบอยู่ กำลังหาใครอยู่หรอครับ?
โทโมรุ: อ๊ะ! จริงด้วย…!
คือนี่ เห็นลีดเดอร์วงของเราบ้างมั้ยนะ?
ทาดาโอมิ: ลีดเดอร์… หมายถึงคุณเฟลิกซ์หรอครับ?
ผมอยู่ที่นี่ตลอดเวลา แต่ไม่เห็นเขาเป็นพิเศษเลยครับ
โทโมรุ: งั้นหรอ… อีกเดี๋ยวจะถึงเวลาประชุมแล้ว ไปอยู่ที่ไหนของเขากันเนี่ย…
ทาดาโอมิ: โทรศัพท์ไม่ติดหรอครับ?
โทโมรุ: สมาร์ทโฟนผมแบตหมดน่ะสิ…
จะกลับบ้านไปก็คงไม่ทันเวลา เลยมาหาถึงที่นี่เพราะนึกว่าจะอยู่…
ทาดาโอมิ: งั้นหรือครับ… ผมมองดูนกตลอดเวลาเลย
ถึงเขาจะอยู่ที่นี่แต่ผมอาจมองพลาดไปก็ได้ครับ
โทโมรุ: …? นายชอบนกหรอ?
ทาดาโอมิ: เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้เฉยๆ ครับ
แต่สุดท้ายก็ไม่เข้าใจเลยครับ สงสัยเป็นเพราะผมบินไม่ได้เหมือนนกรึเปล่านะ…
โทโมรุ:…? ดูนายก็กำลังกังวลอยู่สินะ…
ถ้าผมเป็นกำลังให้นายได้ก็ดี...
ทาดาโอมิ: ขอบคุณมากครับ
แต่แทนที่จะห่วงเรื่องผม รีบหาตัวคุณเฟลิกซ์ดู…
โทโมรุ:จ จริงด้วย…!! แย่แล้วสิ หัวผมคงเริ่มไม่แล่นแล้วล่ะ
เฮ้อ.... คุณเฟลิ บอกเองว่าเป็นแวมไพร์
แต่ตัวเองก็ออกมาเดินเล่นเรื่อยเปื่อยตอนกลางวันเยอะเกินไปแล้ว…
ทาดาโอมิ: คุณเฟลิกซ์ เป็นแวมไพร์หรือครับ?
โทโมรุ:อะฮะฮะ อย่าจริงจังเลยนะ…
งั้นเดี๋ยวผมจะไป… หาคุณเฟลิ…
ทาดาโอมิ: ไหวหรือเปล่าครับ? สีหน้าคุณดูไม่ดีเลยนะ…
โทโมรุ:จริงๆ แล้ว ผมค้างที่บริษัทมาประมาณ 3 วันได้แล้วล่ะ
เป็นงานโต้รุ่งข้ามคืนน่ะ…
ทาดาโอมิ: เอ๊ะ!? มาตามหาคนทั้งที่เจอแบบนั้นมา…
โทโมรุ: ฮะๆ… มันเป็นเรื่องปกติสำหรับผมน่ะ….
เห็นอย่างนี้แต่ผมเป็นพวกที่มีพลังงาน...ล้น...ไม่เป็น...ไร…
อะ...อา…
ทาดาโอมิ: … คุณคุโรคาว่า!!
-------------
End of reason ตอนที่ 2
[ สวนสาธารณะ ]
โทโมรุ: … อือ
ทาดาโอมิ: … ดีจัง ตื่นขึ้นแล้ว
ร่างกายเป็นอย่างไรบ้างครับ?
โทโมรุ: เอ๊ะ… ทำไมผม ถึงมานอนบนม้านั่งได้…?
จริงด้วย...
ผมกำลังตามหาคุณเฟลิ… จากนั้นก็…
อ๋า!! ซวยแล้ว!! ตอนนี้กี่โมงน่ะ---!!
