KimiSute (Kimi ga mita Stage e)
official website: https://kimisute-game.jp
- ภายในเนื้อเรื่องอาจจะมีบทสนทนาของผู้เล่นในบทบาท Assistant Producer (ขออนุญาตย่อว่า AP) แม้จะไม่มีการระบุเพศไว้ แต่เนื่องจากมีการใช้คำพูดสุภาพ เลยจะขอลงท้ายเป็น ‘ครับ/ค่ะ’ ด้วยเช่นกัน
- หากมีตัวละครที่พูดภาษาถิ่น เราจะขอปรับเป็นภาษากลางเนื่องจากไม่มีความเชี่ยวชาญมากพอ
- บทแปลทั้งหมดเป็นการแปลส่วนตัวเท่านั้น
------
Card Story
SSR - Nijo Kanata [พี่น้องบิดเบี้ยว]
พี่น้องบิดเบี้ยว --- Verse ---
[ สตูดิโอฝึกซ้อม ]
คานาตะ: ~~♪
(ว่าแล้วเชียว พอเพิ่ม Arrange เข้าไปตรงนี้…อื้ม เข้าท่าดีจริงๆ!)
ฮารุกะ: …แก ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วให้มันน้อย ๆ ซะบ้าง!
มัวแต่ทำเรื่องพิเรนณ์ตามใจอยู่ได้
คานาตะ: เอ๋~? แต่พี่ก็เล่นตามเสียงด้นสดของฉันดีเลยนี่นา
ที่ทำก็เพราะคิดว่าแบบนี้มันเท่กว่าใช่มั้ยล่ะ?
ฮารุกะ: …พูดอะไรบ้า ๆ !
เรย์จิ: คานาตะ อย่าไปยุอะไรฮารุกะให้มันมากนัก
ถ้าอยากจะ Arrange เพิ่ม ขอให้ปรึกษาทางนี้ก่อน---
ชู: ไม่จำเป็นต้องไปห้ามหรอก
ฮารุกะจะไปมีปัญหาอะไรล่ะ? ก็เล่นตามได้ดีนี่
ทาดาโอมิ: นั่นสินะ
เป็นการเล่นที่ดีมากเลยละ
ฮารุกะ: ประเด็นมันไม่ใช่เรื่องอย่างนั้น…!
คานาตะ: การดีดกีตาร์ด้วยความเร็วสูงตามการปรับเปลี่ยนทำนองของฉัน เท่มาก ๆ เลยนะ
น่าจะเป็นส่วนที่โชว์ได้ในไลฟ์ถัดไปได้เลยนะเนี่ย!
ฮารุกะ: พูดจาเออออห่อหมกอะไรเองอยู่ได้…
เรย์จิ: คุยกันจบรึยัง?
ถ้างั้นจะเริ่มซ้อมใหม่แล้วนะ
คานาตะ: คร้าบ!
พี่ ตามเสียงของฉันมาอีกครั้งด้วยนะ!
(ฉันจะทำอะไรไป คนที่ปรับให้เข้ากับฉันได้มีแต่พี่เท่านั้น
ตัวฉันมีแค่พี่ก็เพียงพอแล้ว)
(และคนที่ให้ความเข้าใจตัวพี่ก็มีแต่ฉัน
เพราะพวกเรา จำเป็นต้องมีเพียงแค่กันและกันเท่านั้นก็พอ…)
พี่น้องบิดเบี้ยว --- Bridge ---
[ ถนนในเมือง (ค่ำ) ]
คานาตะ: ในที่สุดก็ซ้อมเสร็จแล้วเนอะ!
พี่ จะแวะที่ไหนก่อนกลับมั้ย?
ฮารุกะ: ……ฉันจะไม่ไปกับแก
คานาตะ: เย็นชาจาง ยังไงก็กลับบ้านเดียวกันอยู่แล้ว
แค่เดินกลับทางเดียวกันก็ไม่เห็นเป็นไรนี่~
(เดินออก)
คานาตะ: เดี๋ยวสิพี่…!
อ๋า~ แย่จัง ไปจนได้
ทาดาโอมิ: เหมือนจะถูกปฏิเสธนะ
ผมเห็นบางครั้งนายจะเดินตามไปด้วย วันนี้ไม่ทำเหรอ?
คานาตะ: อืม~ วันนี้คิดว่าไม่ตามไปน่าจะดีกว่าน่ะนะ
คานะจังใจดีกับพี่นี่นา!