ทาดาโอมิ: อย่าเพิ่งหุนหันเลยจะดีกว่านะครับ
นี่ครับ สปอร์ตดริงก์ เชิญดื่มได้เลยครับ
โทโมรุ: ขอบใจนะ… คุรามะคุง ช่วยเฝ้าให้ผมสินะเนี่ย
ทาดาโอมิ: อย่าฝืนตัวเองเลยครับ พักผ่อนมากกว่านี้อีกสักหน่อยเถอะครับ
โทโมรุ: เฮ้อ… ขอโทษที่สร้างความเดือดร้อนให้นะ
ที่ผ่านมาผมยังไม่เคยเป็นลมเพราะโต้รุ่งมาก่อนแท้ๆ
ทาดาโอมิ: พนักงานบริษัทท่าทางมีเรื่องลำบากเยอะเลยนะครับ
คุณคุโรคาว่าก็ทำกิจกรรมวงดนตรีด้วย อาจจะป่านนี้แล้ว…
โทโมรุ: ผมเป็นคนตัดสินใจเองน่ะว่าจะตั้งใจทำทั้งสองอย่าง
แล้วก็ สนุกกับมันอยู่ด้วย จะมาพูดจาอิดโรยอะไรไม่ได้หรอก
ว่าเข้านั่น ตัวผมที่เป็นลมอยู่ตรงนี้ก็ไม่น่าเชื่อถือเลยน่ะนะ
ทาดาโอมิ: ทำไมคุณถึงต้องพยายามขนาดนี้ครับ?
ลำบากลำบนกับงาน แล้วยังต้องซ้อมดนตรี อีกทั้งต้องหาคน…
ร่างกายทรมานจนคุณต้องล้มพับเป็นลมแบบนี้
สำหรับผมแล้ว
ผมเห็นคุณเหมือนกับนกที่บินไม่ได้ แต่พยายามกระพือปีกอยู่เลย
โทโมรุ: เอ๊ะ…? นก…?
คือ… จะเป็นคำตอบให้ได้มั้ยผมไม่แน่ใจนะ…
เหตุผลที่ผมพยายามได้อยู่ทุกวันนี้ก็เพราะ ชอบ ล่ะมั้งนะ…?
ทาดาโอมิ: ชอบ? การบินหรอครับ?
ทั้งที่ตัวเองบินไม่ได้? ทำไมล่ะ?
โทโมรุ: คือ… ผมต้องไปหาคุณเฟลิแล้วล่ะ…
ทาดาโอมิ: ถ้าอย่างนั้น ผมจะช่วยคุณตามหานะครับ
ช่วยกันสองคน น่าจะเร็วกว่าด้วย
อีกอย่าง ถ้าอยู่กับคุณ ผมอาจจะเข้าใจความรู้สึกของนกที่บินไม่ได้ก็ได้…
โทโมรุ: (อ อืม…? นกที่บินไม่ได้?? เป็นเด็กที่ประหลาดจัง…)
… นี่ คุรามะคุง ตั้งแต่เมื่อกี้ที่นายอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับนก
หรือว่าจะมีเรื่องกังวลใจอะไรอยู่หรอ?
ทาดาโอมิ: … ความจริง ผมกำลังตันกับคำร้องในเนื้อเพลงใหม่น่ะครับ …
ผมอยากจะใช้ Phrase (วลีเพลง) เกี่ยวกับนกบินไม่ได้ที่หลงใหลในท้องฟ้า
แต่ติดอยู่ตรงนั้นจนไปต่อไม่ได้เลย…
โทโมรุ: นกที่บินไม่ได้งั้นหรอ
ก็มักจะใช้คำว่า นก หรือ ปีก ในเพลงด้วยเนอะ
ทาดาโอมิ: ต้องทำอย่างไรผมถึงจะทำความเข้าใจความรู้สึกของนกที่บินไม่ได้ล่ะครับ?
โทโมรุ: อืมม นั่นสินะ… นั่น--
ทาดาโอมิ: อ๊ะ… จริงด้วย
แค่ทำให้ปีกหายไปเลยก็พอแล้วรึเปล่านะ
โทโมรุ: เอ๊ะ?
ทาดาโอมิ: อะไรกัน… ทำไมที่ผ่านมาถึงไม่รู้ตัวเลยนะ
คุณคุโรคาว่า ถ้าให้ผมลองดึงปีกนก เพื่อให้นกตัวนั้นบินไม่ได้
จะมีความเห็นว่าอย่างไรครับ? น่าจะมีอิมเมจเข้ากันกับการถูกช่วงชิงอิสรภาพไปใช่มั้ยครับ?
โทโมรุ: เดี๋ยวก่อน…! ถ้าทำจริงนกตัวนั้นก็น่าสงสารน่ะสิ!!
ทาดาโอมิ: น่าสงสาร? ทำไมล่ะครับ?
โทโมรุ: ทำไม… ก็ถ้าคิดตามปกติแล้ว…
ทาดาโอมิ: ปกติ....?
โทโมรุ: อ เอาเป็นว่า
นายน่าจะเขียนคำร้องจากจินตนาการถึงความรู้สึกนกก็น่าจะพอรึเปล่า
ทาดาโอมิ: จินตนาการ…
คำร้องนั้นจะไม่เป็นการโกหกแทนหรือครับ?
โทโมรุ: เอ๊ะ…?
ทาดาโอมิ: นกบินไม่ได้ที่คิดจะบิน ส่วนนกที่บินอยู่ก็บินไม่ได้ขึ้นมา…
ถ้าผมไม่ทำให้เห็นความเป็นจริงจากตาของตัวเองก็คงไม่สามารถเขียนออกมาได้หรอกครับ
โทโมรุ: คุรามะ คุง…?
ทาดาโอมิ: ผมอยากจะเขียน… คำร้องต่อจากเนื้อเพลงนี้ให้เสร็จ
-------------
End of reason ตอนที่ 3
[ สวนสาธารณะ ]
ทาดาโอมิ: คุณเฟลิกซ์-- อยู่ที่ไหนครับ-- ถ้าอยู่แล้วช่วยตอบผมด้วยครับ--
โทโมรุ: (เมื่อกี้… ตกใจแทบแย่เลย…)
ทาดาโอมิ: คุณคุโรคาว่า ถ้าให้ผมลองดึงปีกนก เพื่อให้นกตัวนั้นบินไม่ได้
จะมีความเห็นว่าอย่างไรครับ? น่าจะมีอิมเมจเข้ากันกับการถูกช่วงชิงอิสรภาพไปใช่มั้ยครับ?
โทโมรุ: (ทำไมถึงพูดเรื่องโหดร้ายออกมาได้นะ…
เข้าใจว่าน่าจะลำบากกับการเขียนเนื้อเพลงอยู่หรอก...)
(รู้สึกเหมือนสิ่งที่คุรามะคุงต้องการอยู่ จะเป็นสิ่งอื่นยังไงก็ไม่รู้…
เขาได้ปรึกษากับเมมเบอร์ในวงบ้างรึเปล่านะ)
(ตอนที่ผมมีเรื่องทุกข์ใจ ก็จะได้รับความช่วยเหลือจากคุณเฟลิเสมอ
แต่คุรามะคุงจะมีคนแบบนั้น--)
ทาดาโอมิ: ไม่เจอเลยครับ ไม่ว่าที่ไหน
โทโมรุ: เอ๋…! งั้นหรอ…?
ทาดาโอมิ: คุณเฟลิกซ์ นอกจากสวนสาธารณะแล้วจะมีที่อื่นที่อาจจะไปอยู่รึเปล่าครับ?
โทโมรุ: อะ อ๋า! คุณเฟลิกซ์นี่เอง! อะฮะฮะ…
ทาดาโอมิ: คุณคุโรคาว่า ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?
ผมว่าให้คุณกลับไปก่อนน่าจะ…
โทโมรุ: ไม่เป็นไรหรอก!
ถ้าคิดว่าแพทเทิร์นที่คนนั้นชอบทำ ผมคิดว่าเขาจะอยู่ใกล้ๆ แถวนี้แหละ
เขาเป็นคนที่เร่ร่อนหาแรงบันดาลใจจากสถานที่ที่มีดอกไม้งดงามเบ่งบานอยู่น่ะ
ทาดาโอมิ: คุณไม่รู้สึกแย่ที่ถูกสิ่งอื่นทำให้ปั่นป่วนไปหมดหรือครับ?