(ใช่ฉันคอยเฝ้ามองให้พี่อย่างอ่อนโยนมาตลอด
เพื่อที่พี่จะมองมาที่ฉันคนเดียว)
(ก็ตัวพี่น่ะ ไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนอะไรทั้งนั้น
มีแค่ฉันก็พอแล้ว)
(จะไปเข้าก๊วนอะไรกับกลุ่มคนหน้าไหนที่ไม่รู้จักนอกเหนือจากฉัน
ตัวฮารุกะไม่ต้องการใช่มั้ยล่ะ?)
(ทั้งอย่างนั้น กลับไปเรียนต่อเมืองนอกเอาเองตามใจเงี้ย~~...
ดึงความสนใจฉันเก่งจริง ๆ นั่นแหละ พี่เนี่ย)
(เอาเถอะ ถ้าจะไม่ได้ยินเสียงกีตาร์ที่พี่เล่นอีก
เหมือนกับตอนที่ไม่ได้ยินเสียงเบสที่ชอบอีกแล้ว ฉันไม่เอาด้วยหรอก
ก็เลยอยากคิดหาวิธีอื่นด้วยเหมือนกันน่ะน้า~...)
ทาดาโอมิ: …คานาตะคุง ดูสนุกจังเลยนะ?
คานาตะ: เอ๊ะ? เหรอ?
ทาดาโอมิ: อืม ยิ้มเล็กยิ้มน้อยใหญ่เลย
ถ้ามีอะไรที่น่าสนใจ ช่วยบอกผมด้วยนะ
คานาตะ: อะฮะฮะ ถ้ามีอะไรนะ~
แต่ว่า ที่ฉันคิดตอนนี้คือความสนุกของฉันคนเดียว
ถึงจะเป็นรุ่นพี่คุรามะก็ไม่ให้หรอก!
(สายสัมพันของฉันกับฮารุกะ
ขอแค่มันผูกกันแน่นแฟ้นยิ่งขึ้นระหว่างพวกเราก็พอแล้ว เนอะ? พี่)
พี่น้องบิดเบี้ยว --- Chorus ---
[ แชร์เฮาส์วง εpsilonΦ ]
คานาตะ: อ่า โถ่
ช้าจัง~
เรย์จิ: …คานาตะ?
รออะไรอยู่ละนั่น
คานาตะ: อะ รุ่นพี่คาราสึมะ
คือพี่ออกจากสตูดิโอก่อนฉัน แต่ตอนนี้ยังไม่กลับมาน่ะนะ
คานาตะ: เลยแบบ ไปทำอะไรที่ไหนอยู่กันนะ…
เพราะงี้เลยบอกว่าจะกลับด้วยกันแท้ ๆ
เรย์จิ: ไม่ใช่เด็ก ๆ กันแล้ว เดี๋ยวเขาก็กลับมาเอง
ปล่อยไปอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป
เรย์จิ: ตอนฝึกซ้อมก็เหมือนกัน การทะเลาะกันของพวกนายทำให้เสียเวลาไป
ตระหนักถึงผลลัพธ์ตัวเองสักนิดเสียบ้าง
คานาตะ: เอ๋~ ถึงพูดแบบนั้น
แต่ฉันเองก็ไม่ได้อยากทะเลาะถึงทะเลาะสักหน่อยนี่?
คานาตะ: พี่แค่โกรธเอาเองต่างหาก
แค่เห็นก็รู้แล้วใช่มั้ยล่ะ?
เรย์จิ: (ความคิดบิดเบี้ยวไม่เปลี่ยนเลย…)
คานาตะ: ฉันอยากเห็นใบหน้าหลาย ๆ แบบของพี่นี่นา
เลยดีใจที่พี่สนองให้ด้วย
(ความรุนแรงยามที่โกรธเคือง… สีหน้านั้นยามที่สิ้นหวัง
สิ่งเหล่านั้นล้วนแต่พุ่งเป้ามาที่ฉันเพียงคนเดียวจนตัวฉันอดกลั้นไม่ไหว)
(ถึงฮารุกะปกติจะเฉื่อยชาก็เถอะ
แต่ตอนนั้น ฉันรู้สึกได้เลยว่าพี่มองมาที่ฉันเพียงคนเดียว)
(คนที่ทำความเข้าใจตัวฮารุกะได้มีเพียงฉัน…
พวกเราคงจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้หากไร้ซึ่งกันและกัน)
เรย์จิ: ยังไงก็เถอะ เวลาฝึกซ้อมไม่ใช่เวลาที่จะไปยั่วยุฮารุกะเข้าใจมั้ย
คานาตะ: ครับคร้าบ เข้าใจแล้วน่า!
คานาตะ: ยิ่งกว่าเรื่องนั้น พี่จะรีบกลับมาเร็ว ๆ ได้รึยังน้า~
(จบ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น