ทั้งคุณเฟลิกซ์ วงดนตรี… ไม่ว่าอะไรๆ
โทโมรุ: ผมไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อนเลย...
เพราะการพบกันกับคุณเฟลิกซ์ ทำให้ผมกลับมาเล่นวงดนตรีใหม่ได้อีกครั้ง
ผมเคยตั้งวงดนตรีสมัยอยู่มหาลัยแหละ
แต่พอเรียนจบก็เลิกไป เพราะคิดถึงความเสี่ยงในอนาคต
ไม่สิ ถ้าพูดตรงๆ ผมเคยคิดว่า แค่ความสามารถที่ผมมีคงไม่สามารถใช้ชีวิตด้วยดนตรีได้แน่ๆ …
เพราะงั้นก็เลยยอมแพ้ทุกอย่าง และเริ่มทำงานน่ะ
ทาดาโอมิ: ยอมแพ้ทุกอย่าง…
โทโมรุ: อืม ใช่ ถ้ายืมคำจากคุรามะคุง
ผมเป็นนกที่ไม่คิดจะกระพือปีกตั้งแต่แรกเลย
ทาดาโอมิ: …
โทโมรุ: ผมที่เจอกับคุณเฟลิในช่วงเวลานั้น เขาก็พูดกับผมว่า
“การฝันถึงสิ่งใด จะเริ่มต้นในวัยผู้ใหญ่ก็ยังไม่สาย” น่ะ …
ทาดาโอมิ: เพราะฉะนั้น คุณเลยอยากจะบินใช่มั้ยครับ?
โทโมรุ: งั้นหรอ… อืม น่าจะเป็นอย่างนั้น
เพราะไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เลยมีความกล้าขึ้นมาอีกครั้งละมั้ง
คุรามะคุงล่ะ? ทำไมถึงเล่นวงดนตรีหรอ?
ทาดาโอมิ: ชูคุงเป็นคนชวนผมเข้าวงดนตรีน่ะครับ
และเพราะเรียนเปียโนมาตั้งแต่สมัยเด็ก ก็เลย
โทโมรุ: มีมือคีย์บอร์ดอยู่ในวงเนี่ย ดีจังเลยเนอะ!
สามารถแสดงรูปแบบของเพลงให้ออกมามีความหลากหลายได้
ทาดาโอมิ: อย่างนั้นหรอครับ? ผมไม่รู้มาก่อนเลย
โทโมรุ: เอ๊ะ แต่นายเล่นเปียโนเอง ไม่คิดแบบนั้นหรอ…?
ทาดาโอมิ: ไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อนเลยครับ
โทโมรุ: น่าเสียดายจัง… ถ้ามือของนายได้ละเลงสีสันมากมายให้กับดนตรี
วิสัยทัศน์เพลงก็น่าจะกว้างขึ้นทั้งที
ทาดาโอมิ: คุณคุโรคาว่าคิดอยากจะทำอย่างนั้นหรอครับ?
โทโมรุ: ใช่น่ะสิ เพราะการเล่นดนตรีที่ใส่ท่วงทำนองของตัวเองลงไป
จะทำให้ความรู้สึกเดียวกันนั้น สื่อถึงผู้คนที่ได้รับฟังด้วยนี่นา
ทาดาโอมิ: ความรู้สึกสื่อถึงกัน…?
ผมไม่เคยทำแบบนั้น ก็เลยไม่เข้าใจเลยครับ
ทาดาโอมิ: ใช่… ตลอดมา… ผมไม่เข้าใจอะไรเลยครับ
ถ้าเล่นดนตรีต่อไปเรื่อยๆ สักวัน… ผมจะหาคำตอบเจอหรือเปล่าครับ?
โทโมรุ: คุรามะคุง…
ทาดาโอมิ: อ๊ะ คุณคุโรคาวะครับ มีแมลงอยู่ที่ไหล่…
โทโมรุ: เอ๊ะ ตรงไหนๆ?
ทาดาโอมิ: มันวิ่งไปที่หลังแล้วแน่ะ
ช่วยหันหลังมาให้ผมโดยไม่ต้องขยับตัวได้มั้ยครับ
โทโมรุ: อะ โทษทีนะ! ขอบใจมากเลย
ทาดาโอมิ: …....
ทาดาโอมิ: … คุณคุโรคาว่า ทราบถึงเรื่องเล่านี้บ้างหรือเปล่าครับ?
กระดูกสะบักของผู้คน เป็นร่องรอยที่เหลืออยู่จากยุคสมัยที่มนุษย์บินบนท้องฟ้าได้ น่ะ…
โทโมรุ: เอ๊ะ?
ทาดาโอมิ: ผมมองเห็นเป็นแบบนั้น เพราะตัวคุณเหมือนกับนกรึเปล่านะครับ?
ไม่ว่าอย่างไรผมก็… อยากรู้ เพราะผมไม่เข้าใจอะไรเลย
ว่าถ้าหักปีกนี้แล้วจะเกิดอะไรขึ้น…
โทโมรุ: เอ่อ… คุรามะคุง… จ เจ็บ…!!
เฟลิกซ์: หยุดแค่นั้น คงต้องขอให้นายปล่อยมือออกไปล่ะ
โทโมรุ: คุณเฟลิ!!
-------------
End of reason ตอนที่ 4
[ สวนสาธารณะ ]
โทโมรุ: คุณเฟลิ! ผมตามหาแทบแย่!!
เฟลิกซ์: … ทาดาโอมิ เมื่อกี้นายตั้งใจจะทำอะไรกับโทโมรุงั้นหรอ
ทาดาโอมิ: …
โทโมรุ: อ คือว่า! คุรามะคุงช่วยผมหาคุณเฟลิกซ์น่ะครับ! เนอะ คุรามะคุง?
ทาดาโอมิ: … ครับ
โทโมรุ: ตัวผมไม่เป็นอะไรหรอก…
เฟลิกซ์: เข้าใจล่ะ เห็นแก่โทโมรุ ครั้งนี้ฉันจะถอยก่อนแล้วกัน
ยังเหลือเวลาประชุมอยู่ด้วยนี่นะ
โทโมรุ: จริงด้วย…!! คุณเฟลิ รีบไปกันเถอะครับ!!
ทาดาโอมิ: ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณคุโรคาว่า
โทโมรุ: อ๊ะ… คุรามะคุง! วันนี้ขอบใจหลายๆเรื่องเลยนะ!
ครั้งหน้าให้ผมได้ตอบแทนอะไรบ้างนะ!
ทาดาโอมิ: ไม่ถึงขนาดต้องตอบแทนหรอกครับ
ทางผมเอง ก็สนุกที่ได้ฟังเรื่องราววิเศษจากคุณนะครับ
โทโมรุ: อ๊ะ… คุรามะคุง คือว่านะ!!
ทาดาโอมิ: ครับ
โทโมรุ: เรื่องนกที่บินไม่ได้เมื่อกี้…
จริงอยู่ ที่ความรู้สึกนั้น มีแต่นกตัวนั้นเท่านั้นที่จะเข้าใจ
การจินตนาการก็จะเป็นการหลอกลวง ผมก็เข้าใจในสิ่งที่คุรามะคุงพูดนะ
แต่ว่า ถ้าตัวผม ถ้านกตัวนั้นไม่ได้มีแค่ตัวเดียว…
ถ้ามีพวกพ้องอยู่รวมตัวกัน ต้องบินได้แน่ ผมเชื่อแบบนั้น
ทาดาโอมิ: คุณคุโรคาว่า…
โทโมรุ: ผมก็จะพยายาม เพราะงั้นคุรามะคุงก็พยายามเข้านะ
หวังว่าจะได้เขียนเนื้อเพลงดีๆ ออกมาได้นะ
ทาดาโอมิ: (แบบนี้เอง… ความรู้สึกของนกที่บินไม่ได้ ก็คงจะ…)
ทาดาโอมิ: คุณคุโรคาว่า ขอบคุณมากครับ
ไว้มาเจอกันอีกนะครับ…
เฟลิกซ์: …
[ตัดฉาก]
โทโมรุ: (...! โอย…)
(เมื่อกี้ ออกแรงหนักมากเลย….
หรือว่า ตั้งใจจะหักกระดูกจริงๆ…? เด็กสมัยนี้น่ากลัวแฮะ…)
(แต่ว่า เขาก็ช่วยเหลือเราด้วยสิ ก็เป็นเด็กดีเหมือนกัน
ไว้ครั้งหน้าต้องขอบคุณดีๆ แล้ว)
โทโมรุ: เอาล่ะ คุณเฟลิ รีบไปสตูดิโอกันดีกว่า
เอ๊ะ คุณเฟลิ? อึ๋ย โกหกน่า… หายไปไหนอีกแล้วเนี่ย!?
[ตัดฉาก]
ทาดาโอมิ: … นี่ ผมเข้าใจแล้วนะ
สิ่งที่ผมอยากเขียน ไม่ใช่เนื้อเพลงของนกที่บินไม่ได้
นกพิราบ: (ส่งเสียงร้อง)
ทาดาโอมิ: … ไม่เป็นไรนะ ขอร้องล่ะ อย่าหนีไปไหนเลยนะ
อุตส่าห์มีปีกที่สวยขนาดนี้… ผมจะระวังไม่ให้เกิดแผลอะไร …
จะค่อยๆ ดึงปีกออกมาให้เอง---
เฟลิกซ์: ท่าทางสนุกใหญ่เชียวนะ ทาดาโอมิ
ทาดาโอมิ: …!!
-------------
End of reason ตอนที่ 5
[ สวนสาธารณะ ]
ทาดาโอมิ: …สวัสดีครับ คุณเฟลิกซ์ เจอกันอีกแล้วนะครับ
เฟลิกซ์: … คิดถูกที่แยกตัวจากโทโมรุมา
ดูเหมือนว่าเธอจะ… ค่อนข้างเป็นเด็กไม่ดีทีเดียวนะ
ผมเป็นแวมไพร์ ก็เลยถูกกระตุ้นจากกลิ่นเลือดได้ง่ายน่ะ
อีกทั้ง ยังพลั้งตัวหันเหไปหาดอกไม้ต่างๆ…
ทาดาโอมิ: อ๋อ… คุณคุโรคาว่าก็บอกผมไว้ครับ
ว่าคุณมักจะร่อนเร่ไปยังสถานที่ที่ดอกไม้งดงามผลิบาน
เฟลิกซ์: … ประมาณนั้น เพราะฉะนั้นผมเลยเข้าใจน่ะ
ว่าควรเด็ดดอกไม้ที่มีพิษออกอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
หากหลงไปกับรูปลักษณ์แสนสวย จนทำให้ผู้ใดแตะต้องและเกิดบาดแผลขึ้นมาก็คงแย่
ผมไม่อยากให้โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นในสวนของผมน่ะ
ทาดาโอมิ: … คุณคุโรคาว่าเป็นคนดีจังเลยนะครับ
เขาเคารพคุณ เชื่อใจคุณมากๆ เลย
พอผมคุยกับคุณคุโรคาว่า เรื่องกังวลใจของผมก็คลายขึ้นมาประมาณนึงเลย
เฟลิกซ์: … เป็นเรื่องที่ดี
แต่ว่า เรื่องกังวลใจของเธอเป็นของเธอเพียงคนเดียว
อย่าลากโทโมรุเข้ามาเกี่ยวข้องมากกว่านี้อีกเลย
ทาดาโอมิ: คนเดียว หรอ
ความจริงก็เป็นเช่นนั้นนี่นะครับ… เข้าใจแล้วครับ
ลาก่อนครับ คุณเฟลิกซ์
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
ทาดาโอมิ: ผมกลับมาแล้ว ชูคุง
ชู: กลับมาแล้วหรอ-- กลับช้ามากเลยนะ
เนื้อเพลงใหม่ ไปได้สวยหรือเปล่า?
ทาดาโอมิ: อืม ช่วยดูให้หน่อยได้หรือเปล่านะ
ผมคิดว่าดีกว่าครั้งก่อนเยอะเลยล่ะ
ชู: … หืม เยี่ยมเลยนี่
เพลงใหม่ครั้งนี้ ใช้เมโลดี้ที่ติดหูง่ายตามฉบับของเพลงแมสทั่วไป
แต่ใส่ถ้อยคำที่หม่นหมองและพังทลายได้ทุกเมื่อ นี่เอง
อืม… เห็นภาพชัดเจนจากทำนองเสนาะ (melodious) เลย…
สมแล้ว ทาดาโอมิ ใช้วิธีอย่างนี้ก็ได้เนอะ
ทาดาโอมิ: ผมไปสังเกตการณ์หลายๆ อย่างที่สวนสาธารณะ ตามคำที่ชูคุงบอกล่ะ
เพราะคำแนะนำนั้นผมเลยได้สัมผัสหลายๆ สิ่งเลย
นกที่บินบนฟ้า ดอกไม้สวยๆ แล้วก็ แวมไพร์
ชู: แวมไพร์? ไปเจออะไรพิลึกพิลั่นใหญ่โตเชียว…
เรย์จิ: … ทาดาโอมิ กลับมาแล้วหรอ
ทาดาโอมิ: อ๊ะ เรย์จิคุง
เรย์จิคุงก็ช่วยดูเนื้อเพลงนี้ให้หน่อยได้มั้ยนะ?
เรย์จิ: ก่อนอื่น นายไปเปลี่ยนเสื้อซะ
ทาดาโอมิ: เอ๊ะ?
เรย์จิ: ปลายแขนเสื้อนายมีเลือดติดอยู่
ไม่ถูกสุขลักษณะชะมัด… ไปเจออะไรมา
ทาดาโอมิ: อ๊ะ จริงด้วย… เมื่อกี้ผมหกล้มมาน่ะ
ขอโทษนะ เดี๋ยวจะไปเปลี่ยนเสื้อให้
เรย์จิ: …
ทาดาโอมิ: แบบนี้เอง แสดงว่าเมื่อครู่
คุณเฟลิกซ์คงรู้สึกถึงกลิ่นเลือดนี้แน่เลย
เรย์จิ: เฟลิกซ์? หมายถึงนักร้องวง Fantôme Iris น่ะนะ?
ทาดาโอมิ: อืม แล้วก็ได้เจอคุณคุโรคาว่ามือกีตาร์ด้วย
เขาเป็นคนดีมากเลยนะ ช่วยเล่าเรื่องหลายๆ อย่างให้ผมด้วย
ผมค่อนข้างสนใจ มากๆ เลย
… ผมอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับคุณคุโรคาว่ามากกว่านี้อีก
ชู: ลองไปตรวจสอบดูก็ได้นะ เหมือนกับวันนี้ไง
ถ้าทำอย่างนั้น โลกทัศน์ของทาดาโอมิก็คงกว้างขึ้นเยอะเลยเนอะ?
ทาดาโอมิ: อืม ผมว่าจะทำล่ะ
ผมตั้งใจจะเจอคุณคุโรคาว่าอีกครั้งด้วย
ทาดาโอมิ: จริงด้วย…
พอถึงตอนนั้นขอให้เขาเล่าความรู้สึกหลังอ่านเนื้อเพลงของผมดูดีมั้ยนะ
ทาดาโอมิ: … คุณคุโรคาว่า สิ่งที่ผมอยากจะเขียน
ไม่ใช่เนื้อเพลงของนกที่บินไม่ได้อะไรทั้งนั้น…
แต่เป็นนกบินไม่ได้ ที่ได้รับปีกอันทรงพลังแสนงดงาม
มุ่งมั่นต่อผืนฟ้าอันกว้างใหญ่ที่ตนหลงใหล กระพือปีกบินร่อนออกไป…
และร่วงหล่นทันที---
ในช่วงเวลานั้น ผมจะเขียนเนื้อเพลงแบบไหนออกมากันนะ
(End)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